Czerwone buciki - Czerwone buciki – Hans Christian Andersen – Charakterystyka

„Czerwone buciki” to baśń autorstwa duńskiego pisarza Hansa Christiana Andersena, który napisał również przykładowo „Syrenę”, albo Calineczkę”.
Głównym bohaterem baśni jest Karusia, czyli uboga i urodziwa sierotka, która niedawno straciła mamę. Trafia pod opiekę dobrej pani, która zapewniła jej wykształcenie i troszczyła się o sierotkę.
Czas i miejsce akcji nie zostało określone, co jest typowe dla baśni.
Dobra pani to starsza kobieta, która ujrzawszy dziewczynkę zdecydowała się ją przygarnąć. Umiera samotnie, gdyż Karusia założyła zakazane buciki i tańczyła.
Dziewczynka pewnego razu ujrzała królową z córką, księżniczka miał na stopach czerwone lakierki, o których Karusia marzyła. Przygotowując się do sakramentu Komunii Świętej przyszła pora na zakup odpowiedniego, eleganckiego obuwia. Opiekunka Karusi nie cieszyła się dobrym wzorkiem, więc nie zauważyła, że jej podopieczna wybrała obuwie niestosowne, aby pojawić się w nim w kościele. Głosy jednak dotarły do dobrej pani i zezłościła się na dziecko, co świadczy o trosce, którą obdarowywała nieposłuszną dziewczynkę. Warto mieć na uwadze, że w przeszłości reputacja stanowiła ważny element egzystowania. Plotki potrafiły zniszczyć życie i nie pozwolić na dobór potencjalnego męża.
Karusia po śmierci opiekunki przeszła swoistą przemianę. Z racji, że czerwone buciki okazały się przeklęte i nie potrafiła ich ściągnąć, to poprosiła kata, aby ten odrąbał jej nóżki wraz z lakierkami. W zamian posługiwała się drewnianymi nogami. Poszukała pracy na plebanii, aby otrzymać schronienie, nie prosiła o pensję.
W baśni dostrzec można motyw sieroctwa – Karusia na początku traci mamę.
Drugi motyw to Bóg – dobra pani wychowuje dziecko w wierze chrześcijańskiej. Pod koniec opowieści dziewczynka oddaje się Bogu i pracuje na plebanii.
W tekście widzimy swoisty morał – nie należały tracić głowy dla materialnych rzeczy, bo to zgubne. Dziewczynka kochając swoje nowe obuwie zapomniała o miłości do bliskich, w tym przypadku nie zatroszczyła się o opiekunkę, która ją doskonale wykształciła i pokochała.