Józef Wybicki – ur. 29 września 1747 roku w Będominie, zm.10 marca 1822 roku w Manieczkach. Na drugie imię miał Rufin. Był synem Piotra Wybickiego i Konstancji. Jego rodzina była zamożna, miał siedem sióstr i jednego brata, który był księdzem. W wieku 12 lat stracił ojca, więc Józefa wychowywał stryj. Został umieszczony w kolegium jezuickim, gdzie buntował się przeciw metodom wychowawczym, naukę tam uważał za głupią, więc stryj zabrał go i umieścił w kancelarii sądu grodzkiego w Skarszewach. Po usamodzielnieniu się Wybicki zakochał się w Kunegundzie Drwęckiej, z którą nie miał kontaktu osobistego, lecz korespondowali ze sobą. Gdy musiał jechać do Berlina, w roku 1772 spotkał się z ukochaną. Całej tej miłości sprzeciwiała się matka Wybickiego, ponieważ Kunegunda nie była zamożną panną oraz ich różnica wieku wynosiła ok. 17-18 lat. Lecz ich miłość była tak silna, że bez wiedzy matki Józefa i tak doszło do ślubu w 1773 roku w Kościele św. Wojciecha w Margoninie. 3 lata później Kunegunda zmarła w wieku ok. 45 lat, a niedługo po niej matka Wybickiego. Józef Wybicki był krytykowany przez naukę kościoła, ponieważ pragnął znacznie większej ilości rozwodów.
Śmierć żony nie przeszkadzała mu w dalszym życiu, ponieważ w 1780 roku pobrał się po raz drugi, szybko po ślubie sprzedał swój majątek, a za niego kupił dwie wsie. Z nową żoną zamieszkał w Manieczkach, trzymał się z dala od spraw politycznych (lecz w dalszym życiu się w nich udzielał), był także pisarzem – pisał głównie dramaty, ale także opery: „Polka, czyli oblężenie Trembowli”, „Kmiotek” (1778), „Samnitka” (1787) i „Pasterka zbłąkana, czyli obraz wojny holenderskiej”, tragedie: „Zygmunt August”, „Gustaw Waza” oraz komedie: „Kulig”, „Jarmark” i „Mędrzec”. Nagrody otrzymał za utwory „Polka” i „Kulig”.
Innymi jego dziełami były pamiętniki, pisał także różne pisma polityczne, społeczne, życiowe i wiele innych. Największą pracą polityczną Wybickiego było „Wprowadzenie pieniądza” oraz „Spławność rzek”.
Innymi przykładami są:
– „O poddanych polskich”,
– „Uwaga na koszta pogrzebowe w Wiedniu”,
– „Myśli polityczne dla Polski”,
– „Uwagi obywatelskie nad żebrakami”,
– „Podróżny w Pawłowie”,
– „List pewnego Polaka”,
– „Myśli polityczne o wolności cywilnej”, które napisał w 1775-1776
oraz inne dzieła.
Z wykształcenia był prawnikiem, w wieku 20 lat prowadził zabiegi polityczne – jako poseł.
Pozytywnie próbował zastosować „liberum veto” podczas
W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania
by czytać dalej, podaj adres e-mail!
Wystąpił błąd, spróbuj ponownie :(
Udało się! :) Na Twojej skrzynce mailowej znajduje się kod do aktywacji konta
";
Sejmu Repninowskiego. Współpracował także z gen. Henrykiem Dąbrowskim – razem brali udział we wspieraniu Powstania Wielkopolskiego, biorąc udział także w działaniach Legionów Polskich we Włoszech, gdzie później powstał hymn „Mazurek Dąbrowskiego”. Wybicki walczył również w wojnach napoleońskich. Od 1817 do 1820 roku był wojewodą w Sądzie Najwyższym Królestwa Polskiego.
Order Orła Białego oraz Order Legii Honorowej wręczono mu w 1807 r. Po zajęciu Warszawy emigrował do Szwajcarii, w 1795 otrzymał paszport, a po kilku dniach wyjechał do Paryża, pozostając w korespondencji z Dąbrowskim, którego traktował jako najlepszego przyjaciela, dlatego namawiał go na przyjazd do niego. Po długich namowach, w kolejnym roku do Francji przyjechał Dąbrowski. To tam dawali listy od Napoleona Bonaparte, a Wybicki pisał w swoich pamiętnikach, że niechętnie utworzono wojsko polskie – Legiony, lecz zgoda została wyrażona i wojska powstały we Włoszech. W 1797 Józef Wybicki napisał obecny hymn Polski – „Mazurek Dąbrowskiego”. W niecodziennej sytuacji postanowił przenieść się z Francji do Prus, potem do Wrocławia, gdzie spotkał swoich dwóch synów Łukasza i Józefa.
28 czerwca 1812 r. rozpoczęła się wojna z Rosją, 11 lipca doszło do spotkania z Napoleonem, wyznaczono wielką sumę za obcięcie Wybickiemu głowy, lecz był sprytniejszy i uciekł. W walkach z Rosją ucierpiał jego syn Łukasz, który następnie zmarł.
Wieś, jaką kupił wcześniej z drugą żoną, znajdowała się po stronie Prus.
Prezesem Delegacji Administracyjnej Królestwa Józef Wybicki został w 1816, natomiast rok później pełnił tę samą funkcję w Sądzie Najwyższym Królestwa Polskiego, gdzie pełnił ją przez trzy lata. Później złożył odwołanie, by zwolniono go. Niespodziewanie zmarł na febrę w 1822 roku, pochowano go przy Kościele w Brodnicy, w tej samej mogile, w której wcześniej pochowano jego syna – Łukasza.
Obecnie w Polsce wyrazem pamięci po Wybickim jest hymn, który napisał, a wiele szkół nadało nazwy związane z nim, np.:
-VII Liceum Ogólnokształcące im. Józefa Wybickiego w Gdańsku,
-XXV Liceum Ogólnokształcące im. Józefa Wybickiego w Warszawie,
-Szkoła Podstawowa nr 3 im. Józefa Wybickiego w Aleksandrowie,
W Polsce obecnie taką nazwę nosi siedem szkół.
W Rumi powstał Pomnik Józefa Wybickiego i Hieronima Derdowskiego, a w Śremie także Pomnik Wybickiego. Głównym upamiętniającym znakiem jest Tablica upamiętniająca pobyt Józefa Wybickiego w Świdnicy.
Powstało także Muzeum Narodowe w Gdańsku, które prezentuje stałe dwie wystawy: „Losy Mazurka Dąbrowskiego” oraz „Józef Wybicki i jego czasy”, organizuje także inne wystawy, ale tylko czasowe takie jak: „Bieg Mazurka Dąbrowskiego”.
i ucz się szybciej!
Dodaj komentarz jako pierwszy!