Danuta Wawiłow

Danuta Wawiłow znana jest głównie jako autorka literatury dziecięcej i poetka. Urodziła się 14 kwietnia 1942 roku w leżącym nad Wołgą Koźmodiemiansku, należącym do Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich. Zmarła w Warszawie 29 maja 1999 roku. Jej rodzicami byli technik budowlany Dymitr Wawiłow oraz Maria z domu Kalicka, która była prawnikiem.
Jej ojciec zginął pod Stalingradem, a ona wraz z matką w 1946 roku wyjechały najpierw do Łodzi, następnie przeprowadziły się do Warszawy. To właśnie tam nastoletnia Danuta uczęszczała do XXXVII Liceum Ogólnokształcącego im. Jarosława Dąbrowskiego. Egzamin maturalny zdała w 1959 roku i zaraz potem podjęła studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Należała do Zrzeszenia Studentów Polskich, które dbało o zapewnienie studentom godnych warunków do życia i nauki, o ich rozwój artystyczny, zagwarantowanie im prawa do odpoczynku czy sportu. W 1961 roku obrała kolejny kierunek studiów, jakim była rusycystyka. Początkowo kształciła się w nim na Uniwersytecie Warszawskim, a w latach 1963-1966 na moskiewskim Uniwersytecie im. Michaiła Wasiljewicza Łomonosowa. Gdy miała 24 lata, wyszła za mąż za Olega Usenkę, który tak jak ona studiował filologię rosyjską. W 1969 roku przyszła na świat ich córka Natalia, a w 1977 roku syn Konstanty. Danuta Wawiłow po ukończeniu studiów w Moskwie w 1966 roku, powróciła do kraju. Przez pierwszy rok pracowała jako stażystka na wydziale filologii rosyjskiej Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. W latach 1969-1971 uczyła języka rosyjskiego w XI Liceum Ogólnokształcącym im. Mikołaja Reja w Warszawie. W międzyczasie, w roku 1970 podjęła się pracy w Polskim Radiu. Zajmowała się tworzeniem i tłumaczeniem słuchowisk radiowych przeznaczonych dzieciom. W kolejnym roku dołączyła do Związku Literatow Polskich, stowarzyszenia zawodowego i twórczego pisarzy, dbającego o ich zarówno materialne jak i moralne interesy oraz kształtującego kulturę narodową. Od tego momentu zawodowo zajęła się wyłącznie pracą literacką.
Jako poetka debiutowała w 1961 roku w dwutygodniku „Współczesność”, który był czasopismem literacko-artystycznym. Wydrukowano tam wiersze jej autorstwa „Niobe” i „Wycinanka”. Pierwsze wiersze przeznaczone dla dzieci zaczęła pisać po urodzeniu córki. W 1974 roku na łamach magazynu dziecięcego „Świerszczyk” zamieszczono pierwszy z jej wierszy przeznaczonych dla najmłodszych pod tytułem „Trudna zagadka”. Wawiłow publikowała w nim przez trzy lata, do 1977 roku. Jako poetka dziecięca ogłaszała swoje utwory również od 1978 roku w „Płomyczku” oraz „Misiu” od 1986. Pierwszy samodzielny tomik wierszy dla dzieci pod tytułem „Rupaki” został opublikowany przez wydawnictwo Nasza księgarnia w 1977 roku. W kolejnych latach jej pracy poetyckiej powstały dzieła „Strasznie ważna rzecz” (1978), „Daktyle” (1980), „Wędrówka” (1985), „Wiersze dla niegrzecznych dzieci (1987),” Dzieci w lesie” (1991), „Wierszykarnia” (1993) oraz w 1966 roku „Trójkątna Karolina”, „Posłuchajcie bajki nowej, prostokątnej i kwadratowej” i „Kałużyści”. Autorka często przy pisaniu wierszy współpracowała z córką Natalią, wraz z nią opublikowała również humorystyczną powieść przeznaczoną dla dzieci pod tytułem „Wierzbowa 13”. Jej zamiłowanie do twórczość poetyckiej przejawiało się również w prowadzonych przez nią programach. I telewizyjnym i radiowym. Dla Telewizji Polskiej w latach osiemdziesiątych dwudziestego wieku tworzyła program „Sobótka”, w którym przedstawiano twórczość dziecięcą. Udziela