Cyprian Kamil Norwid

Pełne imię tego poety brzmi: Cyprian Gerard Walenty Norwid. Urodził się 24 września 1821 roku w Laskowie – Głuchach. Mniej popularny niż Adam Mickiewicz czy też Juliusz Słowacki. Uznawany jest za ostatniego z czterech najważniejszych polskich poetów epoki romantyzmu. Są jednak w tej kwestii spory, gdyż autor ten nie podążał dokładnie zgodnie z wierzeniami tamtejszego okresu. Z tego względu czasem zalicza się go do twórczości klasycyzmu. Nie sposób nie wspomnieć również o tym, iż pisał on nie tylko wiersze, ale był też dramatopisarzem, eseistą, prozaikiem, grafikiem, malarzem, rzeźbiarzem, a nawet filozofem. Jego twórczość została na nowo odkryta oraz rozpowszechniona w okresie Młodej Polski.

Już jako młody chłopczyk został osierocony – ojciec nie był w stanie się nim należycie zajmować oraz dawać mu wystarczająco dużo uwagi. Nie pozwalały mu na to obowiązki zawodowe, które wykonywał z dala od rodziny – mowa tu między innymi, kiedy służył Michałowi Radziwiłłowi. Nie zamierzał z tego zrezygnować, gdyż człowiek ten zapisał mu w testamencie ogromną sumę pieniędzy, wynoszącą 100 tysięcy polskich złotych. Jego wychowywaniem zajmowała się prababcia – Hilaria z Buynów Sobieskiej. Norwid często i chętnie podkreślał, że jest powiązany więzami krwi z królem Janem III Sobieskim. Nie prowadził wystawnego życia. Wręcz przeciwnie – żył w nędzy. Jego jedynym źródłem utrzymania były jedynie prace dorywcze. Podczas powstania listopadowego rodzina przebywała w Warszawie. Cyprian razem ze starszym bratem, który nazywał się Ludwik, uczęszczali do tamtejszego gimnazjum. Nie ukończył jednak szkoły. Poprzestał na klasie piątek i wstąpił do prywatnej placówki malarskiej. Lekcje pobierał od znanego w Warszawie malarza – Jana Klemensa Minasowicza. Przez przerwaną i nieregularną naukę Norwid stał się samoukiem. Na Białorusi zdobył jednak wykształcenie prawnicze.

W 1842 roku Cyprian Kamil Norwid wyjechał i udał się do Drezna. Oficjalnym powodem było doskonalenie sztuki rzeźbiarskiej. Jego narzeczona zerwała przez to zaręczyny, a sam poeta poznał tam Marię z Nesselrodów Kalergis. Stała się ona jednak jego wielką, nieszczęśliwą miłością. Okres ten również dodatkowo dołożył mu zmartwień, ponieważ pogorszył się jego stan zdrowia.

Cztery lata później przeniósł się do obecnej stolicy Niemiec. Uczęszczał tam na wykłady na uniwersytecie oraz spotkania okolicznych Polaków, mieszkających za granicą. Był to okres, w którym nawiązał liczne kontakty towarzyskie, artystyczne oraz polityczne. Na nieszczęście został aresztowany i zmuszony do wyjazdu do Prus.

W 1849 – 1852 mieszkał w Paryżu. Spotkał tam kompozytora muzyczne