Zygmunt Krasiński
Napoleon Stanisław Adam Feliks Zygmunt Krasiński urodził się 19 lutego 1812 roku w obecnej stolicy Francji. Jest jednym z trzech polskich wieszczów – największych poetów w okresie polskiego romantyzmu. Zazwyczaj posługiwał się tylko ostatnim imieniem. Popularność przyniosły mu opowieści gotyckie.
Był potomkiem w magnackiej rodzinie Krasińskich. Ich herbem był Ślepowron. Ordynat opinogórski, syn generała Wincentego i księżniczki urodziwej Marii Radziwiłłówny. Przyszedł na świat w Paryżu, a dokładniej w domu zlokalizowanym przy Boulevard Montmartre 10. Ochrzczony został w parafialnym kościele Notre Dame de Lorette. Co ciekawe, do przyjęcia tego sakramentu trzymały go aż dwie pary: Piotr Krasiński wraz z księżną z Walewskich Jabłonowską oraz Ludwik Pac z Marią Walewską.
Uczył się w domu położonym w Warszawie i Opinogórze (wieś w województwie mazowieckim). Nauczycielami jego byli Piotr Chlebowski i pisarza Józef Korzeniowski. Następnie w Liceum Warszawskim. Później na wydziale prawa Królewskiego Uniwersytetu Warszawskiego aż do 1829 roku. Po tym ojciec wysłał go do Szwajcarii. Decyzja ta była spowodowana wyłamaniem się wraz z swoim kolegą – Leonem Łubieńskim, podczas patriotycznej demonstracji, która miała miejsce na pogrzebie prezesa Sądu Sejmowego Piotra Bielińskiego.
Podczas okresu mieszkania w Szwajcarii zapoznał się z myślą i literaturą europejskiego romantyzmu. Głównymi czynnikami mającymi wpływ na jego poglądy jak i całe późniejsze życie miał generał napoleoński – Wincenty Krasiński. Był on zwolennikiem tak zwanego ,,obozu klasyków’’ jak i lojalnym poddanym rosyjskiego cara. W 1822 zmarła matka Zygmunta. Pomimo buntowania się młodego człowieka, nie był on w stanie wyrwać się spod wpływu swojego ojca. Mężczyzna bowiem starał się ingerować w poglądy polityczna jak również życie osobiste. Przykładem tego było wymuszenie małżeństwa z Elizą z Branickich, kiedy serce poety należało do Delfiny Potockiej. Pisarz pod naciskami ze strony rodziciela nie brał udziału w powstaniu listopadowym i licznych demonstracjach patriotycznych. Został zmuszony do przerwania studiów. Wyjechał z ojczyzny. Było to spowodowane też przez zachowanie swojego ojca i chęć uwolnienia się od niego. Od tamtej pory przebywał za granicą, szczególnie we Włoszech, Francji i Niemczech.
W 1829 w Genewie (miasto położone w Szwajcarii) poznał i nawiązał przyjacielskie relacje z Henrykiem Reeve, który był anglikiem i Henrietą Villan, która była jego drugą miłością, po tej poprzedniej do kuzynki Amelii Załuskiej. W sierpniu kolejnego roku spotkał Adama Mickiewicza. Razem udali się na wycieczkę w Alpy. Po 1831 zaczął podupadać na zdrowiu. Stale był dręczony przez cierpienia fizyczne między innymi rozstrój nerwowy. Potęgowany on był dodatkowo różnicą przekonań dotyczących polityki względem jego ojca. Spokoju nie dawała mu również stale postępująca choroba oczu, która groziła ślepotą tym samym zmuszając młodego poetę do życia w wiecznych ciemnościach i samotnych refleksji. Od jesieni 1832 do wiosny 1833 roku mieszkał w Petersburgu razem z ojcem. Rodziciel chciał namówić go do służby dla rosyjskiego dworu, jednak temu jednemu żądaniu pisarz pozostał się nie ugiął i nie poddał. Po chwilach spędzonych w Krakowie, a później w Wiedniu (to tu starał się wyleczyć oczy), pojechał do Włoch. W Rzymie romansował z Joanną Bobrową – Piotrowicką. Stosunek ten trwał aż do 1838. Jego stałym kompanem towarzyszącym w tych podróżach był kolega z czasów uniwersyteckich – Konstanty Danielewicz. W 1836 roku w stolicy Włoch poznał Juliusza Słowackiego i zaprzyjaźnił się z nim. W grudniu, w mieście Neapol poznał wspomniana wcześniej Delfinę Potocką. Panna odwzajemniała jego miłość. On sam nigdy tak silnie nikogo nie kochał. Ich głębokie uczucia trwała aż do 1846, później zaś zmieniła się w szczerą przyjaźń. To bardzo odbiło się w twórczości Krasińskiego. Do najtrwalszej i najściślejszej relacji należała ta zawarta w Mediolanie z Augustem Cieszkowskim. W lipcu 1843 pod wpływem ojca wstąpił w związek małżeński z Elizą z Branickich. Kobieta była malarką. Uczucia w stosunku do niej jak i zalety jej charakteru ocenił dopiero po opadnięciu emocji po epizodzie związanym z Delfiną. Niewiasta urodziła mu aż czwórkę potomstwa – Władysława Wincentego, Marię Beatrycze, Zygmunta Jerzego oraz Elizę.
W czasie trwającej w Rzymie rewolucji, Krasiński razem z Cyprianem Kamilem Norwidem bronił papieża Piusa IX, który był zagrożony. Od połowy maja aż do września 1857 przebywał w Złotym Potoku (wieś w Polsce położona w województwie śląskim). Wyjechał stamtąd po śmierci najmłodszej córeczki. Poeta zmarł 23 lutego 1859 roku w Paryżu. Zgon nastąpił w wyniku gruźlicy. Po jego odejściu, zwłoki przetransportowano do Opinogóry, gdzie obecnie wybudowane jest Muzeum Romantyzmu.
Do dzieł Zygmunta Krasińskiego zaliczają się utwory takie jak:
– ,,Powieści gotyckie’’
– ,,Fantazja życia’’
– Listy do Delfiny Potockiej
– ,,Agaj – Han’’
– ,,Nie – Boska komedia’’
– ,, Psalmy przyszłości’’
– ,,Irydion’’
– ,,Przedświat’’
Sprawdź również:
Dodaj komentarz jako pierwszy!