Gabriele D’Annunzio

"; ży”. Tematyka dotyczyła gwałtownej namiętności, krytycy literaccy wytykają D’ Annunzio iż ten skupił się na porywach natury: zmysłowej i uczuciowej, zaś na drugi plan przerzucił kwestie intelektualne. Niezwykle podoba mi się „Triumf Śmierci”, zawarta w niej subtelność, motyw mrocznej miłości, która smakiem przypomina pocałunek śmierci. Dla egotyków, zdaniem pisarza zostaje jedynie zmysłowa gorycz, przypomina mi to co zawarł Roman Polański w „Gorzkich godach”, mianowicie miłość, która gdy się wypali grozi upadkiem. Jak w filmie Polańskiego, widzimy miłość, która w momencie jej utraty, zamienia się w nienawiść. Cenię D’ Annunzio, za to iż umiał tak to nakreślić. Giorgio i Ippolita, bohaterzy stworzeni przez D’ Annunzio, znaleźli się na skraju szaleństwa, bohaterzy filmu Romana Polańskiego ponieśli śmierć, na końcu w filmie padły słowa ” przepraszam Kochanie, że byliśmy za bardzo zachłanni”. Bohater stworzony przez D’Annunzio pragnie znaleźć sens istnienia, szuka w sposób wieloraki. D’ Annunzio pięknie kreśli opisy przyrody, rozważa bóle egzystencjonalne.
D’Annunzio był człowiekiem wielu talentów, o takich jak On często się mawia „człowiek renesansu”, projektował, tworzył przepisy kulinarne, perfumy, tworzył opery. D’ Annunzio był współreżyserem filmu „Cabiria”z 1914 r., dzięki niemu popularny stał się tzw. salut rzymski, wraz z Giovanni Pastrone stworzyli postać Maciste. D’ Annunzio był bawidamkiem, zawsze otaczał Go wianuszek kobiet. Były to najznakomitsze Włoszki. Pomimo licznych podbojów, również On spotykał się z odrzuceniem. Trudno się dziwić, gdyż niektóre metody podrywu, których się podejmował, napawały obrzydliwością. Od jednej z kurtyzan usłyszał, iż jest „łysym, śmierdzącym gnomem”. Znajdziemy też wątek polski, bowiem artysta spotkał się z odrzuceniem ze strony Tamary Łempickiej. Malarka tworząca w stylu Art Deco, określiła Włocha mianem „gnoma w mundurze”. Do końca kochały Go dwie kobiety, mianowicie pianistka Luisa Baccara oraz Amelie Mazower, będąca pod koniec Jego życia rajfurką. Prawdopodobnie Maccara była jednak agentką Duce i to Ona „pomogła Mu” dokonać defenestracji w chwili, gdy Mussolini przeprowadzał swój Marsz na Rzym. 
Można ubolewać nad tym iż historia tego artysty, w Polsce jest przez wielu nieznana. W samej Italii, jest bardziej popularny od Luigi Pirendello, Grazii Deledzie oraz paroma innymi nazwiskami. Trzeba jednak wspomnieć iż Włosi przyjeżdżają do miasteczka Gardone Riviera, celem udania się do Muzeum tego pisarza. Panuje tam przepych, bogactwo, to wszystko, czym za życia otaczał się genialny, włoski pisarz. Pałac, ten nazywany jest często „sanktuarium włoskich zwycięstw”. Podobać się może wyrzeźbiony żółw, znajdujący się celowo w jadalni, którego celem jest przypominać o zachowaniu umiaru podczas spożywania posiłków.