Franciszek Salezy Jezierski

Franciszek Salezy Jezierski herbu Nowina to urodzony w XVIII w. duchowny, który zasłynął jako publicysta polityczny oraz powieściopisarz w okresie oświecenia.
Urodził się w Gołąbkach w roku 1740 r. w rodzinie należącej do średniozamożnej szlachty. W celu odróżnienia od innych linii Jezierskich zamieszkujących te same tereny, jego ród używał przydomku „Gołąbek” lub „z Gołąbek”. Jego ojciec – Jan Franciszek – był pisarzem ziemskim łukowskim i posiadał ziemię m.in. w Jeziorach-Gołąbkach, Cieszkowieźnie oraz Sulbinach. Matką Franciszka była Izabela z Kiełczewskich. Posiadał liczne rodzeństwo.
Ojciec był również cenionym urzędnikiem, świadomym sytuacji politycznej w Polsce i dostrzegał konieczność przeprowadzenia reform w kraju. Napisał list chwalący dwa pierwsze tomy dzieła Stanisława Konarskiego „O Skutecznym Rad Sposobie Albo O Utrzymywaniu Ordynaryinych Seymow”, który był opublikowany w jego trzecim tomie.

Franciszek Salezy skończył kolegium Pijarów w Łukowie. Jako młodzieniec podejmował się działalności prawniczej i był regentem ziemi łukowskiej.
Ojciec przekazał mu majątek w Woronkowcach, na skutek czego musiał podjąć służbę w wojsku jako namiestnik złotej chorągwi w oddziałach Sanguszków przeciw hajdamakom na Ukrainie. Nie pozostał jednak w wojsku na długo i postanowił wstąpić do zgromadzenia misjonarzy w Warszawie. Po przyjęciu święceń kapłańskich wyjechał do Włoch, gdzie kontynuował swoją naukę. Po powrocie do Polski otrzymał stanowisko kanonika kaliskiego i cenzora książek archidiecezji gnieźnieńskiej. Przez jakiś czas był również zatrudniony w pracowni historycznej Naruszewicza oraz współpracował z Komisją Edukacji Narodowej. W okresie od 20 września 1781 r. był rektorem wydziału lubelskiego szkół koronnych, a w 1783 r. – wydziału małopolskiego. W czasie pobytu w Lublinie został także kaznodzieją w lubelskiej kolegiacie.
W 1785 r. otrzymał stanowisko wizytatora generalnego szkół koronnych.
Pisarza uważa się za współtwórcę reformy szkolnictwa przeprowadzonej przez Komisję Edukacji Narodowej.
W dniu 1 września 1783 r. zdobył doktorat z teologii i filozofii na Akademii Krakowskiej. Gdy odszedł ze stanowisko wizytatora, rozpoczął pracę jako bibliotekarz. Rok później nominowano go na kaznodzieję katedralnego w Krakowie. Gdy został wydelegowany przez kapitułę, wstąpił do Trybunału Głównego Koronnego.
Franciszek Salezy ponownie zamieszkał w Warszawie w 1785 r. i był tam aktywnym działaczem oraz publicystą Kuźnicy Kołłątajowskiej. Zdobył przydomek „Wulkan gromów Kuźnicy”, do którego przyczynił się jego bezkompromisowy styl oraz szybkie reakcje na aktualną sytuację polityczną.

Odegrał również ważną rolę w obradach Sejmu Czteroletniego, m.in. w 1788 r. wygłosił kazanie przed Stanami Rzeczypospolitej na rozpoczęcie Sejmu. Następnie zajmował