François Rabelais

Francois Rabelais – urodzony w 1484 (prawdopodobnie) w La Deviniere k.Chinon, był francuskim pisarzem, humanistą, lekarzem, wybitnym przedstawicielem francuskiego renesansu. Niestety na temat pisarza niewiele jest znanych faktów z biografii. Wiadomo, że był synem zamożnego adwokata, co bezsprzecznie wpłynęło na jego dzieciństwo. Młodość spędził w klasztorach najpierw franciszkanów, następnie benedyktynów, gdzie odebrał gruntowne wykształcenie z zakresu literatury antycznej. Korespondował m.in. z G.Bude, wybitnym francuskim hellenistą. W 1527 roku opuścił zakon i rozpoczął studia medyczne na uniwersytecie w Paryżu i Montpellier, w 1530 roku uzyskał tytuł bakalarza, w 1532 – 35 osiadł w Lyon i zaczął pracować w szpitalu na stanowisku lekarza. Wtedy też wydał przekłady greckich traktatów z zakresu medycyny. Od 1537 wykładał na różnych uniwersytetach medycynę. W latach 40 XVI wieku podróżował z dworem królewskim po całej Francji, wtedy też prowadził intensywną działalność na polu naukowym i dydaktycznym w zakresie nauk medycznych i przyrodniczych. Również w tym okresie zyskał poważanie wybitnych humanistów europejskich i sławę erudyty i świetnego lekarza. Z powodu prześladowań ze strony władz kościelnych, przez wzgląd na swoją twórczość literacką – jego utwory zostały oficjalnie potępione przez Sorbonę. Musiał często zmieniać miejsce zamieszkania, jako jeden z lekarzy J.du Bellay trzykrotnie podróżował do Rzymu, gdzie zapoznał się z kulturą włoskiego renesansu, która wywarła na niego ogromny wpływ. W 1532 pod fałszywym pseudonimem – Alcofribas Nasier (anagram jego imienia i nazwiska) opublikował fanastyczno-satyryczną powieść Panagruel król spragnionych, uznawaną za pierwszą europejską, nowożytną powieść. Była ona satyrą na owoczesne francuskie społeczeństwo, oczywiście ukrytą, głownie opisywał stosunki panujące na paryskiej Sorbonie. Rabelais prześmiewczo wypowiadał się o przywarach i wadach społeczeństwa francuskiego, nie oszczędzał nikogo. Zapoczątkował w ten sposób cykl kronik, opowiadających przygody dwóch olbrzymów – Gargantui i Pantagruela. Swoją inspirację czerpał z ludowej tradycji średniowiecznej, gdyż postacie w sposób parodystyczny nawiązywały do epiki rycerskiej. Wykładowcy Sorbony jednogłośnie i bardzo krytycznie potępili ten utwór, na co Rabelais zareagował wydaniem opowieści: Żywot wielce przeraźliwy wielkiego Gargantui. Po kolejnym, ostrym sprzeciwie Sorbony, Rabelais opuścił Lyon, gdzie wówczas przebywał i w ramach buntu przez kolejne jedenaście lat niczego nie publikował. Gdy zdobył ws