Stéphane Mallarmé

Stéphane Mallarmé – urodził się 18 marca 1842 roku w Paryżu, był francuskim poetą, tłumaczem, teoretykiem sztuki i krytykiem literackim. Jego twórczość należy do największych dzieł symbolizmu. Obok Charles’a Baudelaire’a, Paula Verlaine’a i Arthura Rimbaud należał do najważniejszych prekursorów liryki współczesnej. Był synem konserwatora hipoteki, gdy w 1847 roku zmarła jego matka, wychowywał się w domu dziadków. Od 1852 uczęszczał do szkoły w internacie, z której został relegowany w 1855. Naukę kontynuował w Sens, gdzie uczęszczał do liceum i mieszkał w tamtejszym internacie. W 1857 przeżył osobisty dramat, zmarła jego młodsza siostra. W latach 1858 – 1860 napisał swoje pierwsze wiersze, które znalazły się w zbiorze – Między czterema ścianami (Entre quatre murs). Jego inspiracją do napisania tych wierszy była twórczość Victora Hugo, Theodore’a de Banville’a i Theophile’a Gautiera. Gdy w 1860 roku Mallarme odkrył Kwiaty Zła – Charles’a Baudelaire’a, zrobiły na nim ogromne wrażenie. Wtedy również został nieetatowym urzędnikiem. W 1862 roku opublikował kilka poematów w różnych czasopismach. W Sens poznał młodą guwernantkę – Marie Gerhard, dla której porzucił posadę i wyjechał za nią do Londynu, aby doskonalić znajomość języka angielskiego. 10 sierpnia 1863 roku ożenił się z nią w Londynie. We wrześniu otrzymał oficjalny certyfikat uprawniający do nauki języka angielskiego i przyjął posadę profesora w liceum w Tournon. Przyjaźnił się z Theodore Aubanel, Joseph Roumanille i Fredericiem Mistralem. W 1864 roku pisał poemat Heodiada, w którym opisał historię Jana Chrzciciela. W 1865 roku napisał poemat Popołudnie fauna, którą miał nadzieję wystawić w Theatre Francais, który jednak ostatecznie odmówił. Związał się z paryskim środowiskiem literackim, z Leconte de Lisle i Jose-Maria de Heredia. W 1866 roku gościł w Cannes u Eugene’a Lefebure’a. Gdy w 1866 roku pracował w Avignonie gdzie zaczął publikować poematy prozą. Kilka razy odwiedzał w Mallaine – Frederica Mistrala. Od listopada zaczął korespondować z Paulem Verlaine’em. W 1869 roku zaczął pisać bajkę Igitur, której nie ukończył co rozpoczęło okres problemu z weną. Od 1871 roku wrócił do Paryża, gdzie został profesorem w tamtejszym liceum. W tym okresie zajmował się tłumaczeniem dzieł Edgara Allana Poe. Rok później poznał młodego poetę Arthura Rimbauda, a w 1873 roku malarza Edouarda Maneta. Dzięki Manetowi poznał również Emila Zolę. Ze względu na stan swojego zdrowia, przebywał w Valvins koło Fontainebleau, gdzie wynajął dla siebie i swoich bliskich pierwsze piętro w stare