Drzewo do samego nieba

„Drzewo do samego nieba” Marii Terlikowskiej opowiada o przygodach dwóch braci na miejskim podwórku oraz o wspólnocie ludzi mieszkającej od lat w jednej kamienicy. Jaka jest codzienność? Wokół nic się nie dzieje. Tylko czasem przemknie samochód do znajdującego się nieopodal garażu. Tak wygląda przejmująca szarzyzna lat 70. XX wieku. Na szczęście jest jeszcze wyobraźnia. Dzięki niej tytułowe drzewo może sięgnąć nieba.Bracia Lichoccy nie poddają się nudzie. Chodzą już do drugiej klasy szkoły podstawowej, więc muszą sobie radzić. Szkopuł w tym, że jedyną atrakcją w okolicy jest drzewo, które od wielu lat zajmuje centralne miejsce placu między kamienicami.”Tylko drzewo jest nasze. To jest dżungla pełna dzikich zwierząt. To jest Szklana Góra”. Dla chłopców, również nieco starszych, bo po jego konarach wspina się również piątoklasista Paweł, to miejsce wyjątkowe. Stąd można na wszystko spojrzeć z góry. Tu można uruchomić wyobraźnię i sprawić, że to co zwyczajne i przyziemne, stanie się czymś niezwykłym. Tu można czuć się bezpiecznie, chociaż dorośli mają często inne zdanie.To również historia o wspólnocie, k

Jak sam tytuł książki wskazuje, historia dotyczy drzewa. Drzewo jest stare i duże i ma swoją historię. Stoi ono pośrodku podwórka. Podwórko otoczone jest trzema starymi kamienicami i niskim budynkiem, w którym kiedyś była kuźnia. Głównymi bohaterami tej książki są dwaj bracia, jeden z nich ma na imię Staszek. Bracia spędzają każdą wolną chwilę na tym drzewie. Zaczynają od pierwszego konara a kończą na szczycie „Szklanej Góry”. Na pierwszym konarze widzą kuchnię p.Radlińskiej, bardzo sympatycznej starszej pani. Sąsiadka opatruje im kolana, gdy chłopcy mają skaleczenia. Lubi ich, nie ma swoich dzieci. Wszyscy jej zmarli. Chłopcy lubią chodzić do p. Radlińskiej, ta pani ich rozumie. Nie ma nic przeciwko zabawom chłopców na drzewie. Chłopcy dalej poznają drzewo i wdrapują się wyżej. Z trzeciego konara widzą mieszkanie swojej koleżanki Doroty. Jeden z nich wyobraża sobie, że Dorota to taka księżniczka zaklęta. Lubią ją, jednak jej mamy nie lubią, zawsze na nich krzyczy, że chodzą po drzewie i coś się im stanie. Na kolejny poziom piąty boją się początkowo chłopcy wchodzić twierdzą że to poziom dla Pawła. Paweł jest starszy od

Drzewo do samego nieba Marii Terlikowskiej. Streszczenie

Historia drzewa opisana jest z perspektywy małego chłopca. Znajduje się ono w pobliżu kamienicy, jest stare i duże. Z racji swojego wieku ma już swoją historię, jak również bujną koronę i liście, które zasłaniają wszystko, co się dzieje w górze. Drzewo stoi na środku podwórka i jest z niego świetny widok na wszystko.
Stanowi punkt obserwacyjny nie tylko dla narratora i jego brata. Na podwórku znajdują się trzy stare kamienice. Jest tam również niski budynek, w którym kiedyś była kuźnia, pełniący funkcję garażu dla samochodu.
Głównymi bohaterami książki są dwaj bracia. Dowiadujemy się, że jeden z nich ma na imię Staszek. Chłopcy spędzają każdą wolną chwilę na tym drzewie, dobrze je poznając.
Zaczynają od pierwszego konara. Wierzchołek wspinaczki znajduje się na szczycie „Szklanej Góry”. Chłopcy, wspinając się już na pierwszy konar drzewa mogą zobaczyć kuchnię p. Radlińskiej. Jest to bardzo sympatyczna starsza osoba, która jest zawsze, gdy jej potrzeba. Często opatruje skaleczeni chłopców, których bardzo lubi, być może ze względu na brak własnych wnuków.
Chłopcy bardzo lubią chodzić do p. Radlińskiej, która rozumie ich i zawsze broni. Nie widzi przeszkód, aby dzieci bawiły się na drzewie. Chłopcy z dnia na dzień poznają coraz dalsze konary drzewa, pokonując codziennie dłuższą drogę. Dochodzą

DRZEWO
„Na środku naszego podwórka rośnie drzewo”. Co to za drzewo konkretnie? Nie wiadomo. Wszyscy mówią po prostu: „drzewo”. Znajduje się ono w centralnym miejscu małego placu otoczonego z trzech stron kamienicą. Drzewo rośnie tu od dawna. Dziadek Frączek twierdzi, że było już w czasach, gdy zamiast garażu stała kuźnia. Dla chłopców mieszkających w kamienicach drzewo to jest jedynym miejscem, gdzie mogą się bawić. Raz w dżunglę, innym razem w Szklaną Górę. Najpierw trzeba się na nie wspiąć. Najłatwiej jest po ławce. „A tam zaczyna się przygoda”.
PIERWSZY KONAR
Z pierwszego konara widać kuchnię pani Rachlińskiej. To starsza pani, której dzieci zginęły podczas wojny. To ona zawsze wstawiała się za braćmi Lichockimi (jeden z nich jest narratorem, drugi ma na imię Staszek), gdy ci, mimo zakazów, wdrapywali się na drzewo. Tak było i tym razem. Mama Doroty zawołała mamę chłopców, gdy ta akurat wracała z zakupów. Gdy zobaczyła swoich synów na drzewie, była przerażona. Zanim do niego zdążyła podbiec, bracia sprawnie z niego zeszli. Jednak ich kolana były podrapane. To wtedy pierwszy raz byli u pani Rachlińskiej. Sąsiadka zaoferowała, że przemyje chłopcom zadrapania. Stwierdziła, że opieka nad dziećmi, chociaż przez chwilę, sprawia jej radość.
DRUGI KONAR
Chłopcy ponownie chcą wspinać się na drzewo. Tym razem celem jest drugi konar. Ich próbę niweczy mama Doroty, która ponownie wezwała krzykiem panią Lichocką. Nagle na podwórze wjechała z dużą prędkością ciężarówka. Pani Rachlińska stwierdziła, że jednak bezpieczniej będzie, kiedy bohaterowie wejdą na drzewo. Ich mama przyznała sąsiadce rację, a chłopcy niezwłocznie rozpoczęli wspinaczkę.
Wieczorem mama rozmawia z tatą braci. Mężczyzna bagatelizuje informację o sposobie spędzania wolnego czasu przez synów. Uważa, że nic im nie będzie. Przyznaje, że sam w dzieciństwie wchodził na wyższe drzewa. Z dialogu dowiadujemy się, że państwo Lichoccy czekają na przydział nowego mieszkania. Przeprowadzka ma nastąpić za rok.
ZAKLĘTA DOROTA
Do chłopców przyjechała babcia z Pruszkowa. Seniorka upiekła bułki z rodzynkami. Część z nich chcą zanieść pani Rachlińskiej. Babcia cieszy się na tę myśl, bo bardzo chce ją poznać. Tymczasem chłopcy wciąż spędzają dużo czasu na dworze. W poniedziałek wspięli się na trzeci konar. Z niego widać pokój Doroty. Na parapecie stoi kilka doniczek z kaktusami. Staszek i jego brat wyobrażają sobie, że Dorota jest uwięzioną w wieży zaklętą księżniczką, a oni sami wspinają się na Szklaną Górę. Będąc naprzeciwko okna, poprosili dziewczynkę, aby je otworzyła. Dorota zgodziła się. Z ich rozmowy wynika, że mama dziewczynki nie pozwala jej wychodzić z domu, bo się o nią boi. Bohaterowie postanowili ją „odkląć”. Ma to nastąpić następnego dnia.
ZEZUŚ
We wtorek rano chłopcy chcieli ponownie wspiąć się na drugi konar, aby zobaczyć się z Dorotą. Nie mogli tego zrobić od razu, gdyż mama dziewczynki akurat przecierała okno. Tymczasem dziadek Frączak wyprowadził na spacer psa Burłaja. Bracia wyobrażali sobie, że czworonóg to lew, a oni sami siedzą na „babołabie”. Ich rozmowie przysłuchuje się piątoklasista Paweł, który siedzi jeszcze wyżej. Nazywa ich mikrusami (są drugoklasistami) i kpi z ich pomyłki. Nagle pies rzucił się w pogoń za bezpańskim kotem. Mały, chudy i brudny zwierzak uciekł na drzewo. Lichoccy wpadli na pomysł, że on w ich zabawie będzie tygrysem. Kotka nazwali Zezusiem, ponieważ miał zeza. Pojawił się problem, co z nim zrobić. Sami mieli kota Maćka i nie znali nikogo, kto mógłby się nim zaopiekować. Wybór ostatecznie padł na Dorotę.
ZDOBYCIE SZKLANEJ GÓRY
Chłopcy umyli kota. Potem zaczęły się komplikacje, gdyż trzeba było z nim wejść na drzewo, a zwierzak się przed tym bronił. Na skutek tego chłopcy mieli podrapane twarze. Ostatecznie znaleźli się vis-a-vis okna Doroty. Dziewczynka nie kryła zdziwienia. Jednak na widok Zezusia wyraźnie się ucieszyła. Dziewczynka pobiegła po szczotkę i koszyk. W ten sposób chłopcy przekazali jej zwierzaka. Na parapecie pokoju Doroty kot zachowywał się spokojnie, a nowa jego właścicielka bardzo się cieszyła. Lichoccy stwierdzili, że misja „odklęcia” zakończyła się sukcesem. O całym zdarzeniu bracia poinformowali niezwykle życzliwą panią Rachlińską. Został tylko jeden problem – co powie mama Doroty. Okazało się, że kobieta wpadła w panikę, bo stwierdziła, że do jej mieszkania może dostać się złodziej. Tak jak kot. Po drzewie. Widocznie taką wersję znalezienia czworonoga przedstawiła jej córka.
Zaalarmowani krzykiem do dyskusji dołączyli się sąsiedzi. Wielu z nich zgłaszało usterki w swoich lokalach – dziury w suficie, odpadający tynk. Okazało się, że kamienica jest w opłakanym stanie.
NIEPRZYJACIEL POD DRZEWEM
W

Historia jest opisana z perspektywy dwóch braci, którzy są najważniejszymi bohaterami książki. Jeden z braci ma na imię Staszek. Imienia drugiego z nich, który jest także narratorem, nie poznajemy. Figuruje on w książce jako Lichocki.
Tytułowe drzewo jest stare, duże i stoi na środku podwórka blisko trzech kamienicy i niskiego domku, gdzie kiedyś była kuźnia. Drzewo przesłania wszystko, co jest nad nim, a to z tego powodu, że posiada bujną koronę i liście. Gdy wejdzie się na drzewo, to bardzo dobrze widać wszystko, co jest poniżej, więc to dobry punkt obserwacyjny. Bohaterowie spędzają każdą chwilę na tym drzewie, poznając je. Gdy się po nim wspinają, na poziomie pierwszej gałęzi widać kuchnię sympatycznej i starej pani Radlińskiej, która często opatruje chłopcom zranione kolana. Chłopcy uwielbiają chodzić do pani Radlińskiej. Ona ich zawsze broni. Nie widzi powodu, dla którego chłopcy nie mogliby bawić się na drzewie. Chłopcy w kolejne dni nadal poznają gałęzie drzewa i pokonują dłuższą drogę. Z trzeciego konaru, na który nie jest im już trudno się wspiąć, widzą mieszkanie koleżanki Doroty. Bardzo ją lubią, ale nie przepadają za jej mamą, ponieważ kobieta na nich krzyczy z tego powodu, że chodzą po drzewie. Boi, że coś im się stanie podczas wspinania się na nie. Jeden z braci wyobraża sobie, że Dorota to zaklęta księżniczka. Bohaterowie

1.Opis drzewa i podwórka.
2.Rozmowy o drzewie.
3.Zdobycie pierwszego konara, z którego widoczna była kuchnia Pani Rachlińskiej.
4.Alarm w sprawie chłopaków na drzewie podniesiony przez mamę Doroty.
5.Złość mamy na pomysły chłopców.
6.Obrona chłopców przez panią Rachlińską.
7.Zdobycie drugiego konara z widokiem na mieszkanie pani krawcowej.
8.Rozmowa rodziców na temat bezpieczeństwa chłopców. Wspomnienia zabaw z dzieciństwa ojca chłopców.
9.Przyjazd babci braci w celu zapewnienia im opieki.
10.Zapoznanie i przyjaźń babci chłopców z panią Rachlińską.
11.Zdobycie trzeciego konara drzewa i odkrycie mieszkania Doroty.
12.Rozmowa chłopców z Dorotą.
13.Gonitwa psa Burłaja za kotem.
14.Uratowanie i kąpiel kotka Zezusia.
15.Przekazanie kotka i misja �

Rzeczy do których się przywiązujemy mogą występować w różnej postaci. Czy to ukochany pies, a może przedmiot, który mamy już od dziecka. Waga różnych rzeczy może być wielka, bezcenna, nic nie warta pod względem pieniędzy, ale dla naszych uczuć zawsze będzie miarą niezmieniającą się, za którą idzie mnóstwo pięknych wspomnień. W utworze Marii Terlikowskiej pewne drzewo w kamienicy ma być ścięte. Nic nadzwyczajnego, to tylko jedna z miliona roślin, prawda? Cóż, bardziej jedna na milion. Mieszkańcy bardzo je lubią, jednak największą radość czerpią z niego dzieci. Każda wolna chwila to zabawa na drzewie, poznawanie innych i ich problemów oraz oczywiście radość. Drzewo nagle ma być ścięte, z czym dzieci nie mogą się pogodzić. To właśnie to uczucie – miejsce szczęścia, wspomnień i śmiesznych sytuacji nagle musi zniknąć. Wartość rośliny była ogromna, te dni spędzone razem z rówieśnikami wspinając się po gałęziach, czy śmiech dzieci i wspólne harce, oraz figle. Po co je więc ścinać?! To nie ma sensu! Tok myślenia ch�

„Drzewo do samego nieba” jest to książka autorstwa Marii Terlikowskiej. Maria Terlikowska jest to poetka, scenarzystka filmów animowanych oraz autorka pisząca książki dla dzieci.
Bohaterami tej książki są między innymi:
1. Bracia Lichoccy, którzy chodzą do klasy drugiej szkoły podstawowej. Jeden z nich jest narratorem, natomiast drugi to Staszek. Mają oni ulubione duże drzewo. Mają oni kota o imieniu Maciek.
2. Pani Rachlińska jest to samotna matka, która podczas wojny straciła dzieci. Jest to samotna kobieta, która lubi dzieci. Zawsze gdy, któryś z chłopców ma na przykład zbite kolano, chętnie je opatrzy i oczyści wodą utlenioną. Pani Rachlińska mieszka razem ze swoim kotem Salomonem.
3. Paweł jest to kolega dwóch braci Lichockich. Jest to również uczeń klasy piątej szkoły podstawowej, razem z chłopcami wspinał się na konary drzew, jednak później już nie mógł, ponieważ potrącił go samochód.
4. Dorotka jest to dziewczynka, która nie mogła wychodzić z domu i bawić się z innymi, po pewnym czasie dostaje od chłopców kota Zez

„Drzewo do samego nieba” Marii Terlikowskiej to historia, która daje do myślenia współczesnym dzieciom. W erze telefonów, smartfonów i powszechnego dostępu do internetu szokować może, że miejscem zabaw i główną rozrywką dzieci jest wspinanie się na drzewo.Akcja utworu prawdopodobnie ma miejsce w latach 70. XX wieku na dziedzińcu jednej z miejskich kamienic. Bracia Lichoccy obserwują z konarów drzewa, które stoi na środku podwórka, życie jej mieszkańców. W jakim mieście? Nie jest to sprecyzowane.Na takie usytuowanie wydarzeń w czasie wskazują elementy świata przedstawionego – rozwój miast, budowa nowych wieżowców, szare, obdarte kamienice nadające się do rozbiórki, nysa, która potraciła Pawła. Ważne są też wspomnienia bohaterów. Dziadek Frączak pamięta czasy, gdy w miejscu ów

Głównymi bohaterami książki pt. „Drzewo do samego nieba” są dzieci.
Bracia Lichoccy to chłopcy, którzy uczęszczają do klasy drugiej. Mieszkają w starej kamienicy. Jeden ma na imię Staszek, drugiego imienia nie podano, ale jest narratorem opowiadania. Są bardzo odważni i żywiołowi, wszędzie ich pełno. Mają kota o imieniu Maciek. Bardzo lubią odwiedzać swoją starszą sąsiadkę, która nie ma wnuków. Troszczą się o nią i zanoszą jej smakołyki, starają się zastąpić wnuki starszej kobiecie. Bardzo lubią wspinać się na drzewo znajdujące się w pobliżu ich kamienicy. Chłopcy są wytrwali w zdobywaniu kolejnych konarów drzewa. Pomagają sobie wzajemnie w pokonywaniu trudności podczas wspinania na drzewo. Pomagają i współczują koleżance Dorocie, którą mama zamyka w domu. Ratują kotka Zezusia, którego przekazują samotnej Dorotce. Bracia są bardzo mili i niekonfliktowi, nie lubią się kłócić. Dzięki swojemu uporowi zdobywają nowe doświadczenia, poznają nowe sytuacje, samotność, zrozumienie oraz odizolowanie. Pozwala im to na łatwiejsze odnajdowanie się w różnych sytuacjach i zrozumienie otaczającego ich świata.
Dorota jest dziewczynką, której mama nie pozwala wychodzić z domu i bawić się z innymi dziećmi. Została obdarowana przez chłopców kotkiem Zezusiem.
Paweł to kolega głównych bohaterów. Jest uczniem klasy piątej, na początku nie lubi braci z powodu tego, że byli od niego młodsi. Początkowo wspinał się z chłopcami na drzewo, póź

Książka, którą obecnie opisuję nosi tytuł: „Drzewo do samego nieba” Marii Terlikowskiej. Przedstawia ona dzieci, których ulubionym i jedynym miejscem zabaw jest drzewo, które wyrosło przez przypadek na środku między kamienicami. Drzewo jest uwielbiane i często odwiedzane. Rodzajem literackim tego utworu jest epika, natomiast gatunkiem

Dlaczego tytułowe drzewo w utworze Marii Terlikowskiej rośnie aż do samego nieba? Ktoś może ulec urokowi tego sformułowania i pomyśleć, że będzie miał do czynienia z baśnią. W świecie, który oddaje realia lat 70. XX wieku, jest jednak coś magicznego. Coś, co pozwala szare kamienice i dni, w których nic się nie dzieje, zamienić w fantastyczną przygodę.
„Drzewo do samego nieba” to utwór uniwersalny. Dedykowany jest z założenia młodym czytelnikom, ale mówi również o świecie dorosłych. To historia o marzeniach i wyobraźni. Na podwórzu otoczonym zrujnowanymi kamienicami, na którym jedyną atrakcję stanowi drzewo, trudno o optymizm. Tymczasem bracia Lichoccy, chociaż dopiero uczęszczają do drugiej klasy szkoły podstawowej, mają w sobie wiele zapału, aby ten świat zmienić na lepszy. To oni chcą „odkląć” Dorotę, której mama nie wypuszcza z mieszkania. To oni dają dziewczynce kota znalezionego na podwórku, aby i ona miała towarzysza. To oni odwiedzają panią Rachlińską – sąsiadkę, która straciła dzieci podczas wojny i Pawła, który na skutek nieszczęśliwego wypadku ma złamaną nogę. To oni stają w obronie drzewa.
Wyobraźnia braci jest nietuzinkowa. Uzmysławia ona współczesnym czytelnikom, że nie trzeba mieć dostępu do internetu, aby się świetnie bawić. Jej pokłady sprawiają, że nawet szary, pozbawiony tre�

Utwór „Drzewo do samego nieba” Mari Terlikowskiej jest spisem wspomnień głównych bohaterów jakimi byli dwaj chłopcy bracia Lichoccy. To dzięki tytułowemu drzewu, możemy obserwować zabawy dzieci i ich dorastanie wśród ludzi z kamienicy. Chłopcy wpinają się na drzewo, odkrywając codziennie nowe jego zakątki. To co wydawało się niemożliwe do zdobycia z uporem zdobywają i odkrywają piękno małego, otaczającego ich świata. Drzewo było dla chłopców jak plac zabaw, nie mogli doczekać się kiedy wejdą na jego wierzchołek i ujrzą czyste niebo. To na tym drzewie kształtowali swoje charaktery, pokonywali trudności, które stawały im na drodze. Wspinając się rozbudzali swoją wyobraźnię i nawiązywali nowe kontakty społeczne. Zdobywając kolejne konary odkrywali po k