Walery Łoziński
Zamień czytanie na oglądanie!
i ucz się szybciej!
Niespożyta energia, zaciętość, burzliwy temperament, awanturniczy i buńczuczny charakter głównego bohatera. Gwałtowna, romantyczna i nieobyczajna miłość. Pojedynek i śmierć za młodu. Choć brzmi to jak fabuła ciekawego dramatu romantycznego, to w tym przypadku jest to historia prawdziwa. Historia, która przedwcześnie zakończyła życie „Walentego ze Smolnicy”, polskiego poety i publicysty.
Walery Łoziński herbu Lubicz przyszedł na świat 15 stycznia 1873 roku w Mikołajowie, w rodzinie drobnoszlacheckiej. Był synem Waleriana Łozińskiego i Julii z domu Lewickiej. Ojciec był poczmistrzem oraz sprawował urząd mandatariusza, wykonując czynności policyjne, administracyjne i sądowe nad poddanymi chłopami. Walery miał dwóch młodszych braci, Władysława, który zasłynął jako powieściopisarz, encyklopedysta i publicysta, oraz Bronisława, który został prawnikiem i historykiem prawa. Był kuzynem Karola Szajnochy, znanego działacza niepodległościowego i historyka.
Jako nastoletni chłopiec przeżył wydarzenia Wiosny Ludów. Zrywy rewolucyjne w latach 1848-1849, zbombardowanie Lwowa, to wszystko silnie odcisnęło się na psychice młodego człowieka. Po tych wydarzeniach rodzina przeprowadziła się w 1849 roku do wsi Smolnica położonej pod Samborem. Walery uczęszczał do tamtejszego gimnazjum. W tym czasie zaczął pisać swoje pierwsze prace literackie, w tym powieść „Kamień nad Spasem”, która nie została opublikowana. Walery nie potrafił się pogodzić z życiem pod zaborem, które było ograniczane i pozbawione wolności. Z tego powodu zaangażował się w działalność narodowowyzwoleńczą. Władze austriackie wyrzuciły go z tej szkoły, uniemożliwiały mu również podjęcie nauki w innych placówkach. Za działania patriotyczne pozbawiono go możliwości kształcenia i czyniąc z niego relegata utrudniono także podjęcie pracy. On sam jako postać o buntowniczym uosobieniu nie był skory do ustępstw i działania wbrew swoim przekonaniom. Był przeciwnikiem państwa takiego jakim je widział oraz religii, a to czyniło z niego wyrzutka społecznego. Jednak gdy przyjechał do Lwowa, dzięki pomocy kuzyna, Karola Szajnochy, udało mu się znaleźć zatrudnienie w redakcji „Gazety Lwowskiej”, która była oficjalnym organem prasowym władz zaboru austriackiego. Następnie współredagował „Dziennik Literacki”, czasopismo spoleczno-kulturalne „Dzwonek: pismo dla ludu”. Współpracował również z pismem „Rozmaitości”, które było dodatkiem do „Gazety Lwowskiej” oraz z „Czytelnią dla Młodzieży”, założoną przez Karola Cieszewskiego.
Walery Łoziński w wyżej wymienionych czasopismach publikował swoje szkice historyczne oraz opowiadania. Jednym z ważniejszych dzieł ukazanych na ich łamach było opowiadanie „Ludzie z pod słomianej strzechy – spisał na przykład prostemu ludowi Walenty ze Smolnicy”. Powieści jego autorstwa, takie jak „Szlachcic chodaczkowy”, „Szaraczek i karmazyn”, czy „Czarny Matwij” również ukazywał się w odcinkach we lwowskich gazetach. Najpopularniejszą powieścią spod jego pióra jest „Zaklęty dwór” opublikowany w 1859 roku w „Dzienniku Literackim” ówcześnie redagowanym przez jego brata Władysława. Powieść osnuta jest wokół wydarzeń związanych z powstaniem krakowskim w 1846 roku, zawiera wątki romantyczne, sensacyjne, przygodowe i detektywistyczne, opowiada losy trzech pokoleń rodziny Żwirskich.
W swoich utworach autor przedstawiał tematykę państwową i historię narodową. Poruszał ciężkie tematy i umiejętnie łączył je z wątkami sensacyjnymi i romantycznymi. W utworach wracał do trudnych wspomnień z lat dziecięcych, w tym do rabacji galicyjskiej czy do wydarzeń Wiosny Ludów. Ukazywał w nich sarmacką zwyczajowość, poruszając prob
W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania
by czytać dalej, podaj adres e-mail!Sprawdź również:
Dodaj komentarz jako pierwszy!