Jan Dantyszek

Jan Dantyszek – życiorys

Jan Dantyszek przyszedł na świat 1 listopada 1485 roku w Gdańsku w licznej rodzinie Jana i Katarzyny Schultzów, był najstarszym synem tej pary. Jego dziadek przybył z Prus do Gdańska i to dlatego tam mieszkali, pomimo że byli niemieckiego pochodzenia. Pierwszą szkołą ukończoną przez chłopaka była szkoła parafialna w Grudziądzu, gdzie nauczył się dobrze mówić w języku polskim. Z tego powodu, że jego rodzice byli zamożni miał on beztroskie dzieciństwo i nie brakło mu pieniędzy na dalszą edukację. Już jako czternastolatek zaczął studiować na Uniwersytecie w Greifswaldzie, jednak nie pozostał tam długo. Rok później przeniósł się na Uniwersytet Jagielloński do Krakowa. Trzeba przyznać, że Dantyszek szybko zrobił karierę w tym mieście, gdyż jako szesnastoletni młodzieniec zrezygnował ze studiów nie dokańczając ich, a wstępując na dwór Jana Olbrachta – pracował tam jako pomocnik pisarza. Dwa lata później, przeniósł się do Jana Łaskiego i został jego pisarzem, a ponadto uczestniczył wraz z nim w wyprawie przeciwko Tatarom i Wołochom. Mimo wszystko, młodemu mężczyźnie w 1503 roku udało się wreszcie ukończyć studia na Akademii Krakowskiej.
Dwa lata później otrzymał stypendium I możliwość kontynuowania studiów we Włoszech. Lubił podróżować I z tego powodu zamiast od razu udać się w celu kontynuowania nauki, Jan pojechał do Europy I Azji Mniejszej, gdzie przy okazji poduczał się innych języków obcych. Po powrocie do Polski, dzięki znajomościom został przyjęty jako jeden z sekretarzy kancelarii Zygmunta Starego. To właśnie głównie wtedy rozkręciła się na dobre jego kariera dyplomatyczna. Jeśli chodzi o jego miłosne życie, mężczyzna sam przyznawał, że jest kobieciarzem I pragnie kosztować wielu dziewic z całego świata. Nieślubnych dzieci doczekał się jednak z jedną z hiszpanek – Izabellą Delgada, z którą żył najdłużej w nieformalnym związku. Działając dalej na dworze króla Zygmunta, prowadził m.in. działania mające na celu przejęcie części posagu Bony Sforzy oraz uczestniczył w potocznie zwanej wojnie rycerskiej. W 1525 roku Zygmunt Stary postanowił docenić wszystkie działania Jana, więc podniósł mężczyznę do rangi stałego ambasadora polskiego na dworze cesarskim. Co ciekawe, przyjmuje się, że Dantyszek jako jeden z pierwszych, stosował szyfry w korespondencji dyplomatycznej.
Mając 47 lat, mężczyzna z własnej woli zakończył karierę dyplomatyczną I polityczną, by zająć się zupełnie czymś innym. Przyjął święcenia kapłańskie I już w 1535 roku uzyskał godność biskupa. Jego obowiązkiem by