Tadeusz Nowak

Tadeusz Nowak – polski prozaik i poeta. Był prawdopodobnie jednym z najpopularniejszych pisarzy tworzących w tak zwanym ,,nurcie wiejskim”. Tłumaczył też literaturę węgierską i rosyjską. Otrzymał wiele nagród literackich. W całej swej twórczości bardzo mocno nawiązywał do swojej rodzinnej wsi oraz całej ziemi tarnowskiej. W większości jego opowiadań miejscem akcji były właśnie tamte okolice. Najmocniej zaś jego rodzinna okolica zaznacza się w jego liryce. Większość utworów Tadeusza Nowaka została napisana w balladowo-baśniowym klimacie, nawiązując też do literatury ludowej czy też motywów wprost z Pisma Świętego.

Życiorys:
Tadeusz Nowak urodził się 11 listopada 1930 roku w Sikorzycach w gminie Wietrzychowice. Jego beztroskie dzieciństwo przerwała II wojna światowa, podczas której dołączył do oddziałów partyzanckich. Po zakończeniu wojny na terenie polski rozpoczął naukę w I Liceum Ogólnokształcącym im. Kazimierza Brodzińskiego w Tarnowie. Zadebiutował literacko jeszcze przed napisaniem egzaminu maturalnego, w wieku 18 lat, wierszem na łamach tygodnika blisko powiązanego z ruchem ludowym o nazwie „Wici”. W latach 1948 do 1954 studiował filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim. Trudno było mu jednak jako mieszkającemu w małej wsi przyzwyczaić się do pobytu w wielkim, powojennym Krakowie. W roku 1953 Tadeusz podpisał rezolucję Związku Literatów Polskich w sprawie procesu krakowskiego. Oskarżono w nim bezpodstawnie wielu katolickich księży między innymi o szpiegostwo, przynależność do faszystowskiej organizacji NOW, czy też gromadzenie broni i skazano na śmierć. Rezolucję podpisało 53 krakowskich pisarzy, pomimo że prawdopodobnie każdy z nich tak naprawdę jej nie popierał, jednak zostali oni do tego zmuszeni, a nawet mówi się, że składano podpisy za nieobecnych artystów. Sam Tadeusz w jednym ze swoich tomów literackich przyznał, że uważał to za coś złego. Rok później, w 1954 dołączył do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). Nie interesował się on jednak polityką ani członkostwem w partii. Zamiast tego większość wolnych chwil spędzał w Bibliotece Jagiellońskiej. W 1956 roku został członkiem Związku Literatów Polskich (ZLP). Około roku 1960 był dość blisko związany z grupą poetycką Murszyna. Od 1965 roku pracował jako redaktor w „Tygodniku Kulturalnym”, a w latach od 1968 do 1986 należał też do kolegium redakcji i radzie redakcyjnej. Tadeusz wpadł też na pomysł aby założyć własne ugrupowanie literackie. Oczywiście go zrealizował i w roku 1967 powstała grupa literacka o nazwie „Barbarus”. Pisarz mieszkał w Krakowie przez około 30 lat, z tego większość czasu przy ulicy Krupniczej 22. W mieście tym powstało aż 12 tomów jego wierszy, 2 zbiory opowiadań, 6 powieści oraz zbiór gawęd poetyckich pisanych prozą, jednak w roku 1977 postanowił przeprowadzić się do Warszawy, gdzie przebywał i pisał do końca życia. Tadeusz zmarł 10 sierpnia 1991 roku w szpitalu w Skierniewicach. Jego życie zakończył zawał serca, po ciągnącej się za nim od dłuższego czasu chorobie.

Spis Twórczości z rokiem wydania:
Poezje:
– „Uczę się mówić” – rok 1953.
&