Pan Tadeusz

Na początek kilka zdań porządkujących wydarzenia związane z Adamem Mickiewiczem i jego wielkim dziełem. „Pan Tadeusz” został wydany w 1834 roku, kiedy autor przebywał na emigracji w Paryżu. Był to okres po upadku postania listopadowego, a więc czas zawiedzionych nadziei na odzyskanie niepodległości. Dzieło powstało ku pokrzepieniu serc, ale także po to aby wskazać bezsensowne spory wśród Polaków, które przyczyniły się do upadku Rzeczpospolitej, klęski powstania kościuszkowskiego i powstania listopadowego.
Warto powiedzieć czym w przeszłości był zajazd, epopeja Adama Mickiewicza nosi przecież tytuł „Pan Tadeusz, czyli ostatni zajazd na Litwie”. W dawnej Polsce był to sposób zrealizowania wyroku sądowego. Szlachta aby wyegzekwować wyrok sądu mogła najechać dłużnika i siłą usunąć go z majątku. Zajazd był zwoływany przez starostę pospolitego ruszenia, czyli osobę odpowiedzialną za zwołanie wojska na wojnę. Z biegiem lat taka forma odzyskiwania pieniędzy stawała się coraz bardziej samowolna. Zajazdy organizowano, ponieważ wyroki sądowe często nie były egzekwowane.
Trzeba także pamiętać, że to Jacek Soplica, który później zamienia się w postać księdza Robaka, jest głównym bohaterem „Pana Tadeusza”. To wzór do naśladowania dla Polaków, którzy żyją pod zaborem, nasz narodowy bohater.
„PAN TADEUSZ” streszczenie szczegółowe:
Księga I. Gospodarstwo.
Najważniejszą polską epopeję narodową rozpoczyna inwokacja. To słowa autora, który tęskni za ojczyzną. Przyrównuje ją do zdrowia, które docenia się wtedy, gdy się je straci. Wspomina o pięknie przyrody, której widok utracił w związku z emigracją. Mickiewicz wydał dzieło w Paryżu w 1834 roku, czyli po upadku powstania listopadowego.
Z księgi tej dowiadujemy się, że dwudziestoletni Tadeusz Soplica wrócił do swojego domu po długiej nieobecności. Bohater mieszkał wcześniej w Wilnie, gdzie pobierał nauki. Dom, a w zasadzie dworek szlachecki, znajdował się w miejscowości Soplicowo nad Niemnem. Dworek był z drzewa, lecz podmurowany, czysty i zadbany, choć dostani, to wcale nie przesadnie bogaty. Obok niego znajdowały się zabudowania gospodarskie. Brama w gospodarstwie była otwarta, co symbolizowało gościnność. Dworek był odbiciem tradycji patriotycznych – na ścianach wisiały portrety Tadeusza Kościuszki, Rejtana, Jasińskiego, Korsaka. Stary zegar wybijał Mazurka Dąbrowskiego.
Widok rodzinnego domu wzruszył Tadeusza. Mężczyzna wszedł do budynku, a potem skierował się do swojego pokoju z lat dziecięcych i zorientował się, że mieszkała w nim jakaś kobieta. Odkrycie zadziwiło go niezmiernie. Nieoczekiwanie przez okno zobaczył piękną dziewczynę, która w ogrodzie podlewa kwiaty. Później dowiemy się, że to Zosia. Kiedy dziewczyna weszła do domu i zobaczyła Tadeusza speszyła się i uciekła.
Bohater przywitał się z Wojskim, czyli przyjacielem domu. Wojski wprowadził Tadeusza w świat bieżących wydarzeń. Oczywiście najważniejszy z nich to spór o zamek Horeszków, który toczyli Hrabia Horeszko i Sędzia Soplica (to obecny gospodarz dworku i zarządca gospodarstwa, To także wuj Tadeusza, który ceni sobie porządek i tradycję). Zamek znajdował się dwa tysiące kroków od szlacheckiego dworku. Spór o zamek trwał wiele lat, ale wkrótce miał zostać zakończony podczas wielkiej uczty. Tadeusz i Wojski udają się do lasu, gdzie przechadzali się inni goście zaproszeni na wieczorną ucztę.
Wkrótce uczta rozpoczyna się. Została przeniesiona nagle z dworku do ruin zamku Horeszków. Wśród gości pojawia się Telimena, opiekunka Zosi i kobieta dojrzała. Tadeusz bierze ją za dziewczynę, którą widział wcześniej w ogrodzie. Flirtują ze sobą. W innej części stołu Rejent z Asesorem spierają się, kto ma lepszego psa myśliwskiego. Spór nie został rozstrzygnięty. Po uczcie goście rozchodzą się.
Mickiewicz na zakończenie księgi pierwszej wspomina o Legionach Polskich we Włoszech oraz Księstwie Warszawskim jako zalążku wolnej Polski. Mówi o emisariuszach, którzy trafiają na Litwę. Jednym z nich był ksiądz Robak. Jego poorana bliznami twarz wskazuje, że kiedyś mógł być żołnierzem. Obecnie jego zadaniem jest spotykanie się z mieszkańcami Litwy i rozmawianie z nimi o niepodległości oraz nadchodzącej wojnie z Moskalami.
Księga II. Zamek
Rozstrzygnięcie sporu czyj pies myśliwski jest lepszy wymaga zorganizowania polowania, co faktycznie się dzieje (znów nie ma werdyktu, bo zając ucieka). Na razie jednak Hrabia udaje się do zamku, gdzie Gerwazy, wierny sługa rodu Horeszków, pokazuje mu zamek i opowiada historię Stolnika Horeszki.
Stolnik był to bogaty i wpływowy człowiek w ostatnich latach Rzeczpospolitej. Za jego czasów zamek nie znajdował się w ruinie, jak obecnie. Stolnik miał piękną córkę Ewę, w której zakochał się przywódca lokalnej ubogiej szlachty, Jacek Soplica. Był to człowiek emocjonalny, w gorącej wodzie kąpany, prześmiewczo nazywany wojewodą. Stolnik nie chciał, aby Ewa została żoną Soplicy. Urażony szlachcic postanowił zemścić się na niedoszłym teściu. Gdy zamek Horeszki zaatakowali Moskale, młody szlachcic wykorzystał okazję. Jacek Soplica zastrzelił Stolnika, co widział Gerwazy. Sługa nigdy nie przebaczył Soplicom tego czynu, a Jacek musiał uciekać i został uznany za zdrajcę. Słuch po nim zaginął, zostało tylko złe wspomnienie. Słysząc tę historię Hrabia postanawia, że nie sprzeda Soplicom zamku. Gerwazy osiągnął swój cel, spory między rodami nie zostały zażegnane.
Tymczasem trwa śniadanie po nieudanym polowaniu. Telimena i Tadeusz mają się ku sobie. Wojski tymczasem poluje na muchy. Telimena proponuje, aby wszyscy poszli na spacer i nazbierali grzybów. Bohaterowie epopei udają się do lasu.
Księga III. Umizgi
Hrabia miał już dość lasu i postanowił wrócić do cywilizacji. Zauważył w sadzie piękną dziewczynę, jak się później okazało, Zosię. Kiedy próbuje z nią rozmawiać widać, że dziewczyna nie jest tak światowa, jak sobie wyobrażał. Zrażony jej prostotą udaje się do innych gości. Tymczasem Telimena w udaje się do „świątyni dumania”, czyli miejsca w lesie, gdzie nikogo nie ma. Chociaż ma tam być sama pojawia się obok niej Sędzia, który informuje kobietę, że zamierza zostawić swój majątek Tadeuszowi. Jednocześnie wyjawia, że młodzieniec ma wziąć ślub z Zosią.
Kolejną osobą w ustronnym miejscu jest Hrabia, który maluje portret Telimeny. Mówi jej o wyższości sztuki włoskiej nad każdą inną. Krytykuje to Tadeusz, który pojawia się w „świątyni dumania” jako trzeci wizytator. Jego zdaniem najpiękniejsze są widoki litewskiej przyrody i polskiego nieba. Telimena romansuje z Tadeuszem, potajemnie wręcza mu klucz do swojego pokoju i liścik. Księga kończy się informacją od gajowego, że w lesie grasuje niedźwiedź. To świetna okazja, aby zorganizować polowanie na grubego zwierza.
Księga IV. Dyplomatyka i łowy
Myśliwi ruszyli rano na polowanie. Zebrali się w dwóch karczmach. Jedna z nich zarządzana jest przez Jankiela, mądrego starego Żyda, który jest wielkim polskim patriotą. Wśród myśliwych nie ma Tadeusza, który zaspał, ale obudziła go Zosia, która tańczyła przy kominku. W karczmie Jankiela ksiądz Robak namawia zgromadzonych szlachciców, aby chwycili za broń i wyzwolili Litwę (teraz płacą podatki do kasy moskiewskiej, nie mają więc pieniędzy na stworzenie własnego wojska, a Polacy w Księstwie Warszawskim robią na odwrót). Zbliżają się bowiem wojska cesarza Napoleona, które z pewnością pokonają Moskali. Jak mówi ksiądz Robak, najpierw trzeba dom posprzątać, czyli pozbyć się Rosjan. Na tabakierze księdza bernardyna widać wyrytą armię napoleońską prowadzoną przez samego cesarza. Wywód duchownego trwałby dłużej, ale zobaczył on Tadeusza na koniu, który chciał dołączyć do myśliwych. Dlatego ksiądz natychmiast opuścił karczmę i podążył za młodzieńcem.
W lesie myśliwi czekają na niedźwiedzia. Gdy zwierz się pojawia sytuacja staje się krytyczna – Hrabia i Tadeusz znajdują się na linii ataku rozjuszonego olbrzyma. Podczas ucieczki Hrabia upada, a niedźwiedź rzuca się na niego. Ktoś wystrzelił jednak w kierunku zwierzęcia i zabił je w ostatniej chwili. Asesor i Rejent wszczynają kłótnię o to, kto zastrzelił niedźwiedzia.
Okazuje się, że to ksiądz Robak. To kolejna wskazówka, że bernardyn musiał mieć coś do czynienia z wojną, bo świetnie radzi sobie z bronią. Gerwazy mówi, że tylko Jacek Soplica potrafił tak dobrze strzelać. Ten jednak oddalił się w nieznanym kierunku. Uczestnicy polowania wracają do dworku, ale oczywiście znów pojawiły się kolejne spory między Asesorem i Rejentem. Aby pogodzić właścicieli chartów myśliwskich, Wojski opowiada historię o pojedynku Dowejki i Domejki o niedźwiedzią skórę. Wojski był sekundantem tego pojedynku i pociął skórę na wąsie paski, przez co kule z pistoletów Dowejki i Domejki nie mogły dolecieć do celów. Dawni przeciwnicy zostali przyjaciółmi, a w miejscu ich sporu zbudowano karczmę „Niedźwiadek”. Opowieść poprawiła humor Asesora i Rejenta tylko na chwile, bo ich najlepsze na świecie charty zgubiły w pogoni szaraka (zająca).
Księga V. Kłótnia
Akcja przenosi się do dworku, gdzie Telimena rozmyśla jak związać się z Tadeuszem lub Hrabim. Jest kobietą w dojrzałym wieku i zdaje sobie sprawę, że jej uroda przemija. Potem ubiera Zosię, chce ją przedstawić towarzystwu. W salonie pojawia się również Tadeusz. Rozpoznaje w dziewczynie piękność, którą widział w dniu przyjazdu w ogrodzie. Ten zachwyt zauważyła Telimena, co na pewno sprawiło jej przykrość. Jej wyrzuty powodują, że tytułowy bohater ucieka do „świątyni dumania”. W tym leśnym odosobnieniu jest już również już opiekunka Zosi. Komizmu sytuacji dodaje fakt, że kobieta usiadła w mrowisku i aby pozbyć się mrówek przedziwnie się porusza. Bohater pomaga jej strząsnąć mrówki, co zbliża ich do siebie. Są obserwowani przez jakąś postać, to ksiądz Robak. Chwilę przerywa dzwonek, który jest wezwaniem na kolację w zamku.
Wojski, który chce ożywić atmosferę i poprawić nastrój podczas wieczerzy, postanawia przypomnieć zebranym przebieg polowania. To zły pomysł, bo myśliwych od katastrofy uratował ksiądz. Efektem przywołania porannej porażki w starciu z niedźwiedziem jest kolejny spór między Asesorem i Rejentem, ale nie o psy, a o strzelby Sanguszówkę i Sagalasówkę. Przy okazji Tadeusz dostrzega, że Telimena jest osobą starszą, niż mu się wydawało, i mniej atrakcyjną. Jej opis, wyrażony ustami Tadeusza, jest dość krzywdzący.
Atmosfera w zamku robi się coraz gorsza, a spory wchodzą na drażliwy temat komu należy się obiekt. Cwany Gerwazy nakręca stare zegary, co ma przypomnieć o dawnych czasach i przodkach. Wypomina Hrabiemu, że biesiaduje z wrogami swojej rodziny w takim ważnym dla Horeszków miejscu. Protazy (służący Sopliców), który zorganizował kolację, oskarża Horeszków o najście w zamku należącym do Sopliców. Spór o prawo własności nabiera rumieńców i przeradza się w bitwę. To nie potyczka, ale prawdziwa bitwa kolacyjna. Po niej Gerwazy sugeruje swojemu panu, aby dokonać zajazdu na posiadłość Sopliców i siłą zakończyć wieloletni spór sądowy. Pomysł spodobał się.
Księga VI. Zaścianek
Kolejny

Bohaterami epopei „Pan Tadeusz” A. Mickiewicza jest ród Sopliców. Sędzia jest głównym gospodarzem i wzorowo prowadzi gościnne gospodarstwo – „… brama na wciąż otwarta, przechodniom ogłasza, że gościnna, i wszystkich w gościnę zaprasza.”
Jego bratanek Tadeusz, właśnie wrócił ze studiów i pod nieobecność stryja witał się z dawno niewidzianym domem. Z opisu pokoju wynika, że był to też dom bardzo patriotyczny – nawet zegar kurantowy grał Mazurka Dąbrowskiego.
W domu Sędziego mieszka też Zosia i jej opiekunka Telimena. W sąsiedztwie Soplicowa znajdował się zamek magnata Horeszki, którego zabił brat Sędziego Soplicy – Jacek. Dowiadujemy się tego od klucznika zamku – Gerwazego, który jego historię opowiada ostatniemu z potomków Horeszków – Hrabiemu. Mimo że to odległa historia, Gerwazy nosi w sercu urazę i chęć zemsty na Jacku Soplicy. Okazuje się, że brat Sędziego jest bardzo blisko, ale jako ksiądz Robak. Nikt go nie poznał. Nawet jego syn Tadeusz nie miał pojęcia, że swego ojca, rzekomo podróżującego po dalekim świecie, ma na wyciągnięcie ręki. To właśnie jego i Hrabiego ksiądz Robak na polowaniu obronił przed niedźwiedziem.
Tadeusz w Soplicowie poznaje Zosię – wnuczkę Horeszki, którą Jacek po śmierci matki dał na wychowanie swojemu bratu. Matką była Ewa – córka Horeszki, a ukochana Jacka. Niestety, mimo że Soplica cieszył się wzajemnością Ewy, Stolnik, częstując go przy stole czarną polewką, dał mu do zrozumienia, że nie ma żadnych szans na poślubienie jej. Rozpacz i gorycz oraz widok triumfu Stolnika nad szturmującymi zamek Rosjanami sprawiły, że Jacek w afekcie strzelił do niego, zabijając go.
Tadeuszowi Zosia bardzo się podobała, ale był uwodzony przez jej opiekunkę Teli

„Pan Tadeusz, czyli Ostatni Zajazd na Litwie” – Adam Mickiewicz. Najważniejsze informacje. Tytuł utworu przypisuje się Tadeuszowi Kościuszce – bohaterowi walk narodowowyzwoleńczych. Najważniejszymi wątkami utworu są:
– spór o zamek,
– historia miłości Tadeusza i Zosi,
– dzieje Jacka Soplicy.
„Pan Tadeusz” to epopeja. Utwór powstał w latach 1832-1834 w Paryżu. Zaczyna się inwokacją – dłuższą apostrofą. Utwór jest pisany wierszem, trzynastozgłoskowcem. Zawiera dwanaście ksiąg. W poemacie występują zachwycające opisy przyrody. Bohaterowie są ukazani w przełomowym momencie historycznym – wojny Napoleona z Rosją. Wiążą z tym wielkie nadzieje na odzyskanie niepodległości. Narrator jest obiektywny, wszechwiedzący. W „Panu Tadeuszu” Adam Mickiewicz przedstawił pełen przekrój szlachty – od najzamożniejszej po zubożałą. Do bogatej szlachty należą: ród Sopliców, Podkomorzy, Rejent, Asesor, Wojski. Dbali oni o tradycję szlac

„PAN TADEUSZ” – Rozprawka pt. „Czy Jacek Soplica zasłużył na rehabilitację?”
Każdy człowiek popełnił w swoim życiu, chociaż jeden zły uczynek, którego później żałował. Oczywiście, czyn czynowi nie równy. Nie można porównywać np. okłamywania rodziców do zamordowania człowieka. Niemniej jednak, błądzenie jest rzeczą ludzką i uważam, że osoby starające się uzyskać przebaczenie i aktywnie o niezabiegające, powinny je otrzymać. Jedną z takich osób jest Jacek Soplica – główny bohater epopei Adama Mickiewicza pt. „Pan Tadeusz”. Postać była porywcza, gwałtowna i wybuchowa. Mężczyzna zakochał się (z wzajemnością) w córce swojego przyjaciela stolnika Horeszki. Jej ojciec jednak nie zgodził się na to małżeństwo i jawnie zadrwił z uczuć Jacka. Nie oddał mu dziewczyny, a co więcej, rozprawiał przy nim o planach matrymonialnych względem jego jedynej córki. Duma Soplicy mocno na tym ucierpiała. Popadł w alkoholizm i ożenił się z pierwszą lepszą kobietą i miał z nią syna – Tadeusza. Pewnego razu Soplica był świadkiem ataku Moskali na zamek Horeszków. Widząc wygraną i triumf Stolnika, zaślepiony gniewem strzelił do stolnika, doprowadzając do jego śmierci. Była to definitywnie wielka zbrodnia, jednak Jacek Soplica postanowił poświęcić resztę swojego życia na jej odkupienie. W moich oczach mu się to udało i bohater zasłużył na rehabilitację.
Na wstępie chciałabym podkreślić, że winą nie można obarczać jedynie Soplicy. Stolnik Horeszko zachowywał się w stosunku do okrutnie. Udawał przyjaciela tylko dlatego, że Jacek był osobą bardzo wpływową w okolicy. Zapraszał go do siebie na bale i uczty, ponieważ miał z tego korzyści. Kiedy jego córka Ewa i młodzieniec zakochali się w sobie, udawał, że tego nie dostrzega. Jednocześnie dyskretnie drwił z uczuć Soplicy. Później zrezygnował z tych subtelnych uszczypliwości i zwyczajnie podał mu „czarną polewkę” – znak na braku zgody na małżeństwo. Upokorzony, brat Sędziego popadł w nałóg i przestał cieszyć się szacunkiem w powiecie. Przez to stolnik wykluczył go z grona swoich znajomych. Córkę zaś wydał za kapelana. Trudno się więc dziwić, że w Soplicy narastała złość i nienawiść do Horeszki. Dostrzegłszy, że nawet ze starcia z Moskalami jego wróg wychodzi jak zwykle zwycięsko, zaślepiła go furia i zabił magnata. Może nie zmazuje to zupełnie jego winy, jednak uważam, że w pewnym stopniu ją umniejsza. Gdyby Horeszko był lepszym przyjacielem i dał Jackowi szansę, zapewne wszystko potoczyłoby się inaczej.
Przede wszystkim ważne dla mnie jest też to, że poświęcił całe swoje dalsze życie odkupieniu win. Doznał prawdziwej, wewnętrznej przemiany. Ten porywczy, kłótliwy i wybuchowy mężczyzna znany w całej okolicy, przywdział habit i wstąpił do zakonu Bernardynów. Stał się cichym, spokojnym i pokornym mnichem. Co więcej, mimo że zawsze był bardzo dumny, nadał sobie przydomek „Robak”. Chciał w ten sposób podkreślić swoją marność. Dzięki temu widać, jak bardzo żałował swego czynu i chciał go naprawić. Został bowiem człowiekiem o cechach zupełnie odwrotnych niż dawniej.
Nie można również zapomnieć o tym, iż przed przystąpieniem do zakonu Soplica starał się odkupić swoje winy służbą wojskową. Zaciągnął się do armii walczącej u boku Napoleona. Ryzykował życie w obronie ojczyzny. Chciał też w ten sposób zdementować plotki o jego rzekomym sojuszu z Moskalami. Brał udział w walkach przeciwko wszystkim trzem zaborcom – państwu Austrii, Rosji i Prus. Przez to nieraz trafiał do niewoli. Po wydostaniu się z uwięzienia zawsze jednak podejmował dalszą walkę. Swoją winę starał się więc odkupić własną krwią.
Wspominając o jego służbie wojskowej, warto

Książka po tytułem „Pan Tadeusz” to dzieło Polaka, Adama Mickiewicza. Pełna jego brzmi tak: „Pan Tadeusz, czyli ostatni zajazd na Litwie. Historia szlachecka z roku 1811 i 1812 we dwunastu księgach wierszem”. Rodzajem literackim powieści jest epika. Utwór jest też epopeją narodową co znaczy, że jest to epos, który w oparciu o materiały historyczne lub tradycję najwierniej oddaje charakterystyczne dla epoki rysy narodu lub jego warstwy, osiągając wysoki stopień artyzmu. Książka jest napisana wierszem sylabicznym, trzynastozgłoskowcem ze średniówką po siódmej sylabie. Posiada fabułę.
Akcja utworu trwa pięć dni w roku 1811 oraz jeden dzień w roku 1812.
Miejscem, gdzie toczy się akcja jest Litwa, konkretnie Soplicowo, ale również pojawia się zaścianek Dobrzyn.
Głównym bohaterem indywidualnym jest Jacek Soplica, w eposie nazywany: Wąsalem, Wojewodą, księdzem Robakiem, bernardynem oraz mnichem.Bohaterem zbiorowym jest szlachta polska.
Utwór jest obszerny, wielowątkowy. Wątkiem głównym są dzieje Jacka Soplicy, a pobocznymi np. spór o zamek, wątek romansowy, spór o Kusego i Sokoła. Utwór został napisany w Paryżu między rokiem 1832, a 1834, kiedy Mickiewicz przebywał na emigracji. Poeta stworzył ten utwór, ponieważ cierpiał tęsknotę z powodu braku możliwości powrotu do ojczystego kraju. To dzieło ukazuje uczucia Mickiewicza w stosunku do Litwy poprzez barwne, z polotem opisywanie kraju z lat dziecinnych. W tym utworze kryje się też specjalne zadanie. Miał on pobudzić Polaków do walki oraz wzbudzić uczucia patriotyczne. Poeta marzył o powrocie do wolnego kraju, gdzie jego utwór jest znany przez wszystkich. Miał nadzieję, że przyszłe pokolenia będą pamiętać o jego dziele. Ostatecznie utwór został wydany w 1834 roku w Paryżu. Utwór jest świetną powieścią, którą postaram się Wam streścić szczegółowo.
„Pan Tadeusz” STRESZCZENIE SZCZEGÓŁOWE
1811
Dzień 1
W księdze pierwszej poznajemy Tadeusza Soplicę, dwudziestoletniego młodzieńca, który przyjechał do Soplicowa po skończeniu nauki w Wilnie. Tadeusz jest zdziwiony, ponieważ jego były pokój jest mieszkaniem kobiecym. Chwilę później spotyka młodą lokatorkę, Zosię, jednak ta ucieka. Po tym niespodziewanym spotkaniu wpada w objęcia Wojskiego i razem udają się do lasu spotkać resztę towarzystwa, albowiem toczył się spór o zamek więc przybyło sporo gości m.in. Podkomorzy, Asesor, Rejent, kapitan Ryków. Wieczorem udają się na wieczerzę, gdzie Sędzia wygłasza ważną naukę o grzeczności, a Podkomorzy wypowiada się o modzie francuskiej. W międzyczasie Tadeusz flirtuje z Telimeną, którą uważał za piękną nieznajomą. Podczas uczty Asesor z Rejentem spierali się o zalety swoich psów, czyli Kusego i Sokoła. Potajemnie do gości dołączył nasz główny bohater, Ksiądz Robak.
Dzień 2
Księga 2: Wszyscy z Soplicowa udali się na polowanie. Pozostał tylko Hrabia, czyli ostatni z Horeszków. Spotyka się przed zamkiem z klucznikiem Horeszków, Gerwazym. Usłyszał o historii rodu Horeszków. Gerwazy mówił o Jacku Soplicy, który zakochał się w córce Stolnika Ewie, i który otrzymawszy czarną polewkę, w ramach zemsty podczas ataku Rosjan na zamek zastrzelił Stolnika. Gerwazy przysiągł zemstę. Hrabia się tym wzruszył. Wracając ujrzał Zosię w ogródku. Tak się na nią zapatrzył, aż musiał go przegonić różańcem bernardyn. Podczas śniadania Telimena opowiada o czasach, kiedy mieszkała w Petersburgu.
Księga 3: Zawód Hrabiego z powodu prostoty pięknej dziewczyny z ogródka. Jednak znalazł sobie podczas grzybobrania nowy cel upodobania-Telimenę, która skończyła rozmowę z Sędzią na temat przyszłości Tadeusza. Do rozmowy z nią przyłącza się również Tadeusz, zachwycając się litewską przyrodą, co powoduje pogardę ze strony dwóch towarzyszy. Po grzybobraniu czas na obiad, podczas którego wpadł gajowy z wieścią o opuszczeniu matecznika przez niedźwiedzia. Zaraz po uczcie, niezwłocznie przystąpiono do przygotowań do polowania na niedźwiedzia.
Dzień 3
Księga 4: Dzień polowania. Tadeusza budzi stukanie Zosi w szybę. Dopiero teraz dostrzega pomyłkę, że to nie ta sama osoba, co Telimena. Zły udał się na polowanie. W tym samym momencie Ksiądz Robak w karczmie Jankiela nawołuje okoliczną szlachtę do wystąpienia przeciwko Rosjanom. Mówi o bliskości nadejścia Napoleona. W lesie trwa polowanie. Hrabia i Tadeusz, chcąc się wykazać, jednocześnie strzelili do niedźwiedzia. Chybili. Zwierz wpadł w szał i ich zaatakował. Zamiast współpracować obydwoje chwycili jeden oszczep. Na pewno zginęliby, gdyby nie nagły strzał, który powalił bestię. Wojski skończył polowanie, ale wybuchła kłótnia kto zabił zwierza. Rozjemcą był Gerwazy, który udowodnił, że to Robak (Jacek) celnie strzelił. Wracając Wojski opowiadał historię Domejki i Dowejki.
Księga 5: Telimena rozmyśla nad swoją przyszłością, bo chciała wyjść za mąż. Zdecydowała wyjść za Tadeusza, a Zosię zostawić Hrabiemu. Wraz z Zosią witają powracających myśliwych. Widok Zosi wywarł na Tadeuszu spore wrażenie. Telimena widzi, jak je obserwuje spod oka, podeszła z chęcią rozmowy. Jednak Tadeusz splunął, odsunął krzesło i uciekł z domu. Jakiś czas plątał się po lesie, aż doszedł do miejsca zwanego przez Telimenę „świątynią dumania”. Spotkał tam Telimenę, która nagle wstała i zaczęła trząść całym ciałem. Okazało się, że siedziała na mrowisku. Tadeusz otrzepał ją z mrówek i pogodzili się bez słów. Rozległ się dzwon wzywający na kolację. Uczta, mimo sprzeciwu sędziego odbyła się w sieni zamkowej. Wszyscy byli w fatalnym nastroju. Myśliwi z powodu siebie. Asesor i Rejent z powodu porażki ich obu psów, które nie upolowały zająca. Hrabia podrywał Zosię, co denerwowało Tadeusza. Podkomorzy chcąc poprawić nastrój chciał ofiarować skórę niedźwiedzia Hrabiemu, jednak ten odparł, że przyjmie ją, ale razem z zamkiem. Nagle do sieni wszedł Klucznik, czyli Gerwazy, aby nakręcić zegary kurantowe. Robił straszny hałas. Zdenerwowany Podkomorzy kazał wyrzucić go z sali, jednak tym rozpętał awanturę. Goście rzucili się na Hrabiego i Gerwazego. Tadeusz nawet wyzwał Horeszkę na pojedynek, ale ten uciekł wraz z towarzyszem. Klucznik podsunął Hrabiemu plan zajazdu, który przypadł mu do gustu. Gerwazy miał nazajutrz udać się do Dobrzyna, aby uzyskać wsparcie.
Dzień 4
Księga 6: Sędzia zaraz z rana napisał pozew sądowy, który miał dostarczyć Protazy, a ten zaraz wyruszył, aby tego dokonać. U Sędziego zjawił się Robak, ale Sędzia nadal nie dostrzegał w nim brata. Robak skrytykował romans Tadeusza z Telimeną, ponieważ uważał, że jego wybranką powinna być Zosia. Sądził, że w ten sposób pokłócone rodziny się pogodzą, bo nie można dopuścić do wojny z Hrabią, bo są ważniejsze sprawy. Sędzia jednak nie chciał tych słów nawet słuchać. Bernardyn zaproponował mu zorganizowanie powstania na Litwie. Mimo że Sędzia się zgodził, najpierw chciał załatwić sprawy z Hrabią. Mnich udał się do Hrabiego, aby zmienić jego zdanie i zachęcić do powstania przeciw Rosjanom. Protazy dotarłszy do Hrabiego, schował się w konopiach na wypadek złych zamiarów. Wyszedł z nich, kiedy ujrzał Księdza Robaka. Okazało się, że Hrabi nie ma, bo ten wyjechał do Dobrzyna. W tym czasie w zaścianku Dobrzyn w domu mądrego Maćka zwołano naradę w sprawie powstania.
Księga 7: Narada była bardzo głośna i pełna nerwów. Bartek Prusak radził się przygotować, jednak Maciej Kropiciel i Bartek Brzytewka domagali się natychmiastowej walki. Nagle przybył Gerwazy, który wykorzystał w chytry sposób wzburzenie szlachty. Przypomniał krzywdy wyrządzone przez Sopliców. Bartek Prusak

Adam Mickiewicz nazywany jest wieszczem narodowym w Polsce. Uznawany za jednego z najwybitniejszych twórców polskiej literatury (obok Juliusza Słowackiego i Zygmunta Krasińskiego) w epoce romantyzmu. Zaliczany jest on do grona tak zwanych Trzech Wieszczów. Często można spotkać się z określeniami takimi jak bard słowiański i poeta przeobrażeń.
Urodził się dnia 24 grudnia 1798 roku. Miejsce nie jest do końca znane, dlatego przyjmuje się, iż w Zaosiu lub Nowogródku – obie miejscowości położone są na terenach współczesnej Białorusi. Zmarł 26 listopada 1855 r w Konstantynopolu – obecnie tereny dzisiejszej Turcji.
W 1812 roku przeżył ogromną tragedię. Jego ojciec zmarł.

Trzy lata później młody Mickiewicz wyjechał do Wilna, gdzie na jednym z tamtych uniwersytetów rozpoczął studiowanie. Tę część jego życia jest często określana jako tak zwany etap wileńsko-kowieński. W tym okresie powstawały również jego pierwsze utwory poetyckie – ,,Pieśń filaretów’’ oraz ,,Oda do młodości’’. Jego największą młodzieńczą miłością była Maryla Wereszczakówna pochodząca z Tuhanowicz (powiat nowogródzki). Znajomość ta wpłynęła na późniejszą twórczość. Adamowi ciężko było znieść fakt, iż rodzina jego ukochanej go nie akceptuje. Nie był on godny ręki ich córki, gdyż nie był zamożny). W Kownie poeta pracował jako nauczyciel (nie było to spełnienie jego marzeń ani ambicji). W tym czasie napisał utwory takie jak ,,Ballady i romanse’’, druga oraz czwarta część ,,Dziadów’’ oraz ,,Grażyna’’. Inspiracje znajdował w litewskich dziełach – podaniach oraz bogatej tradycji ballad.

Rok 1823 był również bardzo istotny w życiu Mickiewicza. *Towarzystwo filomatów (miłośników nauki), do którego przynależał, zostało odkryte przez zaborców – dowiedzieli się, co rzeczywiście się tam dzieje, ponieważ w statucie było zapisane, że odbywają się tam ćwiczenia naukowe oraz pisania jak również wzajemna pomoc w nauce. W konsekwencji wyroku sądy został on skazany na zesłanie w głąb Rosji.

Wydarzenie to zapoczątkowało kolejny okres w życiu poety nazwany etapem rosyjskim. Podczas pobytu na zesłaniu Adam zaprzyjaźnił się z mieszkającymi tam romantykami (byli to między innymi Aleksander Puszkin czy Wasilij Żukowski). Dużo również wtedy podróżował. Jego głównymi celami były: Odessa, Moskwa, Petersburg czy Krym. Przebywając na półwyspie powstały słynne ,,Sonety krymskie’’, które inspirowane były tamtejszą, odmienną kulturą oraz przyrodą – orientalizmem. Warto również zaznaczyć, że omawiany w liceach ,,Konrad Wallenrod’’ również został napisany wtedy.

Kolejny, tr

PAN TADEUSZ – recenzja

,,Było cymbalistów wielu, ale żaden z nich nie śmiał zagrać przy Jankielu”. Tak jak gra Jankiela towarzyszyła Polakom w „Panu Tadeuszu”, tak samo słowa Adama Mickiewicza w największym polskim dziele patriotycznym towarzyszą nam od prawie 200 lat. I bardzo dobrze, bo to dzieło mistrzowskie, podobnie jak gra starego Żyda. Mistrzowskie i treścią, i formą.
W 1832 roku Adam Mickiewicz wyemigrował do Paryża. Był to czas po upadku Powstania Listopadowego, okres wielkiego smutku i zawiedzionych nadziei. Słowa „Pana Tadeusza”, jak gra Jankiela, miały wesprzeć złamane dusze umęczonego narodu. I z pewnością to zrobiły – przecież wspomnienie piękna dawnego kraju, dawnych zwyczajów, wspólnych polowań, grzybobrań, uczt czy walki z Moskalami to miód na serca Polaków. Powtarzam tu słowo wspólne, a więc oznaczające współpracę rodaków, bo zgoda buduje, a niezgoda rujnuje.
Ale słowa poematu pokazały też wady narodowe Polaków – skłonność do sporów, nieopanowane emocje, upór czy głupią waleczność bez przygotowania (,,Szabel nam nie zabraknie, szlachta na koń wsiędzie, Ja z synowcem na czele, i? – jakoś to będzie!”).
Polska epopeja narodowa to historia dwóch zwaśnionych rodów: Sopliców i Horeszków. Ważne są tu dwie postacie – krewkiego szlachcica Jacka Soplicy oraz Stolnika Horeszki. Jacek to nieformalny przywódca ubogiego rodu Sopliców i faktyczny bohater „Pana Tadeusza”. Stolnik to magnat i właściciel zamku.
Waśnie rozpoczynają się od potyczki w zamku podczas wojny kościuszkowskiej (polsko-rosyjskiej w 1792 roku). Powstańcy starli się tam z Targowiczanami i Moskalami. Niestety, podczas potyczki w zamku, Jacek Soplica zabija Stolnika Horeszkę z moskalowego karabinu. Stolnik cenił Jacka jako sojusznika w walce o swoje cele. Nie chciał jednak zgodzić się, aby Jacek związał się z jedyną córką Ewą Horeszkówną. Młody Soplica zabił Stolnika z zemsty, nieświadomy konsekwencji swego czynu. A są one olbrzymie – zostaje uznany za zdrajcę ojczyzny i sprzymierzeńca Moskali, którzy właśnie dokonali rozbioru ojczyzny. Targowiczanie i Rosjanie dzielą majątek magnata, a zamek na lata staje się przedmiotem sporu sądowego między rodzinami.
Jacka Soplicę dręczy sumienie, dlatego najpierw ucieka z kraju, a potem walczy u boku Napoleona w Legionach Polskich we Włoszech. Niemal dwadzieścia lat później wraca na Litwę wcielony w postać księd

„Pan Tadeusz” to utwór napisany przez słynnego, polskiego pisarza Adama Mickiewicza. Powstał w latach 1832-1834 w Paryżu. Powieść rozpoczyna się inwokacją w której zastosowane są liczne porównania np. ,,Litwo! Ojczyzno moja! ty jesteś jak zdrowie…”. Inwokacja to także liczne przerzutnie np. „…ten tylko się dowie, kto cię stracił”. Utwór ma dwanaście ksiąg pisanych wierszem.
Głównym bohaterem epopei jest polska szlachta (bohater zbiorowy). Mickiewicz opisał wszystkie jej typy, od magnaterii poprzez szlachtę średnią aż do gołoty.
Bohaterem tytułowym powieści jest Tadeusz Soplica, uosobienie cech młodego, na tamte czasy, nowoczesnego szlachcica. „Pan Tadeusz” opowiada o stylu życia, zwyczajach i problemach szlachty. Ma wiele wątków przedstawiających życie ówczesnych ludzi np. wątek miłosny lub spór o zamek. Akcja rozgrywa się podczas kilkuletnich dni- roku 1811, oraz jednego dnia wiosennego- roku 1812. Polska wtedy nie istnieje na mapach świata, jest podzielona między trzech zaborców. Problematyka utworu jest bezpośrednio związana z historią osób przedstawionych w książce. Oprócz Tadeusza Soplicy poznajemy postać księdza Robaka- Jacka Soplicę. Bohater ten nosi w sobie tajemnicę. Zagorzały patriota w wyniku popełnionego błędu w młodości stara się odkupić swo

PAN TADEUSZ – plan wydarzeń:

1.Powrót Tadeusza do Soplicowa.
2. Wędrówka Tadeusza po domu i dostrzeżenie przez niego pięknej dziewczyny w sadzie.
3. Wieczerza na zamku, fatalna pomyłka Tadeusza.
4. Zacięty spór Asesora z Rejentem.
5. Wizyta bernardyna u Sędziego.
6. Hrabia w ruinach zamku.
7. Fascynująca opowieść Gerwazego o historii zamku.
8. Zatrzymanie się Hrabiego w sadzie i jego zauroczenie tajemniczą postacią.
9. Powrót z polowania i wspólne śniadanie w Soplicowie.
10. Narastający spór Asesora z Rejentem, interwencja księdza Robaka.
11. Grzybobranie.
12. Zawód Hrabiego brakiem zrozumienia dla jego płomiennej mowy.
13. Rozmowa Sędziego z Telimeną.
14. Rozmowa Telimeny, Tadeusza i Hrabiego.
15. Wiadomość gajowego i przygotowania do polowania na niedźwiedzia.
16. Wyjazd na polowanie.
17. Zebranie w karczmie, opowieści księdza Robaka.
18. Długo wyczekiwane polowanie na niedźwiedzia. Ocalenie życia Hrabiego przez Robaka.
19. Radosny czas po polowaniu.
20. Pogoń Kusego i Sokoła za zającem.
21. Rozważan

„Pan Tadeusz” – streszczenie
Epopeja pod tytułem „Pan Tadeusz, czyli ostatni zajazd na Litwie” została napisana przez Adama Mickiewicza w latach 1832 – 1834. Opowiada o życiu polskich szlachciców. Składa się z dwunastu ksiąg.
Utwór rozpoczyna się inwokacją, w której autor z tęsknotą zwraca się do Litwy, swojej ojczyzny. Prosi Matkę Boską o cud powrotu do kraju, odwołując się do swojego cudownego uzdrowienia z dzieciństwa. Pod koniec apostrofy opisuje nostalgiczny obraz Litwy.
Dwudziestoletni Tadeusz Soplica, bratanek Sędziego Soplicy, głowy rodu, po długiej przerwie wraca do domu rodzinnego w Soplicowie. Kieruje się do swojego pokoju. Gdy dociera na miejsce, orientuje się, że pomieszczenie zostało zamieszkane przez jakąś kobietę. Spogląda przez okno i widzi młodą dziewczynę podlewającą kwiaty. Po chwili panienka wbiega do pokoju, lecz zaraz ucieka, ponieważ zaskoczyła ją obecność młodzieńca.
Tymczasem na litewskim dworze zauważono już obecność Tadeusza. Wojski – przyjaciel domu – poszedł się z nim przywitać. Wojski mówi młodzieńcowi, że niedługo odbędzie się uczta i wspomina o sporze o zamek pomiędzy Soplicami a Horeszkami.
Mężczyźni udają się do lasu, skąd wracają goście Sędziego. Tadeusz serdecznie wita się ze swoim stryjem, a po chwili całe towarzystwo wraca do dworu. Pod nieobecność głowy rodu Sopliców woźny Protazy przeniósł stoły do zamku, o który toczy się spór.
Rozpoczyna się uczta. Obok Tadeusza zostało puste miejsce, co zamyśliło młodzieńca. Sędzia, widząc, że jego bratanek nie zabawia gości, wygłasza długą przemowę o grzeczności. Przewijają się różne dyskusje, między innymi mowa Podkomorzego o modzie francuskiej.
Po pewnym czasie na sali pojawia się Telimena – ciotka Tadeusza, którą młodzieniec bierze za spotkaną wcześniej tajemniczą niewiastę. Kobieta zaczyna flirtować z Tadeuszem. W tym samym czasie myśliwi Asesor i Rejent zaczynają spór o to, czyj pies upolował zająca.
W końcowej części księgi narrator przedstawia sytuację Polski w 1811 roku. Jednocześnie w domu Sędziego pojawia się emisariusz ksiądz Robak.
Druga księga rozpoczyna się polowaniem. Kusy i Sokół – charty kolejno Rejenta i Asesora – ścigają się, który z nich pierwszy upoluje zająca.
Przy zamku pojawia się Hrabia, ostatni z Horeszków, chociaż po kądzieli. Rozpoczyna rozmowę z Gerwazym, starym klucznikiem jego rodu, który przedstawia mu swoją wersję historii początku sporu pomiędzy Soplicami a Horeszkami.
Dawnym panem Horeszków był Stolnik. W jego córce, Ewie, zakochał się Jacek Soplica, awanturnik zwany „Wojewodą”, któremu odmówiono ręki ukochanej dziewczyny – podano czarną polewkę. W odpowiedzi na to Jacek przyłączył się do Moskali i podczas napadu zastrzelił Stolnika. Od tego czasu Gerwazy nienawidzi Sopliców.
Tymczasem polowanie na zająca nie udało się, jako iż zwierzę uciekło. Hrabia, wracając do dworu, spostrzega młodą dziewczynę, którą porównuje do bóstwa. Jego zachwyt przerywa jednak ksiądz Robak.
Wszyscy uczestnicy polowania wracają do dworu na śniadanie. Tadeusz rozmawia z Telimeną, która opowiada historie z czasów, w których mieszkała w Petersburgu. Wojski łapie muchy, lecz musi przerwać swoje zajęcie, gdyż znowu wybucha kłótnia pomiędzy Asesorem a Rejentem.
Znudzona Telimena proponuje grzybobranie, na co Sędzia chętnie się zgadza. W ten sposób kończy się księga druga.
Hrabia znów widzi piękną niewiastę i podkrada się do niej. Nawiązuje z nią rozmowę, lecz dziewczyna odchodzi i proponuje mu, aby pomógł jej paść kury, co zniesmacza mężczyznę.
Telimena kieruje się na ustronną polanę zwaną przez nią „świątynią dumania”. Tadeusz zamierza do niej podejść, lecz uprzedza go Sędzia. Mówi on kobiecie, że majątek zamierza zostawić właśnie Tadeuszowi, ponieważ tak zarządził Jacek Soplica, ojciec Tadeusza, za pośrednictwem księdza Robaka. Telimenie nie podoba się ten pomysł, szczególnie kiedy słyszy, że bernardyn chce, aby młodzieniec poślubił Zosię, jej wychowanicę. Twierdzi, że Tadeuszowi trzeba dać możliwość wyboru.
W tym czasie Hrabia rysuje jej portret i pokazuje go jej po odejściu Sędziego. Telimena mówi, że schowa portret na pamiątkę w swoim biurku, lecz i tak najpiękniejsze są pejzaże włoskie. Tadeusz wychodzi z ukrycia i włącza się do rozmowy. Nawiązuje się długa dyskusja pomiędzy Tadeuszem ubóstwiającym krajobraz litewski a Hrabią i Telimeną, którzy cenią sobie widoki włoskie. Później Telimena daje młodzieńcowi liścik i klucz do swojego pokoju.
Po zakończonym grzybobraniu goście i domownicy udają się na posiłek. Gajowy oznajmia, że w lesie pojawił się niedźwiedź. Sędzia przekazuje dowództwo Wojskiemu.
Księgę czwartą „Pana Tadeusza” rozpoczynają opisy lasów litewskich. Na dworze Sopliców trwają przygotowania do polowania. Nikt jednak nie obudził Tadeusza. Robi to dopiero tajemnicza niewiasta. Młodzieniec idzie w kierunku jednej z karczm prowadzonych przez Żyda Jankiela. W karczmie ksiądz Robak rozmawia ze szlachcicami oraz chłopami i opowiada im o Napoleonie. Mówi im, aby nie tylko biernie czekali, ale aby również sami „wynieśli śmieci”. Przez okno spostrzega Tadeusza i zaczyna za nim podążać.
W lesie myśliwi wypatrują niedźwiedzia. Po wytropieniu zwierzęcia strzelcy rzucają się do przodu, mimo że Wojski kazał tego im nie robić. Niedźwiedź rzuca się na Hrabiego i Tadeusza. W ostatniej chwili oddano trzy strzały i niedźwiedź padł martwy na ziemię. Asesor i Rejent zaczynają kłócić się o to, który z nich zabił zwierzę. Przerywa to Gerwazy, który powiadamia, że śmiertelny strzał oddano z jego własnej broni, lecz zrobił to nie on, a ksiądz Robak. Na zakończenie polowania Wojski gra na rogu.
Następna księga rozpoczyna się od strojenia Zosi przez Telimenę. Kobieta przedstawia wychowanicę towarzystwu, a Tadeusz rozpoznaje w niej młodą dziewczynę, którą zobaczył zaraz po przyjeździe. Telimena zaczyna być wściekła na Tadeusza, a potem wychodzi z sali. Tadeusz idzie do świątyni dumania i widzi tam opiekunkę Zosi, która przypadkowo usiadła na mrowisku. Pomaga jej pozbyć się mrówek. Podczas powrotu do zamku kobieta spostrzega przypatrującego się im księdza Robaka.
W zamku odbywa się uczta w pochmurnej atmosferze. Hrabia rozmawia z Zosią, aby wzbudzić zazdrość w Telimenie. Tadeusz zauważa, że Telimena nie jest taka piękna, jak mu się wydawało. Wojski próbuje ożywić towarzystwo, a Sędzia wznosi toast za księdza Robaka.
W komnacie pojawia się Gerwazy, który poszedł nakręcać zegary. Poirytowało to Podkomorzego, lecz Klucznik nie przestał. Wywiązuje się bójka pomiędzy Hrabią i Gerwazym a resztą gości. Tadeusz proponuje Hrabiemu pojedynek. Po chwili wszyscy wychodzą.
Pod koniec księgi Hrabia i Klucznik planują zajazd na dwór Sopliców.
Sędzia układa pozew sądowy przeciwko Hrabiemu i Gerwazemu, a Protazy udaje się z pozwem do zamku.
Do Sędziego przychodzi ksiądz Robak i mówi mu o niewłaściwym zachowaniu Telimeny. Nakłania go również do pogodzenia się z Horeszkami, jako iż Jacek Soplica chciałby poprzez małżeństwo Zosi i Tadeusza pogodzić te rody. Sędzia zgadza się na zgodę, lecz tylko wtedy, kiedy to Hrabia jako pierwszy wyciągnie do niego rękę.
Protazy i bernardyn dowiadują się, że Hrabia udał się zbrojnie do zaścianku Dobrzyńskiego.
Zaścianek ten zamieszkuje zubożała szlachta. Głową rodu jest Maciej Dobrzyński, zwany między innymi Maćkiem nad Maćkami. Do zaścianku zebrała się prawie cała okoliczna szlachta.
Podczas siódmej księgi trwa narada. Bartek Prusak, jeden ze szl

To Jacek Soplica, występujący również pod postacią księdza Robaka, jest głównym bohaterem „Pana Tadeusza” Adama Mickiewicza. Będąc młodym mężczyzną przewodził ubogiej szlachcie, bo był taki sam jak ona – biedny jak mysz i w gorącej wodzie kąpany. Jacek Soplica to postać na pierwszy rzut oka negatywna – pozwala sobą manipulować, bierze udział w kłótniach, nie potrafi pohamować emocji. To także zabójca Stolnika Horeszki, a zbrodnię popełnił z moskalowego karabinu. Z drugiej jednak strony oddał całe swoje serce ukochanej Ewie. Miłość i zemsta spowodowały, że musiał uciekać ze swoich stron rodzinnych i przeistoczyć się w księdza Robaka.

Ksiądz Robak to odwrotność i zaprzeczenie młodego Soplicy. Pod habitem duchownego kryją się opanowanie, doświadczenie, rozum, ale przede wszystkim wielki patriotyzm. Ksiądz poświęcił całe dojrzałe życie służbie ojczyźnie i wierze w odzyskanie niepodległości. Zostaje zrehabilitowany w oczach bliskich za swoje czyny, a był przecież posądzany o zdradę ojczyzny. To polski bohater narodowy, wzór dla wielu czytelników Adama Mickiewicza.

Zupełnie inną osobą jest natomiast Tadeusz (syn Jacka Soplicy). Dwudziestolatek przybywa do Soplicowa z Wilna, gdzie studiuje. Pasjonują go kobiety, chce poznawać życie, ale jest mocno przywiązany do tradycji polskiej i wychowania w

1) Czas akcji
Akcja utworu „Pan Tadeusz” Adama Mickiewicza rozgrywa się na Litwie za czasów kampanii napoleońskiej. Rozpoczyna się w letnie, piątkowe popołudnie i trwa do wtorku 1811 roku. W piątkowe popołudnie Tadeusz przyjeżdża do Soplicowa, a wieczorem tego samego dnia odbywa się uczta. Następnego ranka (w sobotę) odbywa się polowanie. Tego samego dnia Telimena z Tadeuszem wybierają się na grzybobranie. W niedzielę podczas polowania Jacek Soplica zabija niedźwiedzia, jednocześnie ratując Tadeusza. Poniedziałek jest dniem najazdu na Soplicowo oraz bitwy z Moskalami. We wtorek Jacek Soplica wyznaje prawdę o swoim życiu, a następnie umiera. Tego dnia część szlachty – razem z Tadeuszem – opuszcza dworek w Soplicowie. Akcja księgi XI i XII toczy się podczas jednego wiosennego dnia 1812 roku.Retrospekcje – czyli wspomnienia bohaterów – sięgają ostatniego ćwierćwiecza osiemnastego wieku. Dzięki nim poznajemy wydarzenia historyczne, które mają wpływ na rozwój akcji w utworze. Czytamy o takich wydarzeniach historycznych, jak uchwalenie Konstytucji 3 Maja, Sejm Cztero

Genezą „Pana Tadeusza” Adama Mickiewicza była m. in. jego miłość do ojczyzny. Jednak na napisanie tego utworu wpłynął jeszcze inny czynnik, głownie taki, że Mickiewicz przed napisaniem tego utworu przebywał w Paryżu na emigracji, ponieważ w Polsce panowały spory po upadku powstania listopadowego. Autor tym utworem chciał trochę zapomnieć o kłótniach i sytuacji, która panowała w jego ukochanej ojczyźnie.
Gatunkiem „Pana Tadeusza” jest epopeja narodowa. Świadczy o tym to, że utwór ten zosta�