Zbigniew Nienacki

Zbigniew Nienacki, choć tak naprawdę Zbigniew (Tomasz) Nowicki to autor znanej i powszechnie lubianej serii o przygodach muzealnika pana Tomasza zwanego Panem Samochodzikiem. Urodził się 1 stycznia 1929 roku w Łodzi i był synem dyrektora Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika w Łodzi – Jana oraz nauczycielki języka polskiego i plastyki – Cecylii z domu Daneckiej.
W młodym wieku, w tysiąc dziewięćset czterdziestym roku, chłopak musiał wraz z całą rodziną opuścić swoje rodzinne miasto Łódź i na skutek tego wysiedlenia zamieszkał na wsi – w Słupi Skieniewickiej.

Także już od najmłodszych lat przejawiał się bujną wyobraźnią do tego stopnia, że był w stanie ciągnąć swoje opowieści przez kilka godzin. Jako dwunastoletnie dziecko, Zbigniew, stwierdził, że zostanie pisarzem. I tak się stało, chociaż jego pierwszymi pracami były prace na wsi, czyli między innymi wypas krów czy kopanie ziemniaków.

Nie jest powszechnie wiadome co Zbigniew robił podczas wojny, więc prawdopodobnie przez cały okres II wojny światowej przebywał tam, gdzie mieszkał i dalej pomagał w oporządzaniu gospodarstwa. Wiadomo że tuż po wojnie, Nienacki wrócił do swojego miasta urodzenia, do Łodzi, gdzie rozpoczął naukę w Liceum. Wtedy zaczął spisywać swoje pierwsze opowieści. W ten sposób, w tysiąc dziewięćset czterdziestym szóstym roku, Nowicki zakończył swoją powieść dedykowaną młodzieży pod tytułem „Związek Poszukiwaczy Skarbów”.
Po ukończeniu szkoły średniej, Nienacki wyjechał do Domu Dziecka Towarzystwa Przyjaciół Dzieci, aby pracować jako wychowawca tamże.

Po ukończeniu szkoły średniej, Nienacki wyjechał do Domu Dziecka Towarzystwa Przyjaciół Dzieci, aby pracować jako wychowawca tamże.
W 1948 wrócił do Łodzi i rozpoczął studia w Wyższej Szkole Filmowej w Łodzi. Już na pierwszym roku otrzymał stypendium, dzięki któremu wyjechał do Moskwy do Wszechzwiązkowego Państwowego Instytutu Kinematograficznego. Nie przebywał tam długo, ponieważ został wyrzucony za „postawę anty-stalinowską”.

Po powrocie do Łodzi wcale nie było jednak dla niego korzystnie, ponieważ otrzymał tak zwany „wilczy bilet”, który zabraniał mu dalszej edukacji oraz drukowania własnych dzieł. I niestety tak się stało, bo kiedy w 1950 roku złożył do druku jedną ze swoich powieści „Chłopcy”, wydawnictwo „Czytelnik” oświadczyło mu, że w Polsce niczego nie wyda. Nowicki jednak się nie poddawał i zaczął publikować od pseudonimem – jako Zbigniew Nienacki.

W międzyczasie pracował także w „Gazecie Robotniczej” oraz był kierownikiem dziełu reportażu w tygodniku „Odgłosy”. Z początkiem lat sześćdziesiątych Nienacki dostał ogromną szansę: dostał możliwość zajęcia się pisaniem na pełny etat.

Po kolei powstawały kolejne powieści np. „Skarb Atanaryka” czy „Worek Judaszów”.
Aż w końcu, w 1964, została opublikowana pierwsza książka z najbardziej znanego cyklu o