Daniel Defoe to angielski powieściopisarz, dziennikarz i pamflecista. Jest uważany za twórcę powieści nowożytnej, a największą popularność osiągnął dzięki napisaniu „Przypadków Robinsona Crusoe”.
Urodził się około 1660 roku, ale jego dokładna data urodzenia nie jest znana. Różne źródła wahają się między 1659 a 1662 rokiem, wskazując lato lub wczesną jesień 1660 jako najbardziej prawdopodobną. Co ciekawe, nazwisko „Defoe” nie jest jego prawdziwym, a stanowi pseudonim artystyczny. Daniel urodził się bowiem jako syn Annie i Jamesa Foe’ów. Postanowił jednak dodać do swojego nazwiska przedrostek „de”, który wskazywałby na jego arystokratyczne pochodzenie. Utrzymywał nawet, że nazywa się „De Beau Faux”. W rzeczywistości jego matka zmarła, kiedy miał około 10 lat, ojciec był rzeźnikiem, a on sam zaczynał dorosłe życie jako kupiec – sprzedawał pończochy, wyroby z wełny i wino. Defoe był bardzo rozrzutny – kupił sobie nawet wiejską posiadłość i statek – co w konsekwencji sprawiało, że miał duże długi. W 1692 r. został zmuszony do ogłoszenia bankructwa. Mimo wszystkich przeciwności losu udało mu się ożenić z córką bogatego kupca, przeżyć z nią 47 lat w małżeństwie i doczekać się ośmiorga dzieci (tylko sześcioro z nich dożyło dorosłości).
Karierę literacką rozpoczął niejako z konieczności. Pierwszym utworem, który napisał był pamflet na cześć króla Williama III w 1683r. W kolejnych latach publikował inne teksty dziennikarskie, a w 1688r. rozpoczął pracę jako szpieg króla Williama. Następnie miał epizod pracy w fabryce cegieł oraz w fabryce płytek i dachówek. Nie mogąc odnaleźć swojej drogi zawodowej, publikował kolejne testy literackie. Jego oficjalnym debiutem był utwór publicystyczny pt. „An Essey upon Projects”, który napisał w 1697. Defoe wyraził w nim swoje myśli i przekonania polepszenia sytuacji ekonomicznej i socjalnej kraju. Domagał się m.in. większego dostępu do edukacji dla kobiet oraz utworzenia kas zapomogowych. W kolejnych latach tworzył nowe utwory dziennikarskie, polityczne i pamfletyczne. Po śmierci króla Williama, tron objęła królowa Anna. Nowa władczyni od początku nie kryła się ze swoją niechęcią do nonkonformizmu (nonkonformizm to postawa krytyczna wobec norm społecznych, obowiązujących zasad i zachowań; przedstawiająca własne przemyślenia i własny system wartości). Daniel Defoe stał się więc naturalnym celem obecnego rządu. Nie przestał jednak pisać. W 1702r. anonimowo opublikował krytyczny tekst „The Shortest Way with the Dissenters’”. Potępił w nim nietolerancję wyznaniową. Ośmieszył także wysokich urzędników kościelnych ze sk
W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania
by czytać dalej, podaj adres e-mail!
Wystąpił błąd, spróbuj ponownie :(
Udało się! :) Na Twojej skrzynce mailowej znajduje się kod do aktywacji konta
";
rzydła torysów, którzy praktykowali wiarę okazyjnie – wtedy, kiedy było im to na rękę. Kiedy okazało się kto jest autorem utworu, Defoe został aresztowany i wtrącony do więzienia. Skazano go na karę pręgierza, czyli publicznego ostracyzmu i wyszydzenia. Kara nie okazała się jednak tak dotkliwa, jak mogłoby się wydawać. Lud był łaskawy dla pisarza i nie rzucał w niego kamieniami i nieczystościami a kwiatami. Mieszkańcy wznosili też za niego toasty. Wszystko za sprawą jego twórczości, która podobała się odbiorcom i trafiała do serc nawet najprostszych mieszkańców miasta.
Międzynarodowy rozgłos i popularność przyniosła mu jednak powieść przygodowa pt.: „Przypadki Robinsona Cruzoe”, którą napisał w 1719r. Książka inspirowana jest prawdziwymi wydarzeniami z życia Aleksandra Selkirka. Opowiada historię tytułowego Robinsona, który jest synem kupca, ale nie chce wieść życia podobnego do ojca. Uważa je za zbyt mało interesujące. Dlatego też postanawia uciec z domu i popłynąć do Londynu. Już na początku swojej dorosłej drogi napotyka pierwszą przygodę – jego statek rozbija się. Wiele kolejnych perypetii doprowadza go na bezludną wyspę. Robinson organizuje tam sobie życie, wykorzystując m.in. narzędzia i sprzęty, jakie znajduje na innym rozbitym statku. W pewnym momencie ma nawet towarzysza, Piętaszka. Bohater nazywa go tak ze względu na fakt, że poznali się w piątek. Kiedy do bezludnej wyspy dobija statek z buntem marynarzy na pokładzie, Robinson pomaga odzyskać kapitanowi panowanie i tym samym może wrócić do Anglii. Powyższa powieść uważana jest za pierwszą nowożytną powieść przygodową. Została bardzo dobrze przyjęta przez czytelników, a niektóre dane wskazują nawet, że w liczbie tłumaczeń i przekładów zajmuje drugie miejsce na świecie – zaraz po „Biblii”. Ponadto „Przypadki Robinsona Cruzoe” zainspirowały innych pisarzy do tworzenia podobnych utworów, tzw. robinsonad. Sam Daniel Defoe zachęcony sukcesem powieści, postanowił napisać drugą część przygód bohatera, ta jednak nie powtórzyła sukcesu pierwszej części. Nie tylko twórcy literaccy inspirowali się Robinsonem. Głośny film „Cast Away. Poza światem” również w pewnym stopniu powiela schemat robinsonady. W filmie mamy do czynienia z pracownikiem firmy kurierskiej, który po katastrofie samolotu trafia na bezludną wyspę. Jego towarzyszem niedoli jest piłka do siatkówki o imieniu Wilson, a w przetrwaniu pomagają rzeczy, które znajduje w paczkach kurierskich.
W kolejnych latach Daniel Defoe napisał jeszcze inne powieści, ale żadna z nich nie okazała się tak popularna jak pierwsza część przygód Robinsona Cruzoe. Pisarz zmarł 24.04.1731r.
Dodaj komentarz jako pierwszy!