Stanisław Antoni Grochowiak to znany polski literat – poeta, publicysta, dramatopisarz, a nawet scenarzysta firmowy. Urodził się w Lesznie w dniu 24 stycznia 1934 roku, a zmarł w Warszawie 2 września 1976 roku. Artystycznie Grochowiak często występował pod pseudonimem „Kain”.
Dzieciństwo autora nie było proste, gdyż przyszło mu żyć w rzeczywistości wojennej. W 1939 roku, czyli jak Antoni miał 5 lat wybuchła II Wojna Światowa, która trwała do 1945 roku. Czas wojny w większości Grochowiak spędził w okupowanej Warszawie, gdzie ukrywał się z matką w piwnicach. Nie miał miłego, spokojnego dzieciństwa, ale pełne strachu, głodu w rzeczywistości wojennej. Po zakończeniu II Wojny Światowej w 1945 roku Antoni wrócił do miejscowości, gdzie się urodził i skąd pochodził tj. do Leszna. Tam też podjął edukację. Ukończył Szkołę Podstawową i Gimnazjum, a po zdanej maturze przeniósł się do Poznania, gdzie studiował polonistykę. Od najmłodszych lat Antoni interesował się językiem polskim i posiadał dużą wyobraźnię oraz tzw. „lekkość pióra”. Niestety nie ukończył studiów. Z przyczyn osobistych zmuszony był przerwać naukę. Przeniósł się do Wrocławia, gdzie zajął się czymś, co lubi, a mianowicie podjął pracę w gazecie – „Wrocławski Tygodnik Katolicki”. Następnie ponownie wrócił do Warszawy, gdzie podejmował kolejne prace związane ze swoim zamiłowaniem, którym było „pisanie”. Pracował w pierwszej kolejności w instytucie wydawniczym PAX, następnie w redakcjach gazet: „Za i przeciw”, „Współczesność”, „Nowa kultura”, „Kultura”, „Poezja”, „Miesięcznik Literacki”. Swój debiut literacki Stanisław Antoni Grochowiak miał w 1951 roku, podczas gdy pojawiły się wiersze: „Ave Maryja” oraz „Notuję deszcz”, które opublikowane zostały w gazecie „Słowo powszechne”, w dodatku skierowanym do młodzieży, pt. „W oczach młodych”. Pierwszy kompletny tom swych wierszy Grochowiak wydał w 1959 roku, a nosił on tytuł „Ballada rycerska”. W 1959 roku została także wydana pierwsza powieść tegoż autora, a mianowicie „Plebania z magnoliami”. Najpopularniejsze z jego wierszy to: „Lekcja anatomii (Rembrandta)”, „***Miłość”, „Do Pani”, „***(Tęsknie za Tobą jesiennie”, „Tramwaj wszystkich świętych”, „Rozmowa o poezji”, „Introdukcja”, „Czułość, albo Guliwer”, „Płonąca żyrafa”, „Flirt”, „Delikatność i miłość”, „Mówię przyjaciołom..”. Stanisław Grochowiak zasłyną także jako dramaturg – na uwagę zasługują takie jego dzieła jak: „Szachy”, „Partia na instru
W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania
by czytać dalej, podaj adres e-mail!
Wystąpił błąd, spróbuj ponownie :(
Udało się! :) Na Twojej skrzynce mailowej znajduje się kod do aktywacji konta
";
ument drewniany”, „Chłopcy”. W latach 1968-1972 był kierownikiem literackiego zespołu filmowego „Nike”, gdzie był autorem scenariuszy do wielu filmów, spektaklów oraz widowisk telewizyjnych. Aczkolwiek należy podkreślić, że Stanisław Grochowiak najlepiej realizował się jako wierszopisarz i tym zasłyną w szczególności. Niestety wpadł w chorobę alkoholową, która stała się ostatecznie przyczyną jego śmierci. Zamarł dość młodo. Pochowany jest na warszawskim Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.
Stanisław Antoni Grochowiak wsławił się w rozwoju polskiej kultury, szczególnie literatury. Jego wiersze omawiane są przez młodzież szkolną. Często się do nich wraca. Ze względu na tym swej twórczości zalicza się go do epoki literackiej „Współczesność”. Auto ten poszukiwał nowych form twórczości, wprowadzał innowacyjność, inaczej definiował piękno niż dotychczas. Stąd też jego poezja zalicza się to turpistycznego nurtu poezji. Turpizm był nurtem w literaturze, kulturze, sztuce, który cechował się tym, że świadomie do wytworów kultury, np. dzieł literackich wprowadzał elementy brzydoty, kalectwa, choroby, śmierci, itp. Miało to wstrząsnąć czytelnikiem, wywołać moce emocje. Kierunek ten pojawił się w drugiej połowie XX wieku. Jednym z przedstawicieli w Polsce był właśnie Stanisław Grochowiak, obok Ernesta Brylla i Andrzeja Bursa. Jako taki manifest turpizmu Stanisław Grochowiak w jednym ze swych wierszy pisze: „Wolę brzydotę Jest bliżej krwiobiegu Słów gdy prześwietlać Je i udręczać”. Charakterystyczne dla utworów Grochowiaka jest wrażliwość na barwy. Kolorystyka, która pojawia się w dziełach Grochowiaka nigdy nie jest przypadkowa, np. kolor czarny to symbol śmierci, czy żałoby; kolor zielony to symbol zgnilizny, etc. Zwykle są to kolory mroczne, ciemne. Twórczość prozatorska autora cechuje się ogromną różnorodności. Nie stanowi ona jednak meritum jego działalności literackiej. Wśród najciekawszych dzieł, jakie napisał prozą warto wymienić: „Lamentnice”, „Prozy”, „Trismus”, „Karabiny” i wspomniana uprzednio „Plebania z magnoliami”. Część utworów Stanisława Grochowiaka doczekała się ekranizacji telewizyjnych – co wskazuje na rangę autora. W 1974 roku Stanisław Grochowiak został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Odznaczenie to nadawane jest za wybitne osiągnięcia dla oświaty, nauki, sportu, kultury, sztuki. Mieszkańcy Leszna chcąc upamiętnić swojego rodaka organizując od 1994 roku co dwa lata stały i cykliczny Ogólnopolski Konkurs Literacki im. Stanisława Grochowiaka. Ponadto za uwagi na rangę swej twórczości Grochowiak doceniany jest w całej Polsce – nazwy ulic noszą jego nazwisko, czy nazwy instytucji kulturalnych lub oświatowych.
i ucz się szybciej!
Dodaj komentarz jako pierwszy!