Piaskowy Wilk

Asa Lind przedstawia czytelnikowi serię opowiadań, w których głównym bohaterem jest Piaskowy Wilk. Kto to taki? O tym wie najlepiej Karusia, której po głowie chodzą ważne pytania. Wraz z nią poznajemy świat będący na granicy realizmu i dziecięcej wyobraźni. W nim warto się schować, gdy nie wszystko idzie po naszej myśli.
Świat przedstawiony został celowo ledwie nakreślony. Jest dom nieopodal plaży, jest morze. Nie wiadomo jednak, gdzie konkretnie. To zabieg celowy, gdyż dzięki temu opowiadania stają się uniwersalne jak przypowieści. Mogą służyć każdemu dziecku, aby lepiej zrozumieć to, co go otacza. Mogą służyć każdemu dorosłemu, aby zbliżyć się z wyczuciem do spraw dziecka. Podstawa jest zawsze używanie wyobraźni.
Karusia to kilkuletnia dziewczynka, jedynaczka. Jest ruchliwa, żywa i ciekawa świata. Przewodnikiem po tym świecie jest dla niej Piaskowy Wilk, którego spotyka na plaży, nieopodal której mieszka. Niezwykły przyjaciel pojawia się zawsze wtedy, gdy Karusi jest smutno albo czegoś nie rozumie. Zwierzę nie daje prostych odpowiedzi, ale zmusza dziewczynkę, a wraz z nią czytelnika, do myślenia. Jej przyjaciel wie „wszystko we wszystkich światach”, bo „

Kto jeszcze nie miał przyjemności poznać „Piaskowego Wilka” Asy Lind, musi nadrobić zaległości. Książka, chociaż z założenia adresowana jest do początkującego czytelnika, spodoba się także bardziej doświadczonym. Ma w sobie coś prostego i magicznego zarazem. Prostego, bo nie mówi o spektakularnych wydarzeniach, ale o prozie codziennego życia. Magicznego, bo w tę codzienność wkrada się element baśniowego świata.
Główną bohaterką utworu jest Karusia. Jest jedynaczką. Często doskwiera jej samotność. Można by rzec, dziewczynka jakich wiele. Ale jest w niej coś wyjątkowego. To wyobraźnia. To ona pozwala na nadmorskiej plaży spotkać Piaskowego Wilka. Kto to taki? To ktoś, kto jej towarzyszy w trudnych chwilach i prowadzi ją za rękę, gdy tego potrzebuje. To prawdziwy, chociaż niewidzialny, przyjaciel.
Piaskowy Wilk w rozmowie z dziewczynką przekonuje, że od zawsze był gdzieś w nadmorskich piaskach czy skale i zawsze znajdował wytłumaczenie na dziecięce pytania. Każdy kiedyś mógł potrzebować takiego przewodnika, z którym mógłby przebywać sam na sam i zwierzać mu swoje sekrety.
Książka ma wymiar terapeutyczny. Pokazuje, że zawsze jest jakieś wyjście. Często jest ono niezwykle proste i dostępne dla każdego. To rozmowa. Właśnie w dialogu tkwi piękno opowiadanych historii. Karusia spotyka Piaskowego Wilka, gdy jej tata woli czytać gazetę, niż poświęcić jej kilka chwil. Tak rodzą się pytania. Dlaczego czujemy się samotnymi? Skąd brać odwagę? Dlaczego praca poch�

„Piaskowy wilk” – streszczenie1. „Prawdziwe wymysły””Piaskowy Wilk” to książka, której autorką jest Åsa Lind – szwedzka pisarka, autorka książek dla dzieci i młodzieży. Główną bohaterką jest dziewczynka o imieniu Karusia. Mieszka ona w domu nad morzem z mamą i tatą. Jest jedynaczką i nie ma żadnych zwierząt. W jej domu mieszka tylko szara myszka, która pokazuje się bardzo rzadko i wcale nie należy do Karusi. Pewnego dnia tata dziewczynki naprawia samochód, a ona mu pomaga. Opowiada mu o Piaskowym Wilku, który mieszka blisko niej, na plaży. Jest on lśniący, piękny i wyjątkowy. Dziewczynka uważa, że on wszystko wie. Tata niestety nie uwierzył w istnienie Piaskowego Wilka ani w to, że da radę naprawić swój samochód. Postanowił zadzwonić do warsztatu samochodowego, a Karusia udała się na huśtawkę. Huśtała się coraz wyżej i wyżej, aż do nieba. Zeskoczyła z huśtawki i pobiegła na plażę. Wreszcie zobaczyła Piaskowego Wilka. Żaliła się do mu, że jej tata twierdzi, że jest on wymyślony. Wilk powiedział, że jeśli coś jest ważne, to musi być naprawdę. W rozmowie z Karusią Wilk wymyślił, że to mysz spowodowała usterkę, przegryzając przewód paliwowy.2. „Kochana psina”Karusia poszukuje Gałgana. Zginął gdzieś i nie mogła go znaleźć. Zapytała tatę, czy może gdzieś go widział. On odparł, że widział go, ale wczoraj. Nie miał teraz czasu pomóc córce w poszukiwaniu, ponieważ zajmował się naprawianiem dziury, która powstała w ścianie w piwnicy. Dziura była bardzo niebezpieczna, ponieważ przez nią mogły dostać się do środka różne zwierzęta, a niektóre z nich mogły być dzikie. Dziewczynka udała się na plażę, aby zapytać Piaskowego Wilka, gdzie może być jej piesek. Całą drogę go wołała. Kiedy spotkała swojego wymyślonego przyjaciela, poprosiła go o pomoc w poszukiwaniach. Wilk nie lubił psów, ponieważ te niszczyły plażę i szczekały. Gałgan był jednak zupełnie inny. Miał błyszczące, łagodne oczy i śmieszne, niekształtne uszy. Kiedy nikt nie mógł zrozumieć Karusi, mogła liczyć właśnie na niego. On zawsze potrafił ją pocieszyć. Był najlepszy na świecie. Dziewczynka uważała, że życie bez niego straciło sens. Płakała, a wilk zaoferował swoją pomoc w odnalezieniu zwierzątka. Opowiedział jej historyjkę, że z jej domu lis porwał królika. Dziewczynka zaczęła kojarzyć fakty, a myśli w głowie zaczęły krążyć jak szalone. Przez dziurę w ścianie do domu mógł się dostać ów wilk, który porwał jej Gałgana. Dziewczynka zaczęła przeszukiwać pobliskie krzaki i buszować między gałęziami. Odnalazła Gałgana wiszącego na gałęzi. Piaskowy Wilk zdziwił się na jego widok – to nie był żaden pies, tylko worek wypchany trocinami. Karusia pomaszerowała do domu, tuląc w objęciach Gałgana.3. „Tik -Tak”Rozpoczął się właśnie piękny letni poranek – jeden z tych, które dziewczynka najbardziej lubiła. Siedziała u mamy na kolanach, a ta czytała jej książkę. Kiedy mama skończyła, dziewczynka poprosiła o więcej. Mama czytała tak długo, że prawie spóźniła się na autobus do pracy. Tata postawił talerz owsianki dla córki, a sam poszedł podlać ogródek i poprosił córkę, by mu pomogła, gdy zje. Karusia rozmyślała nad wiszącym na ścianie zegarem. Doszła do wniosku, że to przez niego mama musiała pędzić do pracy. Karusia wspięła się na krzesło i zdjęła zegar. Pobiegła na plażę, położyła zegar na piasku i zaczęła go kopać. W rozmowie z Piaskowym Wilkiem dziewczynka stwierdziła, że zegar bardzo przeszkadza i wszystko psuje. Przez to, że pokazuje czas, trzeba kończyć zabawę i iść spać. Piaskowy Wilk uświadomił Karusi, że zegar tylko odmierza czas, ale wcale nim nie rządzi. A skoro nie rządzi on czasem, to jego zakopanie nie ma najmniejszego sensu. Bohaterka wróciła do domu i powiesiła zegar na miejsce. Wieczorem mama znów czytała książki swojej córce.4. „Złodzieje rowerów”Karusia spędzała kolejny dzień na plaży. Zajmowała się konstruowaniem blokady rowerowej przeciwko złodziejom. Tworzyła najbardziej skomplikowane węzły, ale patyk się złamał. Znalazła grubszy, który będzie mocniejszy. Bardzo bała się złodziei rowerów, ponieważ słyszała o nich w radiu. Piaskowy Wilk pobiegł do groty i przyniósł jej lunetę, aby mogła wykrywać nią złodziei. Dostał ją od Drewnianego Palucha, który był kapitanem pirackiego statku. Za jej pomocą można podglądać złodziei. Dziewczynka udała się do domu z myślą, że poprosi tatę o prawdziwą blokadę na rower.5. „Ucieczka z domu”Rano w domu Karusi była awantura. Dziewczynka zrozumiała, że to jeszcze nie koniec. Po cichu spakowała swój czerwony plecak i udała się na plażę. Myślała, że rodzice będą za nią tęsknić i zaczną jej szukać. Będą ją wołać, ale nikt im nie odpowie. Wtedy naprawdę dotrze do nich, że Karusia zniknęła. Po spotkaniu Piaskowego Wilka dziewczynka oznajmiła mu, że uciekła, ale nie zamierza daleko odchodzić, jedynie do świerków. Wilk ze zdziwieniem odpowiedział, że przecież tam od razu ją znajdą. Dziewczynka wyjaśniła mu, że właśnie po to uciekła, aby ją znaleźli. Karusia wślizgnęła się między gałęzie świerków i zrobiła sobie miejsce. Poczuła się jak w szałasie. Wyciągnęła z plecaka Gałgana, komiks i jabłko. W oddali było już słychać, że ktoś woła jej imię, ale Karusia nie odpowiadała. Rodzice odnaleźli ją siedzącą miedzy gałęziami. Przeprosili za swoje zachowanie. Przez chwilę siedzieli w milczeniu pod gęstymi zielonymi gałęziami świerków. Mama doszła do wniosku, że jest to świetne miejsce i można tu nawet przenocować w śpiworach. Jak powiedzieli, tak zrobili.6. „W zielonym świecie”Karusia siedziała obok Piaskowego Wilka, który wygrzewał się na słońcu. Zaczęła rozmyślać, czy istnieje jakiś inny świat. Na przykład cały z pianki. W takim świecie można by było się przewracać i nigdy nie mieć guza. Zastanawiali się nad znalezieniem biletu do takiego miejsca i w pewnym momencie już trzymała go w dłoni. Był on jasnozielony. Przedarła go na pół. Nagle cały świat zaczął się trząść. W niebie zrobiła się wielka dziura, a Karusia poczuła, że spada. Przeleciała przez twardy kamień i spadała. Nagle wszystko zrobiło się jakieś inne. Było zielone. Cały świat był zielony. Nawet było czuć zielony zapach. Tylko Karusia nie była zielona. Spotkała zieloną dziewczynkę, która wybierała się wraz ze swoją mamą na huśtawki. Mama zielonej dziewczynki nie widziała Karusi. Nagle cały świat znów zaczął się trząść i Karusia wróciła na plażę. Zaczęła opowiadać Piaskowemu Wilkowi o Zielonym Świecie.7. „Odświętnie i pięknie”Rodzice Karusi szykowali się na przyjęcie. Mama chciała założyć garsonkę i złote kolczyki, a tata garnitur i krawat. Karusia zrozumiała, że rodzice wybierają się na jakieś ważne przyjęcie, gdyż tata nigdy nie nosi krawata. Ona również postanowiła założyć niebieski strój i pelerynę uszytą przez babcię ze świecącego materiału. Gdy tata ją zobaczył, nakazał jej założyć białą sukienkę z koronką, tę najładniejszą. Karusia bardzo jej nie lubiła, gdyż była niewygodna. Dziewczynka pognała na plażę. W drodze znalazła kokardę. Gdy zobaczyła Wilka, chciała powiedzieć, co znalazła, jednak nie mogła wydusić z siebie ani słowa. Przed nią ukazał się Wilk, który był wystrojony w tiul i zachowywał się jak baletnica. Wyjaśnił Karusi, że dziś przypada Dzień Mrowiska, a on zawsze jest zapraszany, gdyż ma tytuł honorowego obywatela mrowiska. Powiedział również, jakie są reguły co do obowiązującego stroju. Po powrocie do domu Karusia zapytała rodziców, czy na przyj�

WYJĄTKOWO NIEZWYKŁE ZWIERZĘ
Karusia mieszka z mamą i tatą w domku nieopodal plaży. Dziewczynka planuje wykąpać się w morzu. Nie może tam iść sama, a tata nie ma na to ochoty. Leżąc w hamaku, woli czytać gazetę. Karusia próbuje namówić ojca na wspólną wyprawę, ale szybko orientuje się, że wcale jej nie słucha. W takim układzie decyduje się na samotny spacer. Będąc na plaży, kopie dołek w piasku. To ma być pułapka na tatę, który być może będzie jej szukał. Nagle coś poruszyło się w dziurze. Po chwili wynurzyło się z niej zwierzę. Z wyglądu przypominało wilka, ale jego sierść była żółta jak ziarenka piasku. Stworzenie zaczyna rozmawiać z Karusią. Pyta ją, kim jest: koniem czy kurą? Sam przedstawia się jako „Piaskowy Wilk”. Przyznaje, że lubi się żywić blaskiem księżyca i zna odpowiedzi na wszystkie pytania. Wówczas dziewczynka pyta go: Dlaczego tata woli czytać gazetę? Zwierzę mówi, że to ze względu na to, że jest „zaczarowany”. Wówczas gna w jego stronę, wykonuje wielki sus i zabiera mu gazetę. Tata spada z hamaka na ziemię. Mężczyzna jest przerażony. Obawia się, że od słońca dostał udaru i przyznaje, że musi się wykąpać. Oczywiście w morzu. Z Karusią. Tymczasem Piaskowy Wilk leży w piasku i śni o ludziach i innych dziwnych zwierzętach.
TYLKO PRACA I PRACA!
Karusia proponuje mamie zabawę w chowanego. Niestety, kobieta nie ma czasu, gdyż śpieszy się na autobus. Tata również nie ma czasu na wspólne wędkowanie, bo musi pracować. Dziewczynka wścieka się i udaje się na plażę z nadzieją, że spotka tam Piaskowego Wilka. Niezwykły przyjaciel siedzi między kamieniami i wygląda, jakby był posągiem. Zapytany o to, co robi, odpowiedział, że „nic” i to jest najtrudniejsze i bardzo męczące zajęcie. Karusia próbuje mu pomóc, ale bezczynność okazuje się ponad jej siły. Wówczas Piaskowy Wilk komunikuje, że praca już jest wykonana i trzeba wziąć się za odpoczynek. Propozycja padła – porządkowanie plaży. Karusia z przyjemnością przenosi kamienie. Nieoczekiwanie na ścieżce prowadzącej na plażę zjawiają się rodzice. Teraz proponują zabawę w chowanego lub wspólne łowienie ryb. Karusia woli jednak usiąść na kamieniu. W milczeniu dołączają do niej rodzice.
ZDJĘCIE Z WAKACJI
Karusia namalowała nowy obrazek. Pokazuje go tacie, mając nadzieję, że umieści je na ścianie. Dziewczynka proponuje, aby zrobić miejsce na nowe dzieło. Wskazuje fotografię rodziców z wakacji pod namiotami. Jej jednak na tym zdjęciu nie było. Dziewczynka dopytuje się, gdzie wówczas była, ale tata nie potrafi jej wyjaśnić. W końcu mówi, że śpieszy się na wiadomości w radiu i odchodzi. Wówczas z tym pytaniem dziewczynka udaje się do Piaskowego Wilka. Zwierzę wyjaśnia jej, że on jest od zawsze – kiedyś był żarem, potem wulkanem, potem fajerwerkami na niebie, następnie kamieniem, który lubił zabawy z piaskiem i wodą. Karusi poleca, aby sama wymyśliła swoją historię i była, czym tylko zechce. Z taką myślą wraca do domu. Tam okazuje się, że jej malowidło znajduje się już na suficie. Pomysł taty przypada do gustu Karusi. Tymczasem Pisakowy Wilk unosi się na falach morza i liczy spadające z nieba krople. Wszystkie po kolei.
MEDALE ODWAGI
Karusia zrywa z tatą pokrzywy na zupę. W ramach odpoczynku przysiadają pod jabłonką i oglądają siniaki na nogach dziewczynki. Mężczyzna jest przerażony tym widokiem, ale jego córka twierdzi, że te siniaki jej się podobają. Nagle decyduje się pojechać rowerem na plażę. Na miejscu zahacza o wystający z piasku kamień i upada. Wówczas pojawia się Piaskowy Wilk. Dziewczynka prosi go o radę, gdyż chce zjechać na rowerze ze stromej skały. Wilk mówi jej, że jeśli chce wiedzieć, czy coś się da zrobić, musi spróbować. Zjazd kończy się upadkiem i nowym obiciem. Tym razem pupy. Zwierzę mówi przyjaciółce, że siniaki to są takie „medale odwagi” i powinna być z nich dumna. Z tą myślą dziewczynka gna do domu, zostawiając rower na plaży. Piaskowy Wilk postanawia się na nim przejechać. Żałuje tylko, że nie może nabić sobie siniaka.
W DOMU PIASKOWEGO WILKA
Pewnego dnia Karusia znajduje list. Jest to zaproszenie do domu Piaskowego Wilka. Tata, patrząc na przesyłkę, widzi tylko kawałek kory. Twierdzi też, że nie było nawet listonosza. Dziewczynka przyznaje mamie, że wybiera się do Piaskowego Wilka. Kobieta poradziła jej wziąć ze sobą kwiaty. O trzeciej godzinie Karusia udaje się na plażę, ale nie wiedziała, gdzie konkretnie szukać domu przyjaciela. Rozgląda się za wilczymi śladami. Ostatecznie decyduje się iść między jałowce. Kompozycje z kwiatów i ozdoby z muszelek są dowodem na to, że dobrze trafiła. Piaskowego Wilka jednak nigdzie nie ma. Okazuje się, że ma drugi dom za skałą w jaskini. Tam na Karusię czeka herbata. Gospodarz do herbaty proponuje miód, a gdy się okazuje, że gość ma na niego ochotę, znów musi pędzić w stronę jałowca. Potem znów udaje się tam po łyżeczkę. Dziewczynka nie jest w stanie zrozumieć, jak można mieszkać w dwóch miejscach jednocześnie, dlatego poleca przyjacielowi dokonać wyboru. Ten okazuje się niemożliwy. Oba miejsca kocha. Karusia wraca do domu zamyślona. Teraz nie może zrozumieć, dlaczego ona musi mieszkać tylko w jednym miejscu.
JĘZYK KARUSI
Tradycyjnie na śniadanie Karusia dostaje płatki owsiane. Z czym? Do wyboru: z cukrem lub musem jabłkowym. Tym razem dziewczynka odpowiada tacie, że chce zjeść je „z runteli plunteli smakmakiem rambarakiem”. Zaskoczony rodzic nazywa ją „pleciugą”. Na to Karusia odchodzi od stołu i udaje się na plażę. Tam oczywiście czeka na nią Piaskowy Wilk. Zapytany o znajomość języków obcych przyznaje, że zna: frangielski, ruński, krzaczański i paplański. Dziewczynka czuje, że tylko on przyjaciel może ją zrozumieć. Co znaczy zatem: „turli turla kołofikulusia”? „Fikołki” – odpowiada Piaskowy Wilk i zaczynają się turlać. Potem jest jeszcze: „frufru bo krakra kru”, czyli kręcenie. W nowym język nazywają jeszcze morze i piękne życie. Gdy Karusia czuje głód, wraca do domu. Tam tata czeka na nią z naleśnikami. Mała bohaterka tym razem bez językowych zagadek prosi o porcję z musem.
SKAMIENIAŁA
Karusia uwielbia swoje nogi. Dzięki nim potrafi biegać i skakać. Jednak gdy wierci się przy obiedzie, mama zwraca jej uwagę. Dziewczynka stwierdza, że to nie jej wina, że stół akurat ma nogi tam, gdzie trzyma swoje. Po posiłku udaje się na plażę. Stara się z całych sił, aby jej nogi nie wykonywały zbędnych ruchów. Na jej drodze znienacka pojawia się Piaskowy Wilk, który wyraźnie jest tym faktem zdumiony. Wilk szaleje i przekonuje siedzącą na kamieniu przyjaciółkę, że jej rodzice zapomnieli, jak w całym ciele „coś wierzga”, gdy się rośnie. Karusia nie ma wyjścia. Biegnie za zwierzem, podskakując i śpiewając. Nagle dostrzega mamę i tatę. Oboje przyznają, że coś do nich dotarło. Chwytają córkę za ręce i śpiewają: „Nie usiedzi człowiek mały jak dorosły skamieniały”. Całej sytuacji przygląda się Pisakowy Wilk, który w bezruchu staje się niewidoczny.
ZRZĘDZENIE, MARUDZENIE
Tata gdzieś zawieruszył kluczyki do samochodu. Szuka ich wszędzie. Teraz na czworaka zagląda w każdy kąt. Karusia była w tym czasie w ogródku i karmiła robaki. Po chwili pyta tatę, czy pojadą do sklepu na lody, jak obiecał. Mężczyzna reaguje gwałtownie, zarzuca córce, że marudzi i każe jej zdjąć buty, żeby nie brudzić w domu. Karusia oburzona ucieka. „Głupi tata” – mówi i kopie w świerk. Z gniazda wylatuje sroka. Dziewczynka krzyczy na ptaka, gdyż ten stras

„Piaskowy wilk” – plan wydarzeń1. Zamieszkiwanie głównej bohaterki, Karusi, w domku nad morzem.
2. Naprawa samochodu przez tatę dziewczynki.
3. Pomysł zapytania Piaskowego Wilka o sposób naprawienia samochodu.
4. Pójście Karusi na plażę.
5. Ujrzenie Wilka.
6. Rozmowa dziewczynki z Wilkiem na temat jego istnienia.
7. Rozwiązanie zagadki zepsutego samochodu taty.
8. Szukanie Gałgana przez Karusię.
9. Naprawa dziury w ścianie przez tatę.
10. Droga na plażę i wołanie Gałgana.
11. Prośba o pomoc w poszukiwaniu.
12. Odnalezienie Gałgana wiszącego na gałęzi.
13. Powrót Karusi do domu i tulenie Gałgana.
14. Leniwy poranek w domu Karusi.
15. Przerwanie czytania przez mamę i pośpiech do pracy.
16. Udanie się na plażę z chęcią zakopania w piasku zegara.
17. Powrót Karusi do domu i zawieszenie zegara na ścianie.
18. Tworzenie blokady rowerowej przeciwko złodziejom przez Karusię.
19. Obserwowanie złodziei przez lunetę.
20. Powrót do domu z zamiarem poproszenia taty o prawdziwą blokadę rowerową.
21. Awantura rodziców.
22. Spakowanie plecaka.
23. Poszukiwanie Karusi.
24. Odnalez