De La Barca Pedro Calderon

Pedro Calderon de La Barca był jednym z najznamienitszych dramaturgów epoki baroku, a także, obok Szekspira i Moliera, jednym z klasyków europejskiego teatru. W swoich utworach poruszał kwestie filozoficzne oraz skomplikowane dylematy religijne i moralne.
De La Barca urodził się 17 tycznia 1600 roku w Madrycie, zmarł 25 maja 1681 roku również w Madrycie. Był ostatnim z wielkich twórców hiszpańskiego Złotego Wieku, nadwornym kapelanem i dramaturgiem króla Filipa IV. Napisał łącznie około 110 komedii i dramatów, a także ponad siedemdziesiąt tak zwanych autos sacramentales (jednoaktowych sztuk o tematyce religijnej przeznaczonych do wystawiania na przykład z okazji uroczystości Bożego Ciała) oraz około dwudziestu innych krótkich kompozycji. Jego twórczość zadziwia rozmaitością podejmowanych tematów i gatunków. Wśród jego dzieł odnajdziemy miedzy innymi komedie płaszcza i szpady, dramaty religijne, filozoficzne, komedie o tematyce mitycznej i pałacowej. Utwory Calderona początkowo miały charakter realistyczny i obyczajowy (inspiracja twórczością Lopego de Vegi). Z czasem przekształciły się w dzieła symboliczne i filozoficzne.
Biografia Calderona nie należała do najłatwiejszych. Dość wcześnie został osierocony przez rodziców, wcześniej relacje w domu rodzinnym także nie były najlepsze np. z rodziną mieszkał syn ojca z pierwszego małżeństwa, który był traktowany jak służący. Przeznaczony do stanu duchownego najpierw kształcił się w kolegium jezuickim, a następnie studiował na uniwersytecie w Alcalá i w Salamance. Studia teologiczne porzucił w roku 1620; po powrocie do stolicy prowadził dosyć burzliwy tryb życia, popadał często w konflikty z prawem. Jego przeznaczeniem okazała się literatura. Pierwsze sukcesy odniósł w religijnych konkursach poetyckich, których organizatorem był Lope de Vega. Mistrz wyrażał się o młodym poecie z dużym uznaniem. W roku 1623 de La Barca zadebiutował jako autor komedii. Wkrótce jego sztuki stały się bazowym repertuarem sceny królewskiej, pisał też na zamówienie rad miejskich hiszpańskich miast. W międzyczasie pełnił służbę wojskową, uzyskując za zasługi wojenne dożywotnią zapomogę królewską. Od 1636 roku był także cenzorem sztuk teatralnych.
Z czasem nieszczęścia osobiste (m.in. śmierć braci i ukochanej kobiety, matki jego syna), a także nasilające się poczucie rozczarowania wobec świata i ludzi, skłoniły go do powrotu do odrzuconej wcześniej ścieżki powołania kapłańskiego – w 1650 roku przywdział habit zakonny, a rok później przyjął święcenia kapłańskie. Ostatnie lata życia Calderon de La Barca spędził w całkowitym niemal osamotnieniu, poświęcając się lekturom i medytacjom.
Dzieła Calderona olśniewają urodą słowa poetyckiego, a jednocześnie są poruszającym i przenikliwym studium ludzkich namiętności. Na uwagę zasługuje także spiętrzenie efektownych figur retorycznych (kontrastowość, jaskrawość, częste u�