Wergiliusz

Wergiliusz, a właściwie Publiusz Wergiliusz Maro (niepoprawnie Wirgiliusz), urodził się 15 października 70 r. p.n.e. w Andes koło Mantui, a zmarł 21 września 19 r. p.n.e. w Brindisi we Włoszech jako rzymski poeta. Uważa się go za jedną z najważniejszych postaci w świecie literatury światowej. Informacje o jego życiu nie są do końca pewne, jednak najprawdopodobniej urodził się on w Galii Przedalpejskiej w domu nad rzeką Mincius. Jego ojciec z zawodu trudził się garncarstwem, choć według innych źródeł był on sługą woźnego Magiusa. Wergiliusz posiadał trzech młodszych braci, z czego tylko jeden przyrodni zdołał go przeżyć – Waleriusz Prokulus. Według legendy od samego początku życie Wergiliusza było usiane cudami, gdyż jako niemowlak nigdy nie płakał, a gałązka topoli, którą otrzymał w dniu swoich urodzin, posadzona w ziemi urosła jako ogromne drzewo. Ze względu na swoje pochodzenie otrzymał on również przydomek Minciades od nazwy rzeki, nad którą znajdował się jego dom.

Ojciec wysłał go do szkoły w Kremonie oddalonej o 70 km od ich domu w Mantui, chcąc, by jego syn uczył się pisać i czytać pod okiem najlepszych nauczycieli. Następnie Wergiliusz wyjechał po ukończeniu pełnoletności do Mediolanu, gdzie dalej się kształcił. W 53 roku przeprowadził się do Neapolu, by uczyć się języka greckiego oraz studiować grecką literaturę pod okiem swoich nauczycieli – Epidiusza, Syrona i Partheniosa z Nicei. Na początku Wergiliusz obrał nauki związane z epikureizmem, jednak porzucił je dla stoicyzmu.

Pod koniec 53 roku przeniósł się z Neapolu do Rzymu i rozpoczął swoją pracę jako prawnik. Niestety nie sprawdził się on na tym stanowisku, nie potrafiąc przekonać nikogo do swych racji oraz ogromnie stresując się wystąpieniami. W tym okresie Wergiliusz zaprzyjaźnił się z młodymi poetami rzymskimi Korneliuszem Gallusem i Gajuszem Azyniuszem Pollionem. Po latach nieudanej pracy przeniósł się z powrotem do Neapolu, gdzie osiadł na stałe i zajął się pisaniem utworów o charakterze sielanek. Według części współczesnych badaczy pierwszym dziełem ukazanym światu był wiersz ze zbioru „Bukolik” o tytule „Ekloga VI”.

W 42 roku po bitwie pod Filippi, którą zwyciężyli triumwirowie, weterani ich armii domagali się wynagrodzenia za ryzykowanie dla nich życia. Jako że rodzinne miasto Wergiliusza opowiedziało się za przegraną tej strony, zwycięzcy podzielili te ziemie i podarowali je weteranom, odbierając tym samym rodzinne ziemie Wergiliusza. Ponoć wyrzucona rodzina zamieszkała w dawnej willi filozofa Syrona pod Neapolem, a sam Wergiliusz z pomocą swoich przyjaciół, którzy byli blisko cesarza, odzyskał utracone ziemie. Według niektórych źródeł We