Stary człowiek i morze

„Człowieka można zniszczyć, ale nie pokonać”
„Stary człowiek i morze” to opowieść napisana przez amerykańskiego pisarza i dziennikarza Ernesta Hemingwaya, żyjącego w latach 1899 – 1961. Opowiada ona o rybaku – starym Santiago i jego zmaganiach podczas połowów. Książka cały czas trzyma czytelnika w napięciu i sprawia, że nie można odejść od niej nie znając zakończenia. Myślę, że każdy, kto po nią sięgnął, przeczytał do końca. Dodatkowo porusza ona wartości ważne dla każdego człowieka, takie jak: samotność, starość, cierpienie oraz przyjaźń pomimo różnic. Przepełniona jest również wartościowymi, bardzo mądrymi przemyśleniami głównego bohatera, które każdy powinien znać.
Akcja opowiadania rozgrywa się w latach czterdziestych XX w. na Kubie, w pobliżu Hawany, gdzie z dala od innych mieszkał biedny rybak Santiago. Co zadziwiające, mężczyzna pomimo swojego wieku (ponad siedemdziesiąt lat) był bardzo silnym, krzepkim człowiekiem. Rybak bardzo przeżył śmierć ukochanej żony, był samotny, jednak zachował pogodę ducha. Często pomagał mu kilkunastoletni chłopiec o imieniu Manolin. Uważał on mężczyznę za swojego mentora i podziwiał go za jego wiedzę. Na początku wypływał z nim na połów, jednak od czasu, kiedy Santiago nie złowił żadnej ryby przez 84 dni, rodzice kazali mu zmienić pracodawcę. Mimo tego chłopiec przynosił mężczyźnie jedzenie i troszczył się o niego. Pewnego dnia Santiago zdecydował się na bardzo odważny krok. Miał zamiar samotnie wypłynąć daleko od brzegu, bez lepszego przygotowania i sprzętu. Był jednak zmuszony do podejmowania tak radykalnych kroków, bo nie miał jedzenia ani pieniędzy. Pewnego pogodnego ranka, rybak wszedł do łodzi i rozpoczął swoją morderczą eskapadę. Nie miał dużo prowiantu i wody, nie miał dobrego, solidnego sprzętu, miał za to swój wiek i problemy fizyczne, jednak nie pozostawało mu nic innego. Wypłynął daleko w otwarte wody, z nadzieją, że będzie sprzyjało mu szczęście. W pewnym momencie haczyk chwycił naprawdę wielki marlin. Był dużo większy i silniejszy niż rybakowi mogłoby się przyśnić. Rywale rozpoczęli toczyć nierówną walkę, z

AutorErnest Miller Hemingway był amerykańskim dziennikarzem i pisarzem. Urodził się 21 lipca 1899 roku. Zmarł 2 lipca 1961 roku – popełnił samobójstwo. Jego najbardziej znane utwory to powieści „Słońce też wschodzi”, „Pożegnanie z bronią”, „Komu bije dzwon” oraz opowiadania „Śniegi Kilimandżaro” i „Stary człowiek i morze”. Za opowiadanie „Stary człowiek i morze” otrzymał w 1953 roku Nagrodę Pulitzera. Rok później został laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie literatury.Gatunek„Stary człowiek i morze” jest opowiadaniem. To krótki jednowątkowy utwór epicki napisany prozą. Zdarzenia ukazane są w porządku chronologicznym. Urozmaicają je retrospekcje, czyli przywołane w rozmowach, wspomnieniach i snach wcześniejsze wydarzenia. Narrator opowiadania jest trzecioosobowy i wszechwiedzący. Utwór ma charakter paraboliczny. Wskazują na to prosta fabuła i metaforyczny sens opowieści.Geneza utworuHemingway w latach 30. XX wieku przebywał na Kubie. To tam rozpoczął pracę nad swoim opowiadaniem. Trudno powiedzieć, czy Santiago ma swój pierwowzór. Pisarz twierdził, że nie miał na myśli nikogo konkretnego, tworząc tytułową postać. Być może jednak pierwowzorem jest Gregorio Fuentes, kubański rybak i majtek na łodzi Hemingwaya. Biografowie pisarza uważają, że prawdopodobnie był nim Carlos Gutierrez, sędziwy rybak, z którym pisarz się zaprzyjaźnił, gdy wspólnie wypływali na połowy.Czas i miejsce wydarzeńCzas akcji to najpewniej lata 30. lub 40. XX wieku. Podstawą do takiego stwierdzenia jest fakt, że Ernest Hemigway przebywał na Kubie pod koniec lat 30. Akcja obejmuje kilka dni i nocy we wrześniu.Wydarzenia dzieją się na Kubie – rybak rozważa kierowanie się w drodze powrotnej ku światłom Hawany. Wioska, w której żyje Santiago, nie jest nazwana. Część akcji ma miejsce na lądzie – w kawiarni Taras, na przystani, w domu starego człowieka. Część wydarzeń rozgrywa się na morzu, a dokładniej na Oceanie Atlantyckim, na łodzi głównego bohatera.Bohaterowie1) Santiago to stary rybak mieszkający w wiosce w pobliżu Hawany. Ma on pooraną zmarszczkami i bruzdami twarz, ale niezwykle młode jasne oczy koloru morza. Na policzkach ma plamy po niezłośliwym raku skóry. Jego dłonie są zniszczone i spracowane. Ubrania Santiago, wielokrotnie łatane, przypominają o biedzie właściciela. Stary rybak jest bardzo pracowity i odpowiedzialny. Łowienie ryb to jego pasja i życie. Wielu uważa, że ma on pecha i że już nigdy nic nie złowi. On jednak jest gotów udowodnić wszystkim, że nie mają racji. To człowiek ambitny, dumny. Nie chce prosić o pomoc czy jałmużnę. Jest też odważny. Wyrusza na wyprawę w głąb morza, podczas której walczy z wielkim marlinem, a potem z rekinami. Santiago jest niezwykle mądry i doświadczony. Toczy ożywione rozmowy z Manolinem. Dyskutuje z nim o baseballu i łowieniu ryb, opowiada o swoim życiu. Umie obserwować przyrodę i odczytywać sygnały, które ta wysyła. Pomogło mu to na morzu. Santiago jest wrażliwym człowiekiem, który kocha naturę i swojego młodego przyjaciela Manolina. Jest on t

Stary rybak, Santiago, od osiemdziesięciu czterech dni nie złowił żadnej ryby. Zaczęto nazywać go pechowcem. Wcześniej pływał z chłopcem o imieniu Manolin, ale jego rodzice zdecydowali, że powinien uczyć się fachu na innej łodzi. Chłopiec przyjaźnił się z Santiago. Chciał z nim pracować, a ponieważ nie mógł, starał się chociaż mu pomagać. Kupował mu piwo i jedzenie, przynosił przynęty. Manolin zaniósł wraz z rybakiem osprzęt łodzi do domu. Młody przyjaciel wiedział, że Santiago jest biedny. Miał stare, wielokrotnie łatane ubranie, często był głodny, w domu nie posiadał zbyt wielu sprzętów, a te, które jeszcze w nim stały, były zniszczone. Chłopiec i starzec nie rozmawiali o tej sytuacji, udawali wręcz, że wszystko jest w porządku. Rozmawiali natomiast o baseballu, pogodzie, warunkach do łowienia, rybach, o wyprawach Santiago do Afryki. Manolin przyniósł kolację. Pomyślał też, że musi zadbać o inne potrzeby przyjaciela, ubranie, ręcznik, wodę, mydło. Po zaplanowaniu kolejnego dnia chłopiec wrócił do siebie, a stary zasnął.
Santiago obudził rano Manolina. Razem wypili kawę. Potem każdy z nich ruszył do swojej łodzi. Stary rybak, wiosłując szybko, rozmyślał o ptakach i morzu. Będąc już dość daleko od brzegu, przygotował przynęty i dryfował z prądem. Powoli zaczął tracić z oczu inne łodzie. Na niebie dostrzegł sokoła, który wypatrzył w wodzie zdobycz. Stary popłynął w tamtym kierunku i dostrzegł delfiny oraz latające ryby. Uważnie obserwował naturę, chcąc odczytać, czy może się pojawić jego wielka ryba. Rozmyślał też o meduzach i żółwiach. Jednocześnie obserwował ptaka, który był dla niego wielką pomocą. Rybak złowił tuńczyka, który mógł być przynętą na większe zdobycze. Zauważył też, że mówi sam do siebie i że bardzo oddalił się od lądu. Jedna z jego lin zaczęła się naprężać. Stary wiedział, że jakaś ryba skusiła się na przynętę. Po kilku nerwowych chwilach rybak zrozumiał, że ma na haku duży okaz. Santiago przygotował się do dalszej walki o rybę, związując ze sobą zapasowe liny. W pewnym momencie ta zaczęła odpływać, ciągnąc za sobą łódź. Rybak martwił się, co się stanie, jeśli popłynie w głębinę. Jednocześnie bardzo chciał ją zobaczyć. Wiedział, że jest już bardzo daleko od brzegu, a zbliża się noc. Usiadł tak, by mu było wystarczająco wygodnie, okrył ramiona workiem, ułożył na nich linę. Myślał o tym, że po

Ernest Hemingway napisał „Stary człowiek i morze” jest to opowieść o kubańskim rybaku, który podjął w swoim życiu bardzo trudną walkę.

Opowieść pokazuje nam bohatera Santiago, który od osiemdziesięciu dni nie złowił żadnej ryby. Lecz nie poddawał się i próbował cały czas, ponieważ wierzył w swoje umiejętności i siły. Wcześniej pływał on z chłopcem Manolinem, którego nauczył wielu sztuk łowienia ryb. Jednak ojciec chłopca przeniósł go na inna szczęśliwą łódkę z powodu nie powodzeń. Manolin dba o starego rybaka, ponieważ jest bardzo przywiązany do niego. Chłopiec pociesza cały czas rybaka i przypomina mu szczęśliwe chwile. Następnego dnia bardzo wcześnie, ponieważ jeszcze przed wschodem słońca chłopiec wraz z rybakiem przygotowują łódź na odpływ rybaka. Następnie Santiago żegna się z chłopcem i wypływa na morze. Po tak wielu próbach w końcu udaje mu się i podjąć walkę z marlinem, wykazując się tym samym bardzo dużą odwagą. Była to jego największa ryba jakąkolwiek widział w swoim życiu lecz nie poddał się bez walki i odnalazł w sobie siłę. Santiago udaje się złowić marlina, lecz ryba nie chce zmieścić się do łodzi, ponieważ jest zbyt duża. Przywiązuje go do burty oraz rozkłada żagiel i w ten sposób płynie w kierunku brzegu. W tym samym czasie rekin wyczuwa krew marlina i podpływa do ryby tym samym wbijając zęby w rybę. Bohater atakuje go, pokonując rekina. Jest ciekawy ile dostanie za taka rybę na targu. Jest dumny z tego, że udało mu się pokonać rekina, który ugryzł jego rybę. Zaczyna myśleć też, że zb

W utworze „Stary człowiek i morze” napisanym przez Ernesta Hemingway’a akcja toczy się najprawdopodobniej w latach czterdziestych XX wieku, o czym świadczy opis rozwijającej się techniki. Ludzie mieli powszechny dostęp do radia, po niebie latały samoloty i były wykorzystywane w akcjach ratunkowych. Potwierdzeniem tych ram czasowych jest też ogromna sympatia Santiago i jego pomocnika do jednego z baseballistów, który karierę zakończył w 1951. Opowieść obejmuje cztery wrześniowe dni, a w zasadzie to trzy i pół dnia. Jest to trudny dla Santiago czas, nie tylko ze względu występujących w tym czasie huraganów, ale także dlatego, że od osiemdziesieciu czterech dni nie złowił żadnej ryby. Wszystko rozgrywa się dzień i noc przed wypłynięciem, przez dwa dni na morzu i kończy się w dniu powrotu po trudnej wyprawie.
Stary rybak zamieszkuje w pobliżu Hawany na Kubie, gdzie ma swoją ubogą chatę, przystań i ulubiony bar zwany Tarasem. Mimo to najważniejsze momenty opowieści umiejscowione są na oceanie, w pobli

,,Stary człowiek i morze”
Autor:
Ernest Hemingway to amerykański dziennikarz, pisarz.

Geneza: Utwór został wydany w 1952 roku. W głównej mierze książka została napisana na podstawie doświadczeń autora.

Gatunek:
Opowiadanie to krótki utwór literacki. Ma jednowątkową fabułę. Jest pisane prozą.

Bohaterowie:
Santiago -stary rybak, człowiek niezłomny, główny bohater utworu, po obu stronach twarzy miał brunatne plamy, był silny i chudy, kochał morze, interesował się baseballem, był wytrwały i spokojny, nie obrażał się, żył w trudnych warunkach,

Manolin – chłopiec pomagający Santiago na morzu, od niego nauczył się łowić,

Martin – właściciel nadmorskiej kawiarni.

Czas i miejsce wydarzeń:

Czas: pierwsza połowa XX wieku.

Miejsce: Kuba, morze, kawiarnia, dom Santiago.

Tematyka: Książka opowiada o starym rybaku, który łowił ryby.

Problematyka: samotność, niezłomność, połów ryb.

Streszczenie:

Kiedyś żył starszy człowiek o imieniu Santiago, łowiący ryby. Od osiemdziesięciu czterech nie złowił ani jednej. Dawniej pływał wspólnie z nim Manolin, ale po pechowych połowach, rodzice zmienili mu łódź. Oczy mężczyzny biły niezłomnym blaskiem. Po wyprawach wypoczywał w kawiarni. Santiago interesował się baseballem.
Następnego ranka Santiago przebudził Manolina i poszli nad morze. Rybak postanowił zmienić miejsce połowu. Z boku łodzi starannie powiesił linki. Obserwował morze. W górze spostrzegł ptaka. Musiał coś wytropić. W wodz

„Stary człowiek i morze” – Ernest Hemingway
Bohaterowie:
Santiago to główny bohater utworu Ernesta Hemingwaya. Miał około siedemdziesięciu lat i borykał się z różnymi przeciwnościami losu. ,,Stary był suchy i chudy, na karku, miał głębokie bruzdy. Brunatne plamy po niezłośliwym raku skóry, występującym wskutek odblasku słońca na morzach tropikalnych, widniały na jego policzkach. Plamy te biegły po obu stronach twarzy. Ręce miał poorane głębokimi szramami od wyciągania linką ciężkich ryb. Ale żadna z tych szram nie była świeża. Były one tak stare jak ślady po erozji na pustyni. Wszystko w nim było stare prócz oczu, które miały tę samą barwę co morze i były wesołe i niezłomne”. Dalej można się dowiedzieć: ,,Dziwne to były ramiona, wciąż jeszcze silne, choć bardzo stare; szyja też była mocna, a bruzdy mniej widoczne, gdy spał i głowa opadła mu na piersi. Koszulę tyle razy łatano, że przypominała żagiel, a łaty spłowiały na słońcu i przybrały najrozmaitsze odcienie. Głowa starego była jednak bardzo sędziwa, a kiedy miał zamknięte oczy, w twarzy nie było życia”.
Santiago miał ogromną siłę. Umiał radzić sobie w trudnych sytuacjach. Mimo porażki próbował znaleźć wyjście z trudnych sytuacji. Rybaka można nazwać człowiekiem niezłomnym, ponieważ nie poddał się i wierzył w powodzenie połowu. Od osiemdziesięciu czterech dni rybak nic nie złowił. Żył biednie, mieszkał w biednym domku, śpiąc na starych gazetach. Zabijał ryby, tylko dlatego, że było to jedyne jego ź

Genezą utworu Ernesta Hemingwaya ,,Stary człowiek i morze” była jego własna sytuacja z życia. Hemingway w swoim życiu interesował się baseballem, stąd też w swoim utworze zawarł on informacje o tym, że Santiago i jego przyjaciel są fanami tej dyscypliny sportu. Genezą tego utworu było również zainteresowanie się Ernesta łowieniem ryb, czego nauczył się p

Stary rybak, który nazywa się Santiago, od dłuższego czasu samotnie łowi ryby w Golfstromie.
Mieszka w ubogim domku zbudowanym z twardych liści drzewa palmowego. Jego łódź również jest w nie najlepszym stanie, żagiel jest połatany.
Santiago przechodził kiedyś, na szczęście niezłośliwego, raka skóry. Po chorobie zostały na jego twarzy brunatne plamy. Oczy jednak ma radosne i ufne.
Ręce mężczyzny są poharatane od wyciągania linką ciężkich ryb.
Od osiemdziesięciu dni jednak Santiago nie złowił bowiem żadnej ryby, dlatego Manolin – chłopiec, który z nim pływał, ucząc się sztuki rybołówstwa – nie towarzyszy mu już w połowach, gdyż ojciec młodzieńca, uznawszy Santiago za pechowca, przeniósł syna na inną „szczęśliwą” łódź.
Chłopak był bardzo zżyty z rybakiem. Pierwszy raz wypłynęli razem, gdy ten miał zaledwie pięć lat. Dlatego od zakazu pływania z Santiago, młodzieniec pomaga mu w inny sposób – codziennie przynosi mu kolację z baru i czyta gazetę. Ich wspólną pasją jest baseball, kibicują jednej drużynie. Chłopak też wciąż podtrzymuje starego rybaka w nadziei, że czas dobrych połowów wróci.
Pewnego dnia rano Santiago jak zawsze budzi młodzieńca, piją kawę, którą biorą na kredyt w budce dla rybaków., po czym rybak żegna się z Manolinem i wypływa w morze. Mówi na nie „la mar”. Tak, w rodzaju żeńskim, po hiszpańsku mówią na morze ludzie, którzy je kochają. Inni natomiast nazywają je „el mar”, co oznacza „przeciwnik”, a nawet „wróg”.
Tego samego dnia Santiago wypłynął dalej niż zwykle. Płynąc, słyszał w oddali głosy ludzi z innych łodzi oraz dźwięk wyskakujących z wody latających ryb. Bardzo je zresztą lubi.
Potem skierował swoją łódź za szybującym sokołem, ponieważ widział, że ten nie krążył na darmo. Miał rację, gdyż trafił na ławicę delfinów. Jednak jego hak z przynętą połyka znacznie większa ryba.
Santiago zrozumiał, że to nie będzie zwykły połów, lecz prawdziwa próba sił i że będzie musiał działać inaczej niż zwykle. Domyśla się, że ryba, która pochwycił, to marlin, wyjątkowo ciężka, duża i silna sztuka. Tymczasem marlin zaczyna ciągnąć jego łódź na pełne morze.
Mężczyzna nabrał do niego w tym czasie wiele szacunku. W ogóle kochał ryby i zastanawiał się, czy to, że darzy ryby uczuciem, a potem je zabija, nie jest czasem większym przewinieniem, niż robienie tego bez żadnych skrupułów.
W tym samym czasie Santiago wspomina chwile spędzone z Manolinem. Bardzo brakuje mu chłopca i jego pomocy. Samotny na łodzi, nie ma się do kogo się odezwać. Gada więc sam ze sobą, myśląc przy tym, że każdy, kto by usłyszał te rozmowy, uznałby go za wariata.
Podczas tych dumań marlin ciągnął jego łódź. Rybak był pod ogromnym wrażeniem mądrości ryby. Przemawia do niej z szacunkiem i traktuje jak równego i godnego przeciwnika. Oznajmia jej, że bardzo ją kocha, ale zabije ją, bo takie jest prawo natury.
Zaczyna się jednak martwić, że nim marlin się zmęczy, to i jemu zabraknie sił. Jest już przecież dość stary. Wtedy jednak przypomina mu się jak kiedyś w młodości w barze w Casablance, przez cały dzień i noc zmagał się z pewnym Murzynem w pojedynku na rękę i pokonał go, choć ten uchodził za najsilniejszego w okolicy. To wspomnienie dodaje mu otuchy, że z każdym przeciwnikiem można wygrać. Dla

Klęska czy zwycięstwo?
Książka „Stary człowiek i morze” skłania do wielu przemyśleń. Tytułowy bohater wypływa w morze, aby złowić rybę i udowodnić sobie, że wciąż jest dobrym rybakiem. Po przeczytaniu tej lektury nurtuje mnie pytanie: Czy Santiago, główny bohater książki, odniósł zwycięstwo czy poniósł klęskę?
Zacznę od argumentów, które dowodzą, że główny bohater poniósł klęskę. Santiago wypłynął w morze nie tylko po to, aby udowodnić sobie i innym, że wciąż jeszcze umie łowić ryby, ale też dlatego, aby zarobić na życie. Był biednym rybakiem mieszkającym w bardzo skromnej chatce z dala od domów pozostałych mieszkańców wioski. Złowienie takiej dużej ryby, jaką był marlin, pozwoliłoby mu przeżyć zimę i zarobić na utrzymanie siebie. W końcu udało mu się go złowić. Rybak nie chciał jednak zabić ryby – traktował ją jak przyjaciela, jak brata. Wiedział jednak, że musi pozbawić ją życia, aby samemu przeżyć. Gdy mężczyzna zabił marlina, jego krew rozlała się po wodzie i wkrótce przypłynęły rekiny. Zjadły z marlina całe mięso – tak, że został tylko szkielet. Mężczyźnie nie udało się dobić do brzegu z całą rybą. Miał zarobić na życie, a wrócił z niczym. Podjął się walki z rekinami i ją przegrał. Drapieżniki zjadły mięso marlina, a Santiago wrócił nocą cały pokaleczony, poraniony i zmęczony, jedynie ze szkieletem wielkiej ryby. Nie sprzedał go, bo nikt przecież nie kupi samych kości. Nic nie zarobił, więc nie osiągnął jednego z celów swojej wyprawy. Zatem przegrał.
Z drugiej strony – mimo że Santiago chciał zarobić na życie, sprzedając mięso ryby – marzeniem bohatera było złowienie ogromnego marlina. To, że rekiny zjadły z niego mięso, nie oznacza przecież, że go nie złowił. Tak więc spełnił swoje marzenie. M

Ernest Hemingway to autor książki pod tytułem „Stary człowiek i morze”.
Główny bohater tej książki miał na imię Santiago. Był on starszym człowiekiem. Miał około 80 lat. Na jego twarzy i rękach były widoczne głębokie bruzdy i plamy po niezłośliwym raku skóry, miał niebieskie wesołe i niezłomne oczy, jak i mnóstwo blizn wynikających z pracy. Mieszka w skromnej chatce z liści palmowych mieszczącej się na wschodnim wybrzeżu Oceanu Atlantyckiego. W jego mieszkaniu znajdują się łóżko, krzesło, mały stolik, kilka obrazów ze świętą rodziną i obrazek jego zmarłej żony, który kiedyś wisiał na ścianie, lecz za bardzo mu o niej przypominał, więc położył go na stoliku. Santiago miał również łódkę, na której łowił ryby, lecz od około 80 dni nic nie złowił. Prześladował go pech. W książce Ernesta Hemingwaya jest dużo cytatów. Jednym z nich jest cytat: „człowiek nie jest stworzony do klęski. Człowieka można zniszczyć, ale nie pokonać”. W lekturze występuje również wiele symboli między innymi:
– marlin, czyli symbol trudnych do osiągnięcia pieniędzy, celu, jak i przeszkód w naszym życiu,

&

1. Pech prześladujący starca:
a) bezowocne połowy,
b) zakaz dla chłopca wypraw z pechowym rybakiem.
2. Codzienna pomoc Manolina przy sprzęcie rybackim mężczyzny:
3. rozmowa o kolejnym dniu,
a) chęć towarzyszenia w następnym połowie przez chłopca,
b) brak zgody Santiago.
4. Samotny wypływ osiemdziesiątego czwartego dnia na morze:
5. dalekie wypłynięcie i zarzucenie przynęt,
6. obserwacja morza i zwierząt,
7. złowienie małego tuńczyka.
8. Połknięcie haczyka przez marlina.
9. „Holowanie” łodzi przez rybę z dala od brzegu.
10. Kolejny dzień.
11. Przecięcie dłoni linką i zjedzenie tuńczyka.
12. Skurcz w lewej ręce.
13. Przemawianie do ręki.
14. Stopniowe ustępowanie skurczu.
15. Dalsze, lecz wolniejsze już holowanie łodzi przez rybę.
16. Wynurzenie się ryby i podziw rybaka.
17. Odmawianie „Ojcze nasz” i „Zdrowaś Mario”.
18. Kończenie się zapasów na łodzi.
19. Złowienie delfina:
a) patroszenie,
b) odnalezienia dwóch świeżych latających ryb w żołądku delfina,
c) zjedzenie kawałka delfina i jednej ryby.
20. Zabezpieczenie linek i zapadnięcie w sen.
21. Szarpnięcie linki oraz przebudzenie się rybaka.
22. Kilkakrotne wynurzenia i

Charakterystyka Santiago
Głównym, a jednocześnie tytułowym bohaterem książki Ernesta Hemingwaya jest Santiago. To stary, samotny rybak mieszkający w Hawanie. Jego żona zmarła, niestety nie ma także dzieci. Łowi ryby w prądzie morskim Golfstromie. Od wielu dni, a dokładnie od osiemdziesięciu czterech nie złowił żadnej ryby. Z tej racji otrzymuje przezwisko „salao” co oznacza pechowy.
Santiago jest chudym mężczyzną w podeszłym wieku. Na jego policzkach można dostrzec ciemne plamy po przebytej chorobie – raku skóry. Ma stare, ale dość silne ramiona, ręce natomiast pokrywa wiele blizn od linek. Jego oczy w odróżnieniu od reszty ciała wyglądają młodo i mają kolor morza, czyli błękitny. Jest ubrany w wielokrotnie łataną koszulę. Dysponuje swoją łodzią i sprzętem, ale przynęty często przynosi mu zaprzyjaźniony z nim chłopiec – Manolin.
Bohater książki jest miłym człowiekiem szanującym otaczającą go przyrodę. Potwierdza ten fakt to, że nie podoba mu się zabijanie dla sportu, dlatego z wielkim bólem serca zabija tak potężnego i pięknego marlina. Nie przejmuje się, gdy inni się z niego wyśmiewają. Interesuje się baseballem, a jego ulubionym zawodnikiem jest Joe di Maggio. Santiago prowadzi bardzo skromne życie. Spośród innych ludzi wyróżnia go cierpliwość. Świadczy o tym to, że mimo nieudanych połowów nie poddaje się i nadal próbuje złowić rybę. Charakteryzuje się też dużą wytrwałością, ponieważ niezależnie od zmęczenia i braku siły walczy z marlinem. Kiedyś, gdy był młody siłował się na rękę z najsilniejszym Murzynem. Trwało to całą dobę, ale w końcu wygrał udowadniając swoją siłę. Ma także dobrą orientację na morzu. Starzec ten jest osobą odważną – nie boi się pływać samotnie po morzu w nocy, a na dodatek daleko od lądu. Swoją niezwykłość pokazuje, kiedy wraca z wielkim szkieletem ryby.
Santiago wszystkie swoje dobre cechy wykorzystuje, aby złowić marlina oraz w walce z rekinami. Według mnie jest to postać bardzo pozytywna. Można się wiele od niego nauczyć. Jest człowiekiem godny

Akcja opowiadania rozgrywa się w ciągu czterech dni września, w końcu lat czterdziestych XX wieku. Znaczna jej część toczy się w pobliżu wybrzeża Kuby. Głównym bohaterem jest Santiago – biedny i stary rybak. Natomiast postacią drugoplanową jest Manolin – młody chłopiec. Ich relacje są przyjacielskie, a nawet można powiedzieć, że jak ojca z synem. Manolin uczył się od starego sztuki rybackiej, lecz z uwagi na to, że przez 84 dni nic nie złowił, rodzice chłopca uznali Santiago za ,,salao,, czyli pechowego i przekazali syna do szczęśliwej łodzi. Mimo,że tam miał okazję oglądać wspaniałe połowy, to i tak często zaglądał do starego, aby posłuchać jego opowieści i podzielić się z nim jedzeniem. Lubili spędzać czas na rozmowach o aktualnych meczach baseballu.

Gdy zaczynał się ich dzień pracy, Santiago (jak to miał w zwyczaju) poszedł obudzić Manolina. Po wypiciu pobudzającej kawy, każdy z nich udał się w swoją stronę. Mężczyzna przygotował łódź i wypłynął daleko licząc na złapanie dużej ryby. Kiedy był już w odpowiedniej odległości od brzegu zarzucił cztery przynęty. Zawsze nazywał morze la mar, ponieważ je kochał. Płynął powoli, aby utrzymać linki w pionie. Było dość spokojnie, dlatego miał czas na oglądanie polującej fregaty, latających ryb i delfinów. Niespodziewanie coś zaczęło szarpać przynętę, więc stary odciął ją od patyczka i zaczął sam nią kierować. Poczuł ogromny ciężar i już wiedział, że był to marlin. Poczekał aż ryba pożre przynętę i i wciąż naprężał linkę. Wiedział, że złapanie takiego potwora będzie bardzo trudne, lecz nie spodziewał się, że ryba zacznie holować jego łódź. Przez trzy dni Santiago nieprzerwanie trzymał linkę. W tym czasie złapał również delfina, w którego żołądku znalazł dwie latające ryby. Postanowił się nimi posilić i mimo że ręka zaczęła mu drętwieć nie poddawał się. Przez cały ten okres miał wiele szacunku dla ryby i mówił do niej, postanowił również, że będzie z nią trwał aż do swojej lub jej śmierci. Bardzo dużo wspominał Manolina i za nim tęsknił. Pewnego dnia postanowił, że musi się przespać, aby nie stracić zupełnie siły. Śnił o lwach w Afryce i swojej młodości. Obudził go skok marlina, przez