Henry Fielding

Henry Fielding był angielskim powieściopisarzem i dramaturgiem. Znany był przede wszystkim ze swojego ziemiańskiego humoru i satyry. Jego komiczna powieść „Tom Jones” jest nadal szeroko ceniona. Fielding wraz z Samuelem Richardsonem są postrzegani jako przodownicy tradycyjnej powieści angielskiej. Fielding zajmuje również miejsce w historii egzekwowania prawa, wykorzystując swój autorytet sędziego do założenia Bow Street Runners. Była to pierwsza w Londynie pełnoetatowa policja.
Fielding urodził się 22 kwietnia 1707 roku w Sharpham w Somerset. Fielding miał również młodszą siostrę- Sarah. Uczył się w Eton College. Tam też zaprzyjaźnił się z Williamem Pittem Starszym. Gdy Fielding miał 11 lat zmarła jego matka. Jego babka wniosła pozew o opiekę nad nim, aby został przydzielony jej, a nie ojcu Henry’ego. Została zawarta ugoda, w wyniku której Henry został oddany pod opiekę babci. Nadal jednak widywał się z ojcem w Londynie. W 1725 roku, mając 18 lat, Henry próbował uprowadzić swoją kuzynkę, Sarę Andrews, gdy była ona w drodze do kościoła. Aby uniknąć oskarżenia uciekł. Trzy lata później wyjechał do Lejdy. Tam na uniwersytecie zamierzał studiować klasykę i prawo. Jednak brak funduszy zmusił go do powrotu do Londynu. Zaczął wtedy pisać dla teatru. Niektóre z jego utworów były ostro krytyczne wobec rządu premiera Sir Roberta Walpole’a. Fielding nigdy nie przestawał pisać satyry politycznej i satyry na aktualną sztukę i literaturę. Jego „Tragedia tragedii” odniosła spory sukces jako drukowana sztuka. Oparta na wcześniejszej sztuce „Tom Thumb”, była kolejną z „nieregularnych” sztuk Fieldinga, która została opublikowana pod pseudonimem H. Scriblerus Secundus.
W latach 1734 -1739 Fielding pisał anonimowo do czołowego periodyku torysów The Craftsman. Pisał on artykuły przeciwko premierowi, sir Robertowi Walpole’owi. Patronem Fieldinga był opozycyjny poseł whigów George Lyttelton, jego przyjaciel z Eton z lat chłopięcych. W The Craftsman, Fielding okazał atak opozycji na łapówkarstwo i korupcję w brytyjskiej polityce. Mimo iż pisał dla opozycji do Walpole’a, która obejmowała zarówno torysów, jak i whigów, Fielding był „niewzruszenie whigiem” i często chwalił bohaterów whigów, takich jak książę Marlborough i Gilbert Burnet.
17 kwietnia 1734 roku opublikowano jego sztukę „Don Kichot”. Zaś rok później napisał sztukę „The Universal Gallant”, którą zadedykował Charlesowi Spencerowi, Trzeciemu księciu Marlborough. Fielding utrzymywał wygłaszanie swoich poglądów politycznych w artykułach satyrycznych i gazetach w późnych latach trzydziestych i wczesnych latach czterdziestych XVII wieku.