Śmierć Pułkownika

"; � przyjaźniła się od dawna, uszyć męskie stroje. Uzbrojona w pistolety i sztylet wyruszyła walczyć w powstaniu. Dowodziła licznym oddziałem partyzantów.
Po złożeniu broni przez generała Chłapowskiego, który dowodził korpusem, w którym się później znalazła, postanowiła dostać się do Warszawy w celu kontynuowania walk. Dziesięć dni w wiejskim przebraniu Plater szła, ukrywając się po lasach, prowadzona przez Żmudzina. Niestety trudności wędrówki, takie jak zmęczenie, głód i bezsenność, stały się ponad siły fizyczne Emilii. Gorączkowała i mdlała z wyczerpania. Zaniesiono ją do wiejskiej chaty. Bohaterka znalazła schronienie w gościnnym dworze w Justianowie. Pomimo troskliwej opieki, jaką została obdarzona, zmarła 23 grudnia 1831 roku.
W wierszu „Śmierć Pułkownika” Adama Mickiewicza została przedstawiona jako wzniosła osoba. Na początku utworu nie było wiadomo, kim dokładnie był konający pułkownik w chatce leśnika. Pod chatę zszedł się lokalny lud zatroskany o stan zdrowia żołnierza. Na wieść o odejściu pułkownika mieszkańcy szczerze lamentowali. Wnioskować z tego można, iż był to człowiek szanowany i ceniony, a również znany, ponieważ nawet okoliczny lud słyszał o nim. Pułkownik został porównany do hetmana Stefana Czarnieckiego – bohatera narodowego. Podkreśliło to wzniosłość jego postaci oraz zasugerowało, że on również wsławił się wielkimi dokonaniami. Umierający bohater wezwał księdza. Okoliczny lud zaczął modlić się w jego intencji. Dopiero na końcu okazało się, kim był ów pułkownik – była to kobieta Emilia Plater, polska szlachcianka, która wsławiła się podczas powstania listopadowego.
Emilia Plater była szlachcianką, która przystąpiła do walk w 1830 roku wraz z własnym, licznym oddziałem partyzantów i wykazała się talentem wojskowym. Poświęciła życie za wolność polski. Odznaczała się walecznością, odwagą, szlachetnością i religijnością. Została zapamiętana jako polska bohaterka narodowa. Jej postawa była godna podziwu niewątpliwie stała się symbolem walczących polskich kobiet.