Stowarzyszenie Umarłych Poetów

Rozdział I
Jest rok 1959. Dyrektor elitarnej Akademi Weltona, pan Gale Nolan stoi na czele uroczystego rozpoczęcia roku szkolnego. Wszystko ma miejsce w szkolnej kaplicy. Liczne grono uczniów i ich rodzice wsłuchując ciekawego wykładu dyrektora Akademi. W wykładzie nie zapomniano poruszyć tematu o setnej rocznicy istnienia Akademii Weltona, którą ukończyło wielu wybitnych absolwentów tej szkoły. Odznaczającymi się hasłami reprezentującymi tą szkołę są: Tradycja, Honor, Doskonałość i Dyscyplina. Nowi uczniowie z niepokojem patrzą na swoich kolegów oraz na surowe grono pedagogiczne, z którego najsympatyczniejszy wydaje się nowy nauczyciel od literatury – John Keating.

Rozdział II
Nowy uczeń Todd Anderson stara się panować na rozpaczą. Wcześniej chodził do szkoły średniej w Balincrest, ale rodzice zdecydowali się go przenieść, ponieważ jego starszy brat ukończył tą szkołę z powodzeniem. Zgodnie z tradycją dyrektor przydziela uczniom szereg pozalekcyjnych zajęć, której mają rozwijać ich zainteresowania. Todd mimo nie kończących się próśb przydzielanie go do zajęć wioślarskich, zostaje przydzielony do drużyny piłki nożnej. Chłopiec poznaje swojego współlokatora, Neila Perrego. Chłopiec wydaje się być bardzo sympatycznym. Przedstawia Todda swoim kolegom.

Rozdział III
W trakcie rozmowy Todda i Neila przychodzi do ich pokoju pan Perry. Wzburzony Neil zostaje poinformowany, że na skutek ojca zmniejszono mu liczbę zajęć. Neil nie chce rezygnować z tworzenia Księgi Pamiątkowej Akademii, ale jego błagania wychodzą na marne i nie przekonują ojca. Pan Perry przypomina mu, że pokłada w nim wielkie nadzieje. Todd stara się pocieszyć przygnębionego przyjaciela.

Rozdział IV
Pierwszy dzień szkoły mija bez większego zaskoczenia. Nauczyciele są bardzo surowi i wymagający. Pełne zaskoczenia są lekcje angielskiego prowadzone przez Pana Keatinga. Nauczyciele witaj uczniów wskakując na biurko i cytując fragment wiersza Walta Whitmana: „O, kapitanie mój, kapitanie!”. Dalej prowadzi swoich uczniów do Sali Reprezentacyjnej i tłumaczy co oznacza stwierdzenie „carpe diem” („chwytaj dzień”). Chłopcy przyglądają się portretów swoich poprzedników i dowiadują się, że młodość to zapał i wiara w marzenia.

Rozdział V
Podczas trwania lekcji gimnastyki Knox Overstreet chwali się kolegom, że został zaproszony na wizytę do znajomych ojca, państwa Danburrych. Knox zostaje tam przywitany przez piękna i uroczą Chris. W trakcie rozmowy wynika, że to córka Cheta (syna państwa Danburrych). Wróciwszy do Akademii Knox wyznaje kolegom jakim uczuciem darzy Chris Noel. Na kolejnej lekcji angielskiego pan Keating każe wyrwać uczniom stronę z definicją „poezji”. Zdziwieni uczniowie wykonują polecenie nauczyciela i wyrzucają kartki do kosza.

Rozdział VI
W trakcie przerwy obiadowej McAllister zwracają uwagę Keatingowi w jaki to sposób prowadził ostatnią lekcje i ostrzega jakie może ponieść konsekwencje. Chłopcy znajdują informacje o Keatingu w Księdze Pamiątkowej Akademii. Należał od do tajemniczego Stowarzyszenia Umarłych Poetów. Zaciekawiony Neil idzie do Ketinga by dowiedzieć się co oznacza ta nazwa. Mężczyzna opowiada im o tajemniczej grocie w lasach Vermontu. Chłopcy postanawiają w najbliższą noc odnaleźć grotę.

Rozdział VII
Neil znajduję na tomik poezji, który zawiera nazwiska „Umarłych Poetów”. Chłopcy którzy idą na poszukiwania groty to: Knox Overstreet, Charles Delton,
Pitts,Todd Anderson,Meeks i Richard Cameron. Po odnalezieniu groty Neil zabiera głosy i mówi uroczystą przysięgę napisaną przez

Rozdział I
Jest rok 1959. Dyrektor elitarnej Akademii Weltona, pan Gale Nolan stoi na czele uroczystego rozpoczęcia roku szkolnego. Wszystko ma miejsce w szkolnej kaplicy. Liczne grono uczniów i ich rodzice wysłuchują ciekawego wykładu dyrektora Akademii. Wśród nich byli: Todd Anderson (został przeniesiony z innej szkoły), Knox Overstreet, Richard Cameron, Georg Hopkins, Charlie Dalton i Neil Perry. W wykładzie nie zapomniano poruszyć tematu setnej rocznicy istnienia Akademii Weltona, którą ukończyło wielu wybitnych absolwentów tej szkoły. Odznaczającymi się hasłami reprezentującymi tę szkołę są: Honor, Tradycja, Doskonałość i Dyscyplina. Po zakończeniu uroczystości uczniowie musieli pożegnać się ze swoimi rodzicami. Najtrudniejsze było to dla najmłodszych uczniów tej Akademii. Nowi uczniowie z niepokojem patrzą na surowe grono pedagogiczne tej szkoły, którego najsympatyczniejszy wydaję się nowy nauczyciel od literatury – John Keating.
Rozdział II
Nowy uczeń Todd Anderson stara się zapanować nad swoją rozpaczą. Wcześniej chodził do szkoły średniej w Balincrest, ale jego rodzice zdecydowali się go przenieść, ponieważ jego starszy brat ukończył tę szkołę z powodzeniem. Zgodnie z tradycją dyrektor przydziela uczniom szereg pozalekcyjnych zajęć, które mają rozwijać ich zainteresowania. W tej sprawie zostali wezwani również Knox, Richard, Charlie, Neil oraz wyżej wymieniony Todd. Anderson był nowy, więc dyrektor przydzielił mu dodatkowe zadania, zgodzie z informacjami jakie dostał z poprzedniej szkoły. Przypadała mu między innymi piłka nożna, której nie w ogóle nie akceptował. Był bardzo zdenerwowany i bliski płaczu. Po wyjściu z gabinetu poznaje swojego współlokatora, Neila Perrego. Chłopiec wydaje się bardzo sympatycznym. Przedstawia Todda swoim kolegom. Todd jest zadowolony, że trafił mu się taki współlokator.
Rozdział III
W trakcie rozmowy Todda i Neila w swoim pokoju przebywali również: Steven Meeks, Knox Overstreet oraz Charlie Dalton. Niespodziewanie do pomieszczenia wkroczył pan Perry, ojciec Neila. Wzburzony Neil zostaje poinformowany, że na skutek wpływów ojca zmniejszono mu liczbę zajęć i nie będzie w tym roku zajmował się Księgą Pamiątkową Akademii, bo ma za dużo obowiązków. Neil próbuje sprzeciwić się ojcu, ale bez skutecznie. Jego błagania wychodzą na marne i nie przekonują ojca. Pan Perry przypomina mu, że pokłada w nim wielkie nadzieje. Po wyjściu pana Perrego okazuje się, że dzieci są podporządkowane swoim rodzicom i nie mogą spełniać swoich pasji, a ich przyszłość jest już dawno zaplanowana.
Rozdział IV
Następnego dnia uczniowie udają się na pierwsze zajęcia w tym roku. Dzień minął im bez większego zaskoczenia, ale mieli bardzo dużą liczbę materiału, którą musieli sobie przyswoić. W końcu nadeszła lekcja języka angielskiego prowadzona przez Johna Keatinga. Ta lekcja wywarła na chłopcach ogromne wrażenie. Nauczyciel przywitał uczniów wskakując na biurko i cytując fragment wiersza Walta Whitmana: „O, kapitanie mój, kapitanie!”. Nauczyciel nie krzyczał i nie wymagał od nich dużej wiedzy. Na pierwszej lekcji zaprowadził swoich wychowanków do Sali Reprezentacyjnej. Uczniowie oglądali tak fotografie ich poprzedników, a sam nauczyciel tłumaczył co oznacza stwierdzenie po łacinie „carpe diem” („chwytaj dzień”). Dał im w ten sposób do zrozumienia, że czas szybko mija, a życie jest za krótkie. Dowiedzieli się też, że młodość to zapał i wiara w marzenia.
Rozdział V
Po męczących zajęciach sportowych chłopcy wzięli prysznic i stwierdzili, że pouczą się razem wieczorem. Knox oznajmił wtedy kolegom, że nie będzie się z nimi uczył, bo został zaproszony na wizytę u państwa Danburry, którzy są znajomymi jego ojca. Todd przez ten cały czas był przygnębiony i smutny, odmówił chłopakom i powiedział, że musi się zająć historią. Podczas spotkania u państwa Danburry poznał ich dzieci (córkę Wirginię oraz syna Cheta). Chet szykował się do wyjścia ze swoją dziewczyną Chris Noel. Knox od razu zakochał się w dziewczynie od pierwszego wejrzenia. Kiedy wrócił już do Akademii, wyznaje kolegom jakim uczuciem darzy Chris. Następnego dnia była kolejna lekcja z Keatingiem. Nauczyciel kazał wyrwać uczniom kartkę z podręcznika na której znajdowała się obszerna definicja „poezji”. Zdziwieni postawą nauczyciela wybuchli śmiechem i posłusznie wykonali jego polecenie, a wszystkie kartki trafiły do kosza. Odgłosy dobiegające z ich klasy skłoniły pana McAllistera, nauczyciela łaciny, który w tym momencie miał lekcje z sąsiednią klasą do sprawdzenia co dzieje się na lekcji angielskiego. Gdy zobaczył, że chłopcy są pod opieką nauczyciela, nie przerywał lekcji i niezwłocznie opuścił klasę.
Rozdział VI
W trakcie przerwy obiadowej McAllister zwrócił uwagę Keatingowi w jaki sposób prowadził ostatnią lekcję i ostrzega jakie może ponieść tego konsekwencje. Nagle w jadalni pojawił się Neil Perry niosący po kryjomu Księgę Pamiątkową. W niej był opisany rocznik pana Keatinga, który kiedyś tak samo jak chłopcy teraz chodził do tej Akademii. Chłopcy znaleźli w niej informacje na temat Stowarzyszenia Umarłych Poetów. To było bardzo tajemnicze, ponieważ poza tą nazwą nie można było znaleźć więcej informacji na ten temat. Chłopcy postanowili zapytać o to samego Keatinga, który wyjaśnił im, że było to stowarzyszenie spotykające się w tajemniczej grocie w lasach Vermontu. Jego uczestnicy czytali tam poezję dawnych autorów i też i swoją. Chłopcy w najbliższą noc postanowili się tak wybrać. Najbardziej wyprawy nie mógł doczekać się Neil. Chciał też namówić na nią Todda, ale on odmawiał, bo bał się czytania poezji przed swoimi kolegami. Neil obiecał, że nie będzie musiał tego robić.
Rozdział VII
W nocy chłopcy wybrali się we wskazane miejsce. Wśród nich byli: Knox Overstreet, Charles Dalton, Pitts, Todd Anderson, Meeks I Richard Cameron. Wcześniej Neil dostaję tomik poezji, który zawiera nazwiska „Umarłych Poetów”. Kiedy dotarli do groty, rozpalili ognisko i każdy zaczął czytać po fragmencie wierszy z tomiku. Czytanie w późniejszym czasie przerodziło się w tańce wokół ogniska. Gdy chłopcy nie patrzyli się, w którą stronę zmierzają te tańce. Kiedy ocknęli się z amoku zauważyli, że znajdują się w środku lasu i natychmiast wrócili się do groty. Kolejna lekcja z Keatingiem była niesamowita. Pozwolił uczniom wejść na ławki i kazał im spojrzeć na świat z innej perspektywy. Jako pracę domową mieli za zadanie napisać własny wiersz, który mieli zarecytować na następnej lekcji przed całą klasą. Po południu po skończonych zajęciach Knox wymkną się poza teren szkoły, żeby podejrzeć Chris, w której jest zauroczony. Zobaczył ją, jednak była ona z Chetem. Zrobiło mu się przykro. Tego samego wieczoru Neil wyznaje Toddowi, że ma zamiar wziąć udział w przes

,,Stowarzyszenie umarłych poetów” – recenzja

Dzisiaj pragnę zrecenzować książkę, która od pewnego czasu wchodzi w skład listy lektur szkolnych.
Omawianą przeze mnie pozycją, tym razem, będzie ,,Stowarzyszenie umarłych poetów” autorstwa Nancy H. Kleinbaum – amerykańskiej dziennikarki i pisarki . Pierwszą rzeczą, o której warto wspomnieć, jest nietypowa historia powstawania książki – większość utworów, znajduje swoje odwzorowanie w później powstających na ich podstawie filmach, w tym przypadku role się odwracają. Książka powstała w 1989 roku na podstawie filmu o tym samym tytule – ,,Dead poets society”, który miał swoją premierę również w 1989 roku, w Stanach zjednoczonych. Film, zresztą podobnie jak książka, trafił do szerokiego grona odbiorców i zyskał rzesze fanów – w 1990 roku doczekał się on Oskara w kategorii ,, najlepszy scenariusz oryginalny”. Co ciekawe historia filmu nie jest w pełni fikcją – ponoć podczas pisania scenariusza jego autor, Tom Schulman posiłkował się własnymi wspomnieniami i doświadczeniami z okresu nauki w Montgomery Bell Academy zlokalizowanej w Nashville. Nie jest to jedyna książka tej autorki, wzorowana na filmie, wręcz przeciwnie, większość jej dzieł to utwory tego typu.

Jak już wcześniej wspominałam książka pt.,, Stowarzyszenie umarłych poetów” to dramat, który zyskał bardzo szerokie grono odbiorców. Jest to wartościowa pozycja, która zainteresuje młodzież jak i dorosłych czytelników. Powieść opowiada historię grupy czworga przyjaciół – Todda, Neila, Knoxa i Charliego, uczęszczających do amerykańskiej, prestiżowej szkoły męskiej. Akademia Weltona bynajmniej nie jest przyjemnym miejscem. Panują w niej surowe zasady, jej motto brzmi : ,, dyscyplina, tradycja, honor, doskonałość “ . W szkole rządzi zdystansowana i konserwatywna kadra nauczycielska z dyrektorem Galem Nolanem na czele. Akcja książki rozpoczyna się wraz z początkiem roku szkolnego, we wrześniu 1959 roku, kiedy to progi szkoły przekracza nowy uczeń – Todd Anderson, oraz nauczyciel angielskiego – John Keating. Chłopiec jest nieśmiały i zamknięty w sobie, nauczony (podobnie jak inni uczniowie) bezwzględnego posłuszeństwa. Podczas czytania książki obserwujemy wielką, wewnętrzną przemianę jaką przechodzi Todd – otwiera się na świat i uczy wyrażać własne zdanie, uczucia i emocje. Z pewnością w tym procesie wielką rolę odgrywa nowy nauczyciel, były uczeń szkoły, który staje się swoistym przewodnikiem duchowym chłopców. Po niecałym tygodni

Problematyka książki „Stowarzyszenie Umarłych Poetów”a) „Stowarzyszenie Umarłych Poetów” to opowieść o grupie uczniów, którzy uczęszczają do elitarnej amerykańskiej szkoły. Lektura przedstawia trudy życia w akademiku, z dala od rodzinnych domów uczniów. W Akademii Weltona poziom nauczania jest bardzo wysoki, a tutejsi nauczyciele wymagają więcej niż nauczyciele w szkołach publicznych. b) Pod wpływem pewnego nauczyciela uczniowie poznają ważne wartości i uczą się wyrażania własnej opinii. Odkrywają siebie i własne potrzeby. Gdy znajdują ukrytą grotę i postanawiają założyć własne stowarzyszenie, przeżywają niezapomnianą przygodę. Wymykają się w nocy ze szkoły i czytają „zakazane” wiersze. Odkrycie własnych potrzeb łączy się z konsekwentną walką o możliwość podążania wybraną przez siebie drogą lub rezygnacją z marzeń. Chłopcy doświadczają zarówno jednego, jak i drugiego, jednakże dzięki temu dojrzewają do samodzielności i do decydowania o własnym życiu.
Książka Nancy H. Kleinbaum nie jest tylko opowieścią o dorastaniu młodych ludzi. Sens utworu można zobaczyć przede wszystkim w wykładach nauczyciela literatury. Keating jest opiekunem dla swoich uczniów, pomaga im w rozwijaniu się i pozwala im poznać świat z ich własnej perspektywy. Uczy ich powiedzenia „Carpe diem” czyli „Chwytaj dzień”, które mówi o tym, aby żyć własnym życiem i łapać każdą chwilę. Keating cenił i szanował swoich podopiecznych. Dzięki jego nauce chłopcy ze „Stowarzyszenia Umarłych Poetów” bardzo się zmienili. Dla przykładu, Todd Anderson odkrył w sobie talent poetycki, chociaż wcześniej twierdził, że nie jest w stanie napisać żadnego wiersza.
3) Przykładem jednego z problemów, które porusza książka, są relacje Neila Perry’ego z

Rozpoczęcie roku szkolnego w Akademii Weltona, lata 1959/1960
-Przemowa dyrektora szkoły na temat tradycji i honoru szkoły
-Pezykucie uwagi uczniów przez nauczyciela Keating’a
-Przydzielenie bez dyskusyjne dodatkowych zajęć dla chłopców w Akademii
-Otrzymanie piłki nożnej przez Todda Andersona
-Udanie się do pokoju i spotkanie wspólokatora- Neila.
-Wspólna rozmowa i zapoznanie się ze sobą, oraz z innymi kolegami
-Wtargnięcie ojca Neila do pokoju.
-Wypisanie Neila z zajęć prowadzenia Księgi Pamiątkowej.
-Todd pociesza Neila
-Pierwsze lekcje z surowymi i sztywnymi nauczycielami.
-Ciekawa i niecodzienna lekcja literatury z nauczycielem keatingiem.
-Uwagi co do metod nauczyciela literatury.
-dalsze ciekawe metody edukacyjne Keating’a.
-Spotkania chłopców i rozmowy na różne tematy.
-Udanie się Konoxa do państwa Danburrych.
-Ciekawe zwyczaje na lekcjach lieteraturystanie na ławkach, wyrywanie kartek z poezją, poznawanie historii szkoły.
-Odnalezienie przez chłopców starych notatek z „Stowarzyszenia Umarłych poetów”- dawnych spotkań nauczyciela lietaratury z innymi ludźmi w jego wieku, z tańcami i ogniskiem
-pomysł odnowienia spotkań
-Ogłoszenie castingu d

W elitarnej akademii Weltona rozpoczyna się rok szkolny. Uczniowie, rodzice i nauczyciele wraz z nowym nauczycielem literatury słuchają przemówienia dyrektora Gale Nolana. Todd Anderson nowy uczeń zostaje przydzielony do pokoju z Neilem Perrym, który jest sympatycznym nastolatkiem. Po pewnym czasie do pokoju wchodzi ojciec Neila i mówi mu, że postanowił zmniejszyć mu liczbę zajęć dodatkowych. Pierwsze lekcję nie napawają optymizmem nauczyciele są bardzo surowi. Jedynie nauczyciel literatury pan Keating jest inny. Na powitanie wskoczył na biurko i wydeklamował wiersz. Knox Overstreet został zaproszony do domu państwa Danburrych na imprezę. Nie jest zadowolony. Jednak na miejscu spotyka dziewczynę syna państwa Danburrych, w której się zakochał. Neil znalazł w bibliotece informacje o nauczycielu literatury, który miał należeć do tajnego Stowarzyszenia Umarłych Poetów. Chłopiec zapytał o to nauczyciela, który mu wyjaśnia, że była to grupa chłopców, którzy przychodzili do groty i tam się bawili, śpiewali i tańczyli. Grupa chłopców: Neil Perry z Knoxem Overstreetem, Charlesem Daltonem, Richardem Cameronem, Pittsem, Meeksem oraz Toddem Andersonem udają się na poszukiwania groty. Kiedy ją znaleźli rozpalili ognisko i złożyli przysięgę Henry’ego Thoreau, a następnie zaczęli tańczyć wokół ogniska. Na kolejnych zajęciach z literatury chłopcy moją zadanie wymyślenie własnego wierszu. Po lekcjach Knox wymyka się, żeby podpatrzeć Noel. Neil bierze udział w przesłuchaniu „Snu nocy letniej” i dostaje rolę Puka. Jednak musi dostać jeszcze zgodę ojca i dyrektora szkoły. Postanawia je sfałszowa�

Stowarzyszenie Umarłych Poetów (Nancy H. Kleinbaum) Bohaterowie

Neil Perry jest jednym z głównych bohaterów wyżej wymienionej powieści. Chodzi do elitarnej Akademii Weltona. Jest bardzo zdolnym uczniem, osiągającym wysokie wyniki w nauce. Jego największą pasją jest teatr oraz wszelkiego rodzaju literatura. Zapisał się bowiem do sztuki pt. “Sen Nocy Letniej” Szekspira. Ojciec nie pochwalał jego pasji, więc dlatego zakazał mu występu w przedstawieniu. On nie mogąc znieść tego, że nie będzie mógł rozwijać swoich pasji, w akcie desperacji popełnił samobójstwo.

John Keating jest nauczycielem języka angielskiego w Akademii Weltona. Jest “średniego wzrostu i niewielkiej postury był przeciętnie wyglądającym mężczyzną po trzydziestce. Miał inteligentne brązowe oczy, średniej długości ciemne włosy i nieschodzący z twarzy ciepły uśmiech. Robił wrażenie osoby godnej szacunku i znakomicie wykształconej”. Sam był kiedyś wychowankiem Akademii, ale nigdy nie popierał jej metod nauczania. Jest inny niż wszyscy nauczyciele. On nie każe uczniom wkuwać wiadomości. Na swoich lekcjach stara się, aby uczniowie m.in. mogli spojrzeć na świat z innej perspektywy. Jest jedyny w swoim rodzaju. On jest przekonany, że fundamentami edukacji jest przezwyciężanie własnych słabości, poszerzanie horyzontów i branie odpowiedzialności za swoje czyny. John Keating to człowiek nieprzeciętny, który wybrał zawód zgodnie ze swoim powołaniem.

Todd Anderson to jeden z uczniów Akademii Weltona. Był członkiem Stowarzyszenia Umarłych Poetów. Zawsze był porównywalny do starszego brata, który ukończył szkołę z wyróżnieniem. Wszyscy oczekują od niego, że będzie taki dobry jak jego brat. On nie jest do końca pewien czy sprosta wszystkim oczekiwani

Do jakiej szkoły chciałabyś chodzić – dyrektora Nolana czy profesora Keatinga? Dlaczego?

W dzisiejszych czasach trudno znaleźć szkołę, która będzie dla nas odpowiednia. Stawiamy coraz większe wymagania co do szkół do których pójdziemy np. po podstawówce tak jak w moim przypadku. Nie wiemy na jaki kierunek pójdziemy i co dalej będzie nas czekać. Czasami nie jest to możliwe, aby podjąć samodzielnie decyzję, ponieważ najczęściej robią to za nas rodzice. Postaram się wybrać spośród dwóch szkół (dyrektora Nolana albo profesora Keatinga) tą, która będzie dla mnie odpowiednia i w której chciałabym się uczyć.
Dyrektor Nolan to surowy człowiek. Dba bardziej o szkołę jako budynek niż o uczniów, którzy się w niej uczą. W jego szkole przodują cztery najważniejsze hasła:(honor, tradycja, dyscyplina i doskonałość). Przestrzeganie ich jest bardzo ważne. Ukończenie tej elitarnej akademii pomaga później w dostaniu się do szkoły wyższej i uzyskania dobrze płatnej pracy. Uczniowie w tej szkole nie czuli się swobodnie. Na każdym kroku są kontrolowani. Musieli uczyć się do późna i mieli bardzo dużo materiału do przyswojenia. Kiedy złamie się którąś z zasad szkoły dostaje się naganę u dyrektora. Jak ktoś mocno zajdzie dyrektorowi Nolanowi za skórę to otrzymuje wtedy karę cielesną. Takie metody nauczania w dzisiejszych czasach są niedozwolone. Od razu trafiłoby się przed sąd albo i gorzej, do więzienia. Takie zachowanie jest wręcz niedopuszczalne.
Natomiast Keating to zupełne przeciwieństwo Nolana. Jest

Charakterystyka bohaterów w książce Nancy H. Kleinbaum pt. „Stowarzyszenie Umarłych Poetów”

John Keating – był wychowankiem Akademii Weltona i jednocześnie uczy w niej języka angielskiego. „Był to przeciętnie wyglądający mężczyzna po trzydziestce, średniego wzrostu i niewielkiej postury. Miał inteligentne brązowe oczy, średniej długości włosy i nie schodzący z twarzy ciepły uśmiech. Robił wrażenie osoby godnej szacunku i znakomicie wykszatłconej. Był człowiekiem charyzmatycznym”. Wyróżniał się swoją nieprzeciętną wiedzą, dużymi pokładami energii i chęcią do działania. Był przeciwny sposobom nauczania w Akademii. Swoich wychowanków starał nauczyć samodzielności. Pomagał mi przełamywać własne słabości i wszelkie lęki. Był człowiekiem godnym do naśladowania i niebywale oczytanym. Każdy kto potrzebuje porady, z pewnością dostanie ją od Keatinga. On bowiem umiał wysłuchać, zrozumieć drugą osobę i wspomóc dobrym słowem, kiedy było to potrzebne. Nigdy nie odtrącał i nie znieważał swoich podopiecznych. Uczniowie byli w niego wpatrzeni jak w obrazek. On wskazywał im zaś ścieżkę, którą jak zechcą będą mogli podążyć.

Neil Perry – jeden z najlepszych uczniów w Akademii Weltona. Solidny i pracowity uczeń. Jednak nigdy nie zapomina o swoich pasjach i marzeniach. Głównym z jego pasji była gra teatralna i wszelkiego rodzaju literatura. Jednak jego marzenia są spowalniane przez nadopiekuńczego ojca. W ogóle nie pozwala się mu rozwijać. Jest bardzo szanowany w gronie przyjaciół m. in. za swoje poczu

„Stowarzyszenie Umarłych Poetów” porusza historię uczniów Akademii Weltona, którzy pod wpływem nauczyciela, prof. Keatinga zaczynają rozbudzać swoje pasje. Powieść ta w doskonały sposób opowiada o młodości, o marzeniach oraz o ideałach, które kierują młodymi ludźmi, o ich idealizmie, szczególnie dostrzeganym u humanistów. Wykładowca, prof. Keating, w sposób umiejętny rozpala w swoich podopiecznych zainteresowanie do sztuki oraz do literatury. Przy Jego udziale, młodzież zakłada Stowarzyszenie, którego celem statutowym jest wspólne czytywanie poezji, debatowanie na tematy związane z literaturą. Książka jest światowym bestsellerem, na trwałe weszła do kanonu, obecnie

„Stowarzyszenie Umarłych Poetów” Nancy H. Kleinbaum jest historią o szkole cechującej się zarówno sukcesami jak też dyscypliną. Wartości którymi kieruje się owa placówka edukacyjna, czyli Akademia Weltona w stanie Vermont, w USA to:
1) tradycja
2) honor
3) dyscyplina
4) doskonałość 
Przez wielu Amerykanów, Akademia Weltona była uważana za najlepszą szkołę średnią na całym obszarze Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej.
Geograficznie położona wśród odległych wzgórz Vermontu, założona w 1859 r.
Keating zna doskonale realia panujące w tejże placówce edukacyjnej, gdyż w przeszłości sam był Jej uczniem, następnie zaś absolwentem.
Możemy stwierdzić, iż akcja utworu ma miejsce w roku stulecia tejże to szkoły.
Akcja rozpoczyna się w chwili inauguracji nowego roku szkolnego przez dyrektora Akademii Weltona, którym jest Gale Nolan.
Uczniowie poddawani są presji, jednakże ich cele często nie są zbieżne z tym, czego wymaga od nich szkoła oraz rodzice. Możemy więc powiedzieć, iż jest to historia poniekąd o buncie oraz o odkrywaniu własnej drogi. Czas akcji to 1959 r, początek jest na jesieni, kiedy to rozpoczyna się nowy rok szkolny a kończy wraz z początkiem zimy. W szkole pojawia się nowy nauczyciel, uczący literatury z pasją, pan Keating, który pragnie wpoić pasję do języka W. Shakespeare’a i

„Stowarzyszenie Umarłych Poetów” to utwór, który ma na celu pokazać młodym czytelnikom, jak ważna jest w życiu samodyscyplina, odpowiedzialność za własne czyny oraz okres osiągania dorosłości i etap szkolny, który ma wpływ na nasze dalsze życie.
Powieść ta ma miejsce w Akademii Eltona – amerykańskiej szkole elitarnej dla płci męskiej. To szkoła, w której uczeń musi być nastawiony i przygotowany na surową dyscyplinę i podporządkowanie się innym. Kiedy nadchodzi nowy rok szkolny, przed najmłodszymi uczniami stoi poprzeczka, którą sami muszą pokonać dzięki swej intensywnej pracy i zapałowi. Muszą między innymi pielęgnować i kultywować najważniejsze zasady, które zostały im przykazane: honor, tradycja, doskonałość i dyscyplina. W szkole pojawia się także nowy nauczyciel języka angielskiego – John Keating. Z czasem zaczyna się czas na naukę. Chłopcy mają jej naprawdę dużo. Z każdym przedmiotem muszą sobie radzić, każdy nauczyciel czegoś od nich wymaga, dlatego młodzieńcy postanawiają założyć grupę wsparcia, dzięki której mogą sobie nawzajem pomagać. Oprócz obowiązków szkolnych, dyrektor Nolan przydziela im też po południowe zajęcia pozaszkolne, którym również muszą sprostać. Przed nimi także wiele doświadczeń życiowych: pierwsze miłości, zauroczenia czy porażki. Nie wszyscy nauczyciele byli surowi i wymagający. Wspomniany wcześniej pan Keating, był jednym z nielicznych osób, które zamiast potępiać swych uczniów i zastraszać, próbował pomóc im w odkryciu własnych idei, pasji, zalet, wad, ale także starał się im pomóc w pokonywaniu barier. Nie wywyższał się, lecz nawet kazał im zwracać się do siebie: kapit

O autorce:

Autorką książki „Stowarzyszenie Umarłych Poetów” jest Nancy Horowitz Kleinbaum. Urodziła się 30 sierpnia 1948. W latach 1966 do 1970 studiowała na Uniwersytecie Północno-Zachodnim, znajdującym się w Evaston (na północnych przedmieściach Chicago). Autorka swoje powieści opiera na scenariuszach filmowych.

Film „Stowarzyszenie Umarłych Poetów”:

Książka „Stowarzyszenie Umarłych Poetów” powstała na podstawie scenariusza do filmu o tej samej nazwie. Scenariusz został napisany przez Toma Schulmanna, a film wyreżyserowany przez Petera Weira. Premiera filmu miała miejsce 2 czerwca 1989. Film stał się laureatem wielu nagród, w tym, w 1990 roku, Oskara za najlepszy scenariusz oryginalny, w tym samym roku otrzymał również dwie nagrody Bafta, nagrodę WFF i David di Donatello.

Zarys fabuły:

Do Akademii Weltona, elitarnej szkoły o surowych zasadach i dyscyplinie, przybywa John Keating, który staje się tamtejszym nauczycielem języka angielskiego. Uczy on dzieci uczęszczające do szkoły postawy przyjaźni, chęci życia oraz interpretacji i przeżywania poezji. Wspom