Wiktor Hugo

Victor Hugo urodził 26 lutego 1802 roku w Besançon [miejscowość i gmina we wschodniej Francji, położona w pobliżu granicy ze Szwajcarią], był francuskim poetą, dramaturgiem, pisarzem i politykiem. Był czołowym przedstawicielem romantyzmu francuskiego [epoka w literaturze sztuce trwająca od lat 90. XVIII wieku do lat 40. XIX wieku] oraz jednym z najważniejszych twórców literatury francuskiej. Jego ojcem był: Joseph Léopold Sigisbert (1773) – oficer wojsk napoleońskich, a matką Sophie z d. Trébuchet – pochodzącą z rodziny zamożnych armatorów z Nantes. W ten sposób przedstawiał siebie jako syna dwóch przeciwieństw – matki monarchistki i ojca rewolucjonisty. Matka pisarza stała się rojalistką dopiero w wyniku dramatycznych, osobistych wydarzeń – w roku 1812 na rozkaz Napoleona jako karę za udział w spisku, rozstrzelano jej kochanka. Victor miał dwóch starszych braci – Abla Josepha (1798) i Eugène’a (1800). W Besançon spędził wczesne dzieciństwo i czuł wyjątkową więź z tym miastem. W lutym 1804 roku rodzina Hugo na stałe zamieszkała w Paryżu. Matka Victora, nie kochała swojego męża, gdy Victor miał rok nawiązała romans z gen. Victorem Fanneau de la Horie. Victor Hugo rozpoczął edukację w wieku lat trzech. W roku 1807 matka zabrała synów do Włoch, gdzie mąż zwalczał lokalny, antyfrancuski ruch oporu. Następnie dostał posadę zarządcy prowincji Avellino. Pięcioletni Victor był pod wielkim wrażeniem Neapolu, przyszły poeta wykorzystywał ten motyw w swojej późniejszej twórczości. Sophie Hugo wróciła do Paryża z synami w wyniku kłótni małżeńskiej, Victor nie podjął systematycznej edukacji, poeta sam nauczył się czytać, kochanek matki uczył go historii starożytnej, a katolicki duchowny nauczał go łaciny. Po aresztowaniu gen. Horie, Sophie Hugo wróciła do męża. Kilkumiesięczna podróż przez kraj wyniszczony wojną miała ogromny wpływ na Victora. Gen. Hugo zażądał rozwodu i odebrania synów spod opieki matki. Dwóch starszych umieszczono w kolegium dla chłopców – San Antoni Abad, prowadzonego przez zakonników. W 1812 król Hiszpanii rozstrzygnął spór pomiędzy małżonkami Hugo na korzyść kobiety i pozwolił jej wrócić do Paryża z synami. W 1814, 12sto letni wówczas Victor brał udział w powitaniu króla Ludwika XVIII. Matka starała się przekazać mu swój światopogląd – silnie rojalistyczny. W 1815 w małżeństwie jego rodziców została orzeczona separacja, opiekę nad synami przyznano ojcu, który oddał chłopców na naukę na pensji Cordiera. Victor nie lubił swoich nowych nauczycieli. Przez prawie 3 lata nie widywał się z matką. Ojciec chciał, aby Victor po ukończeniu Szkoły Politechnicznej, rozpoczął karierę wojskową, idąc tym samym w ślady ojca. W czasie nauki na pensji Cordiera, bracia Hugo potajemnie zaczęli tworzyć wiersze. Victor wykorzystując znajomość łaciny, tworzył przekłady Horacego i Wergiliusza. W 1815 roku podarował w prezencie matce wierszowaną tragedię. Tematyka jego wczesnej twórczości była związana z poglądami rojalistycznymi, które wpajała mu matka. Młodzieńcze utwory Victora to tragedie pisane wierszem: Irtamenes i Atelia. W 1815 Victor postanowił spróbować swoich sił w konkursie poetyckim w którym zdobył IX miejsce. Rok później Hugo napisał: Chcę być Chateaubriandem lub nikim. W tym samym roku, wspólnie z braćmi, założył pismo literackie „Le Conservateur littéraire” nietrudno zauważyć inspirację pismem Chateaubrianda, „Le Conservateur”. To właśnie Victor stał się redaktorem naczelnym pisma. Publikował w nim pod różnymi pseudonimami. Pisał komentarze do wydarzeń kulturalnych, szkice dotyczące różnych autorów, recenzje oraz pierwsza powieść, którą napisał w wieku lat 16 – lat „Bug Jargala”. W 1818 roku Victor Hugo ukończył naukę na pensji Cordiera, wrócił do matki. Już rok później w konkursie poetyckim „Jeux floraux” Victor zdobył Złotą Lilię. Po zdanym egzaminie dojrzałości Victor Hugo zapisał się na studia na wydziale prawa w Paryżu, jednak zrobił to tylko i wyłącznie dla ojca. Nie miał zamiaru się angażować, w tym czasie jego głównym zajęciem było tworzenie. Za odę „Śmierć księcia de Berry” otrzymał z rok króla Ludwika XVIII otrzymał nagrodę w wysokości 500 franków. W 1821 oficjalnie zrezygnował ze studiów. Od 1819 roku spotykał się z Adele Foucher, córką sąsiadów. Dziewczyna stała się obiektem uczuć zarówno Victora jak i jego starszego brata. Rodzice Adele zabronili jej opuszczać domu, dlatego Victor pisywał do niej listy. Ich związek nie podobał się matce Victora, która zabroniła mu kontaktowania się z dziewczyną. Listy, które poeta do niej pisywał pojawiły się w tomie „Listy do Narzeczonej”. Eugene, przeżył załamanie nerwowe w związku z nieszczęśliwą miłością do Adele, a następnie był zmuszony patrzeć na szczęście Victora z Adele u boku. Ostatecznie popadł w chorobę psychiczną, pozostawał pod opieką ojca. Zmarł w przytułku dla chorych psychiczniew Charenton. 18czerwca 1821 zmarła matka Victora, to właśnie jej śmierć poróżniła ostatecznie Victora z jego starszym bratem. Victor w dalszym ciągu nie mógł ożenić się z Adele, jego matka wymagała od Victora, aby stał się gorliwym katolikiem. Było to o tyle trudne, że Victora wychowano w duchu wolteriańskim, poeta nie był nawet ochrzczony. Ojciec miał się zgodzić na ślub pod warunkiem, że Victor zdobędzie stałą posadę. Ostatecznie Victor zaczął otrzymywać pensję królewską za rojalistyczne wiersze. Poeta przedstawił rodzicom ukochanej fałszywe świadectwo chrztu i przystąpienia do spowiedzi. Gdy otrzymał tysiąc franków za publikację „Ody i wiersze różne”, rodzice Adele zgodzili się na ślub. Odbył się 12 października 1822 roku. Dziewięć miesięcy później przyszedł na świat ich pierwszy syn Leopold, który zmarł we wczesnym dzieciństwie. 2 lata później na świat przyszła córka Leopoldine, w 1826 syn – Charles, a w 1828 kolejny syn – François-Victor, a w 1830 – córka Adele. Własne doświadczenie ojcostwa, zbliżyło Victora z ojcem, jednak obaj nie zdążyli nacieszyć się odbudowaną relacją, gdyż Leopold zmarł nagle w roku 1828. Dopiero po śmierci ojca, Victor zapoznał się z dokumentami separacji rodziców oraz przeczytał obszerną korespondencję ojca z żoną. Lektura tych listów pozwoliła mu przyznać, że był zbyt surowy i krytyczny w stosunku do ojca, a zbytnio idealizował matkę. Na kartach Nędzników Hugo wprowadza wątek autobiograficzny odkrywania prawdy o zmarłym ojcu w postaci Mariusza Pontmercy. W 1826 roku w wierszu „Ode à la Colonne”, po raz pierwszy publikuje wiersz, w którym można dostrzec fascynację Napoelonem, którego w dzieciństwie obrzydziła mu matka. Ten wiersz był znakiem rewolucji światopoglądowej, która dokonała się w Victorze Hugo. W latach 1826-1829 tworzył ody, ballady oraz pisywał powieści. W tych latach powstały „Ody i ballady” (1828), „Poezje wschodnie” (1829) oraz pierwsz powieść Bug-Jargal, która nie odniosła większego sukcesu. W 1829 wydał powieść „Ostatni dzień skazańca”. Była to powieść w formie pamiętnika, pisana przez mężczyznę skazanego na śmierć. Hugo oficjalnie potępiał karę śmierci, czemu dał wyraz w tej powieści. W latach 1827-1829 tworzył dramaty, w 1827 powstał Cromwell, w 1829 – Marion Delorme, następnie Hernaniego. O sukcesie tego ostatniego, który wzbudzał wiele kontrowersji wśród obrońców klasycyzmu w literaturze, a zachwyt wśród młodych romantyków, zadecydował entuzjazm młodzieży studenckiej. Zaważyła na tym interpretacja utworu jako protestu przeciwko ograniczeniom wolności – zarówno społecznej jak i osobistej. Victor nie wziął udziału w rewolucji lipcowej, mimo iż zgadzał się z liberalną opozycją wobec Karola X, głównie dlatego, że na świat przyszła jego córka Adele. W listopadzie 1831 Hugo wydał jeden z najsłynniejszych tomów poezji „Jesienn