Jerzy Szaniawski

Jerzy Szaniawski- wszystko co musisz o nim wiedzieć
→Urodzony 10 lutego 1886 roku
→Pisarz, dramaturg i felietonista
→Najważniejsze dzieła: „Adwokat i róże”, „Profesor Tutka”, „Dwa teatry”
→1912- debiut Jerzego Szaniawskiego
→Zmarł 16 marca 1970 roku

Życiorys
Jerzy Szaniawski urodził się w Zegrzynku i tam przeżywał swoje chwile dzieciństwa. Tata młodego chłopca, Zygmunt, często wydawał teksty w tygodniku, na co Jerzy patrzył swoim ciekawskim okiem. Od czasu do czasu w domu Szaniawskich pojawiali się różni pisarze, co mogłoby być czynnikiem późniejszego zainteresowania literaturą Jerzego. Kończąc gimnazjum w Warszawie, młody Szaniawski rozpoczął studia o temacie przyrodniczym. Instytut rolniczy w Lozannie był kolejnym celem i do tamtego miejsca właśnie się udał. Powrócił jednak w swoje rodzinne strony i tam też na jakiś czas pozostał.
Jak swój ojciec, zaczął pisywać w gazecie, dzięki czemu przyniósł sobie rozgłos wśród czytelników „Kuriera Warszawskiego”. Sztuka teatralna „Murzyn” okazała się bardzo trafnym dziełem pisarza. Teatr Polski zaprezentował sztukę Szaniawskiego, a po udanym występie stał się dramatopisarzem. Powstało mnóstwo innych przedstawień teatralnych, które chętnie pokazywano publicznie na scenach. Lata 20 były czasem powstania kolejnych sztuk, między innymi „Lekkoducha”, „Ptaka” oraz „Papierowego kochanka”. 1924 rok był dość niezwykłym czasem- w tym właśnie powstała jedyna, pierwsza i ostatnia opowieść Jerzego- „Miłość i rzeczy poważne”. Kolejne lata przynosiły Szaniawskiemu uznanie i szacunek, jak i sławę. Wśród jego zwolenników znalazł się również Tadeusz Kamil Marcjan Żeleński. Oczywiście nagrody literackie także przyczyniły się do rozsławienia nazwiska Jerzego. W dramatach pisarza grali przeważnie Kazimierz Junosza-Stępowski oraz Mieczysław Frenkiel.
Wojna światowa zmusiła Jerzego do opuszczenia Zegrzynka. Zamieszkał w Warszawie, gdzie działał na rzecz ruchu oporu. Rok 1944 był datą aresztowania pisarza, który szczęśliwie uwolniony, zmienił miejsce zamieszkania na Kraków. Tam stworzył jeden ze swoich ważniejszych utworów, a mianowicie „Dwa teatry”. W prasie publikował cykl o profesorze Tutce. Odmówił tworzenia realizmu socjalistycznego, przez co do 1955 roku jego dzieła nie mogły być nigdzie pokazywane. Jedynym wyjątkiem było czasopismo „Przekrój”, które do roku 1952 mogło zamieszczać na swoich stronach cykl o profesorze Tutce.
W swoje strony wrócił dopiero w 1950 roku, aby zadbać o starą posiadłość rodziców. Do dyspozycji miał 30 ha terenu, jednak nie cieszyło go to. Musiał przeznaczać większość swoich dochodów na płacenie podatków.
Gdy w końcu mógł z powrotem publikować utwory, stworzył między innymi „Łuczniczki” i „Dziewięć lat”.