Sřren Kierkegaard

Søren Kierkegaard – Biografia
Søren Aabye Kierkegaard narodził się piątego maja 1813 roku w stolicy, a zarazem największym mieście Danii – Kopenhadze. Jego niezbyt długie życie nie składało się z wielkich wydarzeń zewnętrznych. Filozof rzadko opuszczał zaś miasto rodzinne, poza granicami swojego kraju bywał tylko pięć razy. Pomimo tej monotonności żywot Kierkegaarda został opisany jako legendarny oraz ważny w literaturze. Wielu autorów twierdzi, że większość wydarzeń dotyczących jego życia i rodziny stały się dla niego wielką determinacją, a zarazem tajemniczą, nie zawsze zrozumiałą zagadką.
Ojciec Sørena, Michael Pedersen Kierkegaard, miał ogromny wpływ na charakter, a w późniejszym czasie także myśli i poglądy swojego dziecka. Wielką zagadką jest m.in. występek przez niego popełniony, do dziś przez nas nieznany (najprawdopodobniej był to romans pozamałżeński bądź przekleństwo rzucone na biblijnego Stwórcę Świata).
Michael Kierkegaard był wychowywany w zubożałej rodzinie znanej z rolnictwa. Zamieszkiwał on wtedy wioskę Saedding znajdującą się w terenach zachodniojutlanckich. Okres jego dzieciństwa był raczej trudno uwarunkowany. Jednym z pierwszych (a zarazem najbardziej istotnych) ogniw mitu dotyczącego jego rodziny było zdarzenie z życia jego taty, podczas gdy ten, głodny i zmarznięty miał za zadanie paść owce do późna. Przeklął on wówczas Boga. Rozpoczął on nauczanie i wychowywanie swojego potomstwa w dość surowej religii braci morawskich, wierny pozostał jej do końca swojego życia – był on wówczas przekonany tego, że za jego zgrzeszenie cierpieć będzie cała rodzina. Sam niechętnie rozmawiał na temat swojej religijności, powodującej odczucia niepewności, lęku i tajemnicy.
Ojciec filozofa przeprowadził się do stolicy Danii w wieku dwunastu lat, żeby rozpocząć pracę w warsztacie swojego wujka – kupca. Równe 12 lat później zorganizował własne przedsiębiorstwo, które prowadził przez kolejne szesnaście lat. Po tym czasie zaprzestał aktywnemu udzielaniu się w życiu, a zebrane przedtem pieniądze zainwestował w obligacje. Jego pierwsza kochanka, Kristine, odeszła bezdzietnie po dwóch latach związku. Równy rok po śmierci Kristine (a tak dokładnie 4 kwietnia 1797 roku) wziął on ślub ze swoją gospodynią, Ane Sorwnsdatter Lund. Siódmego lipca tego samego roku kobieta porodziła pierwsze dziecko. Było ono nieślubne, co stanowiło pogorszenie wśród protestanckich wierzeń XIX- wiecznej Danii. Małżeństwo miało w sumie siedmioro potomstwa, z czego najmłodszy był sam Søren. Drugie małżeństwo Kierkegaarda było bardzo podejrzane; zawarte zostało bowiem bardzo wcześnie po śmierci pierwszej kochanki ojca filozofa. Szacuje się nawet, że romans z Ane mógł mieć miejsce jeszcze w czasie pierwszego związku. Charakteryzował się on rzadkimi – jak na tamte czasy – ostrymi zastrzeżeniami majątku, dającymi żonie bardzo złe warunki finansowe w razie rozwodu. Uboga i niewykształcona gospodyni nie wzbudzała większego zainteresowania Michaela; nie odgrywała też znaczącej roli w domu. Polsko – niemiecki historyk Gotthold Rhode nazywa ją raczej opiekuńczą, zatroskaną kwoką, niezbyt wpasowaną do panującej tam atmosfery. W porównaniu do swojego męża, nie miała dla swoich dzieci większego znaczenia, w dziełach Sørena pojawiała się zaś rzadko lub wcale.
Filozof nierzadko nazywał się dzieckiem starości – narodził się bowiem, gdy matka miała 45 lat, ojciec zaś 56. Jego rodzeństwo zmarło w bardzo młodym wieku, jeszcze przed zakończeniem 33 lat. Zarówno śmierć braci i sióstr, jak i odejście matki w 1834 roku budziły lęk wśród pozostałych domowników. Relacje Sørena z ojcem zaczęły się umacniać – pomimo surowego wychowania darzyli siebie sympatią i zaufaniem. Pisarz odziedziczył po nim wiele przydatnych i cennych cech, jakimi były między innymi żywa wyobraźnia oraz religijna melancholia, ale również zamiłowanie do jakiejkolwiek pracy i chęć wypełniania obowiązków. Od 1821 roku pobierał naukę w jednej z kopenhaskich szkół, odczuwał on wtedy silne poczucie pilności i obowiązku. Jak pisał on w swoich dziennikach, ojciec we wczesnym dzieciństwie rzadko pozwalał mu na długie przechadzki poza terenem zamieszkania – zazwyczaj alternatywą dla wycieczek były wędrówki po salonie. Udawali oni wtedy, że chodzą po stolicy Danii: filozof często wysłuchiwał opowieści ojca na temat wymyślonych widoków oraz przeszkód, a także pozdrowień skierowanych do przechodniów. W ich domu nie brakowało rozmów dorosłych – często bywały tam znakomite osobistości, zaliczał się do nich m.in. sam arcybiskup Zelandii – Jakob Mynster. Nierzadko rozmowy toczyły się na temat teologii.
W wieku siedemnastu lat filozof zdał egzamin maturalny i zapisał się na studia teologiczne.Podczas tamtejszej nauki zapoznał się szerzej z filozofią, a najbliższa była mu zwłaszcza starożytna estetyka i etyka. Bardzo dominującym stano