Jan Kasprowicz

Jan Kasprowicz – Biografia
Jan Kasprowicz znany również pod pseudonimami Omikron, Franciszek Szyba, syn Piotra Kasprowicza i Józefy z Kloftów urodził się 12 grudnia 1860 roku w Szymborzu. Jeden z głównych przedstawicieli Młodej Polski – dramaturg, poeta oraz krytyk literacki. Wychowywał się w biedzie wraz z trzynaściorgiem rodzeństwa. Jako młody chłopiec ciężko zachorował, a później w cudowny sposób wyzdrowiał. Według matki Kasprowicza, który była bardzo wierząca, stało się to dzięki łasce płynącej z obrazu św. Walentego. Wydarzenie to miało niewątpliwy wpływ na późniejsze życie poety i formowanie się jego wrażliwości. Swoją edukację rozpoczął w rodzinnej miejscowości, gdzie ok. 1877 roku prawdopodobnie napisał swój pierwszy wiersz „Bądź Polkom”. Następnie w wieku 10 lat rozpoczął naukę w gimnazjum w pobliskim Inowrocławiu, a później przenosił się do szkół w Poznaniu i Raciborzu, aby ostatecznie napisać maturę w 1884 roku. Po zdaniu egzaminu dostał się na studia literaturoznawcze i filozoficzne na uniwersytecie w Lipsku i Wrocławiu. Dwa lata później wziął ślub ze starszą od siebie Teodozją Szymańską, jednak ich małżeństwo rozpadło się po kilku miesiącach. Za swój udział w kółkach socjalistycznych, dwukrotnie aresztowany, trafił na pół roku do więzienia. Po tym epizodzie, Kasprowicz, w wieku 28 lat postanowił wyjechać do Lwowa. Zamieszkał tam na prawie cztery dekady (35 lat). Zajął się wówczas publicystyką oraz dziennikarstwem, a także podjął pracę w Kurierze Polskim, a następnie w Słowie Polskim. Na ten etap jego życia składa się również rozkwit jego życia salonowego. Kasprowicz bowiem w tym czasie stał się bywalcem winiarni Stadtmuellera, gdzie zetknął się z nową w Polsce poezją modernistyczną, na rzecz której porzucił nurt pozytywistyczny. W swoich utworach zaczął nawiązywać do cierpienia i fatalności ludzkiego losu. Odszedł również od naturalistycznych opisów wsi oraz rozmyślań na temat Boga. Wszystkie wydane później tomy poezji stały się opisem walki dobra ze złem, grzechu z niewinnością. Od 1896 roku stał się członkiem Towarzystwa Muzeum Narodowego Polskiego w Rapperswilu. Dwa lata później poezja Kasprowicza przeżyła kolejny rozkwit. Wydany zbiór poezji „Krzak dzikiej róży” ukierunkował się w stronę symbolizmu. W tym momencie poeta skupił się głównie na tematyce tatrzańskiej – typowo górskiej. Opisywał przeważnie naturę, a w jego dziełach przeważały „-izmy”, w tym prócz symbolizmu,