Opowieści z Narnii. Lew, czarownica i stara szafa

Charakterystyka Aslana i Białej Czarownicy
Aslan i Biała Czarownica są głównymi bohaterami lektury pod tytułem „Opowieści z Narnii Lew, Czarownica i Stara Szafa”, której autorem jest Clive Staples Lewis. Obie postacie władają Narnią w różnych okresach. Są negatywnie do siebie nastawione. Prowadzone przez nich rządy całkowicie się od siebie różnią.
Aslan jest zwierzęciem, lwem. Ubarwienie jego sierści jest w złocistym kolorze. Posiada przepiękną i potężnie wyglądającą grzywę.
Natomiast Biała Czarownica pochodzi od Lilith, która twierdziła, że jest pierwszą żoną człowieka. Należy także do rasy dżinnów i olbrzymów. Twarz królowej jest bardzo blada wręcz białej barwy. Jej usta są czerwone. Dlatego spośród całego wyglądu wyróżniają się bardzo. Władczyni nosi jasną sukienkę i długie futro.
Aslan jest dobrym i sprawiedliwym władcą. Gdy on włada Narnią, w tej krainie panuje wspaniała wiosna pozwalająca mieszkańcom cieszyć się słońcem. Po jego stronie są między innymi państwo Bobrowie, którzy udzielają schronienia Piotrowi, Zuzannie, Edmundowi i Łucji. Wśród tej grupy możemy także wyróżnić Olbrzyma Grzmotołupa uwalniającego za pomocą maczugi stworzenia będące niegdyś zamienione w kamienne posągi. Zwolennikami Aslana są również jednorożce, centaury i niektóre duchy drzew.
Biała Czarownica jest surową królową. Wymaga posłuszeństwa i oddania od swoich poddanych. Jeżeli ktoś nie zastosuje się do jej praw lub jej nie zadowoli, Czarownica zamienia go za pomocą swojej magicznej różdżki w kamienny posąg. Jeśli ktoś ją okłamie lub zdradzi, zostanie uznany za zdrajcę, więc zginie z rąk Białej Czarownicy na Kamiennym

„Opowieści z Narnii: Lew, Czarownica i stara szafa” – RECENZJA

Ponieważ oglądałam już film pt. „Opowieści z Narnii” postanowiłam przeczytać również książkę o tym tytule.
Książka opowiada o przygodach czwórki rodzeństwa Pevensie Edmundzie, Piotrze, Zuzannie i Łucji. W czasie bombardowań Londynu podczas pierwszej wojny światowej rodzeństwo zostaje wysłane na wieś, aby zamieszkać z ekscentrycznym profesorem w wielkim starym domu. Podczas pierwszego dnia pobytu zwiedzając posiadłość trafiają do pokoju z wielką szafą. Trójka starszego rodzeństwa nie była zainteresowana meblem i poszła dalej, natomiast Łucja otworzyła szafę i zajrzała do środka. Ujrzała tam zupełnie inną krainę i weszła do szafy. Po wejściu spotkała fauna, który z początku się przestraszył, po chwili zainteresował się jak ona weszła do Narnii. Dziewczynka odparła, że weszła przez szafę. Faun przedstawił się zaprosił Łucje na podwieczorek. Łucja po skończonym podwieczorku oznajmiła Tumnusowi, że musi wracać do domu wtedy faun rozpłakał się i wyznał, że pracuje dla białej królowej. Zawładnęła ona Narnią dlatego panuje tam ciągle zima a jego zadaniem jest porywanie i dostarczanie ich do białej królowej. Tumnus uległ prośbom dziewczynki i puścił ją, aby mogła wrócić do domu, Łucja po wyjściu z szafy opowiedziała wszystko rodzeństwu. Nie uwierzyli jej, gdyż powiedzieli, że nie było jej tylko chwilkę. Łucja chciała ich zabrać do Narnii dlatego zabrała ich do szafy jednak nic tam nie było. Po kilku dniach dzieci bawiły się w chowanego i Łucja schowała się w szafie widząc to Edmund poszedł za nią, lecz gdy otworzył szafę dziewczynki już w niej nie było. Nagle chłopiec również zostaje przeniesiony do innego świata, gdzie spotyka ubraną na biało kobietę. Przedstawia mu się ona jako królowa władająca tą krainą i zaprasza Edmunda do swojego powozu. Tam częstuje go zaczarowanym ptasim mleczkiem, które sprawia, że chłopiec wyznaje jej wszystko o swoim rodzeństwie i o tym, że Łucja również przebywa w Narnii. Królowa prosi go, żeby przyprowadził do niej rodzeństwo w zamian dostanie całe ptasie mleczko. Edmund zgadza się na to. Wracając spotyka Łucję i razem idą do domu. Łucja myśląc, że brat potwierdzi jej opowieść znów mówi rodzeństwu o niezwykłej krainie. Niestety Edmund ją zawodzi. Pozostała dwójka rodzeństwa zaczyna się martwić czy Łucja nie zaczyna tracić rozumu. Idąc po pomoc do profesora Zuzanna i Piotr nie myśleli, że profesor uwierzy Łucji. Aby uniknąć kontaktu z turystami zwiedzającymi posiadłość profesora rodzeństwo schowało się do pokoju z szafą. Gdy do niej weszli cała czwórka została przeniesiona do Narnii, dopiero wtedy Edmund przyznał się do tego, że Łucja mówiła prawdę i on już tu był. Najmłodsza siostra zaprowadziła pozostałą trójkę do domu fauna, gdzie odkryli, że jego dom został splądrowany, a Tumnus aresztowany. Łucja podejrzewa, że dokonała tego biała wiedźma. Dzieci spotykają niesamowite zwierzęta m.in. ptaka, bobra. Pan bóbr przestrzegł dzieci, żeby uważały na wszystko, bo wszędzie są szpiedzy białej wiedźmy. Bóbr powiedział, że zaprowa

Książka pod tytułem „Opowieści z Narnii: Lew, czarownica i stara szafa” jest pierwszym z siedmiu tomów niezwykle popularnej serii dla dzieci i młodzieży, uwielbianej również przez rzeszę dorosłych fanów. Autor – Clive Staples Lewis (C.S Lewis, pseudonim Jack) stworzył wspaniałą krainę, pełną magii i niezwykłych istot, w której czwórka rodzeństwa przeżywa swe przygody. Głównymi bohaterami są Piotr, Zuzanna, Edmund i Łucja, którzy przenoszą się do Narnii i między innymi spotykają tajemniczą postać – Lwa Aslana. Zacznijmy jednak od początku.
Z targanego drugą wojną światową Londynu wyjeżdża czwórka rodzeństwa, aby schronić się na wsi u tajemniczego wujka – profesora Kirke. Jego posiadłość jest ogromna, pełna pokoi, zakamarków i schowków, a sam wuj wydaje się dzieciom nieco dziwny, aczkolwiek miły.
Rozdział pierwszy: Łucja zagląda do szafy.
Jest deszczowy dzień, a dzieci bardzo się nudzą. Postanawiają zwiedzić dom wujka. Podczas gdy starsze rodzeństwo nie znajduje nic interesującego, najmłodsza dziewczynka imieniem Łucja z zaciekawieniem wchodzi do dużej, starej szafy z lustrem. Przedzierając się przez wiszące w niej futra, nagle znajduje się w pokrytym śnieżną płachtą lesie. Udaje się do świecącej latarni, przy której spotyka niezwykłą istotę – fauna (stworzenie jest pół kozłem, pół człowiekiem). Istota ta bardzo się przestraszyła i była zaskoczona obecnością dziewczynki.
Rozdział drugi: Co Łucja tam zobaczyła.
Kiedy zdziwienie fauna nieco maleje, wypytuje dziewczynkę skąd pochodzi i kim jest. Łucja tłumaczy dziwnej istocie, że jest człowiekiem, po czym faun przedstawia się imieniem Tumnus i informuje, że znajdują się w Narnii. Faun zaprasza dziewczynkę do swego domu na podwieczorek. Łucja nieco się obawia, ale jest zaintrygowana, poza tym pragnie ogrzać się przy ciepłym kominku. Podczas miłej rozmowy i piciu herbaty Tumnus nagle rozpłakuje się i wyjawia, że jest sługą Białej Czarownicy i musi porwać dziewczynkę (Córkę Ewy), gdyż spotkają go przykre konsekwencje. Obawia się jednak, że Czarownica skrzywdzi dziecko, toteż nie chce tego robić i każe Łucji uciekać tą samą drogą, którą się zjawiła w Narnii – przez szafę.
Rozdział trzeci: Edmund wchodzi do szafy.
Dziewczynka wybiega z szafy i zapewnia rodzeństwo, że nic jej nie jest, jednak oni informują ją, że była w szafie zaledwie kilka sekund. Łucja opowiada im o Narnii i Tumnusie, jednak kiedy pozostali wchodzą do szafy, nic się nie dzieje i nie wierzą siostrze, myśląc że wszystko wymyśliła. Edmund dokucza jej z tego powodu. Nazajutrz rodzeństwo bawi się w chowanego i Łucja ponownie wchodzi do szafy, a za nią podąża jej starszy brat, Edmund. Chłopiec również trafia do pokrytej śniegiem krainy i jest bardzo zaskoczony. Wtem zjawia się blada i budząca grozę kobieta – Królowa Narnii, będąca zarazem Białą Czarownicą.
Rozdział czwarty: Ptasie mleczko.
Królowa odkrywa, że Edmund jest człowiekiem, co dla niej stanowi zagrożenie z powodu proroctwa. Kobieta staje się nagle bardzo miła dla chłopca i częstuje go napojem oraz słodyczami. Uwielbiane przez Edmunda ptasie mleczko sprawia, że znajduje się pod złym urokiem Czarownicy. Kobieta nakazuje mu, aby przyprowadził do niej swe rodzeństwo, zachowując spotkanie z nią w tajemnicy. W drodze powrotnej chłopiec spotyka siostrę, która bardzo cieszy się, że w końcu rodzeństwo jej uwierzy.
Rozdział piąty: Z powrotem po tej stronie drzwi.
Łucja i Edmund wracają przez szafę do pokoju. Chłopiec jednak zaprzecza i upiera się, że dziewczynka wszystko wymyśliła. Łucji jest bardzo przykro, gdyż zawiodła się na barcie. Piotr i Zuzanna postanawiają rozwiązać konflikt z pomocą profesora. Ku ich zaskoczeniu, wujek ani nie potwierdza, ani nie zaprzecza istnieniu Narnii, przekonuje starsze rodzeństwo, że powinni wierzyć siostrze, skoro dotychczas nigdy nie kłamała. Tłumaczy im również, że czas w innej krainie może biec inaczej niż w rzeczywistości. Mijają kolejne dni, a dzieci starają się unikać tematu tajemniczej krainy. Uciekając przez srogą gosposią domu (Macready), wszyscy czworo chowają się w szafie.
Rozdział szósty: W puszczy.
Piotr, Zuzanna, Edmund i Łucja razem zjawiają się w Narnii. Najstarszy z braci jest zaskoczony i przykro mu, że wcześniej nie wierzył siostrze. Karci też Edmunda za to, że kłamał. Z racji że w krainie nadal panuje mroźna zima, dzieci opatulają się w płaszcze wiszące w szafie i wyruszają w odwiedziny do fauna Tumnusa. Zastają jednak jego domek całkiem zniszczony oraz informację na kartce, że faun został aresztowany. Łucja domyśla się, że ukarała go w ten sposób Czarownica za to, że pomógł jej uciec. Rodzeństwo postanawia uratować Tumnusa. Wtem zjawia się mówiące zwierzątko przedstawiające się jako Pan Bóbr, który zapewnia dzieci, że jest przyjacielem fauna i pomoże im w uwolnieniu go.
Rozdział siódmy: Dzień u Bobrów.
Zwierzątko zaprasza dzieci do swego domu. Przemiła żona Bobra serdecznie ugaszcza przybyszów gorącą herbatą i obiadem. Bóbr z kolei opowiada im o tajemniczym lwie Aslanie oraz przestrzega przed szpiegami i nakazuje zachować ostrożność. Edmund rozmyśla, jak przekonać rodzeństwo, aby poszli do Królowej.
Rozdział ósmy: Co wydarzyło się po obiedzie.
Po posiłku Bóbr opowiada dzieciom o przepowiedni, która mówi, że ludzie zasiądą na tronie Ker-Paravelu, po czym nastanie pokój i radość w Narnii („Gdy ciało z ciała Adama i kość z jego kości, W Ker-Paravelu na tronie zagości, Przeminą złe czasy niegodziwości”). Snuje również przypuszczenia, że faun Tumnus został najprawdopodobniej zamieniony w kamień. Rodzeństwo ma się spotkać z lwem Aslanem, który jest prawowitym Królem Narnii, podczas gry Czarownica jest uzurpatorką. Podczas opowieści Edmund znika, a Bóbr domyśla się, że będzie chciał wydać rodzeństwo Królowej.
Rozdział dziewiąty: W domu Czarownicy.
Edmund jest rozdarty. Z jednej strony jest pod wpływem złego uroku i wierzy w szczere intencje Królowej, chcąc zdradzić rodzeństwo. Ogarniają go

Z powodu wojny i bombardowań w Londynie do starego domu Profesora na głębokiej angielskiej wsi zostało wysłane rodzeństwo – Piotr, Zuzanna, Edmund i Łucja. Profesor okazał się ekscentrycznym staruszkiem o poczochranej brodzie i siwej czuprynie, mieszkającym samotnie w ogromnym domostwie za towarzystwo mając jedyne gosposię i jej pomocnice. Już pierwszego dnia po przybyciu, z powodu brzydkiej pogody, znudzone dzieci żądne atrakcji postanowiły poszukać przygód w starym domu. Był on pełen dziwacznych pomieszczeń, książek i różnorakich antyków. W trakcie zwiedzania zakamarków budynku, trafili wreszcie do garderoby, w której postawiona została stara szafa. Podczas gdy rodzeństwo znudzone nieciekawym wnętrzem opuściło pokój, dociekliwa Łucja postanowiła zajrzeć do szafy. Odkryła w niej rzędy pachnących naftaliną futer, a tuż za nimi – przejście do zupełnie innego świata. W świecie tym padał śnieg, mimo panującego po drugiej stronie ciepłego, letniego dnia, a las, który wyłonił się zza sterty ubrań pogrążał się już powoli w mroku. Dziewczynka, przełamując lęk, postanowiła zbadać niezwykłe znalezisko i dotarła w ten sposób do niecodziennie wyglądającej latarni stojącej między drzewami. W tym miejscu po raz pierwszy spotkała fantastyczne stworzenie – Fauna o imieniu Tumnus, który zaskoczył ją swoją pół ludzką, pół koźlą sylwetką. Istota była wyraźnie podekscytowana obecnością pierwszej widzianej na własne oczy ludzkiej dziewczynki w tej okolicy i poinformowała ją, że kraina, w której się znajduje, nazywana jest Narnią. Zaprosiła ją również do swojego domu na podwieczorek. Po krótkim spacerze, smacznym posiłku i miłej pogawędce, Tumnus nagle zalał się gęstymi łzami i rozpaczliwie wyznał Łucji, że zła Biała Czarownica, która uzurpuje prawo do tronu Narnii, zmusza go do dostarczenia jej każdego ludzkiego dziecka, które spotka. Widać było, że Faun przeżywa w związku z tym ciężkie chwile, ale jego dobra natura oraz złote serce wygrało i wreszcie zdecydował się wypuścić dziewczynkę, pomagając jej w ucieczce. Łucja bezpiecznie wróciła więc do domu, gdzie okazało się, że mimo godzin spędzonych w lesie, w realnym świecie nie minęła nawet chwila. Kiedy opowiedziała swoją przygodę rodzeństwu, ci obrócili ją w żart i wyśmiali zbyt bogatą wyobraźnię siostry. Przejście w szafie natomiast zostało zamknięte na głucho, więc wyglądało na to, że dziewczynka nie ma żadnego sposobu na potwierdzenie swojej wersji wydarzeń.
Jakiś czas później, podczas zabawy w chowanego, Edmund, młodszy z braci, chcąc zrobić Łucji dowcip, wszedł za nią do szafy i tym razem oboje trafili przypadkowo do Narnii. Chłopiec spostrzegł, że jego siostra zniknęła bez śladu w lesie, a on sam natknął się na kobietę podróżującą saniami. Okazało się, że to nikt inny, jak fałszywa królowa, Biała Czarownica. Gdy kobieta tylko zorientowała się, że ma do czynienia z ludzkim dzieckiem, natychmiast zwabiła Edmunda do sań magicznym ptasim mleczkiem i wyciągnęła od niego informacje na temat jego rodziny, skąd pochodzi i tego, jak się tu znalazł. Zmanipulowała go, by sprowadził całe swoje rodzeństwo do Narnii i przywiódł je do jej zamku. Miała w tym oczywiście swój niecny plan, mamiła więc chłopca obietnicami zostania księciem i nieograniczonym dostępem do uzależniających zaczarowanych słodyczy. Edmund, oczarowany smakołykami i przyrzeczeniami wiedźmy, ochoczo obiecał zrealizować zadanie. Krótko po odjeździe sań, odnalazł swoją siostrę Łucję i razem wrócili do domu.
Na miejscu podekscytowana Łucja od razu poinformowała Zuzannę i Piotra, że również Edmundowi udało się odwiedzić razem z nią magiczną krainę i teraz może potwierdzić jej słowa. Chłopiec jednak zdecydował się skłamać, samolubnie nie chcąc przyznać przed rodzeństwem, że się mylił. Łucja z tego powodu przeżyła kilka ciężkich dni, odmawiając przyznania się do wymyślenia Narnii. Sprawiło to, że jej starsze rodzeństwo zaczęło zamartwiać się o jej stan psychiczny i dobrobyt, udali się zatem z tym tematem do Profesora. Staruszek jednak w zaskakujący dla nich sposób, powołał się na logikę i opowiedział się po stronie dziewczynki, czym wprowadził Zuzannę i Piotra w niemałą konsternację. W tym czasie z powodu magicznych zabiegów Białej Czarownicy i zasianego w Edmundzie ziarna niegodziwości, chłopiec coraz bardziej zaczął przechylać się w stronę zła, knując spisek prowadzący do wypełnienia swojej obietnicy złożonej wiedźmie. Jedyne, o czym był w stanie myśleć, to magiczne ptasie mleczko i czekający na niego tron.
Sprawa odrobinę przycicha, ale jedynie do czasu, gdy w domu Profesora pojawili się turyści. Nie było to żadne niezwykłe wydarzenie, ludzie często przyjeżdżali oglądać zabytkowe domostwo i jego skarby, bo w Anglii była to dość powszechna praktyka w przypadku takich wiekowych budynków. Chcąc ukryć się przed oprowadzającą grupę gospodynią, cała czwórka dzieci schowała się w szafie i znalazła przejście do Narnii. Zuzanna przytomnie nakłoniła rodzeństwo do zabrania z szafy futer, które mogły pomóc im uchronić się przed siarczystym, wiecznym zimnem panującym w puszczy. Po pierwszym szoku związanym z nowym okryciem i konkluzji, że Edmund jednak przez cały ten czas ich okłamywał, grupa postanowiła odwiedzić Tumnusa. Na miejscu czekała na nich jednak niemiła niespodzianka. Splądrowane miejsce zamieszkania, bez śladu obecności lokatora, oraz list wystawiony przez Tajną Policję Białej Czarownicy zasugerowały im, że Faun został aresztowany za zdradę. Łucja bardzo szybko doszła do wniosku, że musiało stać się to z jej winy, jest zatem zobowiązana, by nieść przyjacielowi ratunek. Nie wiedząc jednak gdzie przetrzymywany jest więzień i dokąd się udać, dzieci zauważyły na drzewie ptaka, który poprowadził ich głębiej w las. Skupiając się jedynie na śledzeniu Drozda, bohaterowie wędrowali przez puszczę i dopiero jakiś czas później zorientowali się, że zgubili drogę, a ptak rozpłynął się w powietrzu. Szczęśliwie jednak w zaroślach udało im się dostrzec inne zwierzę.
W ten sposób weszli w znajomość z Panem Bobrem, który, jak się okazało, znał Tumnusa i został poproszony przez niego o odnalezienie Łucji i zaopiekowanie się nią. Nowy nieoczekiwany sojusznik potwierdził fakt aresztowania Fauna i opowiedział dzieciom o krążących po lesie plotkach na temat Aslana, Króla Zwierząt i Puszczy, który według przypowieści ma przybyć, by uwolnić Narnię od rządów okrutnej Królowej. Zwierzę zaprosiło ich także do swojego domu na obiad, gdzie przedstawiło im swoją żonę, Panią Bobrową. Razem streścili dzieciom przepowiednię, która miała głosić, że zgubą Białej Czarownicy ma być czwórka ludzkich dzieci zasiadających na tronach Narnii. Zdradzili również, że wiedźma jedynie udaje człowieka, by uzurpować prawo do tronu, powszechnie jest jednak wiadomo, że jest potomkinią Lilith i Olbrzymów.
Najbezpieczniejszą decyzją dla bohaterów, według Bobrów, miało być podobno udanie się do Kamiennego Stołu, miejsca, gdzie niedługo powinien pojawić się Aslan, i spotkanie z nim. W trakcie rozmowy rodzeństwo odkryło, że Edmund zniknął i bardzo szybko doszli do wniosku, że brat zdradził ich i uciekł, by donieść o ich obecności oraz planach wrogiej Królowej. Po krótkich poszukiwaniach razem wraz z Bobrami postanowili uciec, zanim Czarownica zaskoczy ich na bobrowisku. Tymczasem Edmund po długiej wędrówce w zimnie dotarł pieszo do zamku, gdzie gorzko przekonał się, że został wykorzystany, a na miejscu wcale nie czekały na niego obiecane nagrody. Czarownica zabrała go ze sobą do sań i ruszyła w pościg za resztą jego rodzeństwa, by udaremnić ich spotkanie z Aslanem.
Po spędzeniu nocy w norze – kryjówce, Piotr, Zuzanna i Łucja wraz z Bobrami zaniepokojeni hałasami na ze

Łucja, Zuzanna, Edmund i Piotr trafiają do Starego Domu na wsi podczas wojny. W trakcie eksploracji domu najmłodsza z rodzeństwa, Łucja, odkrywa w szafie przejście do nieznanej krainy zwanej Narnią. Spotyka tam Fauna Tumnusa, który zaprasza ją na podwieczorek. Szybko okazuje się, że Tumnus jest zobowiązany wobec złej Białej Czarownicy, by przyprowadzić do niej każde ludzkie dziecko, jakie odnajdzie. Ma jednak wyrzuty sumienia, dlatego odprowadza dziewczynkę w miejsce, w którym ją znalazł i pomaga jej uciec.
Łucja wraca do domu i opowiada rodzeństwu swoją przygodę, jednak ci nie chcą uwierzyć jej na słowo. Niedługo później, w trakcie zabawy w chowanego do Narni trafia przypadkiem młodszy z braci – Edmund, i spotyka Białą Czarownicę, która momentalnie wkrada się w jego łaski, karmiąc go magicznymi słodyczami i namawiając, by przyprowadził do niej całe swoje rodzeństwo. Okazja zdarza się niedługo, ponieważ cała czwórka próbuje ukryć się w szafie przed gosposią Profesora. Tak trafiają po raz kolejny do lasu ukrytego w szafie. Dzieci postanawiają odwiedzić zaprzyjaźnionego Fauna, jednak na miejscu odkrywają zdemolowany dom i list, który ogłasza aresztowanie Tumnusa za zdradę. Chcąc ratować przyjaciela, rodzeństwo błądzi po lesie. W końcu spotykają Pana Bobra, który wraz z małżonką opowiadają im o pojmaniu Fauna. Zdradzają również, że do Narni przybył legendarny lew Aslan, który ma uratować krainę przed terrorem sianym przez Białą Czarownicę, a bohaterowie powinni udać się na spotkanie z nim w miejscu zwanym Kamiennym Stołem. Edmund wykorzystuje okazję i ucieka, by sprzedać informacje wrogowi, a jego brat i siostry szybko domyślają się zdrady. Wraz z Bobrami wyruszają na spotkanie z Aslanem, Czarownica natomiast rzuca się w pościg za nimi, zabierając ze sob

1. Przybycie Piotra, Edmunda, Zuzanny i Łucji do Starego Domu na wsi.2. Eksploracja domu, odnalezienie starej szafy.3. Wejście Łucji do szafy – pierwsza wizyta w Narnii, poznanie Fauna Tumnusa.4. Podwieczorek u Fauna.5. Przyznanie się Fauna do współpracy z Białą Czarownicą.6. Powrót Łucji do Starego Domu. 7. Brak zrozumienia i wiary ze strony rodzeństwa.8. Wejście Łucji i Edmunda do szafy w trakcie zabawy w chowanego.9. Spotkanie Edmunda i Białej Czarownicy.10. Powrót dzieci do domu.11. Ukrycie się całego rodzeństwa w szafie przed gosposią. 12. Kolejne przejście do Narnii.13. Odkrycie zniknięcia Fauna Tumnusa i listu o jego aresztowaniu.14. Spotkanie rodzeństwa z Panem Bobrem.15. Kolacja u Bobrów i opowieść o Królu Aslanie.16. Zniknięcie Edmunda. 17. Odkrycie przez dzieci zdrady brata.18. Dotarcie Edmunda do zamku Czarownicy.19. Ucieczka bohaterów przed

Jak rozumieć tytuł Opowieści z Narnii „Lew, Czarownica i Stara Szafa”? Należy rzecz jasna rozdzielić go najpierw na czynniki pierwsze.1. Lew – symbol siły, potęgi i władzy. Lew jest królem wszystkich zwierząt, którego zadaniem i obowiązkiem jest dbanie o swoich podwładnych. Aslan – lew, pojawiający się w utworze – jest prawdziwym lwem, ale przepełnionym magią, która pochodzi z jego serca pełnego miłości. Postać ta budzi sympatie, a nawet chęć zaprzyjaźnienia się z nim czytelnika. Jest postacią godną zaufania. Stąd płynie prawdziwa magia Aslana.
2. Czarownica – kojarzy się nam z czymś złym, niebezpiecznym, w skrócie ze złem wcielonym. W Narnii jest to niegodziwa, choć piękna istota. Potrafi nawet manipulować ludźmi i ich uczuciami. Do rzucania zaklęć potrzebuje różdżki, bez której jest bezbronna. Często chcielibyśmy, aby ktoś nam w czymś pomógł, coś magicznie stworzył, spełnił nasze (nawet najgłupsze) zachcianki. „Lew, Czarownica i Stara Szafa” uczy, że nie można ufać komuś, kto w magiczny sposób może spełnić nasze pragnienia i marzenia. Nie zawsze ta osoba jest godna naszej dobroci, może chcieć nas wykorzystać do osiągnięcia założonych przez siebie celów czy korzyści.
3. Stara szafa – stanowi wejście do magicznej krainy – przez szafę główni bohaterowie dostali się do Narnii.Kolejnym ważnym zagadnieniem jest walka dobra i zła, które odgrywa się w Narnii. Poruszymy również konsekwencje wynikające z obrania jednej ze stron.
Na kartach książki dochodzi do walki dobra ze złem, walki lwa Aslana z Czarownicą. Oczywiście dobro triumfuje. Aslan wygrywa dzięki swojemu dobremu sercu, pełnego magii i miłości.
Nie możemy zapomnieć również o pomniejszych walkach, które odgrywają się w utworze. Edmund walczy z własną duma i słabościami. Dzięki temu uczy się jak ważna jest jedność, miłość, poszanowanie dla innego człowieka. Zaczyna rozumieć, ze nie wolno dokuczać młodszym, ranić czyichś uczuć. Droga do takich wniosków nie była prosta, Edmund wiele przeżył, ale również ostatecznie więcej zyskał.
Należy pamiętać, że każdy ma możliwość podjęcia samodzielnej decyzji. Musimy jednak mieć świadomość, że każda zła decyzja może nieść za sobą przeróżne negatywne konsekwencje. Spójrzmy na pana Tumnusa. Sprzeciwił się Czarownicy, ale nigdy nie wstydził się decyzji, którą podjął. Wracamy do motywu walki dobra ze złem – nikt, kto wybierze dobro, nie będzie czuł wyrzutów sumienia, postępuje dobrze.
Zwróćmy teraz nasza uwagę na Łucję, Piotra oraz Zuzannę. Są to bohaterowie, którzy niosą pomoc wszystkim potrzebującym. Są przepełnieni empatią, dobrocią i miłością. W nagrodę za swoje zachowanie zostają władcami Narnii.Innym ważnym aspektem problematyk

Bohaterowie główni:
Łucja – najmłodsza z rodzeństwa. Żywa, jasnowłosa dziewczynka. Jako pierwsza trafia do Narnii, ponieważ zainteresowały ją schowane w szafie futra. Łucję cechują ciekawość i odwaga, co wykazuje już na samym początku, eksplorując nieznaną krainę odnalezioną w szafie. Podczas gdy faun Tumnus przyznaje się do współpracy z Białą Czarownicą, stara się być dla niego sprawiedliwa i szybko mu wybacza. Wielką przykrość sprawia jej fakt, że początkowo rodzeństwo nie wierzy w jej przygodę. Łucja jest dziewczynką prostolinijną i szczerą. Wykazuje się też odpowiedzialnością za swoje czyny i namawia rodzeństwo do pomocy aresztowanemu Tumnusowi. Od Świętego Mikołaja otrzymuje buteleczkę magicznego leku na każdą ranę oraz mały sztylet. Wraz z Zuzanną towarzyszy Aslanowi w drodze do Kamiennego Stołu, a później w wyprawie do Zamku Czarownicy, gdzie uwalniają wszystkie zaklęte w kamień stworzenia. Za pomocą leku uzdrawia rannego Edmunda oraz innych poszkodowanych w walce. Kiedy zostaje Królową, zostaje nadany jej przydomek Mężna.
Edmund – drugi w kolejności wiekowej po Łucji. Chłopiec w pierwszej części książki przedstawiony jest w ponurym świetle – najpierw jako dokuczający i wyśmiewający brat, któremu zdarza się kłamać, by chronić własną skórę. Jego rodzeństwo wspomina, że także w szkole widać, że sprawia mu przyjemność pastwienie się nad młodszymi od siebie dziećmi. Kiedy w trakcie zabawy w chowanego trafia do Narnii i sam przed sobą musi przyznać, że Łucja mówiła prawdę, przede wszystkim skupia się na fakcie, że będzie musiał przyznać się do błędu. Spotkanie Białej Czarownicy skutkuje trafieniem złego ziarna na podatny grunt. Antagonistka w łatwy sposób manipuluje Edmundem i za pomocą czarów zmusza go do posłuszeństwa i zdradzenia rodzeństwa. Gdy tylko nadarza się okazja, chłopiec porzuca brata i siostry i ucieka, by donieść Czarownicy o ich miejscu przebywania i planach. Spotyka go niemiła niespodzianka, kiedy okazuje się, że został wykorzystany. Po odbiciu go przez siły Aslana bohater przechodzi przemianę i dochodzi do pojednania z rodzeństwem. Bierze udział w bitwie, w której zostaje ciężko ranny. Jako Król nosi przydomek Sprawiedliwy, słynąc ze swoich dobrych rad i rozsądnych ocen.
Zuzanna – starsza z sióstr. Od początku wykazuje się krytycznym myśleniem, ale również wrażliwością i troską o swoje rodzeństwo. Kiedy Edmund przekonuje rodzeństwo, że Łucja traci rozum opowiadając niestworzone historie o Narnii, razem z Piotrem decydują się pójść ze sprawą do Profesora w obawie o zdrowie siostry. Kiedy wreszcie wszyscy trafiają do magicznej krainy, jako jedyna wpada na pomysł użycia futer do ochrony przed chłodem. Od Świętego Mikołaja otrzymuje kołczan i łuk, który zawsze trafia do celu oraz róg, dzięki któremu może zawsze wezwać pomoc. Wraz z siostrą i Aslanem udaje się do Kamiennego Stołu, a następnie do Zamku Czarownicy w celu uwolnienia zniewolonych Stworzeń. Po koronacji jest nazywana Zuzanną Łagodną.
Piotr – najstarszy z rodzeństwa. Razem z Zuzanną opiekują się młodszym rodzeństwem. Po trafieniu do Narnii od Mikołaja otrzymuje miecz i tarczę, co zwiastuje jego ważną rolę w nadchodzącej wojnie. Aslan również otacza go szczególną opieką, mentorując rozwój Piotra jako młodego rycerza i władcy. Jako najstarszy z rodzeństwa zostaje Najwyższym Królem Narnii i zyskuje przydomek Wspaniały.
Bohaterowie tytułowi:
Aslan – Król Zwierząt i Puszczy, opowieści o nim przekazywane są sobie przez uciśnionych mieszkańców Puszczy. Zjawia się, by poprowadzić Dzieci Adama i Ewy, czyli głównych bohaterów na drodze walki

W roku 1950 została wydana książka pod tytułem „Opowieści z Narnii: Lew, czarownica i stara szafa”, autorstwa Clive’a Staplesa Lewisa (C.S. Lewis). W Polsce książka ukazała się natomiast w roku 1985. Cykl liczy sobie siedem tomów przygodowej powieści fantasy dla dzieci i młodzieży, którą również pokochali dorośli. Chyba każdy zna Narnię, jeśli nie z przeczytanej powieści, to z genialnej adaptacji Walta Disney’a. W skrócie pisząc, historia ta opowiada o czwórce rodzeństwa (Łucja, Zuzanna, Piotr i Edmund), którzy niespodziewanie przenoszą się do niezwykłej krainy pełnej magii, przygód, ale też licznych niebezpieczeństw. W niniejszej pracy pragnę udowodnić, iż oprócz bajkowej oprawy, w książce można doszukać się treści stricte religijnych.
Na początek kilka słów o autorze. Clive Staples Lewis urodził się 29 listopada 1898 roku w zamożnej protestanckiej rodzinie. Był człowiekiem bardzo religijnym, oprócz książek dla dzieci i młodzieży, pisał też teksty filozoficzne i etyczne o wierze chrześcijańskiej. Miał niezwykły dar do wyjaśniania skomplikowanych spraw w prosty i przystępny sposób. Wnikał w zawiłości logiki wiary w Boga i sprzeczności zawartych w owej wierze. C.S Lewis nie tworzył sztywnych podziałów na katolicyzm, protestantyzm, anglikanizm czy prawosławie. Pisał po prostu o chrześcijaństwie i Bogu jako ogóle. Starał się uniknąć podziałów i przesadnej gloryfikacji – pragnął w swoich tekstach po prostu łączyć wszystkich wierzących w Chrystusa. Nic dziwnego iż można doszukać się naleciałości i nawiązań w książkach o Narnii.
„Opowieści z Narnii: Lew, czarownica i stara szafa” to powieść będąca alegorią chrześcijaństwa i tę tezę właśnie pragnę udowodnić. Muszę przyznać, iż podczas lektury, sama nie wpadłam na ten pomysł i nie zauważyłam tych subtelnych podobieństw i nawiązań religijnych. Przypomnijmy sobie fragment fabuły. Edmund dokonuje zdrady na swym rodzeństwie, częściowo będąc pod urokiem Złej Czarownicy, a częściowo zgubiła go też chęć władzy i pycha. Pragnie wydać swoje siostry i brata królowej, orientując się poniewczasie o jej złych zamiarach. Lew Aslan i jego rodzeństwo wybaczają chłopcu, gdyż każdy może popełniać błędy. Czarownica jednak żąda wydania chłopca, zgodnie z rządzącymi Narnią odwiecznymi prawami, co gorsza chce go zabić. Aslan idzie na tajemniczy układ z uzurpatorką i udaje mu się uratować Edmunda przed śmiercią bądź niewolą. W następnej scenie widzimy poniżanego, biernego Lwa, który zostaje spętany i rzucony brutalnie na Kamienny Stół. Jego grzywa – symbol potęgi – zostaje ścięta, a wielki Aslan zostaje poniżony. Zła Czarownica z patosem wbija sztylet w serce zwierzęcia, nie szczędząc mu bólu. Aslan umiera. Świadkami owych dramatycznych wydarzeń były najmłodsza z rodzeństwa – Łucja i jej starsza siostra Zuzanna. Dziewczynki rozpaczają po śmierci swego przewodnika i prawowitego króla Narnii. Wtem Kamienny Stół pęka, gryzonie przegryzają pętające Aslana liny, a on, w glorii i chwale, powraca do żywych. Lew tłumaczy dziewczynkom, dlaczego tak się stało: „To znaczy – odpowiedział Aslan – że chociaż Czarownica zna Wielkie Czary, są czary jeszcze większe, o których nie wie. Jej wiedza sięga tylko początków czasu. Gdyby jednak potrafiła sięgnąć nieco dalej, w bezruch i ciemność sprzed początków czasu, poznałaby inne zaklęcie. Dowiedziałaby się,

Początkowo akcja powieści toczy się w realnym świecie, w czasie II wojny światowej. Dzieci zostają wysłane na wieś z powodu częstych nalotów bombowych na Londyn. Już drugiego dnia po przyjeździe zaczynają zwiedzać dziwny, ogromny, tajemniczy dom, którego dokładnie nie zna nawet jego właściciel. Było tu mnóstwo pomieszczeń i zakamarków. W jednym z pokojów znajduje się tajemnicze przejście do krainy zwanej Narnią.
Narnia to baśniowa kraina, w której panuje wieczna zima. Po wyjściu z szafy trafia się do lasu, pokrytego śniegiem i lodem. Punktem granicznym między świtem ludzi i Narnią jest Latarnia. Po przeciwnej stronie znajduje się pałac Białej Czarownicy. Leży on między dwoma wzgórzami. Biała Czarownica nazywa się królową Narnii, chociaż nie ma do tego prawa. Wszyscy mieszkańcy jej nienawidzą. W przypadku nieposłuszeństwa zamienia je w kamienie. To ona zaczarowała Naranię i sprawiła, że panowała w niej wieczna zima. Rzeki były skute lodem, góry i doliny pokryte śniegiem. Niebo zasnute szarymi chmurami. Nie było słychać żadnych dźwięków.
Na uwagę zasługuje dom państwa Bobrów. Znajdował się on przy tamie, powyżej której był zamarznięty staw. Poniżej tamy także znajdował się lód, był on jednak pofałdowany. W miejscu, w którym dawniej była kaskada, teraz można było zobaczyć ścianę stworzoną z lodowych sopli. Pośrodku tamy znajdował się dom państwa Bobrów. Był on niewielkich rozmiaró

Piotr Pevensie
Piotr jest najstarszym dzieckiem Heleny i pana Pevensie, najstarszy z rodzeństwa. Jest on wysokim i barczystym mężczyzną. Ma trójkę rodzeństwa: dwie siostry (Łucję i Zuzannę) oraz brata (Edmunda). Jest odważnym, mądrym i zrównoważonym młodym mężczyzną. Ma wielkie, dobre i szlachetne serce. Kiedy Edmund zawinił, jego brat Piotr wziął część jego winy na siebie. Kocha swoje rodzeństwo, jest troskliwy i opiekuńczy. Ma w sobie duszę wojownika. Otrzymał od Świętego Mikołaja tarczę i mecz, którymi walczył z wilkami, aby uratować swoją rodzinę. Potrafiłby oddać za nich życie. Udowadnia w Narni, że nie jest już młodzieńcem, ale młodym mężczyzną, gotowym uratować swoich najbliższych z tarapatów. Jego szlachetność dostrzega lew Aslan, który pasuje go na rycerza. Piotr zostaje królem Narnii i włada jako Piotr Wspaniały.
Zuzanna Pevensie
Zuzanna jest piękną, młodą kobietą z długimi, czarnymi włosami i błękitnymi oczami. Jest starsza od Edmunda i Łucji, lecz młodsza od Piotra. Co więcej, jest rozsądna i zorganizowana. Jest drugim dzieckiem Heleny i pana Pevensie. Zuzanna jest bardzo inteligentna, odpowiedzialna, myśli logicznie i działa w sposób praktyczny. Jest opiekuńcza i troskliwa w stosunku do swojego rodzeństwa. Zaprzyjaźniła się z lwem Aslanem, przez co szczególnie źle przeżyła jego śmierć. Jest wojownicza, podobnie jak jej brat Piotr, stanęła w obronie swojego rodzeństwa, pomogła Aslanowi odczarować posągi w Zamku Miałej Czarownicy. W Narni dojrzała i stała się kobietą, odpowiedzialną i rozsądną. W Narni nazwano ją królową Zuzanną Łagodną.
Edmund Pevensie
Edmund był chłopcem średniego wzrostu, z brązowymi oczami, jasną cerą i ciemnymi brązowymi włosami. Był najmłodszym z braci, był przedostatnim dzieckiem Heleny i pana Pevensie. Nie budzi naszej sympatii. Jest kłamliwy, grubiański, dokucza Łucji, wierzy Białej Czarownicy, która od początku nie jest dobrą osobą. Rozdziela się od rodzeństwa, nie dba o ich bezpieczeństwo, jest egoistyczny, chciwy i naiwny. Jednakże w czasie przebywania w Narnii chłopak zmienia się. Zostaje upokorzony przez Białą Czarownicę, zaczyna rozumieć, że był naiwny i popełnił błąd. Staje w obronie zwierzątek, które zostały zamienione w posągi przez Białą Czarownicę i jej różdżkę. Tęskni za rodzeństwem, żałuje, że odwrócił się od nich, przyznaje się do błędów. Musiał ponieść konsekwencje zwątpienia w dobro i zwrócenia się ku złu. Spod władzy Białej Czarownicy Edmund zostaje uwolniony dzięki miłości swojego rodzeństwa. Został nagrodzony przez Aslana za nawrócenie się ku dobru. Został pasowany na rycerza. Stał się królem Narnii nazywanym Edmundem Sprawied

Proces pisania książki „Opowieści z Narni: Lew, czarownica i stara szafa” C. S. Lewis opisał w swoim eseju: „Wszystko zaczęło się od obrazka”. Opisuje w nim, że w dzieciństwie zapadł mu w pamięci pewien obraz fauna niosącego paczki w pełnym śniegu lesie.
W trakcie II Wojny Światowej Londyn był bombardowany przez nazistów. W tamtym okresie wiele dzieci ewakuowano i przewożono na wieś. Kilkoro z nich trafiło do domu Lewisa. Były to dwie dziewczynki i dwóch chłopców. Wpłynęło to na kształt „Opowieści z Narni: Lew, czarownica i stara szafa”, ponieważ Lewis postanowił pisać dla młodszych dzieci i młodzieży. Postanowił napisać książkę o czwórce rodzeństwa, które wyjechało z Londynu na wieś do krewnych, ponieważ ich matka pracowała w armii, a ojciec pojechał na wojnę. Mieli zostać przetransportowani do profesora, żyjącego samotnie na wsi.
W lecie 1948 roku C. S. Lewis w rozmowie z przyjacielem Chade

„Opowieści z Narni: Lew, czarownica i stara szafa”
Autor: C. S. Lewis
„Opowieści z Narni: Lew, czarownica i stara szafa” są pierwszym tomem serii „Opowieści z Narni”. Na jego podstawie nakręcono również kilka adaptacji (np. filmów oraz miniserial animowany). Z chronologicznego punktu widzenia „Opowieści z Narni: Lew, czarownica i stara szafa” powinna znaleźć się jako drugi tom, zaraz po „Siostrzeńcu czarodzieja”. „Opowieści z Narni: Lew, czarownica i stara szafa” powstały z inspiracji autora obrazem fauna spacerującego po śniegu z prezentami.
„Opowieści z Narni: Lew, czarownica i stara szafa” opowiadają o historii czwórki rodzeństwa Pevensie: Piotra, Zuzanny, Edmunda i Łucji, którzy odkrywają tajemnicze wejście w starej szafie. Dzięki temu mogą przenosić się do krainy zwane Narnią. W wymyślonym królestwie trwa wojna. Lew Aslan chce odebrać władzę Białej Czarownicy, która dręczy mieszkańców Narnii. Rodzeństwo wplątuje się w ten konflikt i próbuje pomóc Aslanowi. Edmund przechodzi na stronę czarownicy, lecz ostatecznie rozumie swój błąd i tęskni za rodzeństwem. Cała czwórka pomaga uratować Narnię, za co otrzymują tytuły królów i królewien.
Czas i miejsce akcji: fabuła rozgrywa się w dwóch strefach: rzeczywistej i fantastycznej.
Pierwsza z nich dotyczy Londynu i wsi za czasów II Wojny Światowej, a dokładnie okresu bombardowania Londynu. Czwórka bohaterów zostaje przetransportowana z Londynu na wieś do wielkiego domostwa, oddalonego o 10 mil od stacji kolejowej.
Druga strefa – fantastyczna – odnosi się do wymyślonej krainy zwanej Narnią. Wejść do niej można przez tajemnicze wejście ukrytej w starej szafie w domostwie na wsi. Wiemy, że Narnia rozpościera się od Latarni po wielki zamek Ker-Paravel. Tutaj nie znamy dokładnego czasu.
Najważniejsi bohaterowie:
Rodzeństwo Pevensie ułożone według wieku – od najstarszej osoby do najmłodszej.
Piotr Pevensie – najstarszy z rodzeństwa. Jego rodzice to Helena i pan Pevensie. Ma dwie siostry: Łucję i Zuzannę oraz brata Edmunda. Piotr jest wysokim i barczystym młodym mężczyzną. Jest bardzo dojrzały, mądry, szlachetny i rozsądny. Jego dobre serce i uczciwość zostały docenione. Po uratowaniu Narni Piotr zostaje ogłoszony królem Piotrem Wspaniałym.
Zuzanna Pevensie – jest najstarszą dziewczynką z rodzeństwa. Ma czarne włosy i niebieskie oczy. Jest bardzo rozsądna, myśli w sposób logiczny i praktyczny. Troskliwa i opiekuńcza dla rodzeństwa. Jest wojo

„Opowieści z Narni: Lew, czarownica i stara szafa” została napisana przez C. S. Lewisa. Wydano ją po raz pierwszy w 1950 roku. Stanowi pierwszy tom siedmioczęściowej serii „Opowieści z Narni”. Jest najbardziej znaną częścią całej serii. Pod względem chronologicznym wydarzeń przedstawianych w książkach, należałoby ją umieścić jako drugą, zaraz po „Siostrzeńcu czarodzieja”.
„Opowieści z Narni: Lew, czarownica i stara szafa” opowiadają o losach rodzeństwa Pevensie: Piotra, Zuzanny, Edmunda Łucji, którzy odnajdują tajemniczą, starą szafę, będącą przejściem do magicznej krainy zwanej Narnią. Tam mieszają się w sprawy królestwa i walki o władzę. Muszą pokonać wiele przeszkód (np. manipulacja Edmundem i jego odejście od rodziny), aby pokonać Białą Czarownicę i ocalić Narnię. Spotykają fauna Tumnusa i lwa Aslana.
Główni bohaterowie:
– Piotr Pevensie: najstarszy z rodzeństwa, dziecko Heleny i pana Pevensie. Jest wysoki, umięśnionym młodym mężczyzną. Postępuje szlachetnie, ma dobre serce, jest bardzo odważny. Zawsze stanie w obronie swojego rodzeństwa. Po uratowaniu Narni zostaje nazwany królem Piotrem Wspaniałym.
– Zuzanna Pevensie: jest drugą najstarszą osobą z rodzeństwa, zaraz po Piotrze. Jest piękna, elegancka i szlachetna. Ma czarne włosy i niebieskie oczy. Jest mądra, troskliwa i odpowiedzialna. Myśli logicznie, poszukuje praktycznych rozwiązań sytuacji. Zaprzyjaźnia się z Aslanem. Po uratowaniu Narni zostaje nazwana królową Zuzanną Łagodn