Giovanni Boccaccio

Giovanni Boccaccio urodził się w 1313 roku w Cartelado lub
we Florencji jako nieślubny syn florenckiego kupca i jego kochanki. Swoją młodość spędził we
włoskim Neapolu, gdzie przyuczał się, zgodnie z wolą swojego ojca na kupca i równocześnie studiował prawo oraz handel. Przybliżył się wtedy do dworu królewskiego, gdzie do woli korzystał z obszernych i bogato zaopatrzonych zbiorów biblioteki królewskiej, co w znacznym stopniu pomogło mu w zdobywaniu rozległej i wszechstronnej wiedzy.
Mając 23 lata zakochał się w nieślubnej córce króla – Marii d’Aquino, która szybko stała się jego muzą i inspiracją jego twórczości.
W około 1340 roku powrócił do rodzinnej Florencji, gdzie zajmował zaszczytne stanowisko, będąc posłem swojego miasta do włoskich władców oraz do przebywającego wtedy w Awinionie papieża. Jednak czas ten, przede wszystkim upływał Giovanniemu na pisaniu i po pewnym czasie zrezygnował on z życia politycznego.
Boccaccia cechował antyklerykalizm, pomimo tego, że nigdy nie negował on chrześcijańskich prawd wiary, ani nie wystąpił z Kościoła, to jawnie i otwarcie kpił z zakonników i duchownych, którzy nie przestrzegali celibatu ani postów zaniedbując przy tym swoje obowiązki wobec wiernych.

Około roku 1350 poznał Francesco Petrarkę, podziwiał jego niezwykły talent i uznawał go za mistrza. Bocaccio zresztą przyjaźnił się z Petrarką,sami artyści często ze sobą korespondowali.
W twórczości pochodzącej z okresu młodzieńczego Boccaccia dominowały wątki obficie zaczerpnięte z literatury starożytnego Rzymu, a także literatury romańskiej. Szczególnie podziwiał on twórczość Dantego Alghieriego, Tacyta i Liwiusza. We wszystkich jego utworach dominują na rozmaity sposób ujęte elementy autobiograficzne m. in. we „Fiammettcie”, czyli pierwszym włoskim romansie psychologicznym pisanym prozą, którego to główną bohaterkę utożsamiano z neapolitańską kochanką samego artysty.
Całe swoje życie Bocaccio poświęcił pisaniu, w wyniku czego pozostawił po swojej śmierci ogromny dobytek, m. in. wiele poematów epickich, wierszy i powieści miłosnych.
Jednakże najbardziej popularnym dziełem Boccaccia pozostaje niezmiennie „Dekameron”, czyli zbiór stu nowel podzielonych na dziesięć części (tzw. dni), z których każdy ma po dziesięć utworów opowiadanych przez dziesięciu różnych narratorów. Wszystkie te utwory łączą się w całość i stanowią opowiadania grupy młodych mężczyzn i kobiet, którzy w czasie zarazy dżumy schronili się pod Florencją. Ludzie ci, aby umilić so