Jan Długosz

J a n D ł u g o s z

polski kronikarz i historyk, urodził się pierwszego grudnia tysiąc czterysta piętnastego roku w Brzeźnicy, aktualnie położonej w powiecie łódzkim, z herbu Wieniawa jednak dokładny dzień tych urodzin nie jest do końca znany.

Ze względu na to, że jego ojciec walczył w Bitwie pod Grunwaldem i otrzymał starostwo brzeźnickie, Jan wychowywał się w średniozamożnej, ale jednak rodzinie szlacheckiej. Aby odróżnić się od innych braci, z których wszyscy nosili imię Jan, Jan Długosz, którego dotyczy to wypracowanie podpisywał się jako „Jan Długosz Starszy”. Łącznie miał jedenaścioro rodzeństwa, w tym właśnie trzech braci o tym samym imieniu, z których przeżył tylko jeden, i dziewięć sióstr.

Młody Jan swój cykl kształcenia rozpoczął od nauczenia się rachunków, pisania i czytania w szkółce parafialnej w Nowym Korczynie, gdzie jego ojciec był starostą. Drugim etapem była już Akademia Krakowska do której zapisał się w wieku trzynastu lat na wydział sztuk wyzwolonych. Nie ukończył jej jednak, gdyż z powodów finansowych rzucił studia i następnie został zatrudniony jako notariusz w kancelarii biskupa Zbigniewa Oleśnickiego. Potem pracował będąc sekretarzem, a wreszcie też jako kanclerz. W tysiąc czterysta trzydziestym szóstym Długosz został mianowany na kanonika krakowskiego.

Kiedy jego pracodawca umarł, Jan Długosz został opiekunem synów króla Kazimierza Jagiellończyka: Kazimierza, Władysława, Aleksandra, Zygmunta, Fryderyka i Jana Olbrachta. Należał także do grupy ekspertów królewskich, którzy opracowywali dla monarchy argumenty prawne, historyczne i propagandowe na użytek sporów dyplomatycznych z zakonem krzyżackim i Piastami mazowieckimi. Wkrótce król zaangażował Długosza także do misji dyplomatycznych. Kronikarz brał udział na przykład w negocjacjach pokojowych z zakonem krzyżackim. Dzięki temu brał udział także w wielu poselstwach za granicę, między innymi w tysiąc czterysta czterdziestym dziewiątym roku w poselstwie do Rzymu czy w tysiąc czterysta siedemdziesątym ósmym roku do Wyszegradu. Jednego ze swoich podopiecznych, Władysława II Jagiellończyka poprowadził nawet w Pradze na koronację, jednak kiedy zostało mu zaproponowane stanowisko arcybiskupa praskiego – odmówił. Nalegany przez Kazimierza Jagiellońskiego zgodził się, aby zostać arcybiskupem lwowskim, jednak zatwierdzenie papieskie, które zezwalałby na objęcie tego stanowiska przyszło zbyt późno, bo już po śmierci Długosza. Zmarł on dziewiętnastego maja tysiąc czterysta osiemdziesiątego roku (19.05.1480r.) w Krakowie. Trzysta lat późnie