Dziewczynka z parku

Książka autorstwa Barbary Kosmowskiej nosząca tytuł „Dziewczynka z parku” opowiada o Andzi, która zmaga się z żałobą po śmierci swojego taty.
W drodze powrotnej ze szkoły rozmawia ze swoim kolegą Jeremiaszem. Mówi mu o zachowaniu swojej mamy, że zachowuje się, jakby nie była dorosła. Ciągle leży w sypialni pod kocem w kratę. Zdarza jej się to w porze kolacji, a nawet po południu. Dzieci poszły razem karmić kaczki do parku.
Po powrocie ze szkoły mama Andzi pyta ją, czy jest głodna, co w szkole? Coraz trudniej im rozmawiać ze sobą. Dziewczynka często rozmyśla nad tym, że gdy tata umarł, zabrał ze sobą wszystkie słowa. To samo stało się z ich uśmiechem. Mama proponuje córce, aby zagrały w chińczyka, ta wykręca się odrabianiem lekcji, mimo że następnego dnia jest sobota. Po pogrzebie babcia powiedziała, że trzeba cierpliwie czekać, żeby wszystko wróciło do normy. Dziewczynka stwierdziła, że najprawdopodobniej babcia musiała się wtedy mylić. Andzia spoglądając na wspólne zdjęcie z tatą, ma żal, że uśmiecha się do niej tylko ze ściany. Uważa, że powinien być razem z nią i sprawić, aby mama zaczęła się uśmiechać. Dziewczynka wieczorami czekała na mamę, która proponowała jej wspólne spanie. Leżały razem w wielkim łóżku i trzymały książki, choć żadna nie czytała. Wzrok mamy błądził po ścianach, a wzrok Andzi zatrzymywał się na twarzy mamy. Dziewczynka zaproponowała wspólnie pójście do parku. Mama kilkakrotnie ją pocałowała, co niezmiernie ucieszyło Andzię. Pocałunki zostały takie same.
Andzia z Jeremiaszem po szkole udali się do parku. Dziewczynka zaproponowała, że pokaże chłopcu wszystkie gniazda ptaków. Chłopiec zdziwił się, skąd Andzia wie wszystko o ptakach. Wszystkie informacje otrzymała od swojego taty, który był faunistą, czyli badaczem ptaków i ssaków. Zaczęła karmić kaczki. Często przychodziła do parku z tatą, czasami przychodziła z nimi mama, ale teraz już nie lubi spacerów. Andzia wróciła późno do domu. Została tam mamę i babcię, które siedziały przy stole. Dziewczynka oznajmiła im, że chodziła po parku z Jeremiaszem. Mama informuje ją o niepokojach nauczycielki. Zadręcza się, że to wszystko jej wina. Andzia przypomniał sobie, że w takich chwilach, kiedy mama była smutna, tata kupował sernik. Szybko pobiegła do cukierni.
Andzię spotyka przykrość ze strony Zosi, związana z przyjściem na urodziny. Na przerwie podszedł do niej Jeremiasz. Podcz

Książka pod tytułem „Dziewczynka z parku” to piękna i wzruszająca lektura. Napisała ją Barbara Kosmowska.
Przepiękne, wymowne ilustracje wykonała Emilia Dziubak.
Książka opisuje przeżycia dziewczynki Andzi oraz jej mamy związane ze śmiercią kochanego taty i męża.
Rozdział I- Druga strona ulicy
Poznajemy małą bohaterkę, Andzię, która wraca ze szkoły do domu razem ze swoim kolegą Jeremiaszem. Idą razem przez park, prowadzą poważną rozmowę. Chłopiec pyta o tatę koleżanki. Dowiadujemy się, że tata umarł. Pozostało tylko wiele wspaniałych wspomnień i ból po stracie ukochanej osoby. Ból ten kryje się w sercu dziewczynki oraz jej mamy. Jeremiasz stara się rozumieć tę sytuację. Dziewczynka mieszka w niewielkim domu z okazałym tarasem.
Rozdział II- Słowa odlatują jak ptaki
Andzia późno wróciła ze szkoły. Mama nie zapytała dlaczego. Postawiła przed córką talerz zupy. Zapytała, jak poszło córce w szkole, ale ta nie oczekiwała na takie pytanie. W jej głowie kłębiły się myśli związane z brakiem taty. Widziała, że wszystko wygląda inaczej i nigdy nie będzie tak, jak dawniej. Zniknął uśmiech z twarzy. Po pogrzebie taty, babcia powiedziała, że trzeba cierpliwie poczekać, a wszystko wróci do normy. Andzia ze łzami w oczach oglądała zdjęcie taty.
Mama powiedziała, że będzie starała się, by wszystko było jak dawniej. Zaproponowała wspólne łóżko. Obie próbowały pochylić się nad książką, ale myśli były wciąż rozproszone. Mama na dobranoc ucałowała córeczkę i utuliła ją.
Rozdział III – Sekret
Andzia znów wraca ze szkoły z Jeremiaszem. Jest zima. Lepią śnieżne kule.
Chłopiec jest zdumiony, skąd koleżanka tak dużo wie o zwierzętach. Dziewczynka wyjaśnia kim był jej tata. Mówi, że tata był faunistą- badaczem ptaków i ssaków. Obserwował ich życie i wszystko opisywał. Dziewczynka opowiadała tak, jakby tata jej żył, bo on wciąż mieszkał w jej sercu. Jeremiasz powiedział, że jego taty wciąż nie ma w domu, bo ciągle pracuje, a kiedy wraca z pracy, to zawsze jest zmęczony.
Nad stawem bawiły się dzieci. Andzia sypała kaczkom okruchy chleba i przyglądała się nim.
Jeremiasz próbował ślizgać się po lodzie, kilka razy upadł. Andzia chciała powierzyć Jeremiaszowi swoją tajemnicę. Była to tajemnica rozmowy dziewczynki z tatą w szpitalu. Ta rozmowa pozwalała jej teraz żyć, i lepiej wszystko rozumieć. Stwierdziła, że jeszcze za mało zna chłopca i nie wie, czy on by to zrozumiał.
Andzia wróciła do domu. W domu babcia z mamą toczyły rozmowy. Tym razem mama zapytała dlaczego córka później wróciła ze szkoły. Mówiła, że dzwoniła wychowawczyni. Zaczęła robić wyrzuty, że córka nie odrabia prac domowych, że spóźnia się na lekcje. Sobie też robiła wyrzuty, że nie wychodzi razem na spacer i jest winna całej tej smutnej sytuacji. Babcia próbowała pocieszyć i podtrzymać na duchu; „Obu wam jest teraz trudno i źle”. Tłumaczyła, że jakoś muszą przetrwać te trudne chwile.
Rozdział IV- Miętowe pastylki na samotność
Andzia powiedziała Zosi, że nie chce pójść do niej na urodziny. Na przerwie spotkał się z nią kolega Jeremiasz. Wyjął z kieszeni mentolowe dropsy i poczęstował Andzię. Wyjaśnił jej, dlaczego jest drugoroczny. Długo przebywał w szpitalu. Gdy wracali ze szkoły Jeremiasz zaproponował kulig. Sam miał być koniem. Postanowili razem zjeżdżać na sankach z górki. Jeremiasz chciał opowiedzieć o swoim psie Tangu, ale wspólna droga szybko skończyła się. Andzia podarowała Jeremiaszowi pięknie opakowany prezent, który miał być podarunkiem na urodziny Zosi, ale ta na niego nie zasłużyła.
Rozdział V- Cukier puder na księżycu
Andzia wróciła do domu. Drzwi były zamknięte. Mama pracowała w domu. Robiła piękne ilustracje do dziecięcych książek, ale często wychodziła na pocztę, do banku lub sklepu. Na stole leżał list a obiad był gotowy. Na dodatek mama upiekła pyszne francuskie rożki z jabłkowym musem. Obok rożków postawiła kubek z mlekiem. Andzia zaczęła jeść pyszności. Przyglądała się przez okno jak sikorki zjadają okruchy i słoninkę i nagle zobaczyła kowalika- ulubionego ptaka taty. Ptak ten potrafił maszerować po drzewie głową w dół. Dziewczynka przypomniała ostatnią rozmowę z tatą w szpitalu. Mówił on ,,Musisz wiedzieć, że nic złego mnie nie spotka. Ludzie codziennie odchodzą. Każdy w swoją stronę. Czasami daleko”. Dziew

„Dziewczynka z parku” to piękna, wzruszająca książka, mówiąca o przeżyciach małej dziewczynki Andzi i jej mamy, po śmierci taty. To opowieść o cierpieniu i wartości wspomnień. O tym, jak radzić sobie w trudnej sytuacji życiowej, jak na nowo odnaleźć sens i radość. Książka opowiada także o tęsknocie za tym, co minęło – za wspólnymi zabawami, grami, spacerami i wycieczkami.
Autorką książki jest Barbara Kosmowska.
Ilustracje do książki „Dziewczynka z parku” namalowała Emilia Dziubak.
Książka składa się z dwunastu rozdziałów. Na końcu jest opowiadanie „Chłopiec w żółtej bluzie”. Jego bohaterem jest Jeremiasz, który dostał od Andzi notes, w którym opisał wszystko. Wspomina o swojej przyjaźni z Andzią, pisze o swojej chorobie i swojej poprzedniej szkole.
Mama Andzi ilustrowała książki. Tata był ornitologiem. Obserwował i opisywał budowę i życie ptaków. Nauczył swoją córeczkę prowadzić takie obserwacje, zaszczepił w niej miłość do przyrody. Dawał jej wskazówki dotyczące życia i radzenia sobie w trudnych sytuacjach. To wszystko zapisało się w pamięci dziewczynki i po stracie ukochanego tatusia pozwalało jej przetrwać wszystkie trudne chwile.
Dziewczynka bardzo tęskni za ojcem, przypomina sobie różne momenty z życia, kiedy jej towarzyszył. Wspomina ostatnią rozmowę z tatą w szpitalu i powierzony jej sekret. To wspomnienie wraca do niej nieustann

Plan wydarzeń na podstawie książki Barbary Kosmowskiej pt. „Dziewczynka z parku”:
1. Powrót ze szkoły i rozmowa Jeremiasza z Andzią.

2. Wspomnienia dziewczynki o swoim tacie.

3. W domu. Smutek w oczach mamy.

4. Andzia i mama. Długa rozmowa.

5. Wspólna noc z mamą.

6. Kolejny dzień w parku.

7. Wspomnienie o tacie Andzi.

8. Karmienie kaczek przez Andzię.

9. Na ślizgawce.

10. Spóźniony powrót dziewczynki do domu. Babcia i słowa otuchy.

11. Rozmowa Andzi z koleżanką Zosią.

12. Mentolowe cukierki.

13. Propozycja wspólnej zabawy.

14. Prezent dla Jeremiasza.

15. Andzia i francuskie rożki.

16. Kowalik za oknem.

17. Wspomnienia o tacie Andzi.

18. Powrót mamy. Propozycja pracy dla mamy.

19. Czerwcowy dzień.

20. Andzia i koleżanki w szkole.

21. Wizyta Jeremiasza w domu Andzi

Główne problemy, które poruszane są w książce dotyczą osamotnienia, smutku i tęsknoty dziewczynki do swojego zmarłego taty. Dziewczynka w swoich wspomnieniach często mówi o tym, czego nauczył ją tata, jak było z nim fajnie obserwować ptaki i spędzać całe dnie w parku. Bohaterka bardzo chciała, żeby dawne czasy wróciły, ale niestety nie chcą wrócić. Niestety jej mama jeszcze bardziej przeżywa stratę męża, mimo że jest dorosłą kobietą i ma dla kogo żyć. Całkowicie zapomina o małej Andzi i wiele godzin przesypia pod kraciastym kocem nie myśląc co się dziej z jej dzieckiem. Jest jakby nieobecna, myślami daleko przy tym co było kiedyś. Postawa matki nie pomaga Andzi na poprawę jej kondycji psychicznej. Dziewczynka jest zamknięta w sobie zaczyna nie radzić sobie w szkole, zaniedbując prace domowe.
W książce jest też poruszony wątek znajomości, a nawet przyjaźni Andzi i Jeremiasza. Dzieci uczą się w tej samej klasie, chociaż Jeremiasz jest rok starszy. Każdy z nich ma swoje problemy, które jak możemy zauważyć bardzo ich

„Dziewczyna z parku” Barbary Kosmowskiej – bohaterowie1) Andzia – główna bohaterka książki.
Uczy się w szkole podstawowej. Andzia była miła, ładna i godna zaufania. We włosach nosiła czerwone wstążki. Dobrze się uczyła, ale po śmierci taty jej wyniki w nauce się pogorszyły. Potrafiła poważnie zachować się w trudnej sytuacji. Była półsierotą (po śmierci taty) i dziewczynką bardzo wrażliwą. Kochała swoich rodziców. Bardzo ładnie rysowała – talent ten odziedziczyła po mamie, która była ilustratorką książek. Lubiła obserwować przyrodę, a szczególnie ptaki. Zainteresowanie przyrodą zaszczepił w niej tata, który był ornitologiem. Z nim chodziła na spacery i wycieczki. Po śmierci taty zamknęła się w sobie. Często zamyślała się i milczała. Czasami płakała do poduszki. Przyjaźniła się z Jeremiaszem. Razem wracali ze szkoły. Pomagała mu w odrabianiu lekcji, gdy był chory. Podarowała mu notes. Zdradziła Jeremiaszowi swój sekret powierzony jej przez tatę tuż przed jego śmiercią.
2) Jeremiasz – chłopiec chory na cukrzycę, otyły. Przebywał długo w szpitalu. W związku z tym powtarzał klasę. Niechętnie mówił o swojej chorobie. Zaprzyja

Szybko i krótko
→Czas akcji
– rozpoczęcie: późniejsza zima, najprawdopodobniej styczeń lub luty, ze względu na brak informacji dotyczących Bożego narodzenia
– czas całej opowieści: około kilka miesięcy
– zakończenie: 1 kwietnia
→Miejsce akcji
– miasteczko, brak informacji na temat jego nazwy
– miejsca odwiedzane przez bohaterów: szkoła, dom Andzi oraz Jeremiasza, park

W książce wydarzenia rozgrywają się w przeciągu kilku miesięcy. Dokładnego czasu nie jesteśmy w stanie określić, gdyż nie znajdziemy dokładnych dat dziejącej się akcji. Możemy wnioskować, że cała opowieść rozpoczęła się zimą. Najprawdopodobniej nie jest to jednak grudzień, ponieważ książka nie zawiera żadnych informacji na temat Bożego Narodzenia. Jest to ważne wydarzenie, bo mimo wszystko wspólna kolacja, radoś

1) Główną bohaterką książki jest dziewczynka o imieniu Andzia. Uczy się w szkole podstawowej, prawdopodobnie w drugiej lub trzeciej klasie. Jest bardzo zamknięta w sobie. Śmierć ojca ją zasmuciła; bardzo go jej brakuje. Lubi spędzać czas w parku, gdzie zawsze razem chodziła z tatą. Bardzo kochała zwierzęta, zwłaszcza ptaki. Uwielbiała spędzać czas na obserwowaniu ptaków, dla niej to nie był czas stracony, ponieważ wiedziała na ich temat bardzo dużo. Dziewczynka umiała także pięknie rysować, co odziedziczyła po mamie. Lubiła, jak jej mama jest wesoła i bardzo ją wspierała w tym trudnym dla niej czasie. Cały czas żyła jednak wspomnieniami o swoim tacie, a w sercu skrywała tajemnicę powierzoną jej przez niego. Tą tajemnicą podzieliła się tylko ze swoim kolegą, Jeremiaszem. Lubiła spędzać z nim czas, chodziła z nim na spacery i jeździła na sankach. To dzięki niemu staje się trochę weselsza. Gdy kolega zachorował, bardzo się martwiła i zaczęła pomagać mu nadrobić zaległości w szkole.
2) Jeremiasz był najlepszym kolegą Andzi. Był chory na cukrzycę, co spowodowało, że musiał powtarzać klasę,

autor: Barbara Kosmowska
tytuł- ,,DZIEWCZYNKA Z PARKU”
Ilustracje: Emilia Dziubak

Książka rozpoczyna się spotkaniem Jeremiasza z Andzią, wspólnym powrotem ze szkoły. Droga wiodła przez znany dziewczynce park.
Tata dziewczynki umarł. Był faunistą czyli badaczem ptaków i ssaków. Obserwował je i opisywał. Zaszczepił w dziewczynce miłość do przyrody. Rozwijał jej delikatną wrażliwość. Andzia bardzo przeżyła śmierć taty.
Mała bohaterka została w domu z mamą. Mama Andzi pracowała
w domu. Wykonywała śliczne ilustracje do dziecięcych książek. Po śmierci taty wokół zagościła samotność i pustka.
Chłopiec próbuje nawiązać z koleżanką kontakt, prowadzi z nią dialog. Andzia wspominała tatę. Przy nim nigdy nie było nudy ,,pakował do futerału wysłużoną lornetkę, a do plecaka atlas ssaków. I ruszali na wycieczkę. Wystarczyło przejść na drugą stronę ulicy, do parku, aby znaleźć się w innym świecie”.
Andzia dobrze znała park. Tutaj często przychodziła karmić dzikie kaczki. Zjeżdżała na sankach z górki. Wiosną podziwiała ptaki. Obserwowała na drzewach budki i dziuple, liczyła wiewiórki.
Andzia później niż zwykle wróciła ze szkoły, ale mama nawet nie zapytała jej

„Dziewczynka z parku” to książka, w której dowiadujemy się o śmierci taty głównej bohaterki. Jesteśmy świadkami wielkiego zamiłowania dziewczynki do przyrody, a szczególnie do ptaków. To dzięki swojemu tacie, który był ornitologiem tak dużo wiedziała o tych małych fruwających zwierzątkach. Mama Andzi bardzo długo dochodziła do siebie po stracie męża. Nie mogła pogodzić się z losem i bardzo często była smutna, czego nie lubiła dziewczynka. Obserwujemy również rozwijanie się przyjaźni dziewczynki z nowym kolegą z klasy Jeremiaszem, z czego na początku niezbyt zadowolona była mama Andzi. To z Jeremiaszem dziewczynka rozwijała swoją pasję, spacerowali po parku i opowiadała mu różne ciekawostki o ptakach. Razem jeździli na sankach i bawili się z psem, który wabił się Tang