Dobra Pani - Streszczenie krótkie

W Ongrodzie żyje sobie bogata wdowa Ewelina Krzycka, która należy do Towarzystwa Dam Dobroczynnych zajmującego się wspieraniem ludzi ubogich. Pewnego dnia u pani Krzyckiej zjawia się mularzowa wraz ze śliczną, pięcioletnią dziewczynką. Dziecko jest sierotą, którą pani Ewelina zapragnęła się zająć. Pani Ewelina z wielką radością przyjęła dziewczynkę w swoim domu. Po czym kazała swojej służącej Czernickiej wykąpać i ubrać dziecko. Mularzowej wręczyła zaś kilka rubli na cukierki dla dzieci. Mularzowa wróciła do domu, a pani Ewelina pogrążyła się w zadumie. Po chwili jednak wezwała do siebie Czernicką, by ta zabrała do siebie jej psa Elfa, którym właśnie się znudziła. W końcu dziewczynka była gotowa, a pani Ewelina bardzo szybko ją do siebie przekonała. Od tamtej pory mała Helcia bo tak miała na imię dziewczynka żyła w pięknym domu rozpieszczana i bardzo kochana. Helcia uczyła się mówić po francusku, pięknie jeść i chodzić. A pani Ewelina pozostawała oczarowany wdziękiem dziewczynki, która przejawiała szczególny zmysł piękna. Po trzech latach pobytu w domu Krzyckiej okazało się, że Helcia ma także talent do śpiewu. Krzycka postanowiła więc zabrać ją do Włoch. Wkrótce potem Helcia wraz z panią Eweliną, Czernicką i Elfem wyjechały do Włoch, gdzie spędziły kilka miesięcy. Po powrocie do domu pani Ewelina wyraźnie posmutniała. Helcia bardzo się zmieniła i przestała już wyglądem przypominać aniołka. Podobnego zdania była Janowa, która odwiedziła Helcie. Tego samego wieczoru Krzycka żaliła się Czernickiej na Helcie, którą się znudziła. Po pewnym czasie panią Ewelinę odwiedził przystojny włoski muzyk, którego poznała we Włoszech. Krzyckiej bardzo podobał się mężczyzna, więc stał się jej częstym gościem. Helcia natomiast zaczęła jeszcze bardziej przeszkadzać Krzyckiej, która kazała zabrać ją Czernickiej do siebie, gdzie miała już stale przebywać . Panna Czernicka opowiedziała Helci swą historie. Czernicka też była kiedyś ulubienicą pani Eweliny, ale gdy tylko jej się znudziła została odesłana do garderoby, podobnie stało się z papugą i psem pani Krzyckiej. Po jakimś czasie pani Ewelina ponownie wyjechała z Czernicką do Włoch. Helenkę posłała zaś do domu mularzowej skąd ją zabrała kilka lat wcześniej. Helcia nie mogła przywyknąć do nowego życia i bardzo tęskniła za panią Eweliną, którą bardzo kochała. Któregoś wieczoru mularz Jan wręczył żonie kopertę z pieniędzmi od Krzyckiej. Helcia widząc to myślała, że to list do niej od pani Eweliny, kiedy jednak dowiedziała się, że są to jedynie pieniądze, wymknęła się z domu mularza. Dziewczynka udała się do domu Krzyckiej. Gdy weszła do domu pod ławką na ganku spotkała Elfa. Elf także cierpiał odtrącony przez panią Ewelinę. Helcia z Elfem na rękach zaglądała przez okna do domu. Miała nadzieję zobaczyć panią Ewelinę. Wspominając dawne życie, zasnęła przemoczona i zmarznięta z Elfem na ławce. Helcie około północy na ganku znalazł Jan, który wyszedł jej szukać. Po czym zabrał słabą i rozpaloną Helcię do domu.