Władca Pierścieni – Dwie Wieże

W ramach przypomnienia: Poprzedni tom skończył się na rozdzieleniu się Frodo i Sama od reszty Drużyny Pierścienia i ucieczce łodzią.
Na resztę członków Drużyny Pierścienia napadają nieznana dotąd odmiana orków – Uruk-hai. Na wzgórzu Amon Hen Boromir broniąc Merry’ego i Pippina zostaje przebity strzałą. Aragorn poszukuje Froda. Odnajduje zaś śmiertelnie rannego Boromira, który przed śmiercią mówi mu, że Merry i Pippin zostali porwani przez nieprzyjaciół, współpracujących ze zdradzieckim czarodziejem Sarumanem. Gondorczyk wspomina również o ucieczce Froda. Wyznaje, że chciał odebrać mu pierścień, czego głęboko żałuje. Ponadto, prosi Aragorna o pomoc w obronie stolicy Gondoru – Minas Tirith przed niszczycielskimi siłami Saurona. Legolas, Gimli i Aragor oddają cześć poległemu towarzyszowi broni, a następnie jego ciało umieszczają w łódce w wodach Wielkich Rzeki Anduiny, aby popłynęło w dół rzeki. Trójka śmiałków wyrusza na ratunek hobbitom porwanym przez orki Uruk-hai. Mają nadzieję, że Frodo w towarzystwie Sama dotrze do Mordoru i zniszczy ostatecznie, raz na zawsze pierścień, należący do Saurona. W tym samym czasie orkowie zostają zaatakowani prze konnicę Rohanu. Merry i Pippin, wykorzystując nieuwagę sług Sarumana uciekają z opałów. W trakcie ucieczki docierają do niedaleko położonego Lasu Fangorn. Spotykają tam enta – w świecie wymyślonym przez Tolkiena entem jest postać fantastyczna, wyglądającą jak drzewo, lecz potrafiącą mówić, chodzić i walczyć. Merry i Pippin rozmawiają z przyjacielem czarodzieja Gandalfa – Drzewcem, przywódcą entów,który zastanawia się i pyta hobbitów, czy przybyli w pokojowych zamiarach czy są jednak wrogami. Merry i Pippin sugerują entowi, aby przeciwstawili się Sarumanowi, gdyż ten razem ze swoją armią orków Uruk-hai wycinają wielkie pałacie lasów, aby zasilić swoje piece, dzięki którym wykuwają broń. Drzewiec poruszony całą sprawą, zwołuje naradę, na której enty debatują nad zaatakowaniem Saurona w imię zemsty za zniszczone i ścięte drzewa. Ostatecznie magiczne stworzenia decydują się wyruszyć do twierdzy zdradzieckiego czarownika.
W tym samym czasie Legolas, Aragorn i Gimli po wyruszeniu na ratunek Merry’emu i Pippinowi natrafiają na Jeźdźców Rohanu wraz z ich dowódcą Eomerem, który jest bratankiem króla Theodena. Trójka śmiałków dowiaduje się o dokonanym noc wcześniej ataku konnicy na orków, którzy pojmali dwójkę hobbitów. Żołnierze Rohanu twierdzą jednak, że wszyscy słudzy Saurona zostali zgładzeni, a nikogo poza nimi nie znaleziono. Aragorn odnajduje ślady bosych stóp poszukiwanych hobbitów. Warto tutaj wspomnieć, że hobbici nie noszą butów, dlatego też odnaleziono ślady bosych stóp. Obieżyświat odkrył, że prowadzą one do Lasu Fangorn. Bez zastanowienia śmiałkowie ruszyli dalej w poszukiwaniu przyjaciół. Niedługo później dostrzegają jakiegoś starca, który po chwili znika. Wszyscy jednogłośnie stwierdzają, że mógł to być czarownik Saruman. Po chwili ponownie spotykają tajemniczego starca. Tym razem dostrzegają, że nie jest to zdradziecki Saruman a Gandalf. Śmiałkowie są zszokowani, gdyż myśleli, że czarodziej został zabity, kiedy w trakcie walki z prastarym potworem Balrogiem spadł w przepaść w kopalni starego krasnoludzkiego królestwa Morii. Gandalf wspomina przyjaciołom o swojej śmierci. Porusza również temat walki z Balrogiem, w wyniku której stracił życie, lecz powrócił do żywych i zyskał wielką moc, starjc się z Gandalfa Szarego Gandalfem Białym. Czwórka przyjaciół: Aragorn, Gimli, Legolas i Gandalf Biały wyruszają cod Endoras, stolicy Rohanu, chcą spotkać się z królem Theodenem. Okazuje się, że władca Rohanu jest chory na niewyjaśnioną chorobę. Mężczyzna nie chce słyszeć o jakimkolwiek prze

1. Atak orków Uruk-hai.
2. Obrona Merry’ego i Pippina przez Boromira.
3. Porwanie dwójki hobbitów.
4. Odnalezienie śmiertelnie rannego Boromira.
5. Śmierć Gondorczyka.
6. Oddanie hołdu Boromirowi.
7. Wyruszenie Aragorna, Legolasa i Gimliego na ratunek porwanym hobbitom.
8. Atak konnicy Rohanu na orków.
9. Ucieczka Merry’ego i Pippina.
10. Spotkanie Drzewca w Lesie Fangorn.
11. Narada entów.
12. Odnalezienie śladów stóp hobbitów przez Aragorna.
13. Spotkanie Gandalfa Białego.
14. Udanie się do stolicy Rohanu – Endoras.
15. Rozmowa z królem Rohanu — Theodenem.
16. Odkrycie spisku sługi króla — Wężowego Języka.
17. Wyleczenie władcy przez Gandalfa.
18. Wypędzenie Wężowego Języka z Rohanu.
19. Ukrycie kobiet i dzieci w górskiej twierdzy, Skalnym Gnieździe.
20. Wysłanie wojsk do Helmowego Jaru.
21. Bitwa z orkami Uruk-hai, należącymi do Sarumana.
22. Zwycięstwo sił Rohanu.
23. Ucieczka części orków do Lasu Fangorn.
24. Wyruszenie Gandalfa, Gimliego, Legolasa i Aragorna w towarzystwie Theodena i Eomera do twierdzy Sarumana – Isilduru.
25. Odkr

Dla przypomnienia: poprzedni tom zakończył się rozdzieleniem Drużyny Pierścienia. Frodo ucieka po rozmowie z Boromirem, który chciał odebrać mu pierścień. Zostaje odnaleziony w łodzi przez Sama, który postanawia towarzyszyć mu w wyprawie do Mordoru.

Teraz wracamy do tomu drugiego: „Władca Pierścieni: Dwie Wieże”. Resztę Drużyny Pierścienia atakują orki – Uruk-hai. Boromir próbuje obronić Merry’ego i Pippina, jednak bez skutecznie. Hobbici zostają porwani przez nieprzyjaciela. Aragorn poszukuje Froda, który zniknął po rozmowie z Boromirem. Odnajduje jednak Gondorczyka, który śmiertelnie ranny, ugodzony strzałą kona. Przed śmiercią Boromir zdążył poprosić Aragorna o obronęstolicy Gondoru – Minas Tirith i uratowanie porwanych hobbitów. Legolas, Gimli i Araforn oddają cześć poległemu towarzyszowi, a następnie układają jego ciało na łodzi i puszczają wraz z nurtem Wielkiej Rzeki Anduiny. Cała trójka wyrusza na ratunek hobbitom.
W tym samym czasie na orków Uruk-hai napada konnica Rohanu. Wykorzystują to Merry i Pippin, którzy uciekają z niewoli i udają się do Lasu Fangorn. Tam spotykają Drzewca, przywódcę entów (enty to stworzenia, wyglądające jak drzewa, lecz potrafiące mówić, chodzić i walczyć). Namawiają je do przeciwstawienia się Sauronowi, który wycina wiele drzew, aby zasilić piece w Isengardzie i wykuwać broń. Podczas narady enty przystają na takie rozwiązanie i wyruszają w kierunku twierdzy Sarumana.
Aragorn, Gimli i Legolas spotykają konnicę Rohanu. Żołnierze informują trójkę śmiałków, iż pokonano orki, ale nikogo innego nie znaleziono. Aragorn natrafia na ślady bosych stóp hobbitów i kieruje się z przyjaciółmi do Lasu Fangorn. Tam są świadkami niecodziennego zdarzenia, gdyż spotykają Gandalfa, który przecież miał zginąć w kopalni Morii. (W ramach przypomnienia: Gandalf walczył w kopalni z pradawnym potworem Balrogiem. Niestety w trakcie potyczki razem z bestią spadł w przepaść.) Podróżnicy są wielce zdziwieni. Okazuje się, że Gandalf powrócił do żywych i stał się Gandalfem Białym, zdobyw

Nie uda się opowiedzieć o genezie „Władca Pierścieni: Dwie Wieże” nie powracając do całej serii czy Hobbita (poprzedniego dzieła Tolkiena). Podstawowe informacje: autorem jest J. R. R. Tolkien. Napisał on trzy tomy „Władcy Pierścieni” : „Władca Pierścieni: Drużyna Pierścienia” , „Władca Pierścieni: Dwie Wieże” i „Władca Pierścieni: Powrót Króla”. Tak jak mówiłam należy wrócić do samego początku. Tolkien wysyłał listy od Świętego Mikołaja, za którego się podawał, do swoich dzieci. Umieszczał w nich wizerunki goblinów i gnoli. Kiedy zaczął uczyć w szkole, sprawdzając egzaminy natrafił na pustą kartkę. Zainspirowało go to i zanotował następującą rzecz: „In a hole in the ground there lived a hobbit” (wolnym tłumaczeniu: w norze w ziemi mieszkał sobie hobbit). Zainspirowało go to do stworzenia postaci i rasy hobbitów, a następnie nap

Muszę przyznać, że długo nie mogła jakoś przekonać się do przeczytania trylogii „Władcy Pierścieni”. Może odpychały mnie od tego skrajne recenzje i opinie. Miałam poczucie, że seria ta albo mnie zachwyci, albo obrzydzi do reszty twórczości Tolkiena. Na szczęście tak nie było, i chwała za to. Po pierwszy tom „Władca Pierścieni: Drużyna Pierścienia”, sięgnęłam za sprawą przyjaciółki, która jest wielką fanka uniwersum Śródziemia. Od dłuższego czasu próbowała mnie do tego nakłonić, i w końcu jej się udało. I tak, w ten sposób przeczytałam najpierw pierwszy tom, a następnie drugi: „Władca Pierścieni: Dwie Wieże”, której tutaj recenzję napiszę.
Wpierw należałoby w bardzo krótki sposób powiedzieć, o czym jest książka. Drugi tom „Władcy Pierścieni” został podzielony na dwie księgi. W pierwszej z nich czytamy o kontynuacji losów Merry’ego i Pippina, którzy zostają porwani przez nowy, dotąd nieznany szczep orków –Uruk-hai, oraz historii Legolasa, Aragorna i Gimliego, którzy w Lesie Fangorn odnajdują Gandalfa Białego, powstałego po śmierci Gandalfa Szarego. Druga księga opowiada o zmaganiach Frodo i Sama, do których dołącza Gollum i razem całą trójką wyruszają do Mordoru, aby zniszczyć pierścień i pokonać Władcę Ciemności. W pierwszej księdze zatytułowanej „Zdrada Isengardu” dzieje się prawdziwa magia. To tutaj Tolkien opisał szereg walk i potyczek, dołączanie nowych sprzymierzeńców. Armia Aragorna i Theodena walczy z orkami Sarumana w Helmowym Jarze. Mamy również potyczkę w Isengardzie, na który napadają enty, czyli pradawne istoty, przypominające z wyglądu olbrzymie drzewa, ale mogące się poruszać, mówić i – najwidoczniej – również walczyć. Pomysł ten podsunęli im Merry i Pippin, którzy zauważyli, iż czarodziej Saruman wycina wielkie pałacie lasu, aby zasilić piece i tworzyć uzbrojenie dla swojej armii. Zaproponowali entom zemstę, a te chętnie na to przystały. Mimo pojawienia się wielu wątków i wielu większych bitew oraz pomniejszych potyczek, książka nie jest chaotyczna czy mniej zrozumiała. Wszystko zostało w zrozumiały sposób przedstawione, a opisy samych przygotowań do bitew czy same opisy batalistyczne nadają pewnej dynamiki powieści.
W drugiej księdze „Podróż do Mordoru” czytamy o kontynuacji losów Frodo i Sama. Ta część wydaje mi się nieco nudniejsza, bardziej monotonna, brak w niej takiej dynamiczności jak w poprzedniej księdze. Oczywiście, wciąż pełni ważną rolę w całej książce, ale księga druga nie zachwyciła mnie swoim wykonaniem. Tolkien opowiada tutaj o długiej wędrówce dwóch hobbitów, którzy natrafiają również na Golluma – opętanego mocą pierścienia i poszukującego swojego skarbu. Decydują się go zwerbować do swojej małej grupki i razem z nim kontynuują przeprawę. Wydaje mi się, że w drugiej księdze najciekawszą postacią był Gollum, który wiele knuł i oszukiwał.

„Władca Pierścieni. Dwie Wieże” został napisany przez J. R. R. Tolkiena. Stanowi drugi tom serii o przygodach Frodo Bagginsa. Został wydany po raz pierwszy w 1954 roku w Wielkiej Brytanii. Drugi tom składa się z księgi III „Zdrada Isengardu” i IV „Podróż do Mordoru”. Początkowo drugi tom miał stanowić razem z innymi częściami jedną wielką książkę pod nazwą „Władca Pierścieni”, taki był zamysł pierwotny Tolkiena. Wydawca się na to nie zgodził i nakazał podzielić utwór na trzy tomy, dzięki czemu dzisiaj czytamy „Władcę Pierścieni” podzielonego na: „Władca Pierścieni. Drużyna Pierścienia”, „Władca Pierścieni. Dwie Wieże” i „Władca Pierścieni. Powrót Króla”.
„Władca Pierścieni. Dwie Wieże” odgrywa się w wymyślonej krainie – Śródziemiu. Nie znamy dokładnego czasu akcji, wiemy tylko, iż pierwszy tom rozpoczął się 60 lat po wydarzeniach z „Hobbit, czyli tam i z powrotem”. Konkretne lokalizacje: Las Fangorn, Edoras – stolica Rohanu, Isengard, Helmowy Jar, Mordor, Czarna Brama, Ithilien, Martwe Bagna, gniazdo pająka Szeloby.
Księga pierwsza rozpoczyna się poszukiwaniem Froda przez Aragorna. Obieżyświat odnajduje jednak Boromira, który został śmiertelnie trafiony strzała podczas próby obronienia Merry’ego i Pippina przed orkami Sarumana. Hobbici zostają porwani. Boromir przed śmiercią prosi Aragorna o pomoc w obronie Minas Tirith – stolicy Gondoru. Legolas, Aragorn i Gimlli oddają cześć poległemu przyjacielowi, a następnie jego ciało na łodzi puszczają w dół Wielkiej Rzeki Anduiny. Merry i Pippin uciekają orkom, którzy zostali napadnięci przez konnicę Rohanu. Docierają do Lasu Fangorn, gdzie spotykają Drzewca — przywódcę entów (pradawne istoty, przypominające drzewa, potrafiące poruszać się, mówić i walczyć). Nakłaniają enty do dokonania zemsty na Sarumanie za wycinkę wielu drzew, które miały zasilić piece armii czarownika i wyposażyć wojska orków w nowe wyposażenie. Drzewiec z przyjaciółmi przystaje na propozycje. Aragorn z towarzyszami odnajduje konnicę Rohanu, która informuje o pokonaniu orków i nie odnalezieniu wśród nich żadnych hobbitów. Obieżyświat odnajduje ślady bosych stóp Merry’ego i Pippina. Idąc po saldach dociera do Lasu Fangorn. Tam spotyka Gandalfa Białego, który powstał z Gandalfa Szarego, po śmierci w kopalni Morii. Czwórka śmiałków wyrusza do Rohanu, gdzie uzdrawia króla Theodena z „choroby”, wywołanej przez jego sługę Wężowego Języka, który okazuje się wypełniać polecenia Sarumana. Wojska Rohanu przygotowują się na starcie w Helmowym Jarze, które wygrywają, rozgramiając orki. Następnie Legolas, Aragorm, Gimli, Gandalf i Theoden wraz z ochotnikami wyruszają do Isengardu. Tam okazuje się, ze twierdza Sarumana został podbita przez enty. Merry i Pippin czekają na przyjaciół. Gandalf rozmawia z u

Frodo Baggins – hobbit, który mieszkał w Shire, jest krewnym Bilbo Bagginsa. Otrzymuje Pierścień, który zobowiązuje się zniszczyć w Szczelinie Zagłady w Mordorze. Po rozdzieleniu się członków Drużyny Pierścienia Frodo kontynuował podróż ze swoim przyjacielem Samem. Był niezwykle odważnym, wytrwałym i rozsądnym hobbitem. Chciał pomóc wyzwolić mieszkańców Śródziemia. Pod koniec książki został zaatakowany przez pająka Szelobę, w wyniku, czego stracił przytomność i porwali go orkowie.
Sam Gamgee – ogrodnik w Shire, hobbit, najlepszy przyjaciel Frodo, z którym kontynuuje podróż do Mordoru. Ratuje go od pająka Szeloby i śledzi jego porywaczy aż do Wieży Cirith Ungol. Jest niezwykle odważnym i oddanym towarzyszem, który gotowy jest na wszystko, aby pomóc przyjaciołom. Nie pozwoli, aby Frodo sam niósł tak olbrzymie brzemię na swoich barkach.
Gandalf Biały – powstał po śmierci Gandalfa Szarego, który zginął w trakcie walki z Balrogiem w kopalni Morii. Otrzymał od Galadrieli białe szaty. Nazwany jest również Mithrandir. W Rohanie uzdrowił króla Theodena i uwolnił go przed wpływem Grima Wężowego Języka. Sprowadził do Helmowego Jaru wojowników, którzy rozproszyli się po bitwie u Brodów na Isenie. Wykluczył Sarumana z Białej Rady.
Aragorn – potomek Isildura, ukochany córki Elronda – Arweny. Jest niezwykle odważny, szlachetny i wytrwały. Potrafi dowodzić licznymi oddziałami żołnierzy, co udowadnia w bitwie na Helmowym Jarze. W Aragornie zakochuje się księżniczka Eowina, lecz bez wzajemności.
Boromir – syn namiestnika Gondoru – Denethora, brat Faramira. Stracił życie w walce z orkami, którzy chcieli porwać Merry’ego i Pippina. Chciał odebrać pierścień Frodo, lecz zrozumiał, ze popełnił błąd i żałował tego. Jego ciało po śmierci zostało ułożone w łodzi i puszczone w dół Wielkiej Rzeki Anduiny.
Legolas – elf, doskonale posługujący się łukiem i strzałami. Przyjaźni się z małomównym krasnoludem Gimlim.
Gimli – krasnolud, posł

Czas i miejsce akcji w drugim tomie trylogii „Władca Pierścieni” – „Władca Pierścieni. Dwie Wieże”

Czas akcji:
Akcja została podzielona na dwie części, dwie perspektywy. W księdze III czytamy o wydarzeniach, które dzieją w obecności Aragorna, Legolasa, Gimliego, Merry’ego, Pippina i Gandalfa, w księdze IV zaś poznajemy losy Froda i Sama, którzy oddzielili się od Drużyny Pierścienia.
Fabuła księgi III rozpoczyna się poszukiwaniami Bagginsa przez Aragorna oraz śmiercią Boromira, oddaniem mu hołdu przez przyjaciół i ułożeniem jego ciała w łodzi, którą następnie skierowano w dół Wielkiej Rzeki Anduiny. W księdze IV akcja rozpoczyna się wędrówką Froda i Sama trzeciego dnia po rozstaniu się z resztą członków Drużyny Pierścienia. Obaj hobbici podróżują po zboczach łańcucha Emyn Muil.
Fabuła w księdze III kończy się spotkaniem Gandalfa ze zdradzieckim czarodziejem Sarumanem, podniesieniem przez Pippina palantiru, w którego spoglądając, dostrzegł Oko Saurona. Gandalf razem z hobbitem wyruszył do Gondoru na grzbiecie białego rumaka o imieniu Cienistogrzywy. Pippin

Dla przypomnienia: poprzedni tom (pierwszy – „Władca Pierścieni. Drużyna Pierścienia”) zakończył się rozmową Boromira z Frodo, w trakcie której Baggins wsunął na palec pierścień i będąc niewidzialny uciekł. Został znaleziony przez Sama, który postanowił wyruszyć z przyjacielem do Mordoru. Drużyna Pierścienia się rozdzieliła.

Księga III
Aragorn poszukuje zaginionego Froda. Zakładał już najgorsze, kiedy usłyszał krzyki z zachodniego brzegu rzeki. Rozpoznał w nich głosy orków oraz róg Boromira, nawołujący pomocy. Szybko zaczął biec w stronę dźwięków potyczki. Nagle róg Boromira ucichł. Kiedy Aragorn dobiegł do pola bitwy zastał tylko leżącego na ziemi Boromira, z kilkoma strzałami tkwiącymi w piersi i rogiem pękniętym na dwie części. Wszędzie wokół leżały ciała martwych orków, reszta, która przeżyła uciekła. Aragorn dobiegł do Boromira, który zaczął coś szeptać. Gondorczyk wyznał, że chciał odebrać Frodo Pierścień i żałuje tego. Poprosił również, aby Aragorn udał się do stolicy Gondoru – Minas Tirith i ocalił kraj poległego przyjaciela. Boromir obwieścił porwanie Merry’ego i Pippina przez orków, a później po pożegnaniu przyjaciela umarł. Do Aragorna dołączają Gimli i Legolas, którzy wrócili z leśnego pościgu orków. Elf sugeruje, aby uczcić pamięć przyjaciela budując dla niego kamienny kurhan. Gimli zauważa, jednak, że zabraknie na to czasu. Ostatecznie zadecydowano, aby ciało Boromira ułożyć w łodzi i zepchnąć ją w Wodogrzmoty Rauros, aby popłynęła w dół Wielkiej Rzeki Anduiny. Podczas pogrzebu Aragorn i Legolas śpiewali. Po pożegnaniu kompana zauważyli, że Frodo musiał uciec z Samem. Trójka śmiałków miała dwie możliwości, albo ruszyć w pościg za Bagginsem lub uratować Merry’ego i Pippina. Wybrali drugą możliwość. Po krótkiej wędrówce dostrzegli góry ciał orków. Pojawiło się pytanie: kto ich zabił? Trójka przyjaciół dotarła do łąk Rohanu, znajdujących się u podnóży wzgórz Emyn Muil. Tam Aragorn dostrzegł ślady bosych stóp. Hobbici nie chodzili w butach, więc Obieżyświat od razu wiedział, że ślady należą do Merry’ego i Pippina. Cała trójka ruszyła w poszukiwaniu przyjaciół, Aragorn służył za przewodnika po odnajdywanych śladach. Po dłuższej wędrówce śmiałkowie postanowili odpocząć na noc. Kolejnego dnia odnaleźli jeźdźców Rohanu, którymi dowodził Trzeci Marszałek Riddermarchii – Eomer, syn Eomunda. Okazało się, że konnica zaatakowała orków i poszukiwała niedobitków. Marszałek przyznał, że żadnych innych istot, prócz orków nie widział. Jeźdźcy Rohanu na pożegnanie podarowali Aragornowi szpakowatego konia, zaś Gimliemu i Legolasowi drugiego, mniejszego wierzchowca. Krasnolud nie chciał zasiadać na grzbiecie zwierzęcia większego od niego, ale zgodził się dosiadać jednego konia z swoim elfim przyjacielem. Aragorn, Gimli i Legolas ruszyli w stronę Lasu Fangorn. Na miejscu między drzewami dostrzegli jakiegoś staruszka, początkowo pomyśleli, że to ich Gandalf, lecz on przecież umarł i nosił kapelusz zamiast kaptura.
W tym samym czasie: Pippin przebudził z potwornego koszmaru, w którym widział grupę orków oraz walczącego Boromira, dmącego w róg. Razem z Merrym zostali porwani przez orków. Jednak to nie był sen, rzeczywiście przebywał w obozowisku orków. Barbarzyńskie istoty zostały zaatakowane przez jeźdźców Rohanu z Eomerem na czele. Nieuwagę orków wykorzystali hobbici, uciekając z niewoli i dobiegając aż do Lasu Fangorn. Tam znaleźli drzewo z przedziwną twarzą. Nieznajomy miał czternaście stóp wysokości, siedem palców u nóg, siwą, długa brodę, włosy u nasady grube jak gałęzie i brązowe włosy z zielonymi cętkami. Przedstawił się jako Drzewiec, przywódca entów. Okazuje się, że jest on również przyjacielem Gandalfa. Drzewiec zaprowadził hobbitów do swojego domu, gdzie posadził ich na stole i spragnionych napoił. Przywódca entów decyduje się zemścić na czarodzieju Sarumanie, który zamieszkuje w twierdzy niedaleko, ponieważ jak się okazuje jego orki wycinają wielkie pałacie lasu, aby zasilić swoje piece i tworzyć nowe zbroje i oręż. O swoim pomyśle powiadamia inne enty podczas narady. Pippin pyta czemu jest tak mało entów, skoro od tak długiego czasu zamieszkują kraj. Drzewiec odpowiada, że to z powodu malejącej populacji entów, które nie mogą się rozmnażać, ponieważ ich żony zaginęły. Wszystkie enty wyruszyły z Drzewcem, niosącym hobbitów w stronę Isengardu. Merry nie miał pojęcia jak wygląda ten Isengard, w którym miałby przebywać zdradziecki czarodziej. Przywódca entów odpowiedział mu opisując: „Isengard to, o ile mi wiadomo, płaska przestrzeń otoczona kręgiem skał, gór, ze sterczącą pośrodku na wyspie czy na kamiennym cokole wieżą, zwaną Orthankiem. Tam mieszka Saruman.” Merry i Pippin poznali jeszcze jednego enta, młodszego od Drzewca – Bregalada. Jego imię po przełożeniu brzmi „Żwawy”. Po dłuższej wędrówce wszyscy dojrzeli bramy Isengardu. Hobbici usadowili się na ramionach Drzewca i na przodzie pędzili na twierdzę Sarumana.
Tymczasem Legolas, Gimli i Aragorn przemierzali Las Fangorn. Dotarli do urwiska, z którego elf wypatrzył prędzej spotkanego staruszka. Trójka przyjaciół dobyła broni i ruszyła w stronę nieznajomego. Wszyscy myśleli, że staruszek jest Sarumanem, dlatego zaatakowali go. Nieznajomy wyrwał się z uchwytu krasnoluda, wskoczył na skałkę i zerwał z siebie płaszcz, pozostając w białej szacie. Uniósł laskę, a topór Gimliego wyleciał krasnoludowi z rąk, miecz zesztywniał w dłoni Aragorna, a strzała Legolasa zmieniła się w ogniste iskierki. Wtem elf nazwał staruszka Mithrandirem. Nieznajomym w białym odzieniu był sam Gandalf Biały. Czarodziej wyjaśnił, że po zepsuciu Sarumana i śmierci dawnego Gandalfa Szarego, stał się Sarumanem, lecz nie tym złym, tylko takim, jakim od początku powinien być Saruman. Gandalf wytłumaczył, że powrócił do żywych, pozbawiony wspomnień z poprzednich przygód. Nakazuje wyruszyć nie za hobbitami i Drzewcem, lecz do króla Theodena do jego Złotego Dworu w Edorasie, stolicy Rohanu. Ma się tam dziać większe zło niż Wojna o Pierścień. Gandalf wyznaje, że po swoim ożywieniu powrócił do Lothlorien, gdzie jego rany opatrzyła Galadriela. Śmiałkowie chcieli już wyruszyć do Edorasu, lecz nie mieli na czym. Podróż byłaby za długa, aby udać się tam pieszo. Gandalf zagwizdał trzykrotnie, po czym przybiegły trzy konie: szpakowaty Hasufel Aragorna, mniejszy i lżejszy rumak Legolasa i Gimliego oraz ogromny biały ogier – Cienistogrzywy (w starszych wydaniach zwie się Gryfem). Czwórka podróżników dosiadła wierzchowce i wyruszyła w kierunku bram Rohanu. Po dotarciu do stolicy Edoras wędrowcy zostali powitani przez odźwiernego Hama, który poprosił ich o pozostawienie broni. Następnie pod jego bacznym wzrokiem zostali zaprowadzeni prze oblicze króla Theodena. Na dworze władcy nasi bohaterowie spotykają również sługę Grimę Wężowego Języka (w różnych wydaniach mogą pojawiać się różne tłumaczenia jego imienia np. Smoczy Język). Król był nieco osowiały i znudzony. Wężowy Język próbował przedstawić Gandalfa jako zdrajcę, aby władca wyrzucił czarodzieja z zamku. Theoden zaś po chwili zaczął ochoczo słuchać opowieści Gandalfa o pierścieniu i Sauronie. Chwycił za miecz, który przyniósł mu Eomer i odzyskał pełnię sił. Do Theodena przyprowadzono Wężowego Języka, który okazał się złodziejem, ponieważ ukradł miecz króla ze złotymi okuciami i wysadzanymi drogocennymi, zielonymi kamieniami. Co więcej, Grima okazał się zdrajcą i sługą Saurona, wykonującym polecenia zdradzieckiego czarodzieja. Prawdę o Wężowym Języku wyjawił Gandalf, który jako jedyny dostrzegł niecne zamiar

Frodo Baggins
Frodo Baggins był – w trakcie wędrówki do Rivendell – około 50 letnim hobbitem. Wyglądał młodziej niż na swój wiek, ponieważ tak oddziaływał na niego pierścień. Miał brązowe włosy, które były nieco jaśniejsze niż u innych hobbitów, i niebieskie oczy. W dniu 34 urodzin otrzymał od swojego krewnego Bilba Bagginsa pierścień. Frodo nazywał Bilba wujem, lecz tak naprawdę nie byli spokrewnieni w ten sposób. Przyjaźnił się z Samem Gamgee, który był jego ogrodnikiem. Frodo był naiwny, łatwowiernyi litościwy. Obłaskawił Golluma, sądząc, że Smeagol się zmienił i pomoże mu odnaleźć drogę do Szczeliny Zagłady. Był niezwykle odważny i wytrwały, kontynuując podróż z Pierścieniem, a nie rezygnując z tego ze względu na pojawiające się problemu czy czyhające niebezpieczeństwo. Był oddanym przyjacielem i troskliwym kompanem. Stał się zdecydowanie bardziej nieustraszony. Należał do Drużyny pierścienia, jako Powiernik Pierścienia.

Sam Gamgee
Sam był niskim hobbitem o jasnych, średniej długości włosach. W Shire pracował jako ogrodnik Froda. Młodego Bagginsa wciąż nazywał „Panem Frodo”. W podróż trafił w niezwykłych warunkach, ponieważ podsłuchał rozmowę Gandalfa i Bagginsa na temat Saurona i pierścienia. Był podejrzliwy w stosunku do Golluma. Nie popierał naiwności i litości Frodo. Uważał, że Smeagol wcale się nie zmienił, lecz knuje w tajemnicy plany odzyskania pierścienia. Sam był oddanym i wiernym przyjacielem. Był również nieustraszonym wojownikiem, który mieczem pokonał wielkiego pająka Szelobę. Był zrozpaczony, kiedy dojrzał nieprzytomnego Froda. Myślał, że jego pan zmarł i nigdy już go nie spotka. Kiedy Baggins został porwany przez orki Sam bez zastanowienia, pomimo swojego stanu i niebywałego zmęczenia ruszył w ślady porywaczy aż do wieży Cirith Ungol. Należał do Drużyny pierścienia.

Gandalf Biały
Gandalf długą, aż za pas brodę i białe włosy. Odziany był w białe odzienie z kapturem i laskę, którą walczył i rzucał zaklęcia. Posiadał również swojego białego rumaka o imieniu Cienistogrzywy (w starszych wydaniach nazywano go Gryfem). Gandalf Biały powstał po śmierci Gandalfa Szarego w kopalni Morii. Jak sam czarodziej mówił, jest on w pewien sposób Sarumanem, lecz nie zdrajcą tylko tym czarodziejem, jakim Sarumanem powinien być od początku. Był niezwykle uzdolnionym czarodziejem, który wzbudził postrach wśród orków w bitwie w dolinie Helmowego Jaru. Gandalf był bardzo opiekuńczy i troskliwy w stosunku do swoich przyjaciół. W obawie przed krzywdą Pippina i zawładnięciem jego umysłem przez Saurona, zabrał hobbita ze sobą w podróż do Gondoru. Kiedy była taka potrzeba powinien być bezwzględny i postawić na swoim. Za zdradę wykluczył Sarumana z bractwa czarodziejów oraz Białej Rady. Należał do Drużyny pierścienia.

Aragorn
Aragorn był człowiekiem o czarnych włosach i szarych oczach. Często nazywany był Obieżyświatem, ponieważ lubił

„Władca Pierścieni. Dwie Wieże” – drugi tom trylogii
Autor: J. R. R. Tolkien
Rok wydania: 1954
Inne części: „Władca Pierścieni. Drużyna Pierścienia” – tom pierwszy, „Władca Pierścieni. Powrót Króla” – tom trzeci.
Narracja: trzecioosobowa, wszechwiedząca.
Gatunek: powieść (fantasy)
Rodzaj literacki: epika

Początkowo wszystkie trzy tomy trylogii miały stanowić jedna większą książkę, lecz nie zagrodził się na to wydawca Tolkiena, dlatego też dzisiaj czytamy „Władcę Pierścieni”, składającego się z trzech tomów.
Książka rozpoczyna się rozdzieleniem się Drużyny Pierścienia i wyruszeniem Frodo wraz z Samem do Mordoru, aby zniszczyć pierścień. Boromir umiera w walce z orkami, chcąc uratować Merry’ego i Pippina. Nie udaje mu się to. Legolas, Gimli i Aragorn opłakują przyjaciela i umieszczają jego ciało w łodzi, którą puszczają w dół Wielkiej Rzeki Anduiny. Hobbici uciekają orkom, którzy zostają zaatakowani przez konnicę Rohanu. Docierają do Lasu Fangorn, gdzie spotykają enty. Nowo poznane istoty wraz ze swoim przywódcą Drzewce, wyruszają na Isengard, aby zaatakować zdradzieckiego czarodzieja Sarumana. Z kolei Aragorn, Legolas i Gimli w Lesie Fangorn spotykają Gandalfa Białego, który powstał z GANDALFA Szarego, po śmierci w kopalni Morii. Docierają do Edoras, stolicy Rohanu, gdzie uwalniają króla Theodena spod manipulacji sługi Wężowego Języka. Żołnierze Rohanu wyruszają do doliny Helmowego Ja

Występowanie elementów nawiązujących do mitologii nordyckiej i usposobienia Wikingów w drugim tomie trylogii Tolkiena – „Władca Pierścieni. Dwie Wieże”.

Mitologia była obecna w każdym z wierzeń wczesnych ludzi: Greków, Egipcjan oraz tych późniejszych: Wikingów, Słowian. Tolkien pisząc swoją trylogię „Władca Pierścieni” z pewnością czerpał garściami z mitologii nordyckiej oraz usposobienia ludów skandynawskich, nordyckich. Mitologia nordycka jest odmianą mitologii germańskiej. Wykształciła się na terenie współczesnej Danii, Norwegii, Szwecji, Islandii oraz Wysp Owczych. Uważam, że w drugim tomie trylogii – „Władca Pierścieni. Dwie Wieże” możemy odnaleźć wiele nawiązań do mitologii nordyckiej oraz usposobienia samych Wikingów. Swoją tezę poprę następującymi argumentami.
Powinniśmy zacząć od jednej z najważniejszych postaci – Gandalfa Białego. Może przypominać nam Odyna – boga ojca z mitologii nordyckiej, lecz został stworzony w oparciu o ducha gór, o którym Tolkien dowiedział się podczas swojej wędrówki po Szwajcarii w 1911 roku. Z podróży przywiózł m.in. pocztówkę z wizerunkiem Ducha Gór. Obrazek przedstawiał staruszka z siwą brodą siedzącego na kamieniu pod drzewem. Ubrany był w kapelusz i długi płaszcz. Pocztówkę Tolkien przechowywał w kopercie z napisem „Pierwowzór Gandalfa”. Przygody Gandalfa i jego krasnoludzkich kompanów zostały zaczerpnięte z islandzkiej Eddy Starszej, pochodzącej z IX wieku.
Ragnarok – koniec świata. Kiedy hobbici powracają do Shire i widzą chaos i zniszczenie, które tam dokonano, mogli pomyśleć właśnie o końcu świata. W mitologii nordyckiej kiedy Odyn żegna swojego syna Baldra szepcze mu do ucha słowa o „powtórnych narodzinach”, które mają odbyć się po Ragnaroku. Zasadzenie przez Sama nasionek otrzymanych od Galadrieli na miejscu wielkich połaci wyciętych drzew może symbolizować właśnie ponowne narodziny, odrodzenie się życia na nowo. Samym Ragnarokiem możemy również nazwać Wojnę o Pierścień, która najbardziej opisywana jest w drugim i trzecim tomie trylogii Tolkiena: „Władca Pierścieni. Dwie Wieże”i „Władca Pierścieni. Pow

W książce J.R.R Tolkiena pod tytułem „Dwie Wieże” to utwór o charakterze moralnym. W książce występuje walka dobra ze złem i to jest głównym problemem. Utwór zostaje osadzony w czasie, kiedy magia i miecz jest jak najbardziej na porządku dziennym.
Drużyna pierścienia zostaje rozbita po tym jak Boromir chciał zabrać jedyny pierścień Frodowi Bagginsowi. Nie udało mu się to, a drużynę pierścienia zaatakowali orkowie. Boromir zostaje zabity, kiedy to szlachetnie bronił dwóch hobbitów. Jednak mu się to nie udało i niziołkowie zostali pojmani. Krasnolud, elf i człowiek ruszają im na ratunek. Jednak po drodze orkowie zostają wypici w pień przez jazdę Rohanu. W ten sposób Aragorn z dwoma przyjaciółmi udają się do stolicy na zamek Rohanu razem z Gandalfem, który wrócił choć wszyscy myśleli, że zginął. Jednak tamtejszy król nie powitał ich serdecznie, ponieważ był w mocy Sarumana, a podszeptywał mu żmijowy język. Jednak Gandalfowi udaje się przegonić niszczycielskiego Sarumana z głowy króla, który po tym zdarzeniu wyraźnie odmłodniał co symbolizuje nam, że jak będziemy siedzieć w miejscu i nic nie robić to będziemy takimi gnuśnymi królami, którzy się szybko zestarzeje i nie będą w stanie nic zrobić. Jednak jeśli będziemy myśleć optymistycznie i będziemy aktywni w swoich sprawach na nawet mimo wieku będziemy młodo wyglądać i się czuć. Król zwołuje wszystkich ludzi i nakazuje im się schronić w Helmowym Jarze twierdzy, której nikt dotąd nie mógł zdobyć. Kiedy tam dotarli elfy wysłały tam swoją pomoc co symbolizuje nam jedność między ludźmi, a elfami przeciwko jednemu przeciwnikowi. W nocy zaatakowało ich dziesięć tysięcy orków. Na murach paliły się pochodnie, które w pewien sposób symbolizowały ludzkie żywota, których tak jak pochodni z każdą chwilą ubywało. Udało im się bronić do poranka, kiedy to Gandalf biały z jeźdźcami Rohanu przybył skoro świt na odsiecz. Gandalf w białych szatach o wschodzie słońca symbolizował nowy dzień, nowy świat i słońce, które rozprasza mroki i ciemności.
W tym czasie dwaj hobbici dotarli do lasu, kiedy uciekali przed o

Władca Pierścieni – Dwie Wieże – J.R.R. Tolkien – Charakterystyka
Informacje o książce
Książka fantasy, pt. „Władca Pierścieni: Dwie wieże” (oryginalny tytuł po angielsku to „The Lord of the Rings: The Two Towers”) została napisana przez J.R.R. Tolkiena (Johna Ronalda Reuela Tolkiena. Jest to drugi tom należący do serii „Władca Pierścieni”, która jest powieścią. Tom ten składa się, tak jak wszystkie pozostałe części, z kolejnych dwóch ksiąg. Pierwsza to: księga III. Zdrada Isengardu, druga natomiast to: księga IV. Podróż do Mordoru.
Po raz pierwszy powieść ta ukazała się cztery miesiące po pierwszej części – „Powrót Króla”, czyli 11 listopada 1954 roku w Wielkiej Brytanii, w oryginalnym języku angielskim. W Polsce natomiast swoją premierę miała w 1962 roku, rok po wydaniu w Polsce pierwszej części (w 1961 r.), w przekładzie Marii Skibniewskiej. Wydawcą było australijskie wydawnictwo Allen & Unwin.
Krótkie streszczenie
Podczas poszukiwań zaginionego Frodo Bagginsa, Aragorn słyszy dźwięk rogu. Gdy przybywa na miejsce, skąd usłyszał dźwięk, znajduje tam Boromira przeszytego strzałami. Przed śmiercią Boromir prosi swojego towarzysza, by obronił Minas Tirith przed wojskami Sarumana oraz oznajmia, że Pippin i Merry zostali porwani przez Uruk-hai Sarumana (rasa orków). Wyznaje też, że Frodo uciekł, bo próbował mu zabrać Pierścień. Przeprasza za wszystko i prosi o przebaczenie, po czym umiera. By oddać hołd Boromirowi, Aragorn wraz z towarzyszami: Legolasem i Gimlim wrzucają jego ciało w dół Wielkiej Rzeki Anduiny na łodzi. By pomścić przyjaciela, a także odbić porwanych, podróżnicy wyruszają w pościg za orkami.
W tym samym czasie odpoczywający oddział orków zostaje zaatakowany i szybko rozbity przez konnicę Rohanu. Wykorzystując okazję, dwóch małych hobbitów wymyka się do Lasu Fangorn, gdzie spotykają entów. Są to przyjazne drzewa, które chcą zaznać tylko spokoju. Jednak po namowach Pippina i Merry’ego, przywódca entów – Drzewiec wraz z pozostałymi kolegami postanawiają im pomóc, i razem najeżdżają siedzibę Sarumana.
W międzyczasie trójka pozostałych przyjaciół zmierza po tropach zostawionych przez hobbitów – śladach stóp. Podczas podróży przez las spotykają Gandalfa. Nie jest on już Gandalfem Szarym, lecz Gandalfem Białym, który jest o wiele silniejszy i włada większą mocą, a także jest ubrany cały na biało. Opowiada im o tym, co zaszło, po czym cała czwórka wyrusza do Edoras – stolicy Rohanu. Tam Gandalf leczy króla Théodena z choroby, która była spowodowana przez Gríma, zwanego Gadzim Językiem, który był pomocnikiem Sarumana i sługą Saurona. Po uleczeniu króla, zostaje wygnany z Rohanu. Następnie wojska Rohanu wraz z trzema podróżnikami wyruszają (bez Gandalfa) na oblężenie starej twierdzy Rohanu, która leżała w dolinie Helmowego Jaru. Z początku Théoden odnosi porażkę, lecz wtedy na pomoc przybywa Gandalf. Wtedy królestwo Rohanu odnosi sukces, a orkowie uciekają do lasu, gdzie czekają na nich entowie. Konsekwencją tego jest to, że żaden z nich nie wychodzi żywy z lasu. Cała szóstka: Gandalf, Legolas, Gimil, Aragorn, Théoden i Éomerm, wyruszają do Isengardu. Gdy docierają na miejsce, zastają Merry’ego i Pippina, którzy opróżniają zapasy żywnościowe Sarumana. Jak się okazuje, w wieży Orthanku uwięziony jest Saruman wraz ze swoim sługą – Grímem. Gandalf Biały daje szansę Sarumanowi, by odkupił swoje winy, jednak ten nie ma zamiaru się na to zgodzić. Wtedy jego sługa podstępnie go zabija, a Saruman zlatuje z wieży. Wraz z nim spada kryształowa kula, jak się okazuje jest to jeden z Palantirów – Widzących Kryształów, dzięki któremu można zobaczyć wszystko, co się dzieje w danej chwili.
Niedługo później Gandalf i Pippin wyruszają w drogę do Minas Tirith, które położone jest w Gondorze. Ich celem jest przygotowanie tamtejszej ludności na nieuchronną wojnę przeciwko Mordorowi. W tym czasie reszta zespołu: Merry, Legolas, Aragorn, Gimli i król Théoden wracają do Rohanu, by zebrać wszystkie siły wojskowe całego Rohanu i wyruszyć do Gondoru.
W międzyczasie dwaj hobbici: Frodo i jego przyjaciel Samwise Gamgee napotykają Golluma, którego porywają, ponieważ ich śledził, gdy podążali do Góry Przeznaczenia, by zniszczyć Pierścień. Stwór oznajmia na swoją obronę, że jest w stanie im pomóc dojść do celu, jednak tak naprawdę chce tylko odzyskać swój skarb – Pierścień, który wcześniej odebrał mu Bilbo – krewny Froda. Obaj hobbici są innego zdania: Sam