Paul Éluard

Paul Éluard, urodzony jako Eugène Émile Paul Grindel, był francuskim poetą i jednym z założycieli ruchu surrealistycznego.
W 1916 roku wybrał nazwisko Paul Éluard. Był zwolennikiem dadaizmu i został jednym z filarów surrealizmu. Otworzył tym samym drogę do działań artystycznych politycznie zaangażowanych w Partię Komunistyczną.
W czasie II wojny światowej napisał kilka wierszy przeciw nazizmowi. Krążyły one potajemnie. Zasłynął na świecie jako Poeta Wolności. Uważany jest za jednego z najbardziej utalentowanych francuskich poetów epoki surrealizmu.
Éluard przyszedł na świat 14 grudnia 1895 roku w Saint-Deniswe Francji. Był synem Eugène’a Clémenta Grindela oraz Jeanne-Marie z domu Cousin. W chwili narodzin Paula, jego ojciec pracował jako księgowy. Niedługo potem otworzył własną agencję nieruchomości. Jego matka zaś pracowała jako krawcowa. Mniej więcej, gdy Eluard miał 13 lat przeprowadzili się do Paryża, na rue Louis Blanc. Éluard uczył się w lokalnej szkole w Aulnay-sous-Bois. Po przyznaniu stypendium naukowego zaś kontynuował naukę w École Supérieure de Colbert. W wieku 16 lat zachorował na gruźlicę i był zmuszony przerwać naukę. Do kwietnia 1914 roku przebywał w szpitalu w sanatorium Clavadel koło Davos. Poznał tam młodą Rosjankę w swoim wieku- Helenę Diakonową. Zaczął do niej mówić Gala. Zwierzył się jej ze swoich marzeń o byciu poetą. Zostali najlepszymi przyjaciółmi. Gala została jego muzą i krytykiem. Zawsze szczerze mówiła mu swoją opinię na temat jego wierszy. W Clavadel Éluard poznał również brazylijskiego chłopca Manuela Bandeirę. Został on jednym z czołowych poetów języka portugalskiego. W kwietniu 1914 roku Paul Éluard i Gala zostali odesłani do domów (odpowiednio: Paryż i Moskwa) jako uznani za zdrowych. Rozłąka była trudna. Jakiś czas później Europa stanęła na krawędzi wojny, a Paul został zaciągnięty do wojska. Ze względu na jego stan został przydzielono go do służb pomocniczych. Cierpiał na ciężkie bóle głowy, zapalenie oskrzeli, anemię mózgową i chroniczne zapalenie wyrostka robaczkowego. Przez większą część roku 1915 był leczony w szpitalu wojskowym. Matka Paula przychodziła go odwiedzać, a on godzinami opowiadał o swojej ukochanej Gali. Jej początkowa wrogość do Gali powoli wygasła. Jednak ojciec Paula nie był za tym związkiem. W Moskwie Gala nie słuchała nikogo postanowiła pojechać do Paryża i studiować język francuski na Sorbonie. Popłynęła statkiem do Helsinek, później zaś do Sztokholmu, po czym ostatecznie do Anglii. W Londynie pociągiem ruszyła do Southampton, dalej statkiem do Dieppe i ostatecznie pociągiem do Paryża.
W czerwcu 1916 r. Paul został wysłany do Hargicourt. Pracował tam wjednym z wojskowych szpitali ewakuacyjnych. Był on położony 10 kilometrów od linii frontu. Jego zadaniem było pisanie do rodzin zmarłych i rannych. Dziennie pisał ponad 150 listów, natomiast nocami kopał groby, aby pochować poległych. Wtedy to Paul ponownie zaczął pisać wiersze. Niecały rok później 20 lutego 1917 roku Paul ożenił się z Galą. Zapowiedział jednak rodzicom i świeżo poślubionej żonie, że gdy wróci na front, dobrowolnie dołączy do „prawdziwych żołnierzy” w okopach. Dwa dni po ślubie zaś wyjechał na front. Warunki życia były tam bardzo ciężkie i cierpiało na tym jego zdrowie. 20 marca 1917 r. trafił do szpitala wojskowego z rozwijającym się zapaleniem opłucnej.
Ponad rok później, 11 maja 1918, roku Gala urodziła im córeczkę Cécile.
W 1919 roku Éluard, w oczekiwaniu na odesłanie do domu z frontu, wydał „Obowiązek i niepokój” oraz „Małe wiersze dla pokoju”. Słuchając sierady swojego wydawcy wysłał również te wiersze do różnych ważnych członków świata literackiego.
W listopadzie 1921 roku Paul i Gala pojechali w odwiedziny do Maxa Ernsta do jeg