Czerwone buciki - Czerwone buciki – Hans Christian Andersen – Czas I miejsce akcji

„Czerwone buciki” są krótką baśnią napisaną przez Hansa Christiana Andersena i wydaną po raz pierwszy w roku 1845. Opowiada historię ubogiej dziewczynki przygarniętej przez starszą panią, która marzyła o czerwonych bucikach.

W baśni „Czerwone buciki” jak w większości baśni nie ma jednoznacznie wskazanego miejsca i czasu trwania akcji.
Co do czasu trwania, wiemy, iż akcja rozpoczyna się w dniu pogrzebu matki Karusi (ubogiej dziewczynki – głównej bohaterki historii) i trwa, aż do śmierci dziewczynki. Wiemy, że podczas śmierci matki, Karusia była dziewczynką. U starszej pani żyła kilka lat. W momencie Komunii była już panienką. Należy pamiętać, iż w tamtych czasach wiek, w którym dziecko przystępowało do Komunii było to 12-15 lat, czyli okres przejściowy między dzieckiem, a dorosłym. Wiemy, że minęły na pewno dwie niedziele (niedziela Komunii i niedziela tydzień później). Niestety nie wiemy jaki okres minął, gdy trzewiki zostały zamknięte, a więc od niedzieli po komunii do balu w mieście i choroby starszej pani. Wiemy tylko, że od momenty zamknięcia Karusia do bucików często zaglądała, ale mogła to robić i kilka/kilkanaście razy na dzień. Jednak należy stwierdzić, że pewnie ciężka choroba jej opiekunki nie rozwinęła się w kilka dni, tylko troszkę dłuższy okres. Po śmierci starszej pani, kiedy Karusia nie mogła uspokoić tańczących nóg i poprosiła kata o ich odrąbanie wiemy, że jakiś czas (też brak konkretów) pracowała na plebanii, gdzie pracowała, modliła siei myślała o swoich winach, aż do śmierci (wiemy, że była to niedziela), kiedy ulitował się nad nią anioł Boży i zabrał ją do nieba.
Miejsca, gdzie trwała akcja to miasto, gdzie zabrała ją starsza pani do siebie, sklep, gdzie kupiła czerwone trzewiki, kościół, w którym miała Komunię, las i chata kata, gdzie odrąbał Karusi stópki oraz plebania, gdzie pod koniec życia dziewczynka pracowała odkupując swoje przewinienia.