Dziady cz. II

[{„insert”:”Utwór ,,Dziady cz. II” autorstwa wieszcza Adama Mickiewicza powstał w latach 1820 – 1821 – jest to I połowa XIX wieku, w Kownie (miejscowość znajdująca się obecnie na Litwie). Już napisany ukazał się światu w drugim tomiku poezji poety. Pod względem gatunkowym jest to dramat mające charakter romantyczny – po prostu dramat romantyczny. Pisany był w końcu przez wybitnego twórcę romantycznego. Było to w czasach epoki romantyzmu.nPosiada charakterystyczną dla dramatów budowę. Podzielony jest na akty i sceny. Oprócz tego zawiera tekst główny i poboczny (tzw. didaskalia, która stanowi wskazówki dla grających aktorów). Występują też dialogi oraz monologi wygłaszane przez różne osoby. Dramat ten łączy ze sobą elementy zarówno epiki, jak i liryki. I

Adam Mickiewicz, uznawany za jednego z najwybitniejszych polskich poetów oraz czołowy twórca romantyzmu, znany jest między innymi ze stworzenia dramatu pod tytułem „Dziady” składającego się z trzech części.
Część II Dziadów opowiada o pochodzącym z pogańskich wierzeń dawnym rytuale Słowian polegającym na nawiązywaniu kontaktu z duchami zmarłych przodków i dzielenia się z nimi jedzeniem w celu zapewnienia im spoczynku po śmierci. Chociaż początkowo obrzędy te były silnie związane z pogańskimi wierzeniami, zwłaszcza na terenach wschodnich przetrwały jeszcze wiele wieków po zdominowania terenów Polski przez chrześcijaństwo i zostały nieco zmodyfikowane, dopasowując się do jego systemu wierzeń. Wynika z tego również fakt, że obrzęd dziadów w czasach, w których religią dominującą było chrześcijaństwo, odbywał się w noc chrześcijańskiego święta pamięci o zmarłych, Dnia Zadusznego. Oznacza to, że akcja dramatu Adama Mickiewicza rozgrywa się właśnie w noc Dnia Zadusznego, czyli 2 listopada. Jeśli

Postacie realistyczne:
Guślarz – Przewodzi obrzędem dziadów, podczas których wzywa duchy i oferuje im pomoc. Ma zdolność odsyłania dusz z powrotem w zaświaty, jednak nie udaje mu się to z jednym duchem – Widmem.
Chór – Są to mieszkańcy wioski, którzy uczestniczą w obrzędzie. Przybyli oni, aby dowiedzieć się od duchów, jak należy postępować, żeby dostać się do nieba. W zamian oferują dla nich posiłek, modlitwę oraz w miarę swoich możliwości spełniają ich prośby. Chór zapowiada również nadejście kolejnych duchów słowami: „Ciemno wszędzie, głucho wszędzie / Co to będzie, co to będzie?” oraz powtarza przestrogi formułowane przez duchy.
Postacie fantastyczne:
Józio i Rózia – Są to duchy lekkie, które zostały wezwane po zapaleniu kądzieli. To dwójka małych dzieci, które na ziemi wiodły szczęśliwe i beztroskie życie, były rozpieszczane przez matkę. Nie doznały smutku, trosk, czy trudów codzienności, przez co nie mogą dostać się do nieba. Proszą o dwa ziarnka gorczycy (namiastkę goryczy życia). Przekazują żywym przestrogę: „Kto nie doznał goryczy ni razu, Ten nie dozna słodyczy w niebie”.
Widmo Złego Pana – Jest to duch ciężki, który został wezwany po zapaleniu wódki, przychodzi do kaplicy o północy. Za życia był okrutnym właścicielem wioski. Krzywdził swoich poddanych. Nie znał litości i współczucia dla innych. Nie nakarmił głodnych ani nie przyjął do domu cierpiących, o czym opowiadają towarzyszące mu ptaki – Kruk i Sowa, czyli dusze zmarłych poddanych. Duch prosi o odrobinę jedzenia i wody, jednak nic nie dostaje. Za karę cierpi wieczne męki – ptaki nocne szarpią jego ciało i nie pozwalają mu

Na początek warto wiedzieć, że przed właściwym utworem pojawia się wiersz, pt. „Upiór”. Przedstawia on historię człowieka, który będąc młodym popełnił samobójstwo, którego powodem była nieszczęśliwa miłość. W zaduszki szuka ukochanej, pragnie jej coś powiedzieć, a następnie popełnia samobójstwo. Jego karą jest przeżywanie tego każdego roku.
Mottem „Dziadów cz.II” jest cytat z dramatu Williama Szekspira, pt. „Hamlet”, który brzmi następująco: „Są dziwy w niebie i na ziemi, o których ani śniło się waszym filozofom”.
Akcja rozpoczyna się wieczorem 2 listopada (Dzień Zaduszny) na Litwie. Bohaterowie zbierają się w cerkwi przy cmentarzu, aby uczestniczyć w „uczcie kozła”, inaczej w obrzędzie Dziadów. Polega on na przywołaniu duchów zmarłych, którzy z jakiegoś powodu nie mogą trafić do nieba i są zmuszeni odbywać karę. Wszystkim przewodzi Guślarz, inaczej Koźlarz. Jest on kapłanem, łącznikiem pomiędzy ludźmi a duchami i to właśnie on decyduje o wymiarze pomocy ukaranym duchom. Ważną rolę odgrywa także chór. Dodaje on nastrój pełen tajemniczości, zagadkowości oraz dramaturgii. Najpopularniejszy cytat to „Ciemno wszędzie, głucho wszędzie, co to będzie, co to będzie?”
Pierwsze przybywają dzieci: Józio i Rózia. Zjawiają się pod postacią aniołków. Są to duchy lekkie. Guślarz przywołał je za pomocą garści kądzieli oraz zaklęcia. Chłopiec opisuje ich teraźniejsze życie oraz opowiada, dlaczego nie mogą trafić do nieba. Dowiadujemy się, że podczas życia wśród ludzi, nigdy nie zaznały przykrości, żyły beztrosko bez żadnych problemów i zmartwień. Duszki proszą o dwa ziarnka gorczycy, które są symbolem cierpienia. W zamian za pomoc aniołki przestrzegają zebranych, że „Kto nie doznał goryczy ni razu, Ten nie dozna słodyczy w niebie.” Znaczy to, że nie możemy być w życiu cały czas szczęśliwi, ponieważ wtedy nie trafimy do nieba.
Godzina dwunasta w nocy jest czasem przybycia najcięższych duchów, dlatego właśnie Guślarz każe zamknąć drzwi, wypowiada zaklęcie i zapala kocioł pełen wódki. Nadchodzi wtedy widmo Złego Pana. Kapłan zauważa go przez okno (widmo jest zbyt wielkim grzesznikiem, aby mogło wejść do kaplicy) i jest przerażony. Opisuje wtedy jego straszny wygląd. Po chwili przybyły się przedstawia i dowiadujemy się, że za życia był właścicielem wsi, a zmarł stosunkowo niedawno, bo trzy lata temu. Skarży się na swoje męczarnie, mówi, że pragnie zakończyć tę tułaczkę. Jest głodny i spragniony, prosi o pszenicę oraz napój, jest to dla niego jedyny sposób na dostanie się do piekła i dokończenie tam cierpienia. Nie ma co liczyć na trafienie do nieba, ponieważ jego grzechy są za ciężkie. Widmo ma już dostać to, o co prosi, ale nadlatuje Chór ptaków nocnych i wyszarpuje dary. Okazuje się, że za życia były to osoby, które doznały krzywd. Pierwszą słyszymy historię kruka. Był on biedakiem, który z powodu głodu ukradł jabłko z sadu pana. Właściciel był bezlitosny, ponieważ biedak został poddany chłostom, których nie przeżył. Kolejną historię opowiada Sowa, która za życia była biedną matką z małym dzieckiem. Pewnego wieczoru poszła do Pana, prosząc o pomoc. On nic sobie z tego nie zrobił, przez co kobieta wraz z dzieckiem zamarzła. Widmo widzi, że nie ma dla niego ratunku, dlatego przestrzega zebranych słowami „Bo kto nie był człowiekiem ni razu, temu człowiek nic nie pomoże.”, a następnie zostaje wypędzony przez kapłana. Po tych opowieściach widzimy jak okrutnym, bezlitosnym i bezwzględnym człowiekiem było za życia widmo.
Czas na duchy pośrednie, czyli takie, które nie były dobroczynne dla bliźnich. Koźlarz zapala wianek ze święconego ziela oraz tradycy

Adam Mickiewicz
Dziady cz. II – Plan wydarzeń

1. Spotkanie wieśniaków w cmentarnej kaplicy.
2. Rozpoczęcie obrzędów Dziadów.
3. Zasłonięcie okien.
4. Duchy lekkie – Józio i Rózia.
5. Zapalenie garści kądzieli.
6. Pojawienie się duchów dzieci.
7. Poznanie winy dzieci.
8. Podarowanie dzieciom dwóch ziarenek gorczycy, aby mogły dostać się do nieba.
9. Przestroga dzieci przed nadmiarem słodyczy i braku zmartwień, i obowiązków.
10. Odwołanie duchów.
11. Duchy ciężkie – Widmo Złego Pana.
12. Zapalenie kotła wódki.
13. Pojawienie się Widma za oknem.
14. Poznanie kary Widma- męki głodu i pragnienia, drapieżne ptaki porywające jedzenie Złemu Panu za nie okazywanie miłosierdzia.
15. Opowieść Kruka, jak zginął pobity za kradzież jab�

[{„insert”:”,

II część Dziadów powstała w latach 1820- 1821. Adam Mickiewicz umieścił ją w 2. tomie „Poezji” w 1823 roku. W tomie tym oprócz omawianej tutaj lektury znalazły się: poemat Grażyna, Powieść litewska, wiersz Upiór oraz IV część Dziadów. Tekst oparty jest na dawnych wierzeniach ludowych w krajach słowiańskich, którymi zafascynowany był autor powieści.
Książka została napisana w Kownie – dużym mieście na Litwie, przez co nazywana jest czasem Dziadami wileńsko-kowieńskimi.
Pod względem