Jean Arthur Rimbaud
Zamień czytanie na oglądanie!
i ucz się szybciej!
Arthur Rimbaud – właściwie Jean Nicolas Arthur Rimbaud, urodził się 20 października 1854 roku w Charleville- Mézières. Był francuskim poetą zaliczanym do tzw. poetów wyklętych. Swoje dzieciństwo spędził u dziadków, którzy przejęli nad nim opiekę, gdy ojciec chłopca opuścił rodzinę. Swoje pierwsze utwory napisał, gdy miał dziesięć lat. W dzieciństwie był bardzo zdolnym uczniem, przed ukończeniem szesnastu lat miał na koncie liczne nagrody oraz opanował łacinę tak dobrze, że mógł w tym języku tworzyć poezję. Rimbaud tworzył w większości sonety, które dedykował Theodore’owi Banville’owi – swojemu literackiemu mistrzowi. Powstały one zimą 1870, kiedy Rimbaud miał zaledwie szesnaście lat. Do dzisiaj te utwory są uważane za perły francuskiej epoki poromantycznej, które w porównaniu z wiekiem poety zadziwiają jego dojrzałością. Regularna budowa, wręcz pedantyczna dbałość o formę, uważność, jeśli chodzi o styl, eksponowanie estetyki, która tak dobrze wpisywała się w parnasizm. Rimbaud nie ograniczał się do jednego wątku, motywu – poruszał rozmaite tematy. “Wiktor Hugo był gadatliwy, Rimbaud nie znosił elokwencji” – każde jego słowo było użyte po coś. Potrafił być brutalny, opisywał swoje erotyczne fantazje bez krztyny pruderii, starał się odczarować idealne dzieciństwo, biorąc sobie za cel wręcz demitologizowanie dziecięcych lat. Nie uciekał od tematyki grzechu, niemoralności, popędu seksualnego. Potrafił w swoich utworach również pochylić się nad problemami ubogich warstw społecznych. Twórczość młodego Rimbaud była pisana z rozmachem, jednak w późniejszych latach nazywał swoje utwory “wypocinami”. Jako swojego pierwszego literackiego mentora uznał Georgesa Izambarda, który był nauczycielem Rimbaud z gimnazjum. Rimbaud już rok później uciekł z domu i zamieszkał w Paryżu, gdzie dołączył do Komuny Paryskiej, którą opisał w swoim wierszu L’Orgie Parisienne ou Paris se repeople [Orgia paryska albo Paryż się zaludnia]. Być może właśnie wtedy padł ofiarą gwałtu przez pijanych komunardów, co opisuje jego poemat Le Coeur supplicié [tłum. Torturowane serce]. Również wtedy odrzucił społeczne konwenanse, przestał dbać o swój wygląd zewnętrzny i zaczął upijać się alkoholem – nie porzucił jednak pisania wierszy. Pod koniec roku 1871 powtórnie wrócił do Paryża na zaproszenie poety Paula Verlaine’a, który nie krył fascynacji poezją Rimbauda. Przyjaźń Verlaine’a i Rimbauda szybko przekształciła się w regularny i stały związek homoseksualny. Obaj uwielbiali szokować paryską bohemę – młody Rimbaud stał się symbolem enfant terrible [tłum. Koszmarne dz
W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania
by czytać dalej, podaj adres e-mail!Sprawdź również:
Dodaj komentarz jako pierwszy!