Sanatorium pod Klepsydrą - Sanatorium pod Klepsydrą – Bruno Schulz – Problematyka

„Sanatorium pod Klepsydrą” Brunona Schulza stanowi konfrontację bohatera ze swoim ojcem. Znajdujemy motyw podróży, do krainy zmarłych, co powinno nam przypomnieć historię Eurydyki i Orfeusza. Książkę możemy odczytywać jako kontynuację „Sklepów Cynamonowych”, znajdujemy tutaj ponownie obszar bólu oraz prawdy o przemijaniu. Pisarz pragnie zatrzymać pewne symbole, ale nie może temu podołać, gdyż świat kieruje się własnym rytmem. Najważniejszą wartością jest księga, o której jednakże nie możemy zbyt dużo powiedzieć, nie jest czymś namacalnym, odnajdujemy emanacje Księgi, jej ślady. Bruno Schulz tęskni za odchodzącym światem, za mijającym okresem dzieciństwa. U Schulza dostrzegamy rozdźwięk pomiędzy realiami a Jego wewnętrznymi wyobrażeniami, fantazjami oraz pragnieniami. Pisarz dąży do odsłonięcia uniwersalnych wartości, prawd oraz wartości, chce jakoby z otaczającej nas rzeczywistości, „zrzucić powłokę kurzu”. Bruno Schulz jest pisarzem, który pragnie nas uwrażliwiać, gdyż uważa, że straciliśmy tę pierwotną wrażliwość. Bruno Schulz posługuje się niezwykle bogatym językiem, cechuje się poetyckością. Świat pisarza jest niezwykły, pełen dziwów, autor poniekąd buntuje się przeciw galicyjskiej rzeczywistości, która ograniczała się na Franciszku Józefie I. Większość podróży, które odbywa Józef, ma miejsce w Jego wyobraźni, jedyna którą odbył rzeczywiście była do sanatorium pod klepsydrą, które jednak było odzwierciedleniem Jego rodzinnego miasta. Bruno Schulz poniekąd opisuje swoją małą ojczyznę, swoje miejsce na ziemi. Akcja ma miejsce w XX-leciu międzywojennym, choć żadne daty nie padają to jednak występują charakterystyczne dla epoki rekwizyty. Jednak pamiętajmy, iż nie jest to w skali 1:1, gdyż znajdziemy u Schulza chociażby postać psa- człowieka. Jest to książka o potrzebie zmierzenia się z samym sobą. Brunona Schulza warto zgłębić, gdyż jest On bardziej kojarzony na Zachodzie aniżeli Prus, Żeromski czy Mickiewicz. Wniosek jaki winniśmy wyciągnąć to mianowicie ten, że Bóg sprawia rzeczy Mu przynależne, analogicznie istota ludzka sprawia rzeczy ludzkie, nie ma innej rady niż się pogodzić z takim stanem rzeczy. Musimy też zauważyć, iż czasem te sfery sacrum oraz profanum, potrafią się przenikać. Bruno Schulz kładzie nacisk na stwierdzenie, że jesteśmy tacy, jakimi „ulepiono nas” w dzieciństwie. Jako jednostki dorosłe powinniśmy znaleźć ten klucz do naszego życia, który jest związany z pierwszym etapem naszego żywota, musimy nauczyć się go wykorzystać. Schulz mówi o tym, że mamy dążyć do poznania rzeczywistości ukrytej, choć nigdy nie poznamy całej tej głębi. Niezwykłe są te surrealistyczne uniwersa, kreślone przez pisarza. Jego przywiązanie i szacunek do słowa, które to kształtuje rzeczywistość, czasy, wymiary oraz przestrzenie. Schulz porusza temat życia, które to wybiera, nawet jeśli miałoby one być wieczną tułaczką po świecie, który podupadł, został zniszczony. Pisarz wpisuje rzeczywistość w kosmiczny ład. Pisarz porusza tutaj motyw miłości, chłopca do pięknej Bianki, zawodu miłosnego, gdyż bohaterka odchodzi z Rudolfem. U Schulza niezwykle istotny jest motyw przemiany, oswaja nas przez to ze śmiercią, która u tego pisarza nigdy nie jest czymś ostatecznym.