Hugo Kołłątaj

Kim był Hugo Kołłątaj i dlaczego nazywano go „księciem reform”?

Hugo Kołłątaj – duchowny, polityk, filozof i architekt polskiego oświecenia – to postać, która jak soczewka skupia w sobie wszystkie sprzeczności epoki rozbiorów. Czy można być jednocześnie księdzem katolickim i rewolucjonistą? Jak łączył reformatorski zapał z lojalnością wobec upadającej Rzeczypospolitej? Odpowiedzi na te pytania odsłaniają fascynujący portret człowieka, który próbował uratować państwo poprzez radykalną modernizację edukacji i ustroju.

W jakich warunkach kształtowała się postawa Kołłątaja?

Urodzony 1 kwietnia 1750 roku w Dederkałach Wielkich na Wołyniu, Kołłątaj dorastał w czasie, gdy Rzeczpospolita przeżywała głęboki kryzys polityczny. Pierwszy rozbiór Polski (1772) miał miejsce, gdy miał 22 lata – ten szok geopolityczny ukształtował jego reformatorski charakter. Epoka stanisławowska, choć pełna paradoksów, stworzyła unikalne warunki dla modernizacji: rozwój mecenatu królewskiego, powstanie Komisji Edukacji Narodowej (1773) oraz wpływ francuskich encyklopedystów. Kołłątaj jako dziecko ziemiańskiej rodziny obserwował upadek gospodarczy prowincji, co później znalazło odzwierciedlenie w jego projektach reform agrarnych.

Jak wyglądała droga życiowa „księcia reformatorów”?

Życie Kołłątaja przypomina polityczno-intelektualny rollercoaster. Po studiach w Krakowie i Wiedniu, gdzie uzyskał doktorat z filozofii i teologii, przyjął święcenia kapłańskie (1775). Jego prawdziwą pasją okazała się jednak reforma szkolnictwa. Jako wizytator Akademii Krakowskiej (1777-1786) przeprowadził jej gruntowną reorganizację, wprowadzając m.in.:

• Nowoczesne programy nauczania z naukami ścisłymi
• System stypendialny dla ubogich studentów
• Pierwsze w Polsce katedry anatomii i chemii
• Obowiązkowe praktyki lekarskie dla studentów medycyny
• Reformę biblioteki uniwersyteckiej z nowym katalogiem rzeczowym

Dlaczego Kołłątaj zaangażował się w politykę?

Przełomem stał się dla niego Sejm Wielki (1788-1792). Jako lider stronnictwa patriotycznego współtworzył Konstytucję 3 Maja, a jego mieszkanie przy ul. Miodowej w Warszawie stało się słynnym salonem politycznym. W traktacie „O ustanowieniu i upadku Konstytucji 3 Maja” (1793) bronił reform przed targowiczanami, co przypłacił emigracją po przystąpieniu króla do Targowicy. Jego korespondencja z Ignacym Potockim (zachowało się 683 listów!) ukazuje szczegóły codziennej walki o reformy.

Jakie idee zawierały najważniejsze dzieła Kołłątaja?

Twórczość Kołłątaja to synteza oświeceniowego racjonalizmu z chrześcijańskim uniwersalizmem. W swoim głównym dziele filozoficznym „Porządek fizyczno-moralny” (1811) przedstawił wizję harmonijnego ładu społecznego opartego na prawach natury. Jego pisma polityczne, jak słynne „Listy Anonima” (1788-1789), stały się manifestem postępowej szlachty:

„Naród, który nie ma edukacji publicznej, jest jak okręt bez kompasu – błądzi po morzu niewiadomości, aż rozbije się o skały przesądów.”

Czym wyróżniał się styl pisarski reformatora?

Jego teksty łączyły precyzję prawniczą z pasją publicysty. W przeciwieństwie do wielu współczesnych mu pisarzy politycznych, Kołłątaj zawsze opierał argumentację na konkretnych danych statystycznych i historycznych przykładach. W „Uwagach nad teraźniejszym położeniem tej części ziemi polskiej…” (1790) stworzył wzorcowy przykład oświeceniowego raportu reformatorskiego, zawierający:

• Analizę demograficzną z podziałem na grupy społeczne
• Szacunki dochodów państwa z dokładnością do złotówki
• Prognozy gospodarcze na 10 lat

Jakie kontrowersje wzbudzała postać Kołłątaja?

Nawet po śmierci Kołłątaja w 1812 r