Chatka Puchatka

Bohaterowie

„Chatka Puchatka” autorstwa Alana Aleksandra Milne jest krótką bajką dla dzieci, zawierającą (podobnie jak pierwsza część pod tytułem „Kubuś Puchatek”) dziesięć opowiadań. Mimo to występuje w niej sporo niezwykłych postaci. Każde ze zwierzątek zamieszkujących Stumilowy Las ma wyraźnie zarysowany charakter, wygląd czy cechy osobowości, często niekoniecznie pozytywne. Książka uczy jednak tolerancji, odmienności i akceptacji. Postaram się w tym wypracowaniu nakreślić wszystkich bohaterów.
Kubuś Puchatek, zwany też Misiem o Bardzo Małym Rozumku to bez wątpienia główny bohater opowiadań. Jest to niewysoki, pluszowy miś, o dość krągłym brzuszku, a to za sprawą faktu, iż jest wielkim łakomczuszkiem. Miód to wielka słabość i zarazem miłość Puchatka. Niejeden raz wpadł przez owo uwielbienie w tarapaty. Miś nie jest zbyt mądry, nie rozumie wielu rzeczy, ale robi to w tak uroczy i nieporadny sposób, że bardzo łatwo go polubić. Jest przyjacielski. Pokonując swe ograniczenia, zawsze pędzi zwierzęcym przyjaciołom na pomoc. Życzliwy, lubi śpiewać, a raczej nucić oraz jest niezwykle uczynny. Mimo iż kocha wszystkich swych przyjaciół, największą miłością obdarzył Krzysia.
Krzyś z kolei to kilkuletni chłopiec, który przyjaźni się ze wszystkimi zwierzaczkami ze Stumilowego Lasu. W rzeczywistości są to jego pluszaki, jednak za sprawą magii wyobraźni i opowieści, które opowiada mu tata, Krzyś stał się bohaterem książki. Jest to chłopiec miły i towarzyski, zawsze skory do pomocy. Chętnie realizuje pomysły swoich kompanów, nawet jeśli są szalone. Dla Kubusia Puchatka jest niezwykle cierpliwy, jego nieporadność rozbawia go do łez. Cechuje go również odwaga i nieodparta chęć przygody i odkrywania.
Prosiaczek. Jest małym zwierzątkiem, przez co nieco lękliwym. Sam wspomina, że gdyby był większy, jego strach zapewne byłby mniejszy. Potrafi jednak przełamać swoje lęki, aby zaspokoić swą ciekawość czy pomóc przyjaciołom. Jest niezwykle przywiązany do Kubusia, który jest jego najlepszym przyjacielem.
Królik zamieszkuje norkę, w której ma urządzony swój domek. Jest mały i szary, czasami nieco przemądrzały. Ma jednak interesujące pomysły. Jego charakter jest wyraźnie uwypuklony. Królik lubi wydawać polecenia, snuć plany oraz podejmować kluczowe decyzje. Zdarza się, że jest niemiły lub szybko się obraża. Ostatecznie jednak jest przywiązany do swych przyjaciół.
Kłapouchy. Szary Osiołek, któremu nieraz odpada ogon. Ma absolutnie depresyjne usposobienie. Nic go nie cieszy, wszystko widzi w ciemnych barwach, zawsze obawia się deszczu i jest niemal bezustannie przygnębiony. Jego przysmak to oset, którego jedzenie jako jedno z nielicznych czynności sprawia mu przyjemność. Kłapouszek jest przekonany, że nikt go nie lubi i o nim nie pamięta. Chciałby być z jednej strony w centrum uwagi, ale z drugiej trzyma się z tyłu lub na uboczu.
Sowa Przemądrzała. Ostoja mądrości i skarbnica wiedzy. Nie licząc Krzysia, to właśnie do niej zwracają się przyjaciele, kiedy potrzebują jakieś pomocy. Sowa ma skłonności do oratorskich przemówień, nawet gdy nikt jej nie słucha. Lubi być w centrum uwagi. Często używa trudnych słów, nie bacząc iż jej odbiorca ich nie rozumie. Jest nieco zarozumiała, ale zawsze skłonna do pomocy.
Mama Kangurzyca. Jest bardzo serdeczna, uprzejma i miła. Jej synek – Maleństwo – to jej „oczko w głowie” i jest nieco przewrażliwiona na jego punkcie. Zawsze pilnuje, aby nic mu się nie stało, dba o jego zdrowie (dając tran), często jest nadopiekuńcza.
Maleństwo. Najmłodszy bohater. Radosny, bardzo ruchliwy, miły i serdeczny jak jego mama. Mały Kangurek wydaje się być pozbawiony lęku, aczkolwiek nie zdaje sobie do końca sprawy z czyhających nań zagrożeń. Lubi bawić się na piasku i spędzać czas ze swymi przyjaciółmi. Szczególnie upodobał sobie towarzystwo Królika.
Tygrys jest nową postacią, która nie występowała w pierwszej części przygód. Jak to bywa z tygryskami, jest prążkowany i ma niesamowitą energię do zabaw. Uwielbia brykać (lub fikać), wskakiwać znienacka na swych przyjaciół, kocha płatać figle, wszędzie go pełno. Główna cecha jego charakteru to absolutna beztroska, większa nawet niż w przypadku kangura Maleństwa. Zawsze radosny, głośny, bezkonfliktowy, jest przeciwieństwem Osiołka. Czasami jego cechy charakteru, mimo iż wydają się być pozytywne, potrafią zirytować jego przyjaciół. Maleństwo ma również niespożyte pokłady energii, toteż Tygrysek prędko staje się jego kompanem do zabaw i szaleństw. Największą antypatią do Tygryska pała Królik, który często złości się o niszczenie jego ogródka i robienie bałaganu. Przysmakiem Tygryska – co jest dość przekorne, ponieważ inni bohaterowie go nie znoszą – jest tran.

Plan wydarzeń

Budowa domu dla Kłapouchego przez Kubusia Puchatka i Prosiaczka. Zniknięcie chatki i jej owocne poszukiwania.

Pojawienie się Tygrysa oraz próba ustalenia jego ulubionego przysmaku.

Zaginięcie i poszukiwania Małego (Mały to krewny i znajomy Królika).

Kubuś Puchatek, Prosiaczek, Krzyś i Kłapouchy jako ekipa ratująca Tygryska i Maleństwo, którzy utknęli na drzewie.

Odkrycie przez przyjaciół faktu, iż Krzyś przed południem chodzi do szkoły.

Nowa zabawa w „Misie-patysie”. Ratunek Kłapouchego.

Próba „odryknięcia” (uspokojenia) Tygryska. Szukanie się we mgle.

Prosiaczek i jego bohaterski czyn. Zniszczenie domku Sowy.

Sowa Przemądrzała i jej przeprowadzka do nowego lokum.

Rozstanie się Krzysia z Kubusiem Puchatkiem i przyjaciółmi. Pożegnanie.

Streszczenie szczegółowe

„Chatka Puchatka” to książka autorstwa Alana Aleksandra Milne opowiadająca o dalszych przygodach Misia o Bardzo Małym Rozumku i jego przyjaciół, których poznaliśmy w części pierwszej, zatytułowanej „Kubuś Puchatek”. Ponownie przenosimy się do Stumilowego Lasu, aby spotkać Krzysia i jego pluszowe zwierzątka, które ożywają za sprawą opowieści. Opowiadań, podobnie jak w poprzedniej książce, jest dziesięć, a całość poprzedzona jest „Przedmówką” („Wymówką”), w której autor poniekąd przeprasza za zwłokę w pisaniu dalszych przygód bohaterów. W tej części poznajemy nową – bardzo rozbrykaną – postać imieniem Tygrysek. Postaram się jak najbardziej streścić wszystkie przygody i perypetie książkowych postaci.
Rozdział pierwszy opowiada o powstaniu tytułowej Chatki Puchatka. Jest zima, z nieba bezustannie sypie puszysty śnieg. Kubuś, nieco znudzony, postanawia wybrać się w odwiedziny do Prosiaczka. Idąc leśną ścieżką, Puchatek wyobraża sobie przyjaciela grzejącego się przy kominku, toteż jest wielce zdziwiony, kiedy zastaje otwarte drzwi do jego domku. Okazuje się, że Prosiaczek wyszedł. Ku pokrzepieniu, Miś układa piosenkę-mruczankę, po czym postanawia iść do swojego domu, aby cieplej się odziać i odwiedzić Kłapouchego. Jakież jest jego zdziwienie, kiedy w swym domku zastaje Prosiaczka, wygodnie usadowionego na fotelu. Przyjaciele wspólnie wybierają się na spacer. Kubuś po drodze śpiewa Prosiaczkowi nowo wymyśloną piosenkę, opowiadającą o padającym śniegu. W końcu bohaterowie docierają do Ponurej Gęstwiny, miejsca zamieszkania Osiołka. Kubuś ze smutkiem dochodzi do wniosku, że Kłapouszek nie ma domku, podczas gdy inne zwierzątka mają i wspólnie postanawiają zbudować go dla niego. Miejsce na budowę domku nazywają „Zakątkiem Puchatka”. Puchatek i Prosiaczek ochoczo idą nazbierać patyków. Tymczasem, w innej części Stumilowego Lasu, Kłapouchy odwiedza Krzysia. Osiołek z lekkim wstydem, gdyż nie lubi kogoś o coś prosić, przyznaje że jest mu zimno, dlatego zbudował sobie małą chatkę z patyków koło sosnowego lasku, niestety owa chatka tajemniczo zniknęła. Krzyś i Kłapouchy udają się w miejsce, w którym stał dom Osiołka i badają okolicę. Usłyszawszy śpiew Kubusia dobiegający z oddali, biegną na spotkanie z przyjaciółmi, po czym opowiadają im o dziwnym zniknięciu chatki Kłapouszka. Okazuje się, że Kubuś i Prosiaczek nie wiedzieli, że patyki to dom Osiołka i przenieśli je, aby zbudować chatkę dla niego w innej okolicy, bardziej osłoniętej od zimnego wiatru. Kłapouchy dochodzi do wniosku, że to wiatr musiał przenieść jego dom w inne miejsce, przyjaciele nie wyprowadzają go z błędu, ponieważ jest bardzo dumny i szczęśliwy.
Druga historia to zjawienie się w Lesie nowego bohatera – Tygrysa. Wszystko zaczyna się w nocy, kiedy hałas wybudza Misia ze snu. Puchatek zaprasza nieznajomego do swego domu, proponuje mu nocleg, a nazajutrz zaprasza na śniadanie składające się z miodku, który – jak zapewnia gość – lubią Tygryski. Kiedy nadchodzi pora śniadania okazuje się, że Tygrysowi wcale miód nie smakuje. Kubuś jest zadowolony z tego faktu, ponieważ nie lubi dzielić się swym ukochanym smakołykiem. Proponuje poczęstować nowo poznanego przyjaciela przysmakiem Prosiaczka, którym są żołędzie. Obydwoje udają się zatem do Prosiaczka, a Kubuś przedstawia mu nowego mieszkańca Lasu. Żołędzie również nie smakują Tygrysowi, tak samo jest z ostem – przysmakiem Kłapouchego. Przyjaciele postanawiają udać się po poradę do Krzysia, który, jak informuje ich Osiołek, właśnie przebywa u Mamy Kangurzycy. Po drodze Miś układa i recytuje wierszyk, a Tygrys bezustannie bryka, skacze i biega. W spiżarni również nie znajduje nic, co by mu smakowało. Tymczasem Mama Kangurzyca podaje Maleństwu tran (nazywany Wzmacniającym Lekarstwem Maleństwa), którego ono nie znosi, a wszyscy się temu z zainteresowaniem przyglądają. Tygrys, ku uciesze małego kangurka, wylizuje z łyżeczki tran i odkrywa, że bardzo mu to smakuje! Przysmak nowego przyjaciela zostaje odnaleziony, a on sam zamieszkuje u mamy Kangurzycy, która krami go, podaje kilka razy dziennie tran i kakao.
Trzecia historia zaczyna się od odwiedzin Królika. Przyjaciel oznajmia, że poszukuje Małego, który jest jego krewnym-i-znajomym i gdzieś przepadł. Kubuś wybiera się zatem na poszukiwania. Po chwili rozdzielają się, a Miś dochodzi do wniosku, że właściwie nie wie, kim jest Mały ani jak wygląda. Puchatek układa plan mający na celu odszukanie w pierwszej kolejności Prosiaczka, który ma mu powiedzieć, kim jest Mały. Zamyślony, nagle wpada do dołu, spadając na Prosiaczka. Okazuje się, że obydwoje nieopatrznie wpadli do pułapki na Słonie, którą niegdyś sami wykopali (działo się to w części pierwszej, pod tytułem „Kubuś Puchatek”). Prosiaczek bardzo boi się, że w końcu zjawi się Słoń, przyjaciele zastanawiają się, co zrobią i co powiedzą w takim przypadku. Prosiaczek układa hipotetyczną rozmowę ze Słoniem. Tymczasem poszukiwania Małego (zwanego także Bardzo Małym Żuczkiem) trwają w innej części lasu. Krzyś zastanawia się jednak, gdzie jest Miś i po dłuższym spacerze znajduje przyjaciół uwięzionych w dole. Puchatek i Prosiaczek myślą, że przyszedł Słoń i są przestraszeni. Chłopiec pomaga wydostać im się z Piaszczystego Dołu, odnajdując też Małego Żuczka, który chodził Puchatkowi po plecach. Dwa dni Później okazuje się, że nikt nie poinformował Kłapouchego, że Mały się odnalazł, a on nadal go szukał.
W rozdziale czwartym bohaterowie ratują Tygryska z opresji. Jest słoneczny, ciepły dzień, Kubuś Puchatek idzie odwiedzić swoich przyjaciół, których długo nie widział (od wczoraj). Spacerując po Lesie, nuci piosenkę. Miś nie może jednak zdecydować się, którego z kolegów odwiedzić, obawia się, że znów utknie w otworze norki Królika, dlatego zawraca i idzie do swojego domu. Jest godzina jedenasta – godzina magiczna dla Kubusia, bowiem to czas na „Małe Conieco”. Puchatek posila się miodkiem, po czym decyduje się odwiedzić najpierw Prosiaczka. Zastaje przyjaciela podczas sadzenia dębu, który zrodzi mu żołędzie – jego ulubiony smakołyk. Kubuś zastanawia się, czy jeśli posadzi plaster miodu, wyrośnie mu ul. Po skończonej pracy Miś wraz z kompanem wybierają się do Mamy Kangurzycy, która właśnie robi inwentaryzację ubranek, mydła i innych przedmiotów, w związku z czym wysłała Tygrysa i Maleństwo na długi spacer. Tygrysek opowiada małemu kangurkowi, że potrafi fruwać, daleko skakać, pływać oraz wspinać się na drzewa lepiej niż Puchatek. Przechodząc od słów do czynów, Tygrys kładzie Maleństwo na swój grzbiet i wspina się na wysoką sosnę. Nagle jedna z gałęzi zatrzeszczała, co nie lada przestraszyło dotychczas odważnego Tygryska. Pod drzewem zjawiają się Kubuś i Prosiaczek i witają się z przyjaciółmi. Tygrys oznajmia, że nie mogą zejść na dół i proszą o pomoc, gdyż obawiają się, że zostaną na zawsze na tej wysokiej sośnie, z której widać nawet dom Prosiaczka. Zjawiają się Krzyś i Kłapouchy. Chłopiec wpada na pomysł, że zdejmie swoją kurtkę, rozciągną ją niczym płachtę, a zwierzaki bezpiecznie na nią zeskoczą. Maleństwo z wielką radością zeskakuje i ląduje bezpiecznie na kurtce Krzysia, Tygrys jednak obawia się zeskoczyć. W końcu ląduje niemal na wszystkich przyjaciołach, jednak szczęśliwie nikomu nic się nie stało. Tygrysek ponownie ma ochotę na brykanie.
W piątym opowiadaniu obserwujemy bardzo zajęty dzień Królika. Jest ciepły, wiosenny poranek. Królik snuje plany odwiedzenia Mamy Kangurzycy i Maleństwa, jednak mieszka teraz u nich Tygrysek, który w Królika opinii, jest zbyt rozbrykany. Decyduje się więc odwiedzić Krzysia, jednak nie zastaje go w domu. Zwierzak znajduje kartkę z enigmatycznym napisem „WY SZEDŁEMK ZA JENTYK”. Królik pędzi do Sowy Przemądrzałej, aby pomogła odczytać mu ową wiadomość. Ptak nie bardzo radzi sobie z odszyfrowaniem napisu, jednak stwierdza, że Krzyś wyszedł z kimś o imieniu Jentyk. Przyjaciele zastanawiają się, kto to jest i jak wygląda Jentyk. Królik biegnie do Puchatka, który właśnie śpiewa piosenkę. Miś również nie wie, kim może być owa tajemnicza persona. Królik zaczyna się zastanawiać, co Krzyś porabia przed południem. Przyjaciele zauważają, że chłopiec znika rankiem i zjawia się dopiero po południu i wieczorem. Tymczasem w innej części Lasu Prosiaczek zbiera fiołki, aby zrobić z nich bukiet i sprezentować Kłapouszkowi. Zjawia się Królik z „ważną miną” i pyta Osiołka, gdzie podziewa się Krzyś, kiedy go nie ma. Kłapouchy tłumaczy mu, że chłopiec się uczy, zasięga wiedzy. Mija kolejny dzień i pojawia się nowa kartka napisana przez Krzysztofa, na której jest napisane: „WYSZEDŁEM ZAJĘTY K”. Od teraz wszystkie zwierzaczki ze Stumilowego Lasu wiedzą już, że Krzyś chodzi do szkoły.
Szósty rozdział otwiera opis strumyczka i drewnianego mostu z poręczami. Autor snuje opowieść, jak Krzyś bawi się na mostku lub po prostu spogląda na płynącą rzeczkę. Kubuś Puchatek, mówiąc wierszyk, wybrał się na spacer. Przechodząc przez wspomniany most, potknął się niosąc szyszkę, a ta wpadła do wody. Miś jest zafascynowany faktem, iż jego szyszka wpadła z jednej strony pomostu, a wypłynęła z drugiej, rzuca więc kolejne i wpatruje się jak zahipnotyzowany, robiąc z tego zabawę. Ta gra została nazwana przez Maleństwo „Misie-patysie”, gdyż przyjaciele bardzo często bawili się w ten sposób, znacząc patyki i licząc to, ile razy ktoś wygrał. Na komendę zwierzaki wrzucały patyczki do wody, a następnie biegli na drugą stronę barierki pomostu. Patyczek danej osoby wypływał jako pierwszy – oznaczało to wygraną. Przyjaciele ze Stumilowego Lasu urządzili z tej zabawy prawdziwe igrzyska, które niezmiernie je emocjonowały. Podczas zabawy Kłapouszek znajduje się nagle w strumyku. Kubuś wpada na pomysł, aby powrzucać kamienie do wody, co utworzy fale i zniesie Osiołka w dalszy rejon. Przyjaciele nie podzielają tego pomysłu, gdyż obawiają się, że przypadkiem trafią Kłapouszka. Puchatek jednak, niezrażony, przystępuje do realizacji planu. Wielki kamień ląduje w strumyku, a po pełnej napięcia i niepokoju chwili, Osiołek znajduje się bezpieczny na brzegu. Królik przyznaje, że pomysł „wychlupania” Kłapouszka na brzeg był całkiem dobry. Osioł nie podziela entuzjazmu, twierdzi, że sam zdołał dopłynąć do brzegu i zanurkował, chowając się przed kamieniem. Kłapouchy dochodzi do wniosku, że ktoś wepchnął go do strumienia, nazywa to słowem „wbryknął”, co wskazywałoby na winę Tygryska. Przyjaciele zastanawiają się czy to był „Żart” czy „Wypadek”. Tygrysek nie przyznaje się do zarzucanego mu czynu. Osiołek mówi, że nie ma nic przeciwko obecności Tygryska w Lesie, ale nie toleruje wpadania znienacka, straszenia i brykania w jego zagajniku. Nadchodzi Krzyś i zwierzęta opisują mu sytuację. Puchatek broni Tygryska, mówiąc, iż zrobił to nieumyślnie. Winowajca z kolei obstawia przy tym, że tylko zakasłał. Chłopiec postanawia zażegnać konflikt i odciąga uwagę przyjaciół rozpoczynając zabawę w „Misie-patysie”. Ostatecznie nie dowiadujemy się, jak Kłapouchy znalazł się w wodzie. Opowiadanie podsumowane jest faktem, iż każdy ma rację, a różne opinie i wersje zwierząt doskonale to przedstawiły.
Siódme opowiadanie rozpoczyna się sennym, letnim popołudniem, podczas którego Puchatek, Prosiaczek i Królik wypoczywają. Królik oznajmia, że jego zdaniem Tygrys jest za bardzo rozbrykany i należy dać mu jakąś nauczkę. Kubuś wpatruje się w las i nie słucha słów przemawiającego Królika, który omawia plan zabrania Tygryska na daleką wyprawę, pozostawienia go samego w obcym miejscu, co całkowicie go odmieni. Przyjaciele postanawiają zaprowadzić go do Bieguna Północnego (odkrył go Kubuś w poprzedniej części książki). Nazajutrz rano jest chłodno i mglisto, taka pogoda nie przeszkadza jednak Królikowi w planie, a wręcz przeciwnie, gdyż będzie można łatwiej zgubić Tygryska. Maleństwo pragnie wybrać się razem z nimi, Królik jednak odwodzi go od tego pomysłu, przekonując Mamę Kangurzycę, że maluch jest przeziębiony. Puchatek, Prosiaczek, Królik i Tygrysek wyruszają na Biegun Północny. Podczas gdy mgła zgęstniała, zwierzaki ukryły się i próbowały zgubić Tygryska, co im się udaje. Przyjaciele jednak sami błądzą we mgle i nie potrafią odnaleźć drogi powrotnej. Tymczasem Tygrys bez problemu wrócił do domu Kangurzycy. Po niedługim czasie zjawia się Krzyś, który orientuje się, że Kubuś i reszta zabłądzili, więc postanawia ich odszukać. Miś oznajmia, że garnki z jego miodkiem ukrytym w spiżarni przyzywają go, przez co odnajdzie drogę do domu. Tym razem to Królik się gubi, a Puchatek i Prosiaczek odnajdują Krzysia. Ostatecznie okazuje się, że Królika odnalazł i pomógł mu wrócić do domu Tygrysek, na widok którego Królik był bardzo ucieszony.
Rozdział ósmy rozpoczyna się wierszykiem, który układa Puchatek, opisując Miejsce Zadumy. Jest jesienny, wietrzny czwartkowy dzień i Miś wraz z Prosiaczkiem udają się w odwiedziny do Kłapouchego, sprawdzić jak wygląda jego domek podczas wiatrów. Zwierzaczki kolejno odwiedzają swoich przyjaciół, życząc im miłego czwartku i przekazując pozdrowienia. Kubuś rozmyśla nad tym, że nie zawsze należy mieć cel i powód wizyty. Na końcu odwiedzają Sowę. Podczas rozmowy w rezydencji ptaka rozlega się trzask i cały pokój przechyla się. Oszołomieni bohaterowie odkrywają, że wiatr powalił drzewo, na którym sowa ma (a raczej miała) dom. Kubuś układa piosenkę, co nie było zbyt pomocne zważywszy, że są uwięzieni, ponieważ drzwi wejściowe zostały zablokowane. Kubuś proponuje, aby przecisnąć małego Prosiaczka przez otwór w skrzynce na listy, ten jednak bardzo się obawia i odwodzi Misia od tego pomysłu. Kolejny pomysł Puchatka zakłada, aby za pomocą linki, którą Sowa będzie trzymała w dziobie, przetransportować Prosiaczka ku wyjściu. Pomimo lęku, z pomocą słów otuchy przyjaciela, udaje mu się przecisnąć przez otwór i sprowadzić pomoc. Mimo iż historia kończy się szczęśliwie, kasztanowiec Sowy zostaje powalony, a ona nie ma domku.
Historia opatrzona numerem dziewięć zaczyna się jak większość poprzednich, od spaceru Puchatka po Lesie. Miś trafia na karteczkę z napisem: SZUKAM NOWEGO DOMU DLA SOWY I TY TEŻ KRÓLIK. Kubuś układa piosenkę o powalonym drzewie, będącym niegdyś domostwem Sowy. Kłapouchy skarży się, że dowiaduje się o wydarzeniu jako ostatni, a przyjaciele rzadko go odwiedzają. Puchatek śpiewa Prosiaczkowi siedem zwrotek wymyślonej przez niego piosenki, chwalącej bohaterski czyn Prosiaczka. Kubuś mówi przyjacielowi, że był bardzo dzielny. Krzyś wraz zresztą zwierzaków wyjmują z domu Sowy meble, aby przenieść je do nowego. Mama Kangurzyca, zazwyczaj bardzo miła i serdeczna, krytykuje z irytacją wyposażenie domu Sowy, co ją oburza. Puchatek z Prosiaczkiem docierają do pozostałych i Miś śpiewa wszystkim piosenkę chwalebną Prosiaczka. Po zakończeniu, Sowa oznajmia, że swój nowy dom będzie się nazywał „SOWJUFKA”. Wtem zjawia się Kłapouchy, który mówi, że znalazł mieszkanie dla Sowy. Zaintrygowani Krzyś, Puchatek i Prosiaczek, idą zobaczyć dom, który okazuje się być jednak domem Prosiaczka. Ten z kolei zdobywa się na Szlachetny Czyn i pozwala zamieszkać Sowie w swoim domku, serdecznie zapraszając ją do środka. Prosiaczek mówi, że gdyby zawalił się jego dom, przyszedłby mieszkać do swego najlepszego przyjaciela – Kubusia.
Finałowe, dziesiąte opowiadanie to swoiste pożegnanie z bohaterami. Wszystkie zwierzęta ze Stumilowego Lasu obiega wiadomość, że Krzyś ma odejść. Nikt nie wie dlaczego ani dokąd, ale wielce ich to zasmuca. Królik ogłasza zebranie w celu – jak to określił – „Powzięcia Ryzolucji”. Kłapouszek odczytuje uroczyście poemat, który napisał z powodu odejścia chłopca. Jego recytacja zostaje nagrodzona oklaskami. Wszyscy zebrani podpisują „Ryzolujcę”. Krzyś czyta poemat i jest wzruszony. Podczas gdy reszta bohaterów odchodzi, chłopiec i Miś zostają sami. Krzyś pyta Puchatka, co lubi robić najbardziej na świecie, a ten odpowiada, że przebywać z nim i Prosiaczkiem i zajadać się miodkiem. Chłopiec oznajmia, że najbardziej lubi robić NIC i tłumaczy Miśkowi, co to oznacza. Spacerując wolnym krokiem, przyjaciele docierają do Zaczarowanego Miejsca, w którym rośnie „sześćdziesiąt kilka” drzew. Krzyś opowiada Kubusiowi o różnych sprawach (rycerzach, królach, Europie…), po czym pasuje patykiem Misia na rycerza. Kubuś Puchatek zasypia i pogrąża się w pięknych i barwnych snach. Po chwili Krzyś pyta Misia, czy podczas gdy on przestanie nic nie robić, Puchatek nadal będzie go odwiedzał. Prosi go, aby obiecał, że nawet kiedy chłopiec będzie miał sto lat, Miś o nim nigdy nie zapomni. Kubuś uroczyście przyrzeka, po czym przyjaciele odchodzą „dokądkolwiek”. I w tym miejscu Krzyś pożegnał się ze swym ukochanym Misiem, ze swymi przyjaciółmi, ze Stumilowym Lasem i przygodami pełnymi śmiechu i zabawy. A ta historia tak właśnie się kończy…

Streszczenie krótkie

Książka, pod przyjemnym dla ucha tytułem „Chatka Puchatka”, autorstwa Alana Aleksandra Milne to kontynuacja przygód bohaterów poznanych w części pierwszej, zatytułowanej „Kubuś Puchatek”. Miejscem akcji również jest Stumilowy Las, a historie rozgrywają się na przestrzeni różnych pór roku. Do znanych już nam bohaterów dołącza nowy mieszkaniec – Tygrysek, będący często źródłem irytacji. Sercem książki, podobnie jak w części poprzedniej, jest motyw przyjaźni. Oto streszczenie przygód Misia o Bardzo Małym Rozumku, chłopca imieniem Krzyś i ich przyjaciół.
W pierwszym rozdziale Kubuś wraz z Prosiaczkiem postanawiają zbudować domek dla Osiołka, któremu jest zimno w wietrzny i mroźny dzień. Zbierają patyki i wspólnymi siłami stawiają chatkę w miejscu nazwanym „Zakątkiem Puchatka”, osłoniętym od wiatru. Tymczasem Kłapouchy ze zgrozą odkrywa, że jego chatka zniknęła i idzie po pomoc do Krzysia. Okazuje się, iż Miś wraz z Prosiaczkiem wzięli patyki z domu Osiołka i zbudowali z nich nowy, w innym miejscu. Kłapouszek jest przekonany, że jego domek przeniósł wiatr i jest dumny ze stabilności swojej konstrukcji.
Opowiadanie numer dwa to pojawienie się Tygryska i poszukiwanie jego przysmaku. Okazuje się, że nowemu mieszkańcowi Stumilowego Lasu nie smakują ani miód, żołędzie, oset czy przedmioty z bogatej spiżarni Mamy Kangurzycy. Tygrysek zjada podawane Maleństwu lekarstwo – tran i odkrywa, że jest to dla niego przepyszne i tak oto odnalazł swój smakołyk. Tygrysek wprowadza się do rodziny kangurków.
Historia trzecia to poszukiwania Małego, jak się okazuje na jej końcu, chodzi o Małego Żuczka, który jest krewnym-i-znajomym Królika. Kubuś Puchatek, szukając kolegi, wpada do dołu, który niegdyś wykopali jako pułapkę na Słonia, po czym ląduje na Prosiaczku, który też tam niefortunnie się znalazł. Przyjaciele obawiają się przybycia Słonia i snują scenariusze rozmowy z nim. Zjawia się jednak Krzyś, aby ich uratować, jednak oni początkowo nie poznają chłopca, biorąc za Słonia. Krzysztof wyciąga zwierzaki z dołka, a Mały odnajduje się na grzbiecie Kubusia.
Czwarte opowiadanie mówi o przygodzie Tygryska i Maleństwa. Kangurza Mama, wraz z prowiantem, wysłała ich na długi spacer. Tygrysek przechwala się, że potrafi fruwać, skakać, a nawet wpinać się na drzewa lepiej niż Miś. Kładzie kangurka na plecach i wdrapuje się na wysoką sosnę. Odkrywa jednak, że nie potrafi zejść i ogrania go strach. Z opresji ratuje ich Krzyś, rozkładając z przyjaciółmi swoją kurtkę, która amortyzuje skok. Tygrys i mały kangurek bezpiecznie lądują na ziemi.
W piątym rozdziale Królik, wybrawszy się w odwiedziny do Krzysia, nie zastaje go i znajduje enigmatyczną kartkę, której treści wraz ze Sową nie do końca potrafią odszyfrować. Zwierzaki zastanawiają się, gdzie się podziewa Krzyś rano i do południa, kiedy go nie ma. Kłapouchy wyjaśnia im, że chłopiec chodzi codziennie do szkoły, dlatego jest nieobecny.
„Misie-patysie” to gra (nazwana tak przez Maleństwo), w którą bohaterowie grają w szóstym opowiadaniu. Zabawa polega na upuszczaniu do strumyka z jednej strony barierki pomostu patyki, które toczą „wyścigi”, wynurzając się po drugiej stronie. Przyjaciół pochłania ta gra. Nagle Kłapouchy znajduje się w wodzie. Kubuś wrzuca kamień do strumyka, który ma na celu „wychlupanie” Osiołka na brzeg. Kłapouszek oskarża Tygryska, że wepchnął („wbryknął”) go do wody, czemu on uparcie zaprzecza. Ostatecznie ten mały konflikt rozwiązuje Krzyś, który z racji nieobecności, nie może sądzić o czyjejś winie, toteż proponuje powrót do zabawy w „Misie-patysie”.
W siódmym rozdziale Królik układa misterny plan, który ma ukarać Tygryska za brykanie i złe zachowanie. Wraz z Kubusiem i Prosiaczkiem idą na długą wyprawę w gęstej mgle, po czym zostawiają Tygryska, chowając się i odchodzą. Sami jednak gubią drogę powrotną i błądzą, chodząc w kółko. Tymczasem Tygrysek bez problemu wraca do domu Kangurzycy. Krzyś znajduje Kubusia i Prosiaczka, a Królika, który zgubił się ponownie, ratuje Tygrysek.
Opowiadanie numer osiem przedstawia dość straszny epizod w życiu naszych bohaterów. Stumilowy Las jest targany porywistym wiatrem. Kubuś i Prosiaczek są na podwieczorku u Sowy, kiedy wiatr obala drzewo, niszcząc jej dom. Przyjaciele zostają uwięzieni. Prosiaczek, mimo dużego lęku, przeciska się przez otwór znajdujący się w skrzynce na listy i sprowadza pomoc. Kubuś podziwia go i gratuluje maluchowi bohaterskiego czynu.
Przedostatnia, dziewiąta opowiastka, mówi o poszukiwaniach nowego domku dla Sowy. Miś układa siedmio-strofową piosenkę pochwalną czyn Prosiaczka. Krzyś wraz ze zwierzakami pomagają Sowie powyjmować meble i jej rzeczy z powalonego domu. Tymczasem zjawia się Kłapouchy, który oznajmia, iż znalazł mieszkanie dla sowy. Okazuje się nim być dom Prosiaczka. Maluch zaprasza serdecznie przyjaciółkę do siebie.
Dziesiąte opowiadanie to pożegnanie się z bohaterami. Krzyś odchodzi, choć właściwie nikt nie wie dokąd ani dlaczego. Zwierzaczki organizują zebranie, na którym Kłapouchy odczytuje poemat. Wszyscy żegnają się z Krzysiem, choć nie zdają sobie do końca sprawy, co to oznacza. Kubuś Puchatek i chłopiec zostają sami i spędzają ostatni raz wspólnie czas. Chłopiec ze wzruszeniem każe Misiowi przysiąc, że zawsze będzie go pamiętał. Pasuje Kubusia na rycerza oraz tłumaczy mu, co to oznacza nic nierobienie, które jest ulubioną czynnością Krzysia.
Książka zwieńczona jest wzruszającą sceną, w której Krzyś ma świadomość, że musi pożegnać się z ukochanym Kubusiem Puchatkiem, ze Stumilowym Lasem i jego mieszkańcami. Poniekąd kończy się jego dzieciństwo i tak kończy się też ta książka.

Czas i miejsce akcji

„Chatka Puchatka”, której autorem jest Alan Alexander Milne, jest kontynuacją przygód Kubusia Puchatka i jego przyjaciół. Miejscem akcji, podobnie jak w części pierwszej, jest Stumilowy Las. Jest to fikcyjna kraina wymyślona przez autora. Zagłębiając się w lekturę, ponownie odwiedzamy znane już nam z części pierwszej miejsca – domy w których zamieszkują bohaterowie; dół wykopany przez Prosiaczka i Kubusia, w celu schwytania Słonia; zagajnik Sześciu Sosen; Biegun Północny odkryty przez Misia oraz Ponury Zakątek Kłapouchego. Pojawiają się tym razem nowe lokacje. Zakątek Puchatka – miejsce, w którym Kubuś wraz z Prosiaczkiem budują dla Osiołka nowy domek; poznajemy most z barierkami rozpostarty nad strumykiem, na którym Krzyś z przyjaciółmi urządzają zawody pływania patyków; pojawia się „puchatkowe” Miejsce Zadumy; natomiast w ostatnim opowiadaniu poznajemy piękną polanę, ciągnącą się aż po horyzont, nazwaną przez Krzysia „Zaczarowanym Miejscem”, w której chłopiec żegna się ze swym Misiem i każe mu obiecać, aby nigdy o nim nie zapomniał.
Nie można określić, ile czasu minęło pomiędzy pierwszą częścią („Kubuś Puchatek”) a częścią drugą. Autor nie podaje takich informacji, aczkolwiek przeprasza za długą zwłokę. Ponownie też nie można określić dokładnego przedziału czasowego czy rysu historycznego rozgrywających się przygód. Można zauważyć jednak zmieniające się pory roku.

Recenzja książki

„Chatka Puchatka” jest kontynuacją przygód z książki pod tytułem „Kubuś Puchatek”, której autorem jest Alan Aleksander Milne. Została wydana w 1928 roku, a więc zaledwie dwa lata od części pierwszej. W Polsce natomiast czekaliśmy aż dziesięć lat od dnia premiery, zanim ukazała się w naszym kraju w roku 1938. Część pierwsza szturmem zdobyła ogromne uznanie czytelników, a poczciwy Miś o Bardzo Małym Rozumku zaskarbił sobie serca rzeszy fanów. Warto jeszcze wspomnieć o klimatycznych rysunkach, których autorem jest Ernest Howard Shepard. Podobnie jak w poprzedniej części, ta pełna ciepła i uroku książka dla dzieci opowiada przede wszystkim o przyjaźni. Kubuś kolejny raz udowadnia, iż przyjaciele są największym skarbem w naszym życiu.
Nową postacią, jaką poznajemy w „Chatce Puchatka”, jest Tygrysek, który narobił nie lada zamieszania swym niespodziewanym zjawieniem się w Stumilowym Lesie. Prążkowany, niezwykle energiczny, rozbrykany i głośny kolega często zaczyna irytować naszych – dotychczas bardzo cierpliwych i stoickich – bohaterów. W jednym z opowiadań Królik postanawia nawet pozbyć się Tygryska w gęstej mgle, ostatecznie nie kończy się to dla niego dobrze, a Tygrysek pomaga mu dotrzeć do domu. Książka uczy tolerancji. Tygrysek jest specyficzny, podobnie jak Kłapouchy i często ich usposobienie prowadzi do niewielkich konfliktów, jednak ostatecznie zwierzątka zawsze dochodzą do porozumienia i pokazują potęgę przyjaźni.
Dziesięć opowiadań zawiera w sobie piosenki, wierszyki i wiele zabawnych sytuacji, które z pewnością przypadną do gustu dzieciom. Końcowa scena natomiast, w której Krzyś żegna się z przyjaciółmi i ukochanym Kubusiem Puchatkiem, mnie osobiście bardzo poruszyła. Koniec dzieciństwa, beztroskich zabaw, rozstanie się ze swym ulubionym misiem-zabawką, to sytuacje, przez które przebrnął każdy dorosły. Nadszedł dzień, kiedy odłożyliśmy nasze zabawki; zburzyliśmy zbudowane domki z klocków, zamki z piasku, pochowaliśmy ukochane autka, pociągi, lalki i kolorowanki do pudeł, latami pokrywanych przez kurz. Książka ukazuje owo rozstanie, podczas którego Krzyś prosi Kubusia o to, aby przysiągł, że nigdy go nie zapomni.
„Chatka Puchatka” to lektura równie rozczulająca, pouczająca i zabawna, jak jej poprzedniczka. Polecam ją małym i dużym. Warto sięgać po tę klasykę literatury dziecięcej, która jest jedyna w swoim rodzaju.

Streszczenie

Książka pod tytułem „Chatka Puchatka” to kontynuacja przygód bohaterów z części pierwszej, zatytułowanej „Kubuś Puchatek”. Autorem obydwu zbiorów opowiadań jest Alan Aleksander Milne. Książka, należąca do gatunku literatury dziecięcej, została wydana w roku 1928, a więc dwa lata po swej poprzedniczce. Wracamy do znanych nam już bohaterów, ponownie spotykamy Kubusia Puchatka – Misia o Bardzo Małym Rozumku – często zajadającego się z uwielbieniem miodkiem. Akcja opowiadań dzieje się na przestrzeni czterech pór roku i rozgrywa w Stumilowym Lesie. Książka składa się z przedmowy, nazwanej przez autora „wymówką” oraz z dziesięciu połączonych se sobą spójnym wątkiem opowiadań. Nową postacią, która dołącza do bohaterów, jest Tygrysek, nieco niesforny i rozbrykany zwierzak. Co tym razem spotka Kubusia i jego przyjaciół? Przejdźmy do streszczenia.
Opowiadanie pierwsze. Jest zimowy, wietrzy dzień. Kubuś Puchatek wraz z Prosiaczkiem wybierają się do Kłapouchego w odwiedziny. Docierają do Ponurej Gęstwiny, miejsca zamieszkania Osiołka. Stwierdzają ze smutkiem, że Kłapouchy nie ma ciepłego domku i musi mu być bardzo zimno. Postanawiają wspólnymi siłami wybudować tytułową „Chatkę Puchatka” dla przyjaciela. Wybierają osłonięte od wiatru miejsce, które Miś nazywa „Zakątkiem Puchatka”, zbierają łodygi drzew i chyżo zabierają się do pracy. Tymczasem Kłapouchy zjawia się u Krzysia i informuje go, że jego dom nagle zniknął. Chłopiec i Osiołek wspólnie wybierają się zbadać sprawę. Na miejscu okazuje się, że Puchatek z Prosiaczkiem nie wiedzieli że stos leżących patyków do chatka, którą uprzednio zbudował sobie Kłapouchy, i użyli tego surowca do budowy nowego domku. Osiołek myśli, że to wiatr przesunął jego miejsce zamieszkania. Jest szczęśliwy.
Opowiadanie drugie. W Stumilowym Lesie, w środku nocy, zjawia się Tygrysek. Kubuś zaprasza go do domu na nocleg, a nazajutrz proponuje śniadanie. Okazuje się, że uwielbiany przez Misia miód zupełnie nie smakuje nowemu przybyszowi. Puchatek i Tygrysek udają się do Prosiaczka, który częstuje nowego kolegę żołędziami. To również nie smakuje Tygryskowi. Analogicznie próbuje ostu, który z kolei jest pożywieniem Kłapouchego, jednak bez skutku. Zrezygnowani, postanawiają się udać po poradę do Krzysia, którego znajdują u Mamy Kangurzycy. Tygrysek przetrząsa spiżarnię, jednak nie znajduje nic smacznego. Tymczasem Maleństwo dostaje swoje znienawidzone lekarstwo – tran. Tygrys wylizuje tran z łyżeczki i okazuje się, że znalazł swój ulubiony przysmak. Nowy bohater wprowadza się do Mamy Kangurzycy i Maleństwa.
Opowiadanie trzecie. Królik szuka Małego, który jest jego krewnym-i-znajomym. Kubuś postanawia mu pomóc, nie wie jednak do końca kim jest, ani jak wygląda Mały. Postanawia poprosić o pomoc Prosiaczka. Kiedy idzie zamyślony, nagle wpada do dołu – pułapki na Słonia – i spotyka tam swojego przyjaciela, który również przypadkiem tam wpadł. Prosiaczek boi się, że faktycznie zjawi się Słoń i układa hipotetyczną rozmowę na wszelki wypadek. Po kilku chwilach zjawia się Krzyś, który pomaga przyjaciołom wydostać się z dołu. Znajduje się też poszukiwany Mały – to Żuczek, który przysiadł na plecach Prosiaczka. Dwa dni później okazuje się, że Kłapouchy nadal szukał zaginionego i nikt nie poformował go, że się odnalazł.
Opowiadanie czwarte. Jest ciepły dzień, podczas którego Kubuś wybiera się w odwiedziny do swych przyjaciół. Trafia do Prosiaczka, który sadzi żołądź, aby wyrósł mu dąb. Miś zastanawia się, czy jeśli posadzi plaster miodu, wyrośnie mu ul. Tymczasem Tygrys i Maleństwo udają się na spacer. Tygrysek przechwala się przed maluchem, że umie latać i chodzić po drzewach jak niedźwiedzie. Niewiele myśląc, sadza małego kangurka na grzbiecie i wpina się na wysoką gałąź. Na szczycie jego odwaga nagle maleje i Tygrys stwierdza, że nie potrafi zejść. Tak oto przyjaciele utknęli na sośnie. Zjawia się Krzyś z Kłapouchym i postanawiają pomóc. Chłopiec rozkłada swą kurtkę, którą używa jako amortyzacji skoku. Maleństwo zwinnie zeskakuje, natomiast Tygrysek spada na swych przyjaciół z impetem. Szczęśliwie, nikomu nic się nie stało. Tygrys ponownie ma ochotę na brykanie.
Opowiadanie piąte. Królik wybiera się do Krzysia. Nie zastaje jednak chłopca w domu, ale znajduje na drzwiach kartkę z niezrozumiałym napisem: WY SZEDŁEMK ZA JENTYK”. Królik udaje się do Sowy Przemądrzałej, aby odczytała ową wiadomość. Ptak uznaje, że Krzyś wyszedł z kimś o imieniu „Jentyk”. Przyjaciele nie wiedzą, kto to mógłby być. Zastanawiają się, gdzie właściwie podziewa się chłopiec, gdyż tajemniczo znika codziennie o poranku. Kłapouchy tłumaczy wszystkim, że Krzyś chodzi do szkoły. Nazajutrz na drzwiach pojawi się kolejna karta, tym razem z poprawnym napisem: „WYSZEDŁEM ZAJĘTY K”. Od tej pory wszystkie zwierzaki wiedzą, gdzie przebywa ich przyjaciel przed południem.
Opowiadanie szóste. Zwierzęta za Stumilowego Lasu wraz z Krzysiem wymyślają zabawę. Maleństwo nazywa ją sformułowaniem „Misie-patysie”. Przyjaciele zrzucają oznaczony kolorem patyk poza poręcz z jednej strony mostka przechodzącego przez strumyk, następnie biegną do drugiego końca i sprawdzają, czyj patyk wygra „wyścig”. Podczas zabawy Kłapouchy wpada do wody i znosi go prąd. Kubuś zrzuca wielki kamień do strumyka i „wychlupuje” Osiołka na brzeg. Kłapouchy twierdzi, że sam zdołałby wypłynąć i nie potrzebował pomocy. Orzeka też, że ktoś go do tej wody wepchnął. Tygrysek ma zwyczaj wpadania znienacka na kogoś i nadmiernego brykania, toteż cień podejrzenia pada właśnie na niego. Zwierzęta sprzeczają się, a każde z nich ma inną opinię. Nadchodzi Krzyś, który proponuje skończyć spory i wrócić do zabawy w „Misie-patysie”.
Opowiadanie siódme. Jest letnie popołudnie. Królik, Kubuś Puchatek i Prosiaczek wspólnie wypoczywają. Królik uważa, że Tygrys jest za bardzo rozbrykany i często irytuje swym zachowaniem pozostałych, dlatego należy dać mu jakąś nauczkę. Obmyśla plan pozostawienia go w odludnym miejscu. Nazajutrz jest mglisty i dżdżysty poranek; Puchatek, Prosiaczek, Królik i Tygrysek wyruszają na Biegun Północny. W gęstej mgle udaje im się zgubić kompana. W drodze powrotnej odkrywają jednak, że sami również nie mogą znaleźć ścieżki do domu. Krzyś, zaniepokojony nieobecnością przyjaciół, idzie na poszukiwania. Ostatecznie Tygrys samodzielnie wraca do domu Kangurzycy, Misia i Prosiaczka odnajduje chłopiec, a Królik błądzi samotnie we mgle. Na ratunek rusza mu Tygrysek, sprowadzając go bezpiecznie do domu.
Opowiadanie ósme. Jesienny, czwartkowy dzień zaczyna się dość ponuro. Kubusia jednak nie opuszcza dobry humor, śpiewa piosenkę i kolejno odwiedza swych przyjaciół, życząc im dobrego dnia. Podczas pobytu Puchatka i Prosiaczka w domu Sowy wiatr nagle wzmaga się i przewraca ogromne drzewo. Zwierzaki zostają uwięzione wewnątrz powalonego domu. Miś wpada na pomysł, aby przecisnąć Prosiaczka przez otwór w skrzynce na listy. Za pomocą sznurka, który trzyma w dziobie Sowa, unoszą malucha ku drzwiom. Mimo lęku i licznych obaw udaje się Prosiaczkowi wydostać i sprowadzić pomoc. Historia dobrze się kończy, niestety Sowa zostaje pozbawiona domu.
Opowiadanie dziewiąte. Spacerując po Lesie, Kubuś Puchatek natrafia na kartkę z napisem: „SZUKAM NOWEGO DOMU DLA SOWY I TY TEŻ KRÓLIK”. Miś układa piosenkę o siedmiu zwrotkach, w której wychwala między innymi bohaterski czyn Prosiaczka. Krzyś wraz zresztą przyjaciół wyjmują z powalonego domu Sowy jej rzeczy. Ptak oznajmia, że swój nowy dom nazwie SOWJUFKĄ”. Wtem zjawia się Kłapouchy, który informuje że już znalazł nowy domek i każe podążać za nim. Zaintrygowane zwierzaki docierają pod dom Prosiaczka. Maluch decyduje się na Szlachetny Czyn i przyjmuje Sowę w swe skromne progi, zyskując lokatorkę. Ze wzruszeniem oznajmia, że gdyby zniszczył się jego dom, poszedłby mieszkać do swego najlepszego przyjaciela – Puchatka.
Opowiadanie dziesiąte. W ostatnim rozdziale żegnamy się z bohaterami ze Stumilowego Lasu. Zwierzaki dowiadują się, że Krzyś ma odejść. Nie rozumieją dokąd ani dlaczego i bardzo je smuci ten fakt. Przyjaciele organizują zebranie, podczas którego Kłapouszek odczytuje uroczyście własnoręcznie napisany poemat. Zostaje nagrodzony brawami. Wszyscy żegnają się z Krzysiem, a na końcu chłopiec zostaje sam z Kubusiem Puchatkiem. Wolnym krokiem udają się do Zaczarowanego Miejsca. Krzyś pasuje Misia na rycerza i każe mu obiecać, aby nigdy o nim nie zapomniał, nawet gdy minie sto lat. Kubuś Puchatek przysięga i przyjaciele udają się na ostatni wspólny spacer…

Rozprawka

„Chatka Puchatka” to niezwykle ciepła i zabawna książka dla dzieci, opowiadająca o przygodach zwierzaków ze Stumilowego Lasu. Autor – Alan Aleksander Milne – podzielił swój utwór na dziesięć niedługich opowiadań, okraszonych piosenkami i wierszykami. Dla osoby dorosłej owa książka może się wydać nieco infantylna i pozbawiona głębszego sensu, ale udowodnię w swej pracy, że czytając między wierszami, dojrzały człowiek znajdzie w niej również wartościowe przesłanie. Ponadto wykażę, że pozornie dziecinna „Chatka Puchatka” zawiera w sobie wiele kwestii z dziedziny psychologii.
Przekornie zacznę udowadniać swą tezę od tego, co przemawia przeciw mojemu stanowisku. Doszukiwanie się kwestii psychologicznych w charakterystyce fikcyjnych zwierząt ze Stumilowego Lasu, które mają przede wszystkim uczyć i bawić najmłodszych, może być swoistą nadinterpretacją. Nie do końca można udowodnić, że autor miał dokładnie to na myśli, kreując swych jakże wyrazistych bohaterów, czy być może ponoszą mnie wodze fantazji. Jednakże nomen omen jest to literatura i jej interpretacja leży w kwestii odbiorcy – czytelnika. Należy więc przyjąć wszystko, o czym piszę, z humorem i z przymrużeniem oka.
„Chatka Puchatka” a psychologia. Co może łączyć niepozorną książkę dla maluchów z tak poważną i rozległą dziedziną nauki? Otóż są to bohaterowie, którzy – umówmy się – nie są idealni. Każdy z nich ma jakąś wadę (podchodzącą czasem pod chorobę lub zaburzenie); każdy ma swe lęki i obawy, ale też cechy pozytywne, które w efekcie końcowym zawsze są spoiwem dla wszechobecnej niczym tlen w Stumilowym Lesie, przyjaźni. Zwierzaki są różne, często ich charaktery są w opozycji do siebie, przez co zyskują na wiarygodności. Przecież my – ludzie – również jesteśmy różni, mamy swe lęki, wady, ale też cechy pozytywne. Wszyscy jesteśmy Kubusiem Puchatkiem, Prosiaczkiem, Tygryskiem, Kłapouchym czy Królikiem. Być może nawet jesteśmy każdym z nich po trochu. Przedstawię teraz różne typy osobowości, jakie reprezentują bohaterowie książki, a Ty – drogi czytelniku – zastanów się, czy nie posiadasz cech któregoś z nich.
Za twórcę podziału czterech temperamentów uważa się Hipokratesa, który w swych badaniach, biorąc pod uwagę cechy dominujące, rozróżnił następujące typy osobowości: flegmatyk („phlegma” – flegma), choleryk („chole” – żółć), sangwinik („sanguis” – krew) i melancholik („melas chole” – czarna żółć). Ojciec medycyny opracował ten podział jeszcze w czasach starożytnych, następnie na przestrzeni mijających lat typologia została rozbudowana i modyfikowana (między innymi przez Iwana Pawłowa, Florence Littauer oraz Carla Junga). Często też oprócz nazwy przypisuje się typom kolory. Odpowiednio flegmatyk to kolor zielony, sangwinik to żółty, choleryk – czerwony, a melancholik to barwa niebieska.
Na pierwszy ogień pójdzie legendarny, ukochany, uwielbiany i czczony przez producentów miodu jako symbol – Kubuś Puchatek. Znany też jako Miś o Bardzo Małym Rozumku. Typem jego osobowości jest FLEGMATYK. Flegmatyka cechuje powolność, stateczność w wykonywanych czynnościach, zrównoważenie, dowcipność oraz spora dawka empatii. Jest introwertykiem, nieco zdystansowanym emocjonalnie. Cierpliwy, opanowany, życzliwy i uprzejmy dla otoczenia. Wypisz-wymaluj opis Kubusia! Miś jest dobrym słuchaczem. Woli stać z boku i obserwować niż być w centrum uwagi. Mimo iż nie grzeszy inteligencją, wszyscy go lubią, gdyż zawsze służy pomocą i dobrą radą. Kubuś lubi rutynę, punktualnie o 11 musi zjeść swą porcję miodku. No właśnie miód… największa słabość Puchatka, która często wpędza go w kłopoty. Książka „Chatka Puchatka” wiele razy pokazuje, że łakomstwo i obżarstwo nie popłaca. Śmiem nawet posunąć się do wniosku, iż owa obsesja na punkcie miodu ukazuje zarys choroby związanej z żywieniem.
Tygrysek to typowy SANGWINIK. Radosny i beztroski, tryskający energią, wieczny optymista. Kocha spontaniczność, na przykład wskakuje na kogoś niespodziewanie. Bryka, skacze, wspina się bez namysłu na drzewa, dużo mówi, przechwala się – często irytuje tym koktajlem zachowań swych przyjaciół. W jednym z opowiadań Królik wpada nawet na pomysł, aby pozbyć się Tygrysa w jakimś odludnym miejscu, gdyż według niego „za dużo bryka”. Ciągła chęć bycia w ruchu przypomina nieco ADHD, schorzenie z którym zmaga się coraz więcej dzieci. Tygrys jest odważny, niezwykle ciekawski, często działa zanim pomyśli. Jest niepoprawnym optymistą i nawet z złej sytuacji szuka czegoś zabawnego. Motywuje do działania i zaraża swą energią. Przebywanie z nim to przyjemność, ale do czasu. Kiedy jego epatująca ze wszystkich stron energia osiągnie wysoką skalę, zaczyna irytować.
Królik to idealny przedstawiciel typu osobowości, jaką jest CHOLERYK. Lubi rządzić i wydawać rozkazy, analizować i planować. Jego działania muszą być uporządkowane i zapięte na ostatni guzik. Często bywa złośliwy i łatwo się irytuje. Nieco nietolerancyjny, na przykład nie od razu zaakceptował Kangurzycę i Maleństwo, a również i Tygrys wydawał mu się zbyt dziwny. Królik nie lubi popełnianych przez siebie i innych błędów. Jego humor często bywa sinusoidą – jednego dnia jest serdeczny i miły, drugiego uszczypliwy, a trzeciego nadąsany bez powodu. Miewa wybuchy złości, często sam nie potrafi okiełznać swego silnego charakteru i temperamentu. Łatwo wyprowadzić go z równowagi.
Osioł Kłapouchy to MELANCHOLIK. Myśląc o tym osobliwym zwierzu, wielu dorosłych odnajdzie w nim wręcz depresyjne usposobienie. Jest chyba najpoważniejszym spośród innych bohaterów Stumilowego Lasu, wypowiada się jak dorosły i rozumie sporo spraw. Filozof i poeta, wyraźnie uduchowiony, co często pociąga go w otchłań rozpaczy. Głęboko analizuje wszystko, zawsze doszukując się wad i złych rzeczy. Absolutny pesymista! Nawet, gdy nieboskłon nie jest skalany ani muśnięciem chmurki, i tak obawia się posępnego deszczu. Kłapouchy jest prawie bez przerwy smutny, ale zdarza się, że drobnostki sprawią mu wyjątkowo radość. Ma artystyczne usposobienie, w ostatnim opowiadaniu „Chatki Puchatka” napisał piękny poemat. Osiołek jest bardziej skupiony na swych emocjach niż na otoczeniu i przyjaciołach. Jego osobowość to przeciwieństwo Tygrysa. Śmiem twierdzić, że postać Kłapouszka to taki trochę dorosły widziany oczyma dziecka. Niezadowolony zrzęda, który mówi niezrozumiale i nie potrafi beztrosko się bawić.
Oprócz tych czterech głównych temperamentów, mamy swoiste mieszanki zachowań i ich reprezentantów. Prosiaczka trudno zamknąć w ramach ścisłej typografii, jednak jego cechą rozpoznawczą jest lękliwość. Z racji swego małego rozmiaru, obawia się wielu rzeczy, nawet tych nieistniejących; nie wierzy w siebie. Odwagi potrafią dodać mu jednak przyjaciele, pod wpływem których przełamuje swe lęki i jest skłonny do działania i ryzyka. Sowa z kolei jest przemądrzała, kocha swoje długie przemowy, lubi być uważana za mądrą i oczytaną. Potrafi pisać i czytać co prawda, jednak przekręca słowa i wyrazy. Wydawałoby się, że jest symbolem mądrości, a tymczasem książkowa wersja posiada uchybienia, ukazując kolejny raz, że nikt nie jest doskonały. Na koniec Mama Kangurzyca i Maleństwo. Wyraźnie zarysowana nadmierna opiekuńczość ze strony matki, która wrodzonym instynktem pragnie chronić swe potomstwo przed wszystkimi zagrożeniami. Jakże to ludzkie zachowanie! Kangurzyca to mieszanka sangwinika i flegmatyka. Z jednej strony jest bardzo miła i serdeczna, troskliwa i wyrozumiała, ale też powściągliwa i ostrożna.
Oprócz mieszanki (niemal wybuchowej) osobowości, między wierszami możemy znaleźć również inne ukryte przekazy. Książka uczy tolerancji. Każde ze zwierząt zamieszkujących Stumilowy Las jest odmienne od drugiego, zarówno wyglądem jak i zachowaniem. Autor pokazuje, że mimo różnic, można żyć w koegzystencji i przyjaźni. To właśnie ona jest motorem napędowym tej historii i główną problematyką. Nie ważne czy wali się dom Sowy, czy ktoś wpadł do uprzednio wykopanego dołu, czy spełniamy kaprys Tygrysa i szukamy jego smakołyku albo ściągamy go z drzewa – przyjaciele zawsze służą pomocą i dobrą radą. Pięknem przekazu w „Chatce Puchatka” jest jego prostota. Książka uczy dorosłych spojrzeć na świat oczyma dziecka – na świat prosty, ale jednocześnie zawiły, na przygody z pozoru błahe, ale jakże ważne. Pokazuje, że nie zawsze wszystko musi być logiczne, poukładane i analizowane. Uczy czerpać radość z drobiazgów i żyć daną chwilą. Żadne ze zwierzątek Stumilowego Lasu nie martwi się przyszłością ani konsekwencjami swych działań i czasami – nam dorosłym – taka chwila zapomnienia bezsprzecznie przydałaby się.
Jak dowiodłam, książka pod tytułem „Chatka Puchatka” to nie tylko bajka dla dzieci. Znajdziemy w niej głęboko ukryte treści z dziedziny psychologii. Uważam że każdy powinien ją chociaż raz w życiu przeczytać i oddać się słodkiej melancholii za czasami dzieciństwa i beztroski.

Problematyka

Książka pod tytułem „Chatka Puchatka” jest kontynuacją części pierwszej („Kubuś Puchatek”), której autorem jest Alan Aleksander Milne. Została wydana w 1928 roku. W Polsce czekaliśmy aż dziesięć lat od dnia premiery oryginału, zanim ukazała się w roku 1938. Opowiadania szturmem zdobyły ogromne uznanie czytelników, a poczciwy Kubuś Puchatek skradł serca rzeszy fanów. Do dnia dzisiejszego jego postać oraz inni bohaterowie są uwielbiani przez dzieci, a i dorośli spoglądają z sentymentem na Misia o Bardzo Małym Rozumku. Książka pełna ciepła, pozytywnego przekazu, piosenek i wierszyków, pozbawiona przemocy i dosadności, jest świetną pozycją, która powinna się znaleźć w biblioteczce każdego malucha.
Problematyka, jaką porusza książka „Chatka Puchatka” to przyjaźń i tolerancja. Zwierzęta ze Stumilowego Lasu ponownie udowadniają, że przyjaźń jest wielką siłą oraz motorem napędowym całej tej historii. Bohaterowie bez namysłu ruszają sobie na pomoc, często przełamując lęki i ograniczenia. W jednym z opowiadań Kubuś Puchatek, Prosiaczek i Sowa zostają uwięzieni w powalonym przez wiatr drzewie, w którym znajduje się dom ptaka. Prosiaczek czuje lęk, mimo wszystko za sprawą przyjaciół, którzy dodają mu otuchy, wydostaje się przez otwór w skrzynce na listy i sprowadza pomoc. W innym rozdziale Tygrysek nieco bezmyślnie wchodzi wraz z Maleństwem na wysoką sosnę, z której nie potrafi zejść. Zjawia się Krzyś wraz z innymi przyjaciółmi. Nie oceniają oni pochopnego zachowania Tygryska, ale od razu przystępują do akcji ratunkowej. Z kolei kiedy Sowa została bez przysłowiowego dachu nad głową, zamieszkanie u siebie oferuje jej Prosiaczek, który ze wzruszeniem stwierdza, że w potrzebie sam zwróciłby się do Kubusia Puchatka. Przyjaciele mają dla siebie wiele cierpliwości i wyrozumiałości. Zawsze znajdą czas, aby wysłuchać, zrozumieć i pomóc komuś w potrzebie.
Książka uczy również tolerancji. Każdy z bohaterów jest odmienny, ma swoje wady i nawyki. Zwierzęta uczą, że należy zawsze akceptować się nawzajem i wspierać. Kiedy pojawia się nowy mieszkaniec Stumilowego Lasu – Tygrysek – który delikatnie mówiąc jest zbyt „rozbrykany”, często irytuje on swym zachowaniem pozostałych, zwłaszcza Królika. Bohaterowie nie żyją w idyllicznej koegzystencji, również wybuchają pomiędzy nimi drobne sprzeczki, nieporozumienia i niesnaski. Zawsze dążą jednak do uzyskania zgody. Szkoda im czasu na spory, lepiej przeznaczyć go na zabawę. Czasem robią sobie psikusy i padają uszczypliwe komentarze, wszystko jednak jest okraszone humorem.
W ostatnim opowiadaniu Krzyś jest zmuszony pożegnać się z Kubusiem Puchatkiem i pozostałymi przyjaciółmi. Jego dzieciństwo poniekąd się kończy, jest zmuszony zająć się nauką i nie będzie mieć już czasu na „nic-nierobienie”. Mimo iż chłopiec ma dopiero siedem lat, pewien etap w jego życiu się zamyka, a otwiera się następny. Opowiadanie to ukazuje nieubłaganie pędzący czas i porusza problem odsunięcia tego, co ważne, na boczny tor.
„Chatka Puchatka” to książka skierowana głównie dla dzieci, ale również dorośli wyciągną z niej pewną lekcję. Odsuwanie uprzedzeń na bok, cierpliwość i akceptacja dla odmienności, serdeczność dla przyjaciół – to główne przesłania opowiadań.

Opracowanie

„Chatka Puchatka”

Autor: Alan Alexander Milne. Urodził się w Londynie w 1882 roku i zmarł w 1956 roku. Początkowo zajmował się dziennikarstwem oraz pisaniem wierszy dziecięcych dla swojej żony. Napisał dwie książki o przygodach misia o małym rozumku: „Kubuś Puchatek” oraz „Chatka Puchatka”. Milne jest również autorem powieści kryminalnych m.in. „Tajemnicy czerwonego domu”.

Geneza utworu: W 1920 urodził się jego syn Christopher (Krzyś), który na pierwsze urodziny trzymał pluszowego misia o imieniu Winnie. Stąd wzięła się oryginalna nazwa Kubusia Puchatka – Winnie-the-Pooh. Historie Kubusia powstały w oparciu o bajki opowiadane przez Milne swojemu synowi na dobranoc. Ich bohaterami były zabawki chłopca m.in. kangurzyca z małym kangurkiem, miś, prosiaczek, osiołek.

Czas i miejsce akcji: Przygody Kubusia Puchatka odbywają się w bliżej nieznanym miejscu i czasie. W krainie zwanej Stumilowym Lasem, mieszkają zwierzęta – bohaterowie powieści. Nie wiemy ile dokładnie czasu mija w trakcie przygód Puchatka, gdyż nie wiemy ile czasu dzieli jedną historyjkę od drugiej.

Bohaterowie:

Kubuś Puchatek: główny bohater powieści, głupiutki miś o małym rozumku, który lubi miodek, czyli swoje „małe, co nieco”. Jest najlepszym przyjacielem chłopca o imieniu Krzyś. Kubuś jest bardzo życzliwy, uczynny i pomocny, zawsze niesie pomoc swoim przyjaciołom w potrzebie. Odnalazł zagubiony ogon Kłapoucha, uratował Prosiaczka przed utonięciem w domku.

Prosiaczek: prosiaczek z dużymi uszkami i pasiastym kubraczku. Jest tchórzliwy i bojaźliwy. Boi się wszystkiego, w tym słoni, ponieważ uważa je za krwiożercę zwierzęta. Jest bardzo uczynny i przyjacielski, zawsze niesie pomoc tam gdzie jej potrzebują.

Królik: szary królik, mieszkający w norze. Lubi się przemądrzać, być liderem grupy i samodzielnie podejmować decyzje. Często bywa obrażalski, niegrzeczny, ale zawsze można niego liczyć.

Sowa Przemądrzała: mądra sowa, potrafiąca czytać i pisać. Lubi używać trudnych słów. Bywa zarozumiała i przemądrzała. Mieszka na drzewie kasztanowca.

Mama Kangurzyca – mama Maleństwa. Jest troskliwa, rozsądna i opiekuńcza. Mieszka za lasem. Uważa, że wszystkie dzieci powinny pic tran.

Maleństwo: synek Mamy Kangurzycy. Lubi dużo się bawić. Zawsze jest wesoły, pełen energii i życzliwy. Nie lubi tranu.

Kłapouchy: smutny i marudny osiołek. Żywi się ostem. Jest bardzo życzliwy i pomocny. Kiedyś zgubił ogon, ale Krzyś przybił mu go gwoździem, aby znowu go nie zgubić.

Krzyś: mały chłopiec, około 6 letni. Przyjaźni się ze wszystkimi mieszkańcami Stumilowego Lasu. Jest najlepszym przyjacielem Kubusia Puchatka.

Tygrysek: wesoły, rozbrykany tygrys. Lubi skakać na swoim ogonie. Nigdy się nie gubi, nawet w miejscu, w którym prędzej jeszcze nie był. Lubi robić żarty i dowcipy mieszkańcom Stumilowego Lasu. Mieszka u Mamy Kangurzycy, przyjaźni się z Maleństw.

Streszczenie, czyli, o czym jest „Chatka Puchatka”?
„Chatka Puchatka” jest powieścią składającą się z dziesięciu zabawnych historyjek z mądrym morałem. Opowieści te dotyczą przygód Kubusia Puchatka i jego przyjaciół: Prosiaczka, Królika, Sowy Przemądrzałej, Kłapouchego, Mamy Kangurzycy, Maleństwa, Krzysia i Tygryska. W książce możemy przeczytać o wymyśleniu przez Kubusia nowej gry – Misie Patysie, uratowaniu Puchatka i Sowy przez Prosiaczka, Poznaniu nowego bohatera – Tygryska, budowaniu domku dla Kłapoucha. Bohaterowie powieści reprezentują cechy ludzkie. Każde zwierzątko, podobnie jak ludzie, ma swój własny zbiór wad i zalet np. Królik jest zarozumiały i dobrze zorganizowany, Prosiaczek – tchórzliwy, pomocny i przyjacielski, Sowa – mądra, rozważna i przemądrzała. Historie te uczą, ze każdy człowiek jest inny i zanim stwierdzimy czy kogoś nie lubimy, powinniśmy tą osobę dobrze poznać.

Plan wydarzeń
1. Budowa domku Kłapoucha.
a) Spotkanie Prosiaczka.
b) Zbudowanie Kłapouchemu domku.
c) Nagłe zniknięcie domku.
d) Wytłumaczenie, że domek porwał wiatr.

2. Przybycie Tygryska do Puchatka.
a) Spędzenie nocy u Kubusia.
b) Nakarmienie Tygryska miodem, żołędzi i ostem.
c) Nieposmakowanie potraw tygrysowi.
d) Wizyta u Mamy Kangurzycy.
e) Zamieszkanie Tygryska u rodziny kangurów.

3. Znikniecie Małego.
a) Zaginięcie krewnego Królika – Małego.
b) Poszukiwania dziecka.
c) Wpadnięcie Puchatka do dołu.
d) Strach Prosiaczka przed Słoniem.
e) Rozmowa miedzy Krzysiem a Królikiem.
f) Odnalezienie Małego.
g) Wydostanie się wszystkich z dołu.
h) Dalsze poszukiwania osiołka.

4. Niefortunne wdrapanie się Tygryska na drzewo.
a) Zastanawianie się Puchatko, kogo powinien odwiedzić.
b) Zjedzenie miodku.
c) Wizyta u Prosiaczka.
d) Złożenie wizyty Mamie Kangurzycy przez Puchatka i Prosiaczka.
e) Wysłanie Tygryska i Maleństwa na spacer przez Mamę Kangurzycę.
f) Wdrapanie się tygryska na drzewo.
g) Stwierdzenie przez Puchatka, że na drzewie siedzi Jaguar.
h) Pomoc w zejściu Tygryska z drzewa.

5. Odwiedziny u Krzysia.
a) Wizyta u Krzysia.
b) Niezastanie w domu chłopca.
c) Odnalezienie kartki na ścianie.
d) Rozwiązanie „zagadki” przez osiołka.
e) Dowiedzenie się, że Krzyś jest w szkole.

6. Zabawa w Misie-Patysie
a) Wymyślanie nowych piosenek przez Puchatka.
b) Wrzucanie szyszek do wody.
c) Wymyślenie nowej gry – „Misie-Patysie”
d) Uczestnictwo Kłapouchego w grze Kubusia.
e) Wpadniecie Kłapouchego do wody.
f) Plan wyciągnięcia osiołka z wody.
g) Wrzucenie do wody wielkiego kamienia.
h) Wyrzeczenie Kłapouchego na brzeg przez falę.
i) Tłumaczenia się Tygryska.
j) Poproszenie Krzysia o wskazanie winowajcy.
k) Wspólna zabawa w „Misie-Patysie”.

7. Rozbrykany Tygrysek
a) Plan odbrykania Tygryska.
b) Porzucenie tygrysa na Biegunie Północnym.
c) Powrót Tygryska do domu.
d) Zgubienie się Królika, Kubusia i Prosiaczka.
e) Poproszenie o pomoc Krzysia.
f) Rozpoczęcie poszukiwań.
g) Sprzeczka pomiędzy Puchatkiem a Królikiem.
h) Postanowienie Królika o samotnym powrocie do domu.
i) Spotkanie Kubusia i Prosiaczka z Krzysiem.
j) Odnalezienie Królika przez Tygryska.

8. Uwiezienie w domu Sowy.
a) Spotkanie Czwartkowe Puchatka.
b) Zawalenie się domku Sowy Przemądrzałej.
c) Uwiezienie zwierząt.
d) Przedostanie się Prosiaczka poza dom dzięki skrzynce na listy.
e) Wezwanie pomocy.

9. Odnalezienie nowego domu dla Sowy.
a) Próby Królika odnalezienia nowego domu dla Sowy.
b) Ratowanie niezniszczonego dobytku Sowy.
c) Sprzeczka pomiędzy Sową a Mamą Kangurzycą.
d) Zamieszkanie Sowy w domu Prosiaczka.
e) Propozycja, aby Prosiaczek zamieszkał w domu Puchatka.

10. Odejście Krzysia.
a) Rozejście się ponurej wieści
b) Smutek mieszkańców Stumilowego Lasu.
c) Zwołanie narady przy Chatce Puchatka.
d) Poemat pożegnalny Kłapoucha.
e) Wyruszenie Kubusia i Krzysia na wspólny spacer.
f) Pasowanie misia patykiem na rycerza.
g) Zapewnienie dozgonnej przyjaźni.

Problematyka: Powieść „Chatka Puchatka” jest bardzo podobna do „Kubusia Puchatka”. Obie lektury uczą wyrozumiałości i zrozumienia drugiego człowieka. Ponadto uczą, iż każdy człowiek jest inny, ma inne wady i zalety, co innego lubi, co innego go przeraża. Nikt nie jest taki sam. Spójrzmy, Tygrysek jest odważny, ale hałaśliwy i nierozważny, Królik jest dobrze zorganizowany, zarozumiały i obrażalski, Prosiaczek – tchórzliwy, ale zawsze pomoże przyjaciołom w potrzebie. Książka uczy, że nie wolno oceniać ludzi po pozorach, najpierw należy ich poznać. Być może w ten sposób zyskamy nowego przyjaciela jak np. Tygrysek zaprzyjaźnił się z Maleństwem. „Chatka Puchatka” to przede wszystkim opowieść o wielkiej przyjaźni mieszkańców Stumilowego Lasu, która niesie sobą uniwersalne przesłania dotyczące człowieka, nas samych oraz relacji pomiędzy ludźmi. Każdy powinien zapoznać się z tą lekturą.

Geneza utworu i gatunek

„Chatka Puchatka” została napisana i wydana przez Alana Aleksandra Milne’a w roku 1928 (polskie wydanie miała swą premierę w roku 1938). Książka to dziesięć niedługich opowiadań, które są kontynuacją i rozwinięciem przygód z części pierwszej, zatytułowanej „Kubuś Puchatek”. W przedmowie (nazwanej przez autora „Wymówką”) autor przeprasza za zwłokę w pisaniu drugiej części.
Książka należy do gatunku literatury dziecięcej. Bajkowe postacie, piosenki, wierszyki, ilustracje Ernesta Sheparda, prostolinijność w przekazie i historie pozbawione przemocy wyraźnie wskazują, iż odbiorcą opowiadań są przede wszystkim mniejsze dzieci.
To właśnie dla swego syna autor wykreował Stumilowy Las i stworzył znanych i lubianych do dnia dzisiejszego bohaterów. Inspiracją stały się pluszaki należące do Christopher’a Robina. To właśnie on został książkowym Krzysiem (polskie tłumaczenie imienia). Na siódme urodziny Christopher dostał w prezencie pluszowego misia pochodzącego ze sklepu Harrodsa w Londynie, na podstawie którego autor wykreował postać Kubusia Puchatka. Sam pluszak stał się później zabawką kultową, a chłopiec był bardzo zżyty ze swą maskotką. Z kolei inspiracją dla imienia tytułowego Puchatka – w oryginale Winnie the Pooh – była niedźwiedzica (o imieniu Winnie) przebywająca w zoo, którą ojciec i syn często odwiedzali. Zanim niedźwiedź trafił to zoo, był maskotką kanadyjskich żołnierzy walczących na froncie. Opiekunem misia był porucznik Harry Colebourne. Początkowo Alan Aleksander Milne opowiadał swemu synkowi na dobranoc owe historie, później za namową rodziny, postanowił przenieść je na papier. Książki („Kubuś Puchatek” i „Chatka Puchatka”) przyniosły autorowi ogromną popularność, wpisując się w jedną z najważniejszych pozycji klasyki literatury dziecięcej.

Charakterystyka bohaterów

Kubuś Puchatek
Jest to główny bohater książki „Chatka Puchatka”. Kubuś jest pluszowy, grubiutki żółto-miodowy niedźwiadek „o bardzo małym rozumku”. Mieszka w domku pod drzewem. Kocha jeść miód. Codziennie idzie na „małe do nieco”, czyli właśnie na miodek. Uwielbia spacery po Stumilowy Lesie. Jest głupiutki, naiwny i śmieszny. Zawsze pomaga swoim przyjaciołom, jeśli oni tego potrzebują. Pomógł zbudować domek dla Kłapoucha, uratował Osiołka, który wpadł do wody. Kubuś przyjaźni się ze wszystkimi mieszkańcami Stumilowego Lasu, ale jego najlepszym przyjacielem jest chłopiec o imieniu Krzyś.
Prosiaczek
Prosiaczek jest różową, małego rozmiaru świnką z dużymi uszami. Ubrany jest w pasiasty kubraczek. Urządził sobie mieszkanko w pniu wielkiego dębu. Kocha jeść żołędzie. Prosiaczek jest bardzo malutki, dlatego też boi się wszystkiego, co jest większe od niego. Oznacza to, że praktycznie przeraża go wszystko. Przede wszystkim boi się słoni, których nigdy nie widział, ale uważa je za groźne zwierzęta. Jest lojalny, uczynny i pomocny. Kiedy jest to potrzebne potrafi zdobyć się na odwagę, aby uratować przyjaciół. Kiedy razem z Kubusiem i Sową został uwięziony w domku Sowy Przemądrzałej zdobył się na bohaterski czyn i przecisnął się przez skrzynkę na listy, aby sprowadzić pomoc.
Królik
Królik ma szarą sierść, jest dość wysoki. Uwielbia jeść marchewki. Mieszka w norce, w której wejściu, w pierwszym tomie przygód Puchatka, czyli w książce pt. „Kubuś Puchatek”, zaklinował się Kubuś po zjedzeniu zbyt dużej ilości miodku. Króli jest z jednej strony dobrze zorganizowany, uczynny, życzliwy, a z drugiej często bywa niegrzeczny i obrażalski. Co więcej, lubi być liderem grupy oraz podejmować samodzielne decyzje. Często bywa zarozumiały, wywyższa się. Lubi zwracać na siebie uwagę mieszkańców Stumilowego Lasu.
Tygrysek
Tygrysek jest nowym bohaterem przygód Kubusia Puchatka. Pojawił się po raz pierwszy w książce „Chatka Puchatka”. Mieszka w domku Mamy Kangurzycy z Maleństwem. Często skacze na swoim ogonie. Lubi brykać, bawić się i psocić. Jest bardzo energiczny i żywiołowy, często niespodziewanie wskakuje na mieszkańców Stumilowego Lasu. Uwielbia tran, który Matka Kangurzyca podaje swojemu synkowi. Nigdy się nie gubi. Kiedy Puchatek z przyjaciółmi rozdzieli się we mgle, Tygrysek bardzo szybko odnalazł błąkającego się Królika w poszukiwaniu swojego domu. Bywa nierozsądny i hałaśliwy. Często robi psikusy mieszkańcom Stumilowego Lasu.
Sowa Przemądrzała
Sowa, jak to sowa, jest bardzo mądra. Mieszka w domku na drzewie. Zna wiele trudnych, naukowych słów, które uwielbia używać. Potrafi czytać i pisać, chociaż z tym drugim wciąż czasami ma problemy, o czym czytamy w rozdziale piątym „Chatki Puchatka”. Sowa często się wymądrza, bywa przemądrzała i zarozumiała.
Mama Kangurzyca
Mama Kangurzyca ma synka małego kangurka – Maleństwo. Mieszka razem z nim w domku za lasem. W pierwszym tomie w „Kubusiu Puchatku” przybyła do Stumilowego Lasu. Początkowo mieszkańcy nie chcieli, aby stała się ich sąsiadką, ale szybko przekonali się do niej i wszyscy się zaprzyjaźnili. Z kolei w „Chatce Puchatka” Mama Kangurzyca przyjęła pod swój dach rozbrykanego Tygryska. Kangurzyca uważa, że wszystkie dzieci powinny pić tran, dlatego też podaje go swojemu synkowi. Jest bardzo troskliwa i opiekuńcza, lojalna i wrażliwa. Potrafi pomóc w potrzebie, mieszkańcy Stumilowego Lasu mogą na nią liczyć.
Maleństwo
Maleństwo jest małym kangurkiem, synkiem Mamy Kangurzycy. W „Kubusiu Puchatku” wprowadził się razem z mamą do domku za lasem. W „Chatce Puchatka” dowiadujemy się, że zamieszkał z nimi również Tygrysek. Maleństwo jest bardzo radosnym, pełnym energii dzieckiem. Uwielbia się bawić i psocić. Nienawidzi tranu, do którego picia zmusza go jego mama. Bywa nierozsądny i nieuważny, ale zawsze można na niego liczyć.
Kłapouchy
Kłapouchy jest osiołkiem o siwej sierści z ogienkiem z kokardką, przybitym gwoździem. Osiołek lubi jeść oset. Mieszka za lasem w szałasie z patyków. Jest smutną marudą. Kłapouchy nigdy się nie uśmiecha i nie śmieje się. Myśli, że nikt go nie lubi, nie potrafi walczyć o swoje. Dosyć sceptycznie patrzy na wszystko. Kiedyś zgubił ogonek z kokardką, ale po jego odnalezieniu Krzyś przybił go gwoździem. Potrafi czytać, jest mądry, lojalny.
Krzyś
Krzyś jest ludzkim chłopce, który pod koniec „Kubusia Puchatka” zaczął uczyć się w szkole. W „Chatce Puchatka” z kolei dowiadujemy się w rozdziale piątym, że do południa przebywa w szkole i uczy się. Krzyś przyjaźni się ze wszystkimi mieszkańcami Stumilowego Lasu, ale jego najlepszym przyjacielem jest Kubuś. Chłopiec jest bardzo mądry, uczynny i życzliwy. Potrafi znaleźć rozwiązanie z każdej sytuacji. Jest miły, sympatyczny i uprzejmy. Ochoczo pomaga swoim przyjaciołom. Zawsze można na niego liczyć.

Najważniejsze informacje

„Chatka Puchatka” jest drugim tomem historii Kubusia Puchatka, autorstwa A. A. Milne. Została wydana w 1928 roku, w Polsce pojawiła się w 1938 roku. Opowiada o losach przyjaciół mieszkających w Stumilowym Lesie. Bohaterowie „Chatki Puchatka” powstali w oparciu na pluszowych zabawkach syna Milne, któremu pisarz opowiadał właśnie bajki z ich udziałem. W ten sposób naradziły się przygody Kubusia. Kubuś swoje imię otrzymał po misiu synka Milne – Winnie’gio (oryginalna nazwa Kubusia Puchatka to Winnie-the-Pooh). Krzyś otrzymał imię po jego synu Christopherze (Krzysiu).

Głowni Bohaterowie:
Kubuś Puchatek: miodowy, pluszowy miś o bardzo małym rozumku. Jest grubiutki głupiutki. Jest najlepszym przyjacielem Krzysia.
Krzyś: ludzki chłopiec, który zaczął naukę w szkole. Przyjaźni się ze wszystkimi mieszkańcami Stumilowego Lasu. Najlepszym jego przyjacielem jest Kubuś.
Sowa Przemądrzała: mądra sowa, lubiąca się przechwalać i wywyższać. Zna wiele trudnych słów, które lubi używać w rozmowach. Potrafi czytać i pisać, chociaż w tym pierwszym wciąż robi błędy.
Królik: królik o szarej sierści, lubi podejmować samodzielne decyzje, lubi być liderem grupy. Często jest niegrzeczny i obrażalski. Lubi być w centrum uwagi.
Prosiaczek: różowy prosiaczek z dużymi uszami i w pasiastym kubraczku. Jest tchórzliwy, boi się wszystkie, a zwłaszcza słoni. Uważa je za groźne zwierzęta.
Kłapouchy: szary osiołek, wieczna maruda. Nie uśmiecha się ani nie śmieje się. Wciąż jest smutny, bo myśli, że nikt go nie lubi. Potrafi całkiem dobrze czytać.
Mama Kangurzyca: a synka Maleństwo. Jest opiekuńcza i troskliwa. Uważa, ze wszystkie dzieci powinny pić tran, do czego zmusza synka. Mieszka z nią tygrysek.
Maleństwo: mały kangurek, synek Mamy Kangurzycy. Nienawidzi tranu, który musi pić, gdyż nakazuje mu to jego mama. Uwielbia bawić się z tygryskiem. Jest energiczny i wesoły.
Tygrysek: jest nowym mieszkańcem Stumilowego Lasu, zamieszkał z Mamą Kangurzycą i Maleństwem. Lubi brykać, psocić i bawić się. Skacze a swoim ogonie, często wskakuje na mieszkańców Stumilowego Lasu.

„Chatka Puchatka” opowiada różne przygody Puchatka. Uczy jak ważną wartością jest przyjaźń, jak wielką siłę ma. Naucza, że nie wolno nikogo oceniać po pozorach. Należy pomagać przyjaciołom.

Czas i miejsce akcji: fabuła odgrywa się wymyślonej krainie zwanej Stumilowym Lasem. Nie wiemy ile czasu mija pomiędzy poszczególnymi przygodami.

Gatunek: powieść (skierowana do dzieci).
Rodzaj literacki: epika.

Charakterystyka

Chatka Puchatka – A.A. Milne – Charakterystyka
Informacje o książce
Książka pt. „Chatka Puchatka” (oryginalny tytuł po angielsku to: „The House at Pooh Corner”) to powieść skierowana głównie dla dzieci, autorstwa brytyjskiego pisarza A.A. Milne’a (Alana Alexandra Milne’a) została wyprodukowana w 1928 roku. Jest to druga część z trzech, z serii przygód Kubusia Puchatka, opowiadająca o jego przygodach i jego przyjaciołach mieszkających w Stumilowym Lesie (pierwszą częścią był „Kubuś Puchatek”). Swoje pierwsze wydanie miała w 1928 roku, w stolicy Wielkiej Brytanii – Londynie. W Polsce natomiast książka ta ukazała się ponad 10 lat później – w 1938 roku, w wydaniu polskiego wydawcy Jakuba Przeworskiego. Ilustracją zajął się Ernest Shepard. Polski przekład natomiast napisała Irena Tuwim (łącznie przełożyła ten utwór 27 razy do 2011 roku) i oddzielnie Monika Adamczyk-Garbowska w 1990 roku. Jednakże wydała tę książkę pod kontrowersyjnym tytułem: „Zakątek Fredzi Phi-Phi”. Z powodu dość różniącego się tytułu, wielu ludzi uważa, że to są dwie oddzielne książki, choć tak nie jest. Wpłynęło to także negatywnie na sprzedaż drugiego tytułu, ponieważ ludziom praktycznie wcale nie kojarzył się on z Kubusiem Puchatkiem. Książka składa się z 10 rozdziałów podobnej długości. Ciekawostką jest, że w tej części po raz pierwszy pojawia się postać Tygrysa.
Charakterystyka bohaterów
– Kubuś Puchatek – główny, a zarazem tytułowy bohater książki napisanej przez A.A. Milne’a. Jest to żółty miś, ubrany w za dużą dla niego, czerwoną bluzeczkę. Ma czarne oczy i małe, tego samego koloru, co jego skóra, uszy. Chodzi na dwóch łapach i mieszka w Stumilowym Lesie, dokładniej w swojej chatce. Jego ulubionym jedzeniem jest miodek, który w jego słowniku nosi nazwę „Małe Conieco”. Drugim w kolei ulubionym jedzonkiem jest marmolada. Kubuś Puchatek jest dość niezdarnym, sympatycznym i miłym żarłokiem. Cechuje go także bohaterskość i odwaga. Zawsze służy pomocą, choć to jemu przeważnie się ona przydaje.

– Krzyś – mały chłopiec, przyjaciel wszystkich zwierzątek ze Stumilowego Lasu. Zawsze ma dużo czasu wolnego. Mieszka na wysokim drzewie, w zbudowanym przez siebie domku. Jest to jedyny człowiek w tej krainie. Ma rude włosy i uśmiechniętą twarz. Przeważnie ubrany jest w żółtą bluzkę i niebieskie spodenki. Jest troskliwym, przyjaznym, opiekuńczym i odważnym chłopcem. Zawsze można na nim polegać. To on rozwiązuje konflikty między zwierzętami, i to on pomaga im w trudnych sytuacjach. Krzyś opuszcza Stumilowy Las w ostatnim rozdziale książki Chatka Puchatka, ponieważ musi wracać do szkoły, by się uczyć. Ciekawostką jest, że autor książki stworzył go na podobieństwo swojego syna – Christophera Robina Milne’a.

– Prosiaczek – najlepszy przyjaciel Kubusia Puchatka. Jest najmniejszym zwierzątkiem, po Maleństwie, mieszkającym w Stumilowym Lesie. Jest dość niezdarny i nieśmiały. Ubrany jest w różowy sweterek, podobny do jego skóry, tyle że w czarne paski. Ma duże, różowe uszka i charakterystyczny dla prosiaków nosek. Tak samo podobny do prosiaków ma głos. Mówiąc coś, często chrumka. Uwielbia żołędzie. Prosiaczek mieszka razem z Kubusiem, od kiedy oddał dom Panu Sowie. Cechuje go nieśmiałość, troskliwość, niezdarność, pomocniczość i strach. Troszczy się o każdego i zawsze stara się pomóc, gdy ktoś go o to poprosi. Uwielbia chodzić na spacery ze swoim współlokatorem. Najbezpieczniej czuje się przy Krzysiu.

– Królik – żółto-biały królik (często opisywany jako brązowy) mieszkający w Stumilowym Lesie, a dokładniej w swojej norce. Wszystkich zachwyca swoją inteligencją i odwagą. Zawsze, gdy nadchodzi okazja, by się wykazać, wymyśla niezawodne pomysły, które praktycznie cały czas kończą się klapą. Jego ulubioną potrawą są marchewki, które często przygotowuje na różne sposoby. Nie nawidzi za to niezapowiedzianych odwiedzin oraz bałaganu w swojej norze. Zawsze stara się o dyscyplinę i posłuszeństwo. Często się denerwuje i lubi przejmować kontrolę nad sytuacją.

– Tygrysek – energiczny i pełen uśmiechu tygrys mieszkający w Stumilowym Lesie wraz ze swoimi przyjaciółmi Maleństwem i jego matką Kangurzycą. Ma na sobie pomarańczową sierść w czarne paski, a także różowy nos i czarne wąsy. Jego ulubionym zajęciem jest brykanie, czyli skakanie na swoim ogonie, jak na sprężynie. Często pojawia się znienacka, przez co robi bałagan. Tran to jego ulubione pożywienie, choć tak naprawdę po raz pierwszy próbuje go, gdy zjada przez przypadek lekarstwo Maleństwa, które daje mu wzmocnienie. Tygryska cechuje lekkomyślność, nieodpowiedzialność, poczucie humoru i pycha.

– Kłapouchy – najsmutniejsze zwierzę w Stumilowym Lesie. Jest to osioł z przyczepionym ogonem, który nigdy nie jest wesoły. Ma szarą skórę i czarną czuprynę. Mieszka w Ponurym Zakątku Kłapouchego, czasami w domku z patyków, który zbudowali mu jego przyjaciele, a który co chwilę jest rozwiewany przez wiatr. Lubi samotnie przebywać, wpatrując się w swoje odbicie w płynącej rzece. Często jest przygnębiony i ospały. Wyróżnia się ciętymi ripostami i odrzucaniem jakiejkolwiek pomocy ze strony swoich przyjaciół. Nigdy z niczego nie jest zadowolony i zawsze wybrzydza. Czasami z jego strony można usłyszeć wiele filozoficznych pytań i słowa dotyczące sensu jego życia.

– Pan Sowa – najmądrzejsze zwierzę mieszkające w Stumilowym Lesie. Uważane za najpoważniejszą i najciekawszą istotę w krainie przez większość zwierząt. Sowa mieszka w domku na drzewie, który podczas wichury doszczętnie się rozpada, więc zamieszkuje w domku Prosiaczka. Jak to ptak, umie latać i ma pióra. Nosi okulary, przez co wygląda na jeszcze mądrzejszego. Jako jedyny ze Stumilowego Lasu, ma umiejętność pisania oraz czytania. Pan Sowa często posługuje się wyrażeniami niezrozumiałymi dla pozostałych, by uważali go za jeszcze mądrzejszego. Cechuje go pycha, inteligencja i pomocniczością.

– Maleństwo – najmniejsze zwierzątko, które zamieszkuje Stumilowy Las. Jest cały brązowy, i ma wielkie, różowe uszy. Ubrany jest jedynie w niebieską bluzkę. Lubi niebezpieczne przygody i zawsze wszystkim chce pomagać, choć nie zawsze zgadza się na to jego mama. Maleństwo jest dociekliwe, ciekawskie i energiczne. W przeciwieństwie do Tygryska, nie cierpi tranu, który jest jego lekarstwem. Często próbuje upodabniać się do Tygrysa, próbując skakać na ogonie, jednak mu się to nie udaje, ponieważ jest tak mały, że wpada do mysich norek.

– Kangurzyca (Mama Maleństwa) – najtroskliwszy i nadopiekuńczy kangur, który mieszka w Stumilowym Lesie. Jest cała brązowa i ma wielkie, różowe uszy. Zawsze pilnuje swojego dziecka – Maleństwa, by nic mu się nie stało. W tym celu zawsze preferuje noszenie go w swojej torbie. Cechuje ją spryt, troskliwość, nadopiekuńczość i pomocniczość. Przyjmuje pod swój dach Tygryska.