Krzysztof Kamil Baczyński

Krzysztof Kamil Baczyński ( 1921- 1944) urodził się w Warszawie jako syn Stanisława Baczyńskiego oraz Stefanii Baczyńskiej de domo Zieleńczyk. Ojciec Krzysztofa był działaczem Polskiej Partii Socjalistycznej, żołnierzem Legionów Polskich, oficerem wywiadu tzw. dwójki Wojska Polskiego, krytykiem literackim natomiast matka nauczycielką oraz autorką podręczników szkolnych. Baczyńscy należeli do warstwy szlacheckiej ( herbu Sas), po matce miał korzenie żydowskie. Jako dziecko zamieszkiwał w kamienicy przy ul. Bagatela 10, Krzysztof był astmatykiem, ogólnie można powiedzieć o Nim iż był słabej kondycji fizycznej natomiast wielkiego ducha. Naukę podejmował w Państwowym Gimnazjum im. Stefana Batorego, od 1931r. uczył się w tej szkole, od 1937r. w tejże to szkole kontynuował proces edukacji jako licealista. W maju 1939r. chłopak zdał egzamin dojrzałości.
Młody Krzysztof Kamil rysuje się nam jako młodzieniec zafascynowany literaturą, którą poznaje i rozumie. Bliski jest Mu Witold Gombrowicz ze swoim „Ferdydurke”. W młodości jest harcerzem, w trakcie wojny zostaje podharcmistrzem Szarych Szeregów. Baczyński przynależy do Szczepu 23 Warszawskich Drużyn Harcerskich i Zuchowych zwanych „ Pomarańczarnią”, przedwojenne harcerstwo wychowywało młodzież w duchu poświęcenia, przywiązania do wartości „Bóg- Honor- Ojczyzna”, Baczyński był wychowany w tych wartościach. Przed wojną dążył do lewicy, uważał się za ateistę, wybuch wojny spowodował u Niego poczucie że potrzebuje Boga, zaczął szukać Absolutu. Początkowo postawa ta budziła zdziwienie wśród Jego ateizujących przyjaciół, jednakże Krzysztof twierdzi że tak musi, że wiara jest dla Niego czymś istotnym.
We wrześniu 1939r. wybucha II Wojna Światowa, która boleśnie przerywa młodość Krzysztofa Kamila Baczyńskiego i całemu pokoleniu zwanemu „pokoleniem Kolumbów”. W jednym ze swoich utworów Krzysztof napisał „ ja żołnierz, poeta, czasu kurz”. Wojna odebrała temu pokoleniu młodzieńczość, wojna jawiła się im jako kres czasu wartości, okres rządzący się swoistymi prawidłami jakże odmiennymi od tych którymi kierowali się przed 1 września 1939r. Poeci tego okresu nazywani są właśnie „pokoleniem kolumbów” bądź też „pokoleniem apokalipsy spełnionej”. Wojna stanowiła apokalipsę, dzięki której zmieniał się świat a także zmieniali się oni sami. Dla Baczyńskiego wojna to koniec cywilizacji. Baczyński kontrastuje sielankę przedwojenną z obecną rzeczywistością przepełnioną „dantejskimi scenami”. Kontrast między przeszłością a teraźniejszością Baczyński przedstawia w „ Z głową na karabinie”. Baczyński pokazuje że wojna pozbawiła młodych ludzi miłości. Dylematem z którym mierzy się to czy być żołnierzem czy też poetą? U Krzysztofa zwycięża patriotyczny obowiązek, uważa że musi walczyć, że taki jest Jego moralny obowiązek. Motyw miłości stanowi w wierszach K. K. Baczyńskiego formę ucieczki przed światem, przykład takiego właśnie wiersza stanowi „Niebo złote Ci otworzę”. Utwór ten stanowi nurt poezji miłosnej, to właśnie miłość uzdrawia, oczyszcza, daje nadzieję choć nawet i ona była skażona piętnem wojny. Baczyński jest uważany za kontynuatora tradycji romantycznej, charakteryzuje ten utwór zwrot bezpośredni do adresata.
Wszyscy oni byli dziećmi nowo odrodzonej Polski, o którą tak usilnie walczyli ich ojcowie, dziadowie oraz pradziadowie. Po 21 latach państwo polskie znowu zniknęło z map a oni chwycili za broń by odzyskać niepodległość. Krzysztof Kamil Baczyński boleśnie przeżywa że miasto w którym się urodził, wychował oraz wykształcił znalazło się pod okupacją, że w ulubionych restauracjach czy kinach do których chadzał rezydują, chadzają i spędzają czas jedynie Niemcy, że jest to strefa „nur fur Deutsche”. W p