Wiktor Gomulicki

Wiktor Teofil Gomulicki – pseudonim „Fantazy”, urodził się 17 października 1848 roku w Ostrołęce. Zmarł 14 lutego 1919 roku w Warszawie w wieku 70 lat na grypę „hiszpankę”. Został pochowany na Starych Powązkach. Był jednym z najważniejszych twórców polskiego pozytywizmu. Poeta, eseista, powieściopisarz, badacz historii Warszawy i kolekcjoner.

Wiktor Gomulicki urodził się w rodzinie drobnoszlacheckiej. Jego ojciec Jan Aleksander był geometrą rządowym, matka – Antonina z domu Dmochowska. Miał starszego brata Walerego. Swoje dzieciństwo spędził w Pułtusku, w którym jego rodzina osiedliła się w 1855 roku. Tam uczęszczał do gimnazjum znajdującego się przy klasztorze ojców Benedyktynów i tam również przeżył powstanie styczniowe. Okres swojego dzieciństwa opisał w autobiograficznej powieści dla młodzieży „Wspomnienia niebieskiego mundurka” wydanej w 1906 roku. Książka ta stała się jednym z najważniejszych dzieł autora. Gdy miał czternaście lat wyjechał do Warszawy. W Warszawie uczęszczał do gimnazjum, a po ukończeniu szkoły w 1866 roku rozpoczął studia w Szkole Głównej na kierunku prawniczym. Porzucił naukę po tym jak uczelnia w 1869 roku została przekształcona na Uniwersytet Rosyjski.
Literacki debiut Wiktora Gomulickiego przypada na 1866 rok, kiedy to wydał tomik wierszy, a w 1868 roku zbiór opowiadań „Kolorowe obrazki”. Niestety Gomulicki uznał, że „Kolorowe obrazki” są słabe artystycznie, dlatego je wykupował i niszczył.
Współpracował w licznymi czasopismami. W latach 1873 – 1874 oraz 1887 – 1889 pracował w „Kurierze Warszawskim”, a od 1887 do 1888 roku w „Kurierze Codziennym”. Pracował również jako redaktor humorystyczno – satyrycznej „Muchy” (1874 rok) i „Kolców” (1881 rok). Współpracował również z „Tygodnikiem Powszechnym” (1889 – 1890 roku), „Prawdą”, „Świtem”, a poza granicami państwa z tygodnikiem „Kraj”. W 1882 roku wydał kolejny zbiór poezji, który przyniósł mu ogromną popularność i ugruntował pozycję na czele warszawskich poetów. Już wtedy w jego twórczości coraz wyraźniej zaczęło przejawiać się zainteresowanie Warszawą i jej historią. Jego miłość stolicą rozpoczęła się w 1873 roku od lampki wina z Teofilem Fukierem w jego winiarni na Rynku Staromiejskim. Wyraźne odbicie fascynacji staromiejską Warszawą znalazły odzwierciedlenie w takich utworach jak: „W kamienicy Pod Okrętem” (1887 rok), „Cudna mieszczka” (1901 rok), „Miecz i łokieć (1903 rok), „Schadzka” (1907 rok) oraz „Opowiadania o starej Warszawie” (1913 rok). Pracował również nad przekładami Wiktora Hugo i Aleksandra Puszkina.
Wiktor Gomulicki. Był trzykrotnie żonaty. Jego pierwszą żoną była Maria z domu Humięcka (zmarła w 1888 roku). Następnie ożenił się z Leokadią z domu Życińska (zmar