Sławomir Mrożek
Sławomir Mrożek to polski pisarz i rysownik. Napisał wiele satyrycznych opowiadań i utworów. Prozaik był także tłumaczem języka angielskiego, niemieckiego i francuskiego. W swojej twórczości podejmował się problemów filozofii, polityki, wolności oraz psychologii. Poruszał tematy związane z historią Polski, nawiązywał do epoki romantyzmu i tradycji kulturowych. W dziełach literackich odnosił się do uniwersalnych wartości. Inspirował się Witkacym, Wyspiańskim i Fredrą.
Mrożek jest zaliczany do nowatorskiego nurtu – teatru absurdu. Do jego najwybitniejszych opowiadań należą: „Wesele w Atomicach”, „Donosy”, „Ostatni husarz”, „Czekoladki dla Prezesa” oraz „Półpancerze praktyczne”. Tworzył również dramaty: „Na pełnym morzu”, „Dom na granicy”, „Męczeństwo Piotra Oheya”, „Czarowna noc”, „Kynolog w rozterce”, „Śmierć porucznika”, „Ambasador”, „Letni dzień”, „Polowanie na lisa” i wiele innych. W jego dorobku artystycznym znajdziemy także powieści („Ucieczka na południe”, „Maleńkie lato”) i zbiory felietonów („Dziennik powrotu”, „Małe listy”). Napisał także scenariusze filmowe do „Wyspy róż” i „Powrotu”. Jego słowami jest zdanie: „jeżeli sami nie nadamy rzeczom jakiegoś charakteru, utoniemy w tej nijakości”. Sławomir Mrożek dzięki swym licznym emigracjom stał się na świecie jednym z najbardziej znanych pisarzy polskich.
Urodził się 29 czerwca 1930r. w Borzęcinie (woj. małopolskie). Był synem urzędnika pocztowego. Jego rodzice to Antoni Mrożek i Zofia Mrożek z domu Kędzior. Posiadał dwoje rodzeństwa – brata Jerzego i siostrę Litosławę. W latach młodości mieszkał w Krakowie ze względu na pracę ojca. Rozpoczął swą naukę w I Liceum Ogólnokształcącym im. Bartłomieja Nowodworskiego w Krakowie. Po zdanej maturze udał się na studia. Uczęszczał na trzy kierunki: architekturę, orientalistykę, historię sztuki, jednak w żadnym z nich nie potrafił się odnaleźć. Jego brat dożył jedynie wieku 4 lat. Sławomir rozpoczął karierę jako dziennikarz oraz rysownik. Publikował swe dzieła plastyczne w czasopismach „Szpilki” i „Przekrój”. W 1953r. wydał pierwsze zbiory opowiadań: „Półpancerze praktyczne” i „Opowiadania z Trzmielowej Góry”. W latach 1950-1954 pracował w redakcji „Dziennika Polskiego”, a potem w latach 1956-1958 współpracował z tygodnikiem „Życie literackie”. Aktywnie komentował zjawiska polityczne w ówczesnej Polsce. Pisał reportaże wspierające ustrój socjalistyczny. Był jednym z pięćdziesięciu trzech sygnatariuszy tzw. Apelu Krakowskiego. Podpisanie tego dokumentu było wyrazem poparcia dla Józefa Stalina oraz stalinowskiego rządu. W roku 1958 stworzył swoją pierwszą sztuką teatralną o tytule „Policja”. Światową sławę Sławomirowi Mrożkowi przyniósł dramat pt. „Tango”, który ujrzał światło dzienne w 1956r. Oprócz pisania uczestniczył także w spektaklach gdańskiego teatru Bim-Bom. W roku 1959 po raz pierwszy ożenił się. Jego wybranką została malarka, Maria Obremba. Jego życie kwitło zarówno literacko jak i prywatnie. W roku 1962 został laureatem literackiej nagrody im. Kościelskich. Od 1963r. rozpoczął podróżowanie po świecie. Początkowo mieszkał we Franc ji (w Paryżu), a następnie przeniósł się do Stanów Zjednoczonych. Wyemigrował także do Niemiec. Wówczas jego pierwsze małżeństwo po dziesięciu latach uległo. Żona Maria niespodziewanie zmarła w 1969r. w Berlinie cierpiąc na nowotwór mózgu. Po śmierci małżonki Sławomir Mrożek przeprowadzał się do Meksyku i Włoch. Tworzył na łamach zagranicznej prasy. W liście napisanym do francuskiego czasopisma wyrażał swój sprzeciw w sprawie interwencji wojsk Układu Warszawskiego w Czechosłowacji. Za granicą poznał swą drugą żonę – Susanę Osorio Rosas. W roku 1987 ożenił się z Meksykanką. W grudniu 1981r. protestował przeciwko wprowadzeniu stanu wojennego. W roku 1996 wrócił do ojczyzny i zamieszkał w Krakowie. 6 lat później przeszedł udar mózgu, w skutku którego u Mrożka doszło do zaburzeń funkcji językowych (afazji). Utracił możliwość posługiwania się językiem zarówno w mowie, jak i w piśmie. Po 3 latach dzięki intensywnej terapii odzyskał sprawność. Napisał wówczas autobiografię, w której opowiedział o ciężkiej walce z chorobą i jej powikłaniami (Baltazar. Autobiografia). W 1990r. otrzymał Honorowe Obywatelstwo Stołecznego Królewskiego Miasta Krakowa. Został także uhonorowany tytułem doktora honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego. W czerwcu 2008r. wyemigrował się na południe Francji ze względu na tamtejszy klimat sprzyjający jego zdrowiu. W 2012r.został doktorem honoris causa Uniwersytetu Śląskiego. Odznaczono go Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” oraz Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. Otrzymał również Order Narodowy Legii Honorowej we Francji i Order Ecce Homo. Sławomir Mrożek zmarł 15 sierpnia 2013r. w szpitalu w Nicei we Francji. Uroczystość pogrzebowa odbyła się prawie miesiąc później – 17 września 2013r. Mszę poprowadził metropolita krakowski kardynał Stanisław Jan Dziwisz. Wybitnego autora pożegnano w Kościele Świętych Apostołów Piotra i Pawła. Sławomir Mrożek spoczął w Panteonie Narodowym w Krakowie. Pośmiertnie nagrodzono go Orderem Odrodzenia Polski.
Sprawdź również:
Dodaj komentarz jako pierwszy!