Eugčne Ionesco

Eugène Ionesco – urodził się 26 listopada 1909 roku w Slatinie. Był awangardowym francuskim dramaturgiem, współtwórcą teatru absurdu – nowatorski nurt w dramacie współczesnym. W teatrze absurdu zostają odwrócone tradycyjne role przypisane komizmowi i tragizmowi. – oznacza to, że komizm staje się nośnikiem treści tragicznych, a tragizm – treści komicznych. Ionesco urodził się w Rumunii, jego matka była Francuzką, nazywała się Marie-Thérèse Ipcar, a ojciec – Eugène Ionesco senior – pochodził z Rumunii. Dzieciństwo Ionesco spędził w Paryżu. Według wielu źródeł rok urodzenia Ionesco to 1912, jednak jest to błąd merytoryczny – który spowodowany jest informacją, której udzielił sam Ionesco na początku lat 50, gdyż chciał się odmłodzić o trzy lata. Jego młodość to ciągła podróż pomiędzy Francją, Rumunią. W 1922 roku Ionesco powrócił do Rumunii, tam ukończył historię literatury na uniwersytecie w Bukareszcie i tam też podjął się nauczania języka francuskiego w gimnazjum. Równolegle zajmował się krytyką literacką. W roku 1938, gdy otrzymał stypendium, ponownie wyjechał do Francji. Gdy wybuchła II wojna światowa, powrócił do Rumunii, jednak szybko tej decyzji zaczął żałować. Z wielkim trudem i wielką pomocą przyjaciół, udało mu się z żoną wyjechać i w 1942 roku osiadł na stałe we Francji. Po wojnie utrzymywał bliskie kontakty, można wręcz zaryzykować stwierdzenie, że przyjaźnił się z Andree Bretonem, Luisem Bunuelem i Mirceą Eliadem. W 1949 roku Ionesco napisał Łysą śpiewaczkę, która w 1950 roku odniosła spektakularną porażkę. Podobnie stało się z Lekcją (1951) i Krzesłami (1952). Dopiero Ofiary obowiązku przełamały niechlubną passę i zdobyły uznanie krytyków i publiczności. Kolejne sztuki zaczęły budzić coraz większe uznanie, jednocześnie zarówno w Paryżu, jak i poza granicami Francji jego sztuki zaczęto często wystawiać. Był autorem niezwykle płodnym i kreatywnym. W 1970 wstąpił w szeregi członków Akademii Francuskiej. Jego twórczość dramatyczna zmieniała się od awangardy poprzez groteskę i absurd to form tradycyjnych. W jego twórczości dramatycznej można wyodrębnić trzy okresy, pierwszy od 1949 do 51 kiedy Ionesco tworzył groteskowe jednoaktówki, które wyśmiewały drobnomieszczańską mentalność i gloryfikujące jednostkę oraz jej bezsprzeczne prawo do indywidualności. Wtedy właśnie powstały: Łysa śpiewaczka czyli Tragedia języka, Lekcja, Kubuś, czyli Uległość, Przyszłość w jaju. Drugi okres twórczości dramatycznej to lata 1951 – 54, kiedy powstały: Krzesła, Ofiary obowiązku, Amadeusz albo Jak się go pozbyć. Ostatni, trzeci okres rozpoczyna Nowy Lokator, po czym