Imre Kertész
Kim był Imre Kertész i dlaczego zmienił sposób mówienia o Holokauście?
Imre Kertész – węgierski pisarz żydowskiego pochodzenia, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury w 2002 roku – stworzył literacki język zdolny opisać niewyobrażalne. Jego proza, czerpiąca z osobistego doświadczenia obozów koncentracyjnych, stanowiła przełom w narracji o Shoah. W przeciwieństwie do wielu autorów poruszających tę tematykę, Kertész odrzucił patos i martyrologię na rzecz chłodnej analizy mechanizmów totalitaryzmu. Jego dzieła to laboratorium języka, w którym testuje się granice reprezentacji traumy.
Imre Kertész, jedyny Węgier uhonorowany Literacką Nagrodą Nobla, przeżył piekło Auschwitz i Buchenwaldu jako nastolatek. Jego przełomowa powieść „Los utracony” pisana przez 13 lat w ukryciu przed komunistyczną cenzurą, stała się kamieniem milowym w literaturze Holocaustu. Paradoksalnie, ten pisarz o międzynarodowej sławie przez dekady pozostawał nieznany we własnym kraju, gdzie jego książki wydawano w nakładach po 500 egzemplarzy. Dopiero Nobel zmusił Węgrów do konfrontacji z „niewygodnym prorokiem” we własnym domu.
Jak totalitaryzmy XX wieku kształtowały światopogląd Kertésza?
Życie pisarza rozpięte między dwoma reżimami stanowi klucz do zrozumienia jego twórczości:
- 1944: Deportacja do Auschwitz w wieku 14 lat, następnie transfer do Buchenwaldu
- 1948-1956: Praca jako dziennikarz w gazecie komunistycznej, wymuszona autocenzura
- 1956: Utrata pracy po rewolucji węgierskiej, okres tłumaczeń niemieckiej literatury
- 1975: Wydanie „Losu utraconego” po 13 latach od napisania – nakład 600 egzemplarzy
Kertész często podkreślał, że „Auschwitz nie był wypadkiem przy pracy cywilizacji, lecz jej logicznym produktem”. To przekonanie przenika całą jego twórczość.
Jakie etapy życia ukształtowały pisarski warsztat Kertésza?
Biografię pisarza można podzielić na trzy kluczowe okresy:
Okres | Wydarzenia | Twórczość |
---|---|---|
1929-1944 (Dorastanie) |
Śmierć ojca w 1951, konflikt z macochą, lektury Nietzschego i Freuda | Pierwsze próby literackie inspirowane egzystencjalizmem |
1944-1988 (Walka o głos) |
Praca tłumacza (Canetti, Hofmannsthal), pisanie „w szufladzie” | Trylogia: „Los utracony” (1975), „Fiasko” (1988), „Kaddysz za nienarodzone dziecko” (1990) |
1989-2016 (Uznanie) |
Upadek komunizmu, Nagroda Nobla (2002), emigracja do Berlina | Eseje „Język na wygnaniu” (2001), dzienniki „Ostatnia przystań” (2016) |
Dlaczego „Los utracony” wywołał burzę w kręgach literackich?
Debiut Kertésza łamał wszystkie konwencje literatury Holocaustu. Narrator Gyuri Köves opisuje obóz jako „nową rzeczywistość do zaakceptowania”, nie zaś miejsce moralnego upadku. Sceny jak wybór mydła w Auschwitz czy rozmowy o modzie między więźniami szokowały brakiem patosu. Przez 20 lat od wydania powieść otrzymała tylko dwie recenzje na Węgrzech – dziś uznaje się ją za arcydzieło europejskiego modernizmu.
Mity i fakty o Imre Kertészu
Kertész pisał wyłącznie o Holokauście
W eseju „Holokaust jako kultura” dowodził, że doświadczenie obozowe to metafora współczesnego zniewolenia
Był religijnym Żydem
W „Kaddiszu za nienarodzone dziecko” odrzuca zarówno judaizm, jak i rodzicielstwo jako formy kontynuacji życia
Jego twórczość jest pesymistyczna
W wywiadach podkreślał: „Piszę o katastrofie, by odnaleźć iskrę nadziei”
Jak międzynarodowa recepcja wpłynęła na interpretację jego dzieł?
Przełomem okazało się niemieckie wydanie „Losu utraconego” w 1996 roku. Krytycy zauważyli podobieństwa do prozy Kafki i Becketta – autor jednak twierdził, że jego prawdziwym mistrzem był Robert Musil. W USA powieść odczytano przez pryzmat teorii Hannah Are
W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania
by czytać dalej, podaj adres e-mail!Sprawdź również:
Dodaj komentarz jako pierwszy!