Jan Brzechwa
Kim był Jan Brzechwa i dlaczego jego twórczość wciąż zachwyca?
Gdyby polska literatura dziecięca miała swój własny Mount Rushmore, Jan Brzechwa zająłby tam centralne miejsce obok Marii Konopnickiej i Juliana Tuwima. Ten mistrz słowa, który potrafił zamienić zwykłą rzeczownikową parę w taneczny duet („Tańcowała igła z nitką”), stworzył uniwersalny kod językowy rozumiany przez pokolenia młodych czytelników. Ale czy wiesz, że ten król dziecięcej wyobraźni przez całe życie… parał się prawniczą profesją?
Jan Brzechwa, a właściwie Jan Wiktor Lesman, to postać z pogranicza literackiego cudu i prawniczej precyzji. Autor, który w „Akademii Pana Kleksa” stworzył alternatywny system edukacji, w realnym życiu bronił praw twórców przed plagiatami. Jego wiersze – pełne językowych łamańców i absurdalnego humoru – stały się językowym DNA całych pokoleń, podczas gdy on sam prowadził podwójne życie: adwokata specjalizującego się w prawie autorskim i poety rozmiłowanego w literackich eksperymentach.
Jak wojenna zawierucha ukształtowała literackiego wizjonera?
Brzechwa przyszedł na świat 15 sierpnia 1898 roku w Żmerynce na Podolu, w rodzinie o silnych korzeniach artystycznych. Jego ojciec, Aleksander Lesman, był inżynierem kolejowym, a matka, Helena z Pestów, nauczycielką języków obcych. W domu mówiono po polsku, rosyjsku i francusku, co rozwinęło u przyszłego poety wyjątkową wrażliwość językową. Dzieciństwo spędzone w wielokulturowym tyglu Kresów Wschodnich (w Kamieńcu Podolskim i Kijowie) stało się później źródłem magicznych obrazów w jego twórczości.
Dlaczego prawnik został królem dziecięcej literatury?
Choć ukończył prawo na Uniwersytecie Warszawskim w 1924 roku i przez całe życie prowadził kancelarię adwokacką specjalizującą się w prawie autorskim, Brzechwa znajdował czas na literackie eksperymenty. Jego debiut poetycki w 1926 roku pod pseudonimem „Szer-Szeń” (wschodni wojownik) – tomik „Oblicza zmyślone” – zapowiadał zupełnie inną drogę twórczą niż ta, którą ostatecznie przeszedł do historii. Prawdziwy przełom nastąpił w 1938 roku wraz z publikacją „Tańcowała igła z nitką”, gdzie po raz pierwszy zastosował charakterystyczną mieszankę absurdalnego humoru i lingwistycznej wirtuozerii.
Okres | Wydarzenia życiowe | Twórczość |
---|---|---|
1898-1920 | Narodziny na Podolu, edukacja w Zakładzie Naukowo-Wychowawczym Ojców Jezuitów | Pierwsze próby poetyckie pod wpływem Leśmiana |
1920-1939 | Studia prawnicze, praca w wymiarze sprawiedliwości | „Oblicza zmyślone” (1926), „Tańcowała igła z nitką” (1938) |
1945-1966 | Działalność w PEN Clubie, współpraca z czasopismami dziecięcymi | „Akademia Pana Kleksa” (1946), „Podróże Pana Kleksa” (1961) |
Czy Pan Kleks powstał z potrzeby serca czy rozrywki?
Legendarna postać ekscentrycznego profesora z piegami to nie tylko literacka fikcja. W „Akademii Pana Kleksa” (1946) Brzechwa przelał na papier swoje marzenia o alternatywnej edukacji, gdzie kreatywność i wyobraźnia stoją wyżej niż szkolny dryl. Inspiracją dla postaci stał się prawdopodobnie Stanisław Zyga, nauczyciel matematyki z kieleckiego gimnazjum, który stosował niekonwencjonalne metody nauczania. Ta pełna alchemicznych metafor opowieść doczekała się trzech części (w tym pośmiertnej „Tryumfu Pana Kleksa” z 1965 roku) oraz czterech ekranizacji, z których najsłynniejsza z 1983 roku stała się kultowa.
Mity i fakty o Janie Brzechwie
Brzechwa pisał wyłącznie dla dzieci
Tworzył też satyry dla dorosłych, m.in. cykl „Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością” oraz powieść „Gdy owoc dojrzewa” (1958) o trudnej miłości nastolatków
Pseudonim związany jest z brzeczką piwną
„Brzechwa” to termin łuczniczy oznaczający lotki strzały – metafora celności słowa. Wybór pseudonimu konsultował z kuzynem Bolesławem Leśmianem
Jak Brzechwa zrewolucjonizował literaturę dziecięcą?
Jego innowacje formalne można porównać do językowych eksperymentów awangardy:
- Neologizmy: „Pomidorowy król”, „Kaczka Dziwaczka” – słowotwórcza odwaga
- Graficzne układy tekstu: Wiersz „Entliczek-pentliczek” przypomina labirynt
- Synestezja: „W Szczebrzeszynie chrząszcz brzmi w trzcinie” – łączenie dźwięków i obrazów
- Parodia gatunków: „Pan Drops i jego trupa” to pastisz dramatów romantycznych
W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania
by czytać dalej, podaj adres e-mail!Sprawdź również:
Dodaj komentarz jako pierwszy!