Edmund Niziurski

Edmund Niziurski – polski prozaik, dramaturg, publicysta i scenarzysta, a także socjolog i prawnik. Twórca książek dla dorosłych i młodzieży, charakteryzujących się niestandardowym humorem słownym i sytuacyjnym. Jego utwory były przekładane na wiele języków.
Edmund Niziurski przyszedł na świat 10 lipca 1925 roku w Kielcach. Był synem urzędnika Stanisława Niziurskiego oraz Leokadii, a także bratem Mirosława i Zofii. Uczęszczał do Gimnazjum im. J. Śniadeckiego w Kielcach. Niestety wybuch wojny uniemożliwił mu ukończenie tej szkoły. Cała rodzina zmuszona była wyjechać na Węgry. To właśnie tam, w polskim gimnazjum dla uchodźców Edmund kontynuował naukę.
Pisarz wrócił do Polski w 1940 roku. Jako piętnastolatek rozpoczął pracę w Zakładach Wyrobów Metalowych zwanych Hutą „Ludwików”. Była to firma zajmująca się produkcją części samochodowych i rolniczych. Był również praktykantem rolnym w majątku pod Ostrowcem Świętokrzyskim. Uczęszczał także na tajne nauczanie w Ostrowcu, po którym w 1943 roku zdał maturę. Jeszcze w tym samym roku rozpoczął studia prawnicze na tajnych kompletach w Jeleńcu.
Po zakończeniu wojny postanowił kontynuować rozpoczęte wcześniej studia w kieleckiej filii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, a następnie na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Na tym uniwersytecie studiował również socjologię, równocześnie był studentem dziennikarstwa w Wyższej Szkole nauk Społecznych w Krakowie. W 1947 roku ukończył studia prawnicze z tytułem magistra. W tym samym roku ożenił się z Zofią Barbarą Kowalską.
Edmund debiutował jeszcze w czasie okupacji niemieckiej w 1944 roku na łamach „Biuletynu Informacyjnego” wydawanego przez Armię Krajową, w którym opublikował wiersz. Po zakończeniu wojny pisarz współpracował z takimi czasopismami jak „Płomyk” oraz „Świat Młodych”. W 1951 roku został członkiem Związku Literatów Polskich a w 1952 roku członkiem Stowarzyszenia Autorów ZAiKS. W tym samym roku przeprowadził się wraz z żoną do Warszawy, gdzie rozpoczął pracę w redakcji społeczno-literackiego tygodnika „Wieś”. Współpracował również z Polskim Radiem jako autor słuchowisk. Za tę działalność otrzymał w 1974 roku nagrodę Komitetu do Spraw Radia i Telewizji.
Pisarz zdobył popularność i uznanie dzięki utworom skierowanym do dzieci i młodzieży. Pisane były barwnie i żywo, skłaniając przy tym młodego czytelnika do refleksji. Powieściami jego autorstwa są między innymi: „Niewiarygodne przygody Marka Piegusa”, „Awantura w Niekłaju”, „Sposób na Alcybiadesa” czy „Osobliwe przypadki Cymeona Maksymalnego”. Za powieść „K