Gargantua i Pantagruel - Problematyka

Francois Rabelais, tworząc postaci, chciał przede wszystkim utworzyć szopkę polityczną, poprzez ukazanie olbrzymów zamierzał wyśmiać pewne przywary społeczne, przedstawić społeczeństwo w nieco krzywym zwierciadle.Autor jako ważne ujął w swym dziele 'karnawalizację’ oraz 'gargantuiczność’.’Gargantuiczny’ znaczy tyle co wielki, żarłoczny oraz rubaszny.’Karnawalizacja’ oznacza ludową tradycję śmiechu, karnawału, ponadto zawieszenie oraz czasami też zakwestionowanie pewnych reguł rządzących światem.Autor żył w I poł. XVI w., we Francji, był człowiekiem wykształconym, który skończył Uniwersytet w Montpellier oraz Universite do Poitiers.Z pewnością czasy w których przyszło żyć autorowi były interesujące, wtedy to tworzyła się monarchia stanowa.Niektórzy krytycy literaccy w ojcu Gargantui, widzą króla Ludwika XII. Jeśli przyjmiemy tę tezę za prawdziwą, wtedy to Gargantua jawi się nam jako Franciszek I, zaś Pantagruel byłby Henrykiem II.Moim zdaniem jednak, byłoby to zbyt wielkie uproszczenie, z tej racji, że ostrze krytyki pisarza kierowane było w całe społeczeństwo, nie zaś w poszczególne postaci.Autor mówi, że utwór ma większy sens, jego celem było nauczenie czegoś swoich czytelników.Pisarz skupia się na przywarach społecznych, w tym celu posługuje się parodią oraz satyrą. Autor ma negatywny stosunek do średniowiecznego sposobu myślenia, który dostrzega u wielu jemu współczesnych.Pisarz optuje za ideami renesansu, porzuca ascezę, zaznacza, że należy korzystać z życia.Pisarz uderza też w profesorów z Sorbony, których sposób myślenia uważa za zacofany, taki który nie przystoi do warunków współczesnego świata.Wojny są dla autora absurdem, podobnie jak tyrania.W swym V tomowym dziele, choć tak naprawdę, krytycy literatury podważają często fakt napisania piątej księgi przez Rabelais, pisarz ten skupia się również na scholastycznym nauczaniu, jest to metoda filozoficzna, która związana jest ze sposobem w jaki edukuje się na średniowiecznych uniwersytetach.Sorboniści zdaniem Rabelais nie są w stanie skutecznie nauczać, gdyż ich metodą jest kazanie wkuwania na pamięć pewnych treści. Gargantua był uczniem sorbonistów, od których zbyt wiele się nie nauczył.Pisarz odrzuca ubóstwo, nawołuje do radosnego korzystania z życia, odrzuca pamięciowe sposoby nauczania. Pisarz uderza w kościół, głównie mam tutaj na myśli, że neguje ascezę klasztorną.Pantagruel wraz ze swoją świtą stanowi odzwierciedlenie francuskiego społeczeństwa, najlepiej oddaje wady Panurg.Pisarz nie odpuszcza nikomu, celnie trafia w protestantów jak też w katolików. Patifagowie to protestanci, zaś papimoni to katolicy.Pisarz w zupełnie inny sposób niż dotychczas myśli o świecie, u progu renesansu wiedza wynika z człowieka, nie jest wymuszona. Społeczeństwo opisane przez pisarza nie ma wielkich ideałów, po prawdzie nie ma żadnych ideałów. Odnajdziemy pochwałę cielesności, apoteozę radości życia.Z pewnością na plus, należy przy tym dziele zapisać barwny oraz dosadny język. Odnajdziemy tutaj wiele neologizmów. Pisarz posługuje się szowinizmem, jednak pamiętajmy, że jesteśmy w XVI w.