Psałterz Dawidów – Jan Kochanowski – Streszczenie szczegółowe

"; cieżką życia. Bóg niepokorność karze, a skromność i pokorę wywyższa. Na koniec podmiot liryczny zapewnia Stwórcę o swojej wierze w dobroć Pana.
Psalm 76 – Ukazana jest moc i potęga Boska. Dostrzega się przewagę Króla Niebieskiego nad wszelkimi innymi mężami, hetmanami, którzy lękają się siły Stwórcy. Potęga Pana jest niezmierzona i nie sposób jej się przeciwstawić. W tym psalmie widzimy tym razem srogie odbicie Stworzyciela, podkreślony zostaje epizod Sądu Ostatecznego. Podmiot liryczny w ostatnich wersach nawołuje do wyznawania nauk Pana, bo to On jest władcą życia i śmierci.
Psalm 77 – Osoba mówiąca zapewnia o oddaniu się naukom Pana aż do śmierci, gdyż to On jest tym, który wysłuchuje próśb oraz daje ukojenie w czasie trudnym i pełnym goryczy. Pokazana jest bezsilność i modlitwa błagalna zanoszona w trudnych momentach do Pana w nadziei na pokrzepnienie duszy. Podmiot liryczny wspomina czas podczas którego zwątpił, czy Stwórca okaże mu jeszcze łaskę w niedoli oraz tracił wiarę w miłosierdzie Boga. Przyznaje się, że były to bezsensowne myśli, gdyż wiara zawsze niesie ze sobą poprawę zranionej duszy. Zwraca się do Boga wychwalając Jego cuda popełniane na przestrzeni wieków i łaski jakimi ciągle obdarza ludzkość.
CZĘŚĆ CZWARTA
Psalm 90 – Bóg jest jedynym schronieniem dla duszy człowieka przed wszelkim niebezpieczeństwem. Podmiot liryczny wspomina historie stworzenia świata. Podkreśla też marność człowieka, porównując go do niegodziwego snu. Życie ludzkie obrazuje jako trawę, która po zakwitnięciu zostaje skoszona. Jest to symbol grzeszności społeczeństwa, które swoje zło ukrywa w głębi serca, lecz jest ono widoczne dla Pana. Dostrzega też ulotność życia wskazując na łaskę tych, którzy żyją w bojaźni Bożej. Prosi, by spojrzał przychylnie na Swój lud grzeszący oraz ochłodził zdrojem miłosierdzia. Wierząc w dobroć Wszechmogącego pragnie, by zesłał słodycz na czas spędzony na ziemi.
Psalm 91 – Ukazana jest wiara w Boga, która daje bezpieczeństwo przed otaczającym nas złem. Podmiot liryczny kolejno przytacza cierpienia oraz epizody z życia będące często cierpieniem bądź trwogą. Wychwala siłę i potęgę Boską, który chroni swoich wyznawców, karząc też grzeszników. Człowiek bowiem opatrzony jest przez Wszechmogącego opieką aniołów. Wspomina zapewnienie Pana o usuwaniu wszelakich przeszkód z życia dla tych, którzy postępują zgodnie z Jego przykazaniami. Przytacza cytat z pism, w których Bóg pomaga swojemu wiernemu ludowi obdarowując go potrzebnymi łaskami.
Psalm 92 – Wiara w Boga niesie ze sobą samo dobro i łaski. Człowiek jest przepełniony radością, podziwiając cuda Stwórcy, których dokonał kształtując świat. Grzeszący za to są porównani do ziół, które szybko kwitną, lecz prędko usychają. Podmiot liryczny wychwala wieczność i potęgę Pana. Pokazuje Jego sprawiedliwość i nieustępliwość wobec zła, dzięki czemu wzmacnia jego duszę i sprawia, że może obfitować w owoce dobra.
Psalm 93 – Kreacja Boga jako króla. Jest on otoczony cnotą, męstwem i odwagą – Stwórca świata. Miejsce jego panowania powstało od początku świata, a władza Boska nie przeminie nigdy i trwać będzie wiecznie. Podmiot liryczny przedkłada potęgę Pana nad wszelkimi siłami natury na ziemi. Bóg jako nieprzeminione słowo mądrości.
Psalm 94 – Podmiot liryczny zwraca się do Stwórcy, by ujawnił Swoją potęgę wobec świata i sprawiedliwie ukarał wszystkich grzeszników. Zastanawia się, dlaczego osoby, które sieją zamęt i nieprawość nie są potępiane. Pokazuje zniszczenie jakie czynią na świecie, krzywdząc tym samym wyznawców Boga. Są to ludzie, którzy nie szanują i nie wierzą w istnienie Króla Niebieskiego. Osoba mówiąca podkreśla ich głupotę i bezmyślność. Dostrzega pociechę dla osób, które żyją zgodnie z nauką Ojca, gdyż nigdy nie zostaną oni opuszczeni przez Pana oraz obdarzeni łaskami. Z własnego doświadczenia wspomina nawet chwile najmniejszego zachwiania w życiu, gdzie jego dusza natychmiastowo doznała ukojenia dzięki miłosierdziu Boga. Nazywa Go obrońcą, skałą, która pewnego dnia ukaże grzesznych.
CZĘŚĆ PIĄTA
Psalm 107 – Podmiot liryczny nawołuje do wychwalania Boga przez wszystkie ludy za całą dobroć i litość, którą posiada w Swej naturze. Podaje kolejno przykład grup osób, które doświadczały cierpienia ziemskiego, a Pan ich ocalił. Wspomina o uprawiających w trudzie rolę, zagubionych na szlaku, niewolników pracujących dla panów czy żeglarzy obezwładnionych potęgą sztormu. Łaskę Wszechmogącego można dostrzec wszędzie.
Psalm 108 – Przedstawiony jest artysta, który z potrzeby serca tworzy nowy psalm na chwałę Boga. Zwraca się do Pana, oznajmując, że wszelkie narody na całej ziemi będą sławić Jego imię, gdyż dobroć Stwórcy jest niezmierzona. Dostrzega jego wieczność i prosi by odciągnął troski oraz zmartwienia od Swojego ludu i wysłuchał jego próśb. Przytacza cytaty o mocy i potędze Bożej. Podmiot liryczny wierzy w nieomylność i słuszność Wszechmogącego. Ufa, że tylko dzięki Jego łaskom będzie żył szczęśliwie. Na koniec ponownie błaga Ojca Niebieskiego by pomógł wierzącym w obciążających ich problemach.
Psalm 109 – Podmiot liryczny zwraca się do Boga z prośbą by nie był obojętny na krzywdę Swojego sługi. Doznaje on bowiem zewsząd nienawiści, będąc obiektem szyderstwa i ofiary ze strony postępujących niemoralnie ludzi. Przyznaje się, że są to te same osoby, które doznały wcześniej od niego pomocy i dobra. Chce by spotkał zwróconych w jego stronę nieprzyjaciół ten sam los co jego. Pragnie ich śmierci, by w rezultacie cierpiały bliskie im osoby. Skazuje ich los na żebractwo i trudy codziennego życia, bez żadnej pomocy otrzymanej z rąk drugiego człowieka. Odbiera im swoimi prośbami majątki oraz skazuje na niewolnictwo. Pragnie by Bóg nie wybaczył im swoich podstępnych uczynków. Prosi by Ojciec Niebieski nie obdarzał duszy tych ludzi żadnymi łaskami. Tłumaczy że są osoby okryte złem i nieprawością. Błaga Stworzyciela by ratował jego duszę oraz trwał wiecznie przy nim, gdyż serce ma przepełnione żalem, a sam jest człowiekiem upadłym. Porównuje się do gasnącego słońca, podkreślając swoją niedolę. Nie ma siły, gdyż nie dostarcza odpowiedniej ilości pokarmu, wychudł dlatego traktowany jest przez wszystkich wokoło z obrzydzeniem. Gorąco prosi Stwórcę, by uleczył jego zdrowie zniszczone przez nieprzyjaciół. Błaga też o radość oraz błogosławieństwa zapewniając, że będzie chwalił imię Pana.
Psalm 110 – Opisane jest przemówienie Boga do jednego z panów podmiotu lirycznego. Król Niebieski zapewnia, że żadni nieprzyjaciele nie będą już straszni. Stwórca mianuje go władcą wielkiego królestwa nakazując, by był człowiekiem mądrym i niepopierającym ludzi zła. Jeżeli tak postąpi zapewni sobie wierny lud, przepełniony łaskami i cnotami oraz wierny w Panu. Na koniec dostrzec możemy obraz potępienia grzesznych władców pełen cierpienia i rozpaczy.
Psalm 111 – Podmiot liryczny zapewnia, że już zawsze będzie chwalił cnoty którymi obdarzony jest Pan Bóg. Będzie to czynił poprzez swoją sztukę, gdyż każdy, kto przysłuchuje się tym dźwiękom tworzonym na cześć Króla Niebieskiego doznaje radości. Wychwala sprawiedliwość Bożą, Jego cuda, które będą pamiętane przez łudzi do końca ich dni. Opisuje Stworzyciela jako pełnego miłosierdzia i dobroci dla wszystkich odpędzający, od Swoich wyznawców wszelkie zło. Ma przewagę nad poganami, gdyż kieruje się sprawiedliwymi sądami. A są one oparte na prawdzie i szczerości bez cienia kłamstwa. Dla wyznających naukę Ojca Niebieskiego jest największym miłosierdziem i uosobieniem dobroci, a nieposłuszni mu lękają się usłyszeć nawet Jego imienia. Psalm kończy się refleksją, że mądrość objawia się pobożnością i pokorą, a to prowadzi do wiecznego szczęścia.